Ψυχραιμία σύντροφοι:
Εκτός απ' τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και η τρόϊκα και οι σαμαροβενιζελικοί!
Του Νίκου Μπέκη
Και ξαφνικά σ' αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, δεν υπάρχουν πια Μνημόνια, δεν υπάρχουν αποικιακές Συμβάσεις, δεν υπάρχει ΤΡΟΙΚΑ, δεν υπάρχουν οι ντόπιοι υποτακτικοί της, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κυρίως, δεν ισοπεδώθηκε, κυριολεκτικά, η υγεία, η περίθαλψη, η παιδεία, δεν κατακρεουργήθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, δεν έκλεισαν δύο στα τρία μαγαζιά, δεν υπάρχουν ένα εκατομμύριο και πάνω άνεργοι, δεν υπάρχουν φτώχια, πείνα, ζητιανιά, αυτοκτονίες απελπισίας!
Κυρίως δεν υπάρχει το άμεσο ενδεχόμενο όλα αυτά να χειροτερέψουν μετά τις εκλογές του Ιουνίου, όχι. Αυτό που υπάρχει, ο άμεσος κίνδυνος, το μαύρο σύννεφο πάνω απ' τη χώρα και το λαό, η μεγάλη απειλή, δεν είναι οι ξένοι και ντόπιοι μεγαλοκαρχαρίες και τα Μνημόνιά τους. Είναι o ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας!
Εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα άρχισαν να φωνάζουν απ' την πρώτη στιγμή οι αφέντες τσελιγκάδες απ' τη Γερμανία (Σόιμπλε, Μέρκελ), απ' την ΕΕ (Μπαρόζο, οικοδεσπότης των «προθύμων», για να μην ξεχνιόμαστε), απ' το ΔΝΤ (Λαγκάρντ).
Ακολούθησαν οι ντόπιοι τσομπάνηδές τους, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος και τώρα, αφού δεν τον εξουδετέρωσαν παγιδεύοντας τον σε μια νέα μνημονιακή κυβέρνηση, τώρα, που έφτασε ξανά η ώρα του λαού να «μιλήσει», έστω με την ψήφο του, εξαπέλυσαν και τα μεγάλα και μικρά τους τσοπανόσκυλα!
Μεγαλόσχημοι και μικρόσχημοι δημοσιογράφοι, εκφωνητές ειδήσεων, σοβαροφανείς αναλυτές, αποτυχημένοι, αποδοκιμασμένοι (ακόμα και στις πρόσφατες εκλογές) πολιτικοί του συρμού, οικονομικοί, ου μην αλλά, και θεσμικοί παράγοντες άρχισαν να αλυχτούν με όλη τη δύναμή τους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πάνελ, σε κάθε δημόσιο λόγο τους. Είναι δε τέτοιο το ύφος και η έντασή τους, τέτοια η εξαλλοσύνη τους, ώστε τα μόνα που λείπουν για να χαρακτηριστεί λυσσασμένη, κυριολεκτικά, η επίθεση, είναι οι αφροί γύρω απ' το στόμα και τα δαγκώματα!
Όλο αυτό το σκηνικό, για κάποιον αριστερό, κάποιον που έμαθε και προσπαθεί να αναλύει τα πράγματα με τον Διαλεκτικό Υλισμό, είναι λίγο πολύ αναμενόμενο και φυσιολογικό. Ζούμε, δυόμιση χρόνια τώρα, μια ένταση της ταξικής πάλης, μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, τις ελευθερίες, στο βιοτικό επίπεδο του λαού και σε μια, έστω επιμέρους, μάχη, ο λαός κέρδισε μια σημαντική νίκη απέναντι στους εχθρούς του. Τους επέφερε σοβαρό, αλλά όχι θανάσιμο πλήγμα, τους τραυμάτισε, αλλά δεν τους εξουδετέρωσε, «δεν τους ξεδόντιασε».
Τώρα λοιπόν αυτοί, στη δεύτερη μάχη, είναι πιο επικίνδυνοι, μαζεύουν τις εφεδρείες τους, καλούν όλους τους συμμάχους τους και έχουν «λυσσάξει» γιατί ξέρουν πως μια δεύτερη ήττα, έστω εκλογική, θα τους στείλει οριστικά στην πολιτική εξορία. Έστω!
Αυτό που δεν είναι καθόλου κατανοητό, είναι η θέση που παίρνουν σ' αυτό το σκηνικό άνθρωποι και δυνάμεις, που με τα λόγια τους και την πράξη τους, τη στάση τους και τους αγώνες τους, απέδειξαν, όλα αυτά τα χρόνια, πως είναι στην απ' εδώ μεριά της όχθης, στο πλευρό του λαού, μέσα στους αγώνες του. Μιλάμε για την ηγεσία του ΚΚΕ, για ανθρώπους σαν τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Μπογιόπουλο και άλλους που, ιδιαίτερα τώρα, με άρθρα, δηλώσεις, δημόσιες τοποθετήσεις, καταφέρονται, αποκλειστικά σχεδόν, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, λες και το μέγιστο πρόβλημα της χώρας και του λαού, αυτή την περίοδο, δεν είναι η πολιτική του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της ΕΕ, αλλά ο τρόπος που θέλει να την αντιπαλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ! Συστοιχίζονται έτσι, εξ αντικειμένου, με όλους αυτούς που, πριν λίγο καιρό, ορθώς τους αποκαλούσαν «μαύρο μέτωπο» εναντίον του λαού, τους μνημονιακούς, τους Παπαδημικούς. (Ειρήσθω εν παρόδω: Σοβαρότατο το ολίσθημα του Τσίπρα να προτείνει, έστω και υπηρεσιακό, πρωθυπουργό τον Αρσένη, τον εμπνευστή της κακόφημης, καταστρεπτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ή τον Παπαδήμο, το σύμβολο των δυνάμεων του Μαύρου Μετώπου που επέβαλλαν το 2ο Μνημόνιο).
Γιατί είναι άλλο να λες ότι υπάρχει αντίφαση στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του ευρώ και της ΕΕ και κατά των Μνημονίων ταυτόχρονα, και άλλο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδεύει το λαό, τον οδηγεί στην φτώχεια απροετοίμαστο κ.τ.λ. που λένε οι Σαμαροβενιζέλοι.
Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην υποστήριξη, τη συστράτευση, την ουδετερότητα, την κριτική, με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, έστω την επίθεση (για κάποιο λόγο) και την πολεμική! Εμείς αναρωτιόμαστε φωναχτά: Ποιος είναι, σήμερα, ο κύριος εχθρός του λαού; Τον Ιούνιο οι μισθοί, οι συντάξεις, οι απολύσεις, τα χαράτσια, η μετενέργεια που εφαρμόζεται, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, όλη η λαίλαπα των μέτρων που γνωρίσαμε στο πετσί μας αυτά τα δυόμιση χρόνια σε επανάληψη, θα υλοποιηθούν απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα ή απ' τους Σαμαροβενιζελικούς;
Ας το πούμε διαφορετικά: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, να βγουν, με την ψήφο του λαού, οι ΠασοκοΝεοδημοκράτες και να εφαρμόσουν όλα τα προηγούμενα μέτρα ή να μη μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έχει την ευκαιρία του, να «ξηλώσει» τα μνημόνια; Εμείς λέμε ο πρώτος. Εσείς; Όσον αφορά τώρα τα περί αυταπατών ας αναρωτηθούμε πραγματικά: Πόσο αυταπάτη είναι για τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον συμβασιούχο και όλους όσους ζουν με την αγωνία της αυριανής μέρας, όχι να μην έχουν, μετά τον Ιούνιο Μνημόνια, αλλά να μην έχουν, έστω, νέα μέτρα, νέα δεσμά;
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο, ούτε επιβάλλεται από κάποια ανάλυση, να υποστηρίξει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην κάνει κριτική, αντιπαράθεση, ακόμα και επίθεση. Είναι όμως απαραίτητο, επιβάλλεται απ' την ανάλυση των κύριων και δευτερευουσών αντιθέσεων, να προσέχει, ώστε να μην συστοιχίζεται, τουλάχιστον σ' αυτές τις συνθήκες, με το Μαύρο Μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων. Για τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, πάντα είχε σημασία τι έλεγαν, πώς το έλεγαν, πότε το έλεγαν, πού το έλεγαν!
