ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Μέρος Ι
Μετά την ασυμφωνία για συγκυβέρνηση η χώρα μας οδηγείται σε νέες εκλογές, που οπωσδήποτε δεν ήθελε η πλειονοψηφία του λαού μας. Δεν πρέπει όμως να επιρρίψουμε την ευθύνη στους πολιτικούς σχηματισμούς, επειδή στάθηκαν δήθεν ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν τις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η πατρίδα μας. Το πρόβλημα της διχοστασίας και από μακρού χρόνου υφίσταται και οξύτατο παραμένει.
Είχαμε αναγράψει σε προηγούμενο άρθρο ότι τα κόμματα διαιρούν τον λαό, χωρίς αυτά όμως δεν νοείται δημοκρατία. Αν καλοσκεφθούμε θα δούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι στην ουσία τα κόμματα, αλλά οι άνθρωποι που τα στελεχώνουν. Αν αυτοί ήσαν έμπλεοι από υψηλά ιδανικά, ασφαλώς δεν θα έθεταν τα κομματικά (και κατά βάθος προσωπικά) οφέλη υπεράνω των εθνικών και του δικαίου. Συνέπεια αυτού θα ήταν η έλλειψη έξαρσης των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Στην πραγματικότητα από ιδεολογία εμφορούνται πλέον οι οραματιζόμενοι την μεταβολή ή ανατροπή του συστήματος χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα περί αυτού.
Ας εξετάσουμε βαθύτερα τα ουσιώδη γνωρίσματα των κομμάτων που ανταγωνίζονται στον εκλογικό στίβο.
Το αστικό καθεστώς καυχάται για τις πολιτικές ελευθερίες που απολαμβάνουν υπ' αυτό οι λαοί. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι «ελεύθεροι» να επιλέξουν, κατά κανόνα, μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας. Μάλιστα στην Ελλάδα, την κοιτίδα της δημοκρατίας, στα κόμματα αυτά η κληρονομική διαδοχή στις θέσεις των κομματικών στελεχών και κατά συνέπεια στα βουλευτικά έδρανα αποτελεί όνειδος. Τα κόμματα εξουσίας στην έκταση της ευρωπαϊκής ηπείρου μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου συνέκλιναν τόσο πολύ κατά τις πολιτικές τους, ώστε να μην υφίστανται πλέον ουσιώδεις διαφορές. Τα αντίστοιχα ελληνικά είναι υπεύθυνα για την ένταξή μας στην ΕΟΚ -ΕΕ, αν και το ένα εξ αυτών διέδιδε το πλάνο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και στη συνέχεια στη ζώνη του ευρώου. Πολιτική τους είναι η πολιτική του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, το οποίο υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του τραπεζικού κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Αυτοί παρέμειναν αδιόρθωτοι, αν και μας υποσχέθηκαν ότι στην ενωμένη Ευρώπη θα υποχρεωθούμε να αναμορφώσουμε τον κρατικό μηχανισμό. Ο μηχανισμός αυτός παρέμεινε υποταγμένος στα κόμματα εξουσίας και τους κατά καιρούς συνεργάτες τους. Μέσω αυτού εκθεμελίωσαν την παιδεία με συνεργάτη την αριστερά, η οποία άλωσε το αστικό πανεπιστήμιο.
Η αστική τάξη τη θεώρησε ακίνδυνη για την ίδια, καθώς κατά τη μεταπολίτευση είχε ενδυθεί τον μανδύα του κοσμοπολίτικου διεθνισμού, άκρως όμως αποτελεσματική στην επίθεση κατά της πίστης, της φιλοπατρίας και της παράδοσης του λαού μας! Η αστική εξουσία ανέλαβε την εφαρμογή σχεδίου εκμαυλισμού του λαού μέσω του πρακτικού υλισμού, που ακούει στο όνομα καταναλωτισμός. Και ήταν τόσο πρόσφορο το έδαφος γι' αυτά μετά την πτώση της δικτατορίας, η οποία καπηλεύτηκε στο έπακρο το τρίπτυχο «θρησκεία – πατρίς – οικογένεια», που στη συνέχεια έγινε αντικείμενο χλευασμού, καθώς δεν βρέθηκε έκτοτε υπερασπιστής τους.
Η Διοικούσα Εκκλησία παρέμεινε σιωπηλή ως εκ της κατακριτέας στάσεως της έναντι του ξενοκίνητου δικτατορικού καθεστώτος. Οι ασκούντες την εξουσία γνωρίζουν ότι με την ωριμότητα η γαστέρα και το υπογάστριο νικούν τον εγκέφαλο, συνεπώς η επαναστατική ορμή κατευνάζεται!
Σήμερα βιώνουμε την τελική φάση του σχεδίου, του οποίου προηγηθέντα στάδια υπήρξαν: Μείωση βιομηχανικής και πρωτογενούς παραγωγής – στροφή αλόγιστη προς τον τριτογενή τομέα – αρρωστημένος καταναλωτισμός εισαγομένων κυρίως προϊόντων – αλόγιστος εξωτερικός δανεισμός προς ικανοποίηση των επιπλάστων αναγκών μας. Η τελική φάση συνιστά την έφοδο κατά της περιουσίας του δημοσίου και της άλλης των πολιτών χαμηλών ή μεσαίων εισοδημάτων με την έξαρση της ανεργίας, την μείωση των αποδοχών, την ανάπτυξη φοροεισπρακτικών μηχανισμών προς αφανισμό των καταθέσεων και πληρωμή των τραπεζιτών, οι οποίοι σύμφωνα με πληθώρα στοιχείων αισχροκέρδισαν και αισχροκερδίζουν ακόμη από την πολιτική της υποτέλειας.
Οι πολιτικοί μηχανισμοί εξουσίας εμμένουν στην βασική πολιτική θέση της υποτέλειας: Η υποταγή στα κελεύσματα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου είναι η μόνη στάση που εγγυάται τη μη πτώχευση. Άσφαλώς, δίχως να το επεξηγούν, εννοούν την άμεση πτώχευση, διότι δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις, για να συμπεράνει κανείς ότι οι πλείστοι όσοι, πλην της εγχώριας πλουτοκρατίας, πτωχαίνουμε σταδιακά με την έξαρση της ανεργίας, τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων, τη συρρίκνωση της αγοράς, την φοροεισπρακτική επέλαση και την παρατεταμένη ύφεση που έγινε μόνιμη συνοδός μας. Όχι μόνο δεν ανέλαβαν την ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, αλλά και επιμένουν ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να οδηγήσουν εκ νέου τη χώρα έξω από την κρίση, προς την ανάπτυξη!
Κατά τις εκλογές του Μαΐου σημαντικό μέρος της εκλογικής βάσης των κομμάτων εξουσίας τόλμησε επί τέλους να τιμωρήσει αυτούς που θεωρεί υπευθύνους για την κατάντια μας. Ποιοι καρπώθηκαν από τη μετακίνηση του εκλογικού σώματος; Σχηματισμοί, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως «αντιμνημονιακοί». Ότι το μνημόνιο συνιστά επαίσχυντη συμφωνία, την οποία θα μπορούσαμε να αποφύγουμε, αν οι εκπρόσωποί μας έθετα ν ως πρώτιστο το συμφέρον της χώρας, το δέχονται ολοένα και περισσότεροι Έλληνες. Τα δύσκολα αρχίζουν από το ερώτημα: Τι κάνουμε από ‘δώ και πέρα; Να αποδεχθούμε τη σκληρή πραγματικότητα και να υποταχθούμε στους δημίους μας, όπως μας προτείνουν το μέχρι πρότινος ισχυρά κόμματα ή να παλέψουμε για την οικονομική μας ανάκαμψη, για την οποία και μόνο γίνεται λόγος; Και πώς;
Μέρος ΙΙ
Ας θέσουμε το ουσιώδες ερώτημα: Κατά του μνημονίου, ναι! Κατά της ΕΕ; Είναι αρκετό να εκτονώνουμε την οργή μας καταψηφίζοντας τα θεωρούμενα ως υπεύθυνα για την κατάντια μας κόμματα και να θέλουμε να αντιπαλέψουμε το σύστημα της νέας τάξης πραγμάτων εντός του μηχανισμού που έστησαν για τον αφανισμό των λαών; Πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια η ΕΕ να επανέλθει στην πορεία που οραματίστηκαν οι λαοί κατά την ίδρυσή της; Αν το πιστεύουμε, όπως διατείνονται οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές, πρέπει να παραθέσουμε και τρόπους αντιμετώπισης των απλήστων του χρήματος που αιματοκυλούν καθημερινά την ανθρωπότητα. Αρκεί εκ μέρους του λαού η παροχή ψήφου σ' εκείνους που καταγγέλλουν το μνημόνιο; Όλα τα άλλα θα τα αναλάβουν εκείνοι; Δεν οφείλουν αυτοί οι νέοι επίδοξοι «σωτήρες» να πουν με ειλικρίνεια στον πολύπαθο λαό ότι το σύστημα δεν παραδίδει εύκολα την εξουσία και ότι θα βρει πλείστους όσους τρόπους, ώστε να αλλοιώσει τη λαϊκή βούληση και να παραπλανήσει τον λαό; Ότι έχει και ο λαός μέρος ευθύνης, επειδή ολοπρόθυμα υποτάχθηκε στη λαγνεία του καταναλωτικού πνεύματος; Ότι πρέπει ο λαός να συνέλθει και να αλλάξει τρόπο ζωής; Ότι θα χρειαστεί να υποστεί θυσίες οικονομικές (το λιγότερο) και αίματος; Είναι ο λαός έτοιμος για τέτοιες θυσίες, προκειμένου να επαναποκτήσει την εθνική και προσωπική του αξιοπρέπεια πρωτίστως και αργότερα να απολαύσει τους κόπους του;
Πώς όμως να απαιτήσουν από τον εκμαυλισμένο λαό τέτοιου είδους θυσίες; Αυτός αποδέχεται να τον αποκαλούν «γουρούνι» αρκεί να του εξασφαλίζουν την επιούσια ποσότητα βαλανιδιών! Μερίδα αντιμνημονιακών δεν κάνουν λόγο για τις συμμορίες των ισχυρών, στις οποίες και εμείς, ως χώρα, μετέχουμε, και υπερτονίζουν τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ως πανάκειας για την υπέρβαση της κρίσης! Έχουν απομακρυνθεί τόσο από το κοινοτικό πνεύμα της ορθόδοξης παράδοσης, ώστε το μόνο που βλέπουν είναι κάποια διαφορετική διαχείριση στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα, το οποίο δεν τολμούν να κρίνουν! Εμφανίζονται βέβαια ευαίσθητοι περί τα εθνικά μας θέματα, τα οποία έχουν κακοφορμίσει, πλην όμως δεν καταγγέλλουν τους «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους» μας για την άθλια πολιτική τους σε βάρος της χώρας μας. Είναι ή δεν είναι αυτοί εχθροί μας; (προσοχή, όχι οι λαοί).
Οι αντιμνημονιακοί της αριστεράς κάνουν λόγο κυρίως για την οικονομική κρίση. Οι όροι έθνος και πατρίδα είναι σχεδόν απαγορευμένοι στο ιδεολογικό τους οπλοστάσιο. Αρκεί γι' αυτούς να τους εμπιστευθούμε κι ας μην μας αγγίζουν τα αποφθέγματα «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» ή «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»! Δεν έχουν κατανοήσει, καθώς η μαρξιστική ιδεολογία γίνεται αποδεκτή ως δόγμα, ότι δεν είναι εύκολο να οδηγήσεις στα υψηλά έναν λαό στραγγαλίζοντας την πίστη του και τη φιλοπατρία του. Ο λαός ρέπει προς τα πάθη, γι' αυτό και τον κερδίζει ο καπιταλισμός. Ακόμη και ο απόκληρος της κοινωνίας αποδέχεται ο ηγέτης να είναι σκληρός, αδιάφορος και εκμεταλλευτής, αφού στο νου του έχει παρόμοιες επιθυμίες, τις οποίες απλά δεν μπορεί να ικανοποιήσει.
Το κακό δεν είναι ταξικό! Ας μάθουν επί τέλους ότι εμείς οι χριστιανοί είμαστε οι κατ' εξοχήν προδότες του ευαγγελικού μηνύματος, ακριβώς επειδή ήταν αντίθετο προς το καπιταλιστικό «ιδεώδες», το οποίο με θλιβερή συνέπεια υπηρετήσαμε. Εμείς εγκαταλείψαμε το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, για να περιέλθει αυτό στα χέρια των μαρξιστών – κομμουνιστών. Αυτοί όμως έθεσαν ως απαραίτητα πρϋπόθεση, για να γευθούν οι λαοί την δικαιοσύνη, την αποδέσμευση από τον μύθο της θρησκευτικής πίστης και την υπέρβαση της πατρίδας στο όνομα του προλεταριακού διεθνισμού!
Νοείται όμως δικαιοσύνη χωρίς Θεό; Στο όνομα ποιάς ηθικής αρχής θα καταγγείλουμε το ανελέητο σύστημα των απλήστων πλουτοκρατών; Μόνο στο όνομα της επανάστασης των αποκλήρων. Εξαντλώντας οι μαρξιστές τις δυνάμεις τους με την εργώδη προσπάθεια να ξερριζώσουν από τον άνθρωπο τη θρησκευτική του πίστη και τη φιλοπατρία, τον καλούν στη συνέχεια σε κατ' εξοχήν ηθικό αγώνα, τον οποίο εμείς οι χριστιανοί εγκαταλείψαμε. Αλλά αν ο άνθρωπος είναι ζώο που κάνει εργαλεία και όχι πρόσωπο κατ' εικόνα Θεού, τότε ο αγώνας έχει νόημα μόνο όταν γίνεται για το ψωμί μου ή το παντεσπάνι μου! (homo homini lupo). Τίποτε πιο αθεμελίωτο από τα πανανθρώπινα ιδανικά.
Το λενινιστικό επαναστατικό πρότυπο είναι συνεπές: Ουδεμία συνεργασία με το κρατούν σύστημα! Όταν όμως οι συγκυρίες (για τη στήριξη της επανάστασης εκ μέρους του ίδιου του συστήματος ουδείς λόγος) τελεσφορήσουν και η επανάσταση καταστεί γεγονός, έχουμε την εμφάνιση του σταλινικού προτύπου με τα στρατόπεδα και τις εκτελέσεις. Το σύστημα όμως κρατά το πρότυπο αυτό στο απυρόβλητο, από τότε που οι «σύμμαχοι» από κοινού κατέβαλαν το ναζιστικό τέρας! Ο μαρξισμός, στην όποια εκδοχή του γίνεται αποδεκτός απ' αυτό, ιδίως σε ιδεολογικό επίπεδο. Γι' αυτό και στην αρχή του άρθρου γράψαμε ότι το πανεπιστήμιο έχει εν πολλοίς εκχωρηθεί σ' αυτόν και καλλιεργείται εκεί μια ακίνδυνη για το σύστημα αριστερή ιδεολογία, άκρως όμως επικίνδυνη για τους λαούς που χάνουν πίστη, φιλοπατρία και παράδοση. Ας έχουν όμως κατά νου όλοι αυτοί οι οραματιστές της κοινωνικής μεταβολής ή ανατροπής που διαδίδουν το σύνθημα «σοσιαλισμός» η βαρβαρότητα»: «Ο κοινωνισμός (communismus, για όσους αδυνατούν να συλλάβουν την έννοια του όρου) ή θα είναι χριστιανικός ή δεν θα επικρατήσει ποτέ επί της γης.
Για να συνειδητοποιήσουμε την ουσία του προβλήματος που μας ταλανίζει παραθέτω αγωνιώδες ερώτημα γραμμένο σε τοίχο πανεπιστημιακής σχολής στη Θεσσαλονίκη το 1974 αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας: «Σύντροφε, μήπως εκτός από τον ταξικό εχθρό υπάρχει και η μοναξιά;». Μήπως προέχει να πληρωθεί το υπαρξιακό κενό και όχι τα άδεια ταμεία;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 21-5-2012
