Η γενιά του Πολυτεχνείου: τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Ευτυχώς!
Του Κώστα Μάρκου*
Η ταυτοποίηση της ιστορικής γενιάς του Πολυτεχνείου με πρόσωπα που άσκησαν εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια, οδηγεί μερικούς πολιτικούς αναλυτές στην πλήρη απαξίωση της. Αναφέρονται σε κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, κινούμενους σχεδόν αποκλειστικά στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και/η μεταγραφόμενους από την Αριστερά στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη Ν.Δ. Η πολιτική διαδρομή τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, χαρακτηρίζεται στη καλύτερη περίπτωση από τη διατήρηση τους στην επιφάνεια της εξουσίας, χρησιμοποιώντας τα βασικά εργαλεία που απαιτούσε το ΠΑΣΟΚ: έλλειψη ιδεολογικής συνέπειας, έλλειψη αρχών, ομαδοποίηση υπό τον κατ` εκτίμηση επικρατέστερο αστέρα, πολυθεσία στο Δημόσιο Τομέα, λαϊκισμός και life style.
Τυπικό παράδειγμα, η «φωνή του Πολυτεχνείου«. Στη χειρότερη βεβαίως περίπτωση είχαν δραστηριότητα που ήταν στην αρμοδιότητα του Ποινικού Κώδικα. Κορυφαία παραδείγματα επώνυμοι συνεργάτες του αλήστου μνήμης Κοσκωτά. Ευλόγως(;) λοιπόν επιλεγμένοι αναλυτές, εκλογικεύοντας κατακεραυνώνουν κατά καιρούς την περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου» και την παραδίδουν στην πυρά για τα πλείστα όσα κακά επιφύλαξε στον τόπο και για την κατάσταση της πατρίδας που παραδίδει στις επόμενες γενεές.
Είναι όμως έτσι; Μήπως η ανάλυση αυτή υποκρύπτει πολιτικές σκοπιμότητες ή τουλάχιστον δε λαμβάνει υπόψη το σύνολο των δεδομένων;
Καταρχήν, η γενιά του Πολυτεχνείου αναφέρεται σε εκατοντάδες και/η χιλιάδες απλούς αγωνιστές που με τη μεταπολίτευση δεν φρόντισαν να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια «αντίστασης» με πολιτική καριέρα η με επαγγελματικές εξασφαλίσεις. Αυτοί, οι πολλοί, οι ανώνυμοι αποτελούν τη γενιά του Πολυτεχνείου και όχι οι λίγοι, οι επιλήσμονες και ιδιοτελείς. Οικοδόμησαν τη ζωή τους με τιμή και αξιοπρέπεια (κινούμενοι πιθανά σε όλο το πλάτος του πολιτικού φάσματος) και διατήρησαν τις αρχές που βιωματικά απέκτησαν: αλληλεγγύη, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, και αλτρουισμός. Τις αρχές αυτές τις υπεράσπισαν και τις διέσπειραν στο σύνολο της κοινωνίας που γαλουχήθηκε μεταπολιτευτικά από αυτά τα ιδανικά. Το γεγονός αυτό οδήγησε μερικούς «φαρμακερούς» αρθρογράφους των κυρίαρχων ΜΜΕ να ωρύονται: η Αριστερά κυβέρνησε τον τόπο! Άρα, λέω εγώ, η Αριστερά είναι υπεύθυνη για την τωρινή κατάντια και όχι το πελατειακό, δικομματικό σύστημα που χειρίσθηκε την εξουσία.
Η γενιά όμως αυτή εξακολουθεί να προσφέρει στον τόπο και με την πνευματική κληρονομιά της, στηρίζει την κοινωνία τις δύσκολες στιγμές που περνά τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι καθημερινά φανερό, αλλά και μετρήσιμο! Πώς. Είναι κοινή διαπίστωση ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος που εφαρμόζονται στη πατρίδα μας από την κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά και Παπαδήμου μετά (Παπανδρέου – Σαμαρά – Καρατζαφέρη ), συναντούν την καθολική αντίσταση του λαού. Η αντίσταση αυτή σταθερά, παρά τις επιμέρους διακυμάνσεις, διογκώνεται. Εκφράζεται και αγωνίζεται καθημερινά στα επί μέρους μέτωπα και χώρους να ανατρέψει την αντιδημοκρατική και αντικοινωνική επέλαση. Ταυτόχρονα, η αντίθεση αυτή ζητά να εκφρασθεί και εκλογικά για να αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη και να αφαιρέσει δίκτυα εξουσίας από τις αντιλαϊκές δυνάμεις. Οι κάθε λογής δημοσκοπήσεις καθρεπτίζουν την ατμόσφαιρα αυτή που είναι και κοινή εμπειρία. Το σημαντικότερο που προκύπτει όμως είναι ότι η λαϊκή αυτή αντίθεση είναι αριστερής κατεύθυνσης και όχι δεξιάς και μάλιστα ακροδεξιάς! Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό και οφείλει να αναδειχθεί. Οι οικονομικές και οι κοινωνικές συνθήκες που αναπτύχθηκαν στο τόπο μας με κυρίαρχα στοιχεία τη φτώχεια, την ανεργία, τη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους αλλά και την παρουσία μεταναστών θα μπορούσαν να γεννήσουν έντονο ρατσισμό. Τα χαρακτηριστικά αυτά τροφοδοτούν φασιστικές αντιλήψεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ευρώπη, που βιώνει ηπιότερα τα φαινόμενα αυτά, η ακροδεξιά αναπτύσσεται και στη Γαλλία η Λεπέν δημοσκοπικά αγγίζει το 30%. Η φτώχεια, η ανεργία και ο ρατσισμός αποτελούν το τέλειο περιβάλλον για να επωασθεί το «αυγό του φιδιού«.
Στην πατρίδα μας όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και δεν είναι υπεύθυνος γι’αυτό ο μη σοβαρός και «κωλοτούμπας» Καρατζαφέρης. Στην Ιταλία, το μεσοπόλεμο ο Μουσολίνι ήταν πιο γραφικός, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους χιλιάδες μελανοχίτωνες να πίνουν νερό στο όνομα του. Όμως στην Ελλάδα του 2012 ο κορμός της κοινωνίας στη φάση αυτή είναι η η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των 3 ημερών.
Στην Ελλάδα των Μνημονίων και της τρόικας, το φίδι δεν βγαίνει από το αυγό του γιατί το περιβάλλον δεν είναι ευνοϊκό.
Στην Ελλάδα των Μνημονίων και της τρόικας, η έννοια της αλληλεγγύης ακολουθεί το νήμα που παρέλαβε από τα καλάθια που ανέβαιναν τα κάγκελα του Πολυτεχνείου το ματωμένο Νοέμβρη, η αντίσταση για τη δημοκρατία που απειλείται παντού, στο Κοινοβούλιο, στα Πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, ακολουθεί το νήμα που κρατάνε οι φοιτητές της ταράτσας της Νομικής, τον πεινασμένο και κατατρεγμένο πρόσφυγα προστατεύει το νήμα που κρατάνε οι φυγάδες και παράνομοι του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά και οι «παππούδες» μετανάστες στη Δ. Γερμανία και αλλού τη 10ετία του `60.
Στην Ελλάδα των Μνημονίων και της τρόικας, οι επιτροπές δράσης και αντίστασης για τα χαράτσια και τις απολύσεις ακολουθούν την κλωστή των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα κατά της δικτατορίας και των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους αντιστέκεται το νήμα που υφάνθηκε από το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, στην Ελλάδα των Μνημονίων και της τρόικας, στο βομβαρδισμό των γραικύλων και ιταμών περί «τεμπέληδων, ακαμάτηδων, απατεώνων Ελλήνων«, αντιστέκεται το νήμα της αξιοπρέπειας που υφάνθηκε από τους κατηγορούμενους των εκτάκτων στρατοδικείων της χούντας
Τέλος, στην Ελλάδα των Μνημονίων και της τρόικας, η νέα γενιά που υφίσταται περισσότερο από κάθε άλλον τις συνέπειες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού στο οικοδομημένο πελατειακό σύστημα του δικομματισμού αρνείται τη καθημερινή πλύση εγκεφάλου που επιχειρεί το σύστημα με το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ. Αρνείται και αντιστέκεται, αρνείται και αντιστέκεται γιατί έχει γαλουχηθεί από την πολιτική στάση και ηθική των γεννητόρων της.
Έχουν απόλυτα δίκιο οι Μανδραβέληδες, Κασιμάτηδες και Πρετεντέρηδες των κατευθυνόμενων ΜΜΕ της διαπλοκής να χάνουν τον ύπνο τους και να ωρύονται ότι η «μητέρα όλων των μαχών» έρχεται και πρέπει η «δημοκρατική αστική τάξη» και η «υπεύθυνη αριστερά» (δικό μου;) να στρατευτούν απέναντι στο «λαϊκισμό«. Δυστυχώς (ευτυχώς λέω εγώ), δεν μπορούν να ποντάρουν στην ακροδεξιά αν και θα το ήθελαν πολύ (βλέπε την κυβέρνηση Παπαδήμου και την ευνοϊκή μεταχείριση που επιφυλάσσουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ σε κάθε ωρυόμενο εκπρόσωπο του ΛΑΟΣ).
Στην Ελλάδα των Μνημονίων και της τρόικας, η Αριστερά δεσπόζει ηθικά και πολιτικά. Διατηρεί, αναπτύσσει και μεταφέρει με συνέπεια το «κάρμα» που δημιούργησε ο αντιδικτατορικός αγώνας και οι δημοκρατικοί αγώνες των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Δεσπόζει με τα δημοκρατικά και αριστερά πρότυπα που γαλουχήθηκε η κοινωνία τις μεταπολιτευτικές 10ετίες. Ευτυχώς.
* Ο Κώστας Μάρκου είναι γιατρός και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Είναι μέλος της Ν.Ε. του ΣΥΝ.
ΠΗΓΗ: Παρασκευή 09 Μάρ 2012, http://www.styga.gr/?section=1849&language=el_GR&itemid1541=3881
