Ταπείνωση ή αξιοπρέπεια;*

Του Γιάννη Στρούμπα

Δήλωση του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, βουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη, στον ραδιοφωνικό σταθμό «Flash 96» στις 14/5/2012 αναφορικά με το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ κι επιστροφής της στη δραχμή: «Και θέλω να απαντήσω σ' αυτό, τι έχουμε να χάσουμε, ας πάμε στη δραχμή, τι έχουμε να χάσουμε παραπάνω απ' ό,τι χάσαμε; Την ελευθερία μας λοιπόν, ότι θα κυκλοφορούν συμμορίες με καλάσνικοφ, αυτοί οι οποίοι θα καταλύσουν τη δημοκρατία, τους θεσμούς, τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, και θα κυριαρχεί ο ένας πάνω στον άλλον ανάλογα με το πόσο μεγάλη είναι η συμμορία του και πόσα καλάσνικοφ έχει.»

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 344, 1/6/2012.

Η καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας ενώπιον της ενσκήπτουσας «δευτέρας παρουσίας», η οποία θα συντελεστεί αν δεν επικρατήσουν στις νέες εκλογές της 17/6/2012 οι αυτοπαρουσιαζόμενες ως δυνάμεις της «σύνεσης», δηλαδή τα κόμματα που υπερασπίζονται το μνημόνιο, αποκαλύπτει πόσο αδίστακτο, πόσο θρασύ είναι το σύστημα που διέλυσε εντός του ευρώ καί τη δημοκρατία καί τη δικαιοσύνη χειραγωγώντας την, και που αντιστρόφως άφησε ανεξέλεγκτα τα μαφιόζικα κυκλώματα και διέσυρε τα σώματα ασφαλείας χρησιμοποιώντας τα μόνο για να σαρώνει τις πορείες διαμαρτυρίας των πολιτών.

Είναι προκλητικό να παρουσιάζονται ως δυνάμεις της «σύνεσης» τα κόμματα που υπέγραψαν τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας αποδεχόμενα την εισβολή του Δ.Ν.Τ. και τα μνημόνια. Εύκολος δρόμος για την Ελλάδα δεν πρόκειται να υπάρξει, σ' όποια απόφαση κι αν καταλήξει. Αν συγκρουστεί με το δυτικό κατεστημένο, και στον βαθμό που δεν θα 'χει οικοδομήσει νέες συμμαχίες, όπως με την Κίνα, τη Ρωσία, τις αραβικές ή τις λατινοαμερικάνικες χώρες, θα αντιμετωπίσει πιθανώς άμεσα τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα. Αν επιδοκιμάσει στις εκλογές τα κόμματα του μνημονίου, θα εγκρίνει την εξόγκωση των μνημονιακών μέτρων. Η συνταγή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν είναι καινούρια. Έχει εφαρμοστεί διεθνώς σε πολλές περιπτώσεις κρίσεων, με τα ίδια πάντα καταστροφικά αποτελέσματα για τις χώρες που δεν τόλμησαν να την απορρίψουν. Στόχος των προγραμμάτων «διάσωσης» ήταν πάντοτε η δημιουργία συνθηκών τοκογλυφικού δανεισμού και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών.

Δεν εκπλήσσει επομένως που η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Άγγελα Μέρκελ, προφανώς τρομοκρατημένη η ίδια από την αντίδραση του ελληνικού λαού και την αμφισβήτηση των συμφερόντων της, έσπευσε να προσφέρει τη συμπαράστασή της στο κατεστημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα με την απαράμιλλη έμπνευσή της να προκαλέσει τη διαρροή της γερμανικής θέσης πως οι ελληνικές εκλογές θα πρέπει να είναι ένα δημοψήφισμα αναφορικά με το αν οι Έλληνες επιθυμούν την παραμονή της χώρας τους στο ευρώ ή όχι. Η Ν.Δ. και ο αρχηγός της κ. Αντώνης Σαμαράς έχουν ήδη περιχαρακωθεί, ενόψει των νέων εκλογών, πίσω από το ψευδοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», που το μεταφράζουν πονηρά σε «σταθερότητα ή χάος», ενώ κι ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. Βαγγέλης Βενιζέλος αναδιατύπωσε το ψευδοδίλημμα σε «ευρώ ή εξαθλίωση». Το πραγματικό δίλημμα όμως είναι το εξής: άνευ όρων παραδοχή του μνημονίου μέσα από την επικρότηση κι επικράτηση των μνημονιακών κομμάτων, η οποία και θα σημάνει βραχυπρόθεσμη «σταθερότητα», μα εκχώρηση κάθε ελληνικής πλουτοπαραγωγικής πηγής στα ξένα κέντρα και, κατ' επέκταση, μακροπρόθεσμη κατάρρευση και μακροχρόνια ένδεια, ή αντίσταση και διεκδίκηση μιας άλλης Ευρώπης; Με άλλα λόγια, ταπείνωση ή αξιοπρέπεια; Ακόμη κι αν το δυτικό κατεστημένο δεν υποκύψει σε μια ανάλογη ελληνική πρόταση, όσο πιεστικά κι αν θα μπορούσε αυτή να εκφραστεί, ακόμη δηλαδή κι αν εξωθήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ, το βραχυπρόθεσμο σοκ θα μπορούσε να ξεπεραστεί μακροπρόθεσμα, μέσα από τη δύναμη που θα δώσει στη χώρα η διατήρηση της εθνικής της κυριαρχίας και η εκμετάλλευση για λογαριασμό της των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, αντί για την ευκαιριακή εκχώρησή τους στους όποιους δανειστές.

Τα μνημονιακά κόμματα, βεβαίως, αρνούνται να αποκαλύψουν πως η υπερψήφισή τους είναι η μόνη που με απόλυτη βεβαιότητα, όπως δείχνουν τα παραδείγματα άλλων χωρών που ισοπεδώθηκαν από το Δ.Ν.Τ., θα εξοντώσει οικονομικά τη χώρα και τον πληθυσμό της. Παρά τη «σύνεση» που τα διακρίνει, φρόντισαν να αποκρύψουν τη λαίλαπα που πρόκειται να γενικευτεί εντός του μνημονίου: την έκρηξη απολύσεων των δημόσιων και των ιδιωτικών υπαλλήλων, την περαιτέρω ισοπέδωση των ελεύθερων επαγγελματιών, τη γενίκευση της ελαστικοποίησης στις σχέσεις εργασίας, την προέλαση της ανεργίας, την απεμπόληση του αγαθού μιας δημόσιας υγείας και παιδείας, την κατάργηση στην πράξη της περιουσίας μέσα από τα διαδοχικά «χαράτσια». Φορείς της υποκρισίας και της εξαπάτησης, τα μνημονιακά κόμματα επιχειρούν να μεταφέρουν το κόστος από τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα στα κόμματα που δεν μετείχαν σε αυτές και δεν τις διαμόρφωσαν! Αν η έξοδος από το ευρώ είναι πιθανή, αν πολύ περισσότερο συντελεστεί, για τούτο δεν θα ευθύνεται καμία νέα αντιμνημονιακή κυβέρνηση που πιθανώς θα προκύψει· θα ευθύνεται αποκλειστικά η μνημονιακή πολιτική, που έσυρε την Ελλάδα στην ανελέητη ύφεση και δεν της επιτρέπει να ανακάμψει. Οι συμμορίες με τα καλάσνικοφ, που επισείει τρομοκρατικώς ο κ. Χρυσοχοΐδης, είναι ήδη εδώ, γιατί η ανίκανη μνημονιακή του κυβέρνηση τις εξέθρεψε και τις μεταχειρίζεται. Οι δε ελλείψεις στα φάρμακα είναι ήδη γεγονός, και μάλιστα εντός μνημονίου.

Το μεγαλύτερο δυστύχημα για τα μνημονιακά κόμματα είναι πως μέσα από τη σύγκρουση που επιδίωξαν με τον ανερχόμενο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκατέλειψαν ουσιαστικά κάθε ρητορική τους η οποία υποσχόταν αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. Ιδίως ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Σαμαράς πέτυχε να ακυρώσει εντελώς τον εαυτό του, αφού, αναφερόμενος στις θέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τις παρουσίασε ως ανέφικτες. Έτσι στέρησε κι από τον εαυτό του το δικαίωμα να υποστηρίζει πως θα μπορούσε να αναδιαπραγμευτεί, δεχόμενος τη γερμανική γραμμή πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος που αποκλείεται να αλλάξει. Είναι σαφές πως από τον κ. Σαμαρά δεν πρέπει να περιμένει κανείς τίποτα. Μπροστά στην ένδεια πολιτικής των μνημονιακών κομμάτων, ως μοναδικός δρόμος επιβίωσής τους προκρίθηκε η λυσσαλέα επίθεση στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Σ' ένα μετεκλογικό σκηνικό που σήμανε την καταβαράθρωση των μνημονιακών κομμάτων, ένα ολόκληρο σύστημα μετέθεσε την ευθύνη για την αδυναμία σχηματισμού φιλομνημονιακής κυβέρνησης στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Αντί να υποχωρήσει η φιλομνημονιακή τάση έπειτα από τη συντριβή της στις εκλογές, το σύστημα επιχείρησε να καπελώσει την αντιμνημονιακή τάση και να την καταστήσει συνένοχή της μέσα από τον σχηματισμό κυβέρνησης «συνεργασίας» που θα τη νομιμοποιούσε. Σε μια έξαρση, μάλιστα, της λαϊκίστικής τους κουτοπονηριάς, Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατηγόρησαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επειδή αρνήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση την οποία τα ανωτέρω κόμματα θα στήριζαν! Τον κατηγόρησαν δηλαδή επειδή δεν είχε την αφέλεια και την αυταπάτη να αποδεχτεί στήριξη από τα κόμματα που δεν κατόρθωσαν καν να στηρίξουν τον εαυτό τους!

Ο πόλεμος συνεχίζεται στο προγραμματικό επίπεδο. Τα φιλομνημονιακά κόμματα της προηγούμενης κυβέρνησης, που κινήθηκαν χωρίς κανένα σχέδιο, ή, μάλλον, με μοναδικό τους σχέδιο το «βλέπουμε και κάνουμε» με βάση όσα θα ορίσει η «τρόικα», δηλαδή το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Δ.Ν.Τ., κατηγόρησαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για ανυπαρξία κυβερνητικού προγράμματος! Αντίστροφα, όσες προτάσεις κατατέθηκαν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πολεμήθηκαν ως καταστροφικές! Τα φιλομνημονιακά κόμματα της ανεργίας, της ακύρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, της διάλυσης και της αυτοκτονίας χιλιάδων μέχρι στιγμής πολιτών, έχουν το θράσος να χρεώνουν σε άλλους την καταστροφή! Η υγιής πρόταση της κρατικοποίησης των τραπεζών και της αυτοχρηματοδότησης του κράτους λοιδορήθηκε. Φαίνεται ότι είναι προτιμότερος από τον αυτοδανεισμό ο δανεισμός από τους διεθνείς κερδοσκόπους, καθώς και προτιμότερη η διατήρηση των τραπεζών ως ιδιωτικών, προκειμένου να τζογάρουν με τις καταθέσεις, να τις επενδύουν σε «φούσκες» και να τις εξαφανίζουν. Το παρασιτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο έσπευσε να τρομοκρατήσει τους πολίτες με το ενδεχόμενο της υποτιθέμενης «λεηλάτησης» των καταθέσεών τους, αποκρύβοντας ωστόσο πόσες φορές ως τώρα τις έχει το ίδιο λεηλατήσει άμεσα ή έμμεσα, καθώς και γιατί είναι τόσο απαραίτητη η λεγόμενη «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών. Υπενθυμίζονται ενδεικτικά χαρακτηριστικές περιπτώσεις: στο πλαίσιο της προστασίας των ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας από την… «Αλ-Κάιντα»(!), δαπανήθηκαν εξωφρενικά ποσά σε συστήματα ασφαλείας. Ο εξοπλισμός της Ελλάδας από τους «συμμάχους» σημαίνει διαχρονικά την κυκλοφορία υπέρογκων ποσών σε υπόγειες διαδρομές για μίζες.

Στο Χρηματιστήριο Αθηνών, με επίσημη παρότρυνση της κυβέρνησης του κ. Κώστα Σημίτη, λεηλατήθηκαν όχι μόνο οι περιουσίες των ιδιωτών αλλά και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που «επενδύθηκαν» εκεί. Από το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους εξαιρέθηκαν μόνο τα ομόλογα που 'χε στη διάθεσή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Ο δανεισμός, τέλος, του καταπτοημένου ελληνικού κράτους μόλις και μετά βίας κατήλθε στο επιτόκιο του 4%, όταν ιδιωτικές τράπεζες δανείζονται με 1%! Λοιπόν, ποιο είναι το σύστημα εκείνο που οργανωμένα καταληστεύει τον ελληνικό μόχθο, έχοντας το θράσος να κινδυνολογεί για τα αποτελέσματα των προτάσεων που ακούγονται εναλλακτικά, και κόντρα στην παρούσα αδιέξοδη πολιτική;

Η γιγάντωση του ελληνικού προβλήματος, συνέπεια της εκμετάλλευσης που περιγράφηκε παραπάνω, με βασική ευθύνη της Γερμανίας, αποδεικνύει σε τι ακριβώς συνίσταται η «εξαιρετική» προσπάθεια που 'χουν καταβάλει οι Ευρωπαίοι, σε τι συνίσταται η «αλληλεγγύη» του τραγικού υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε. Στην καταρρακωμένη Ελλάδα περιθώρια για άλλες «εμπνεύσεις» άγριας κι ατελέσφορης λιτότητας δεν υπάρχουν. Κι ούτε τρομοκρατείται όποιος έχασε την εργασία του, την ελπίδα, την προοπτική. Η λυσσασμένη συγχορδία του κατεστημένου φανερώνει εντέλει τον δικό του πανικό μπροστά στην απρόσμενης έντασης αντίσταση. Και δεν πείθει ούτε τον εαυτό του πως θα αποδώσουν τα όποια του μέτρα, σε περίπτωση που οδηγήσουν την Ελλάδα σε έξοδο από το ευρώ. Το ντόμινο που θα ακολουθήσει με την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, ακόμη και τη Γαλλία, κανείς δεν θα μπορεί να το ελέγξει.

Η ιστορική ευθύνη βρίσκεται πλέον στα χέρια των Ελλήνων ψηφοφόρων. Από τα φιλομνημονιακά κόμματα δεν έχει κανείς να περιμένει τίποτε άλλο, εκτός από την διεκπεραίωση κι ολοκλήρωση της καταστροφής με νέα ασφυκτικότερα μέτρα. Ο τρόμος των κρατούντων μπροστά στην πιθανή διασάλευση της κυριαρχίας τους δείχνει την κατεύθυνση. Η αντίσταση στην τρομοκράτηση είναι επιβεβλημένη προκειμένου τόσο να διατρανωθεί η δυσφορία του ελληνικού λαού εμπρός στην υποτίμηση της νοημοσύνης του, όσο και να διεκδικηθεί ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, με την ανατροπή των κατεστημένων συμφερόντων. Το παράδειγμα της Κύπρου με το σχέδιο Ανάν είναι διδακτικό: και τότε είχε επιχειρηθεί η τρομοκράτηση, είχαν επιστρατευτεί τα ψεύτικα γκάλοπ, διαδιδόταν πως δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία για το μαρτυρικό νησί. Οι Κύπριοι, καθοδηγούμενοι από έναν φωτισμένο ηγέτη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αγνόησαν τις απειλές, διατήρησαν την αξιοπρέπεια και την εθνική τους ανεξαρτησία, έκτοτε μάλιστα όρισαν και την Α.Ο.Ζ. τους, και είναι έτοιμοι για νέα πρόοδο κι ευημερία με την εκμετάλλευση του ορυκτού τους πλούτου. Ο δρόμος, όπως ειπώθηκε, δεν θα είναι εύκολος. Η αξιοπρέπεια, ωστόσο, και το ένστικτο της επιβίωσης ορίζουν πως σε ένα κατεστημένο προσβλημένο από λύσσα αξίζει να του επιστραφεί το δάγκωμα.