Η αριστερά μπροστά σε μία πολύ κρίσιμη πρόκληση
Των Θάνου Αμπατζή, Χρήστου Πατούχα, Κώστα Ταβατζή
Είτε το σύστημα έβρισκε λύση διακυβέρνησης, είτε όπως τώρα πάμε άμεσα σε εκλογές, υπάρχουν απολύτως αναγκαίες προτεραιότητες, τις οποίες οφείλει να εξετάσει η αριστερά.
Διευκρινίζουμε ξανά, ότι εννοούμε αριστερά, την αριστερά των ανατροπών. Δεν περιλαμβάνουμε σε αυτήν, την αριστερά της διαχείρισης, δηλαδή την ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη. Άλλωστε και στην πρόσφατη σύντομη μετεκλογική δραστηριότητα της, η ΔΗΜΑΡ, έκανε σαφές το πλαίσιο δράσης της και ακόμα σαφέστερη την τρέχουσα πολιτική της επεξεργασία.
Ο κ. Κουβέλης θέλει να διαχειριστεί την κρίση, στα δεδομένα, προκαθορισμένα όρια που όρισαν οι δανειστές, η Τρόικα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Για αυτόν τον λόγο κυρίως τον θέλουν. Γιατί χωρίς κινδύνους για τα όρια αυτά, θα αφαιρέσει από τους υπόλοιπους, μέρος των ενοχών τους. Θα τους διευκολύνει στην επιχειρούμενη αποφυγή της πλήρους πολιτικής τους χρεοκοπίας.
Μιλάμε για την αριστερά ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες μικρότερες οργανώσεις και κινήσεις, είτε συμμετείχαν είτε όχι στις εκλογές, καθώς και όσους από τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, επιζητούν την πορεία προς τα μπροστά, συμβάλλοντας σε αυτό με την δράση και την σκέψη τους. Όλοι οι παραπάνω, επιβάλλεται να εξετάσουν τις νέες συνθήκες, να αξιολογήσουν τις νέες δυνατότητες, να αξιοποιήσουν την αυξανόμενη εμπιστοσύνη του λαού, να διορθώσουν πλευρές της πολιτικής τους, να συμπληρώσουν σοβαρά ελλείματα τους, να δώσουν εκατέρωθεν εξετάσεις πολιτικής αξιοπιστίας.
Δυστυχώς, στο διάστημα τουλάχιστον της τελευταίας μνημονιακής διετίας, η οργανωμένη αριστερά, δεν επεδίωξε ή δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε μία κοινή πολιτική επεξεργασία. Ας πούμε ότι δεν υπήρξαν για αυτό οι κατάλληλες συνθήκες. Εννοούμε ότι καμιά επί μέρους πολιτική δύναμη, δεν είχε η ίδια επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης για τα εργαζόμενα στρώματα του πληθυσμού, για την νεολαία, για την μικρομεσαία τάξη, για την ίδια την χώρα και την παραγωγική της βάση. Οι ηγεσίες αιφνιδιάστηκαν όσο και η κοινωνία. Αυτό, σαν αποτέλεσμα είχε, το σχέδιο εξόντωσης του λαού και της χώρας να βρει σπασμωδικές, ίσως μαζικές, οπωσδήποτε όμως αναποτελεσματικές αντιστάσεις.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας, μαζί με την οικονομική της ολιγαρχία, ένωσαν τις δυνάμεις τους, ένωσαν και την ενδοτικότητα τους, απογυμνώθηκαν από κάθε ίχνος εθνικού συναισθήματος και ευθύνης. Παρέδωσαν την κυριαρχία και τον πλούτο της χώρας, έκαναν τον λαό της πειραματόζωο, αλυσόδεσαν τους εργαζόμενους, υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας.
Αντιλαμβανόμαστε, ότι μπροστά στις νέες εκλογές, δεν είναι δυνατόν να γίνουν, ακόμα και αν άρχιζαν δεν μπορούν να ολοκληρωθούν, βήματα κοινών επεξεργασιών και προγραμματικών στόχων. Είναι όμως δυνατόν, να βελτιωθεί του καθενός το πλαίσιο των στόχων και της δράσης, είναι δυνατόν ο καθένας να ανιχνεύσει ποιοι στόχοι του, δεν θα συναντήσουν την αντιπαλότητα του άλλου, ποιοι μπορούν να υποστηριχτούν με μαχητικό τρόπο από το μαζικό κίνημα.
Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα:
Πρώτο παράδειγμα. Η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Είναι στις προτεραιότητες του ΚΚΕ και άλλων, δεν υιοθετείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάργηση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, θα προκαλέσει σύγκρουση και μάλιστα κορυφαία με την ΕΕ; Πρέπει μια τέτοια σύγκρουση να υποστηριχτεί από το ΚΚΕ, ακόμα και αν την κάνει μία αριστερή κυβέρνηση στην οποία δεν θα συμμετέχει το ΚΚΕ; Κάνουμε πιο ευθύ το ερώτημα: Μπορεί μια τέτοια σύγκρουση να ενταχθεί στην πάλη για έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη; Άρα να είναι μέρος της αυτοτελούς πολιτικής πάλης του ΚΚΕ; Είμαστε βέβαιοι πως ναι!
Δεύτερο παράδειγμα. Ο δημόσιος έλεγχος των Τραπεζών, έστω με τον θολό και ανολοκλήρωτο τρόπο που προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι στόχος που μπορεί να ενταχθεί σε μια συνολικότερη αντιμονοπωλιακή πάλη;
Θα μπορούσαν να παρατεθούν δεκάδες παραδείγματα. Φυσικά υπάρχουν προϋποθέσεις. Η πρώτη θα ήταν να υπάρξει αριστερή κυβέρνηση. Και θέλουμε επ αυτού, με κατηγορηματικό τρόπο να πούμε, σε συντρόφους επαναστάτες και μη, ότι δεν είναι κακό να το επιδιώκουμε.
Να το επιδιώκουμε με κάθε θυσία ή σαν αυτοσκοπό, αυτό είναι το κακό. Ένα κακό που στην περίπτωση αυτή θα αποδειχτεί ολέθριο.
Πρέπει να διασφαλίσουμε τις ελάχιστες αναγκαίες συνθήκες, έτσι ώστε αυτή η προοπτική να διευκολύνει την προστασία των λαϊκών δικαιωμάτων, την πορεία προς τα μπρός, προς την σοσιαλιστική προοπτική. Για ένα μέλλον φωτεινότερο, δημοκρατικό, δημιουργικό, ανθρώπινο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Όχι! Δεν πρέπει να εξορίσουμε τους όρους αυτούς από το λεξιλόγιο μας! Δεν πρέπει να εξαιρέσουμε από τους στόχους μας, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας!
Πρωτίστως όμως, πρέπει να στηριχτούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Ο δημόσιος πλούτος της χώρας. Να καταργηθούν τα μνημόνια και να εκδιωχθούν οι τροικανοί επιτηρητές. Προς τούτο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει μονοσήμαντα να αποσαφηνίσει την πολιτική της. Θεωρούμε, ότι η κατάργηση των μνημονίων και της Τρόικας είναι το άμεσο ζήτημα. Ζήτημα σύγκρουσης που θα απαιτήσει την μέγιστη κινητοποίηση και ενότητα του λαού. Δεν επιτρέπονται ασάφειες και συγχύσεις. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπονται υπαναχωρήσεις και διγλωσσία.
Το δεύτερο είναι ο λεγόμενος «Ευρωπαϊκός προσανατολισμός». Καταλαβαίνουμε, ότι η θέση αυτή δεν μπορεί να αλλάξει τώρα. Μπορεί όμως να γίνει συνείδηση όλων, ότι ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός δεν μπορεί να γίνεται Ευρωπαϊκός ζυγός. Δεν μπορεί να γίνεται υποταγή και υποδούλωση. (Φυσικά δεν καταλαβαίνουμε τις εμμονές ότι ευρωπαϊκός προσανατολισμός σημαίνει υποχρεωτικά ευρώ και ευρωσυνθήκες, ανισοτιμία πολιτική και οικονομική, αλλά αυτό,ας πούμε ότι δεν είναι του παρόντος).
Θεωρούμε ακόμα απαραίτητο να λείψει από την εκλογική μάχη οποιαδήποτε εκατέρωθεν ρεβανσιστική συμπεριφορά μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι μάχες στη αριστερά δίνονται στο πεδίο των ιδεών, σκληρές αλλά πάντα δημιουργικές, προωθητικές και ζωογόνες για το λαϊκό κίνημα. Κυρίως πρέπει να επιδιώκουμε σταθερά, την αξιολόγηση των συνθηκών, την πραγματικότητα της ζωής και των ανθρώπων. Να ακούσουμε την φωνή των ανέργων και των φτωχών συμπολιτών μας. Την κραυγή απόγνωσης των παιδιών μας. Ας μας περάσει από το μυαλό ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν ούτε πολιτική ούτε συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Και κυρίως δεν έχουν χρόνο. Δεν δίνουν πίστωση σε κανέναν. Δεν έχουν περιθώριο να μας περιμένουν να συμφωνήσουμε, ανάμεσα σε ιδεολογικές αναζητήσεις, σε διαφορές στρατηγικών προτεραιοτήτων. Απαιτούν να συμπιέσουμε το χρόνο, να δώσουμε πρακτικές απαντήσεις στο σήμερα, να δώσουμε λύσεις. Να βοηθήσουμε στην ανάγκη τους για αξιοπρέπεια, για επιβίωση!
Μπορούμε να νικήσουμε;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ναι! Να ξέρουμε όμως τι θέλουμε. Να έχουμε τελικό στόχο. Να μην τα διπλώσουμε στις πρώτες δυσκολίες. Και αυτές ήδη άρχισαν. Να έχουμε τακτική συγκέντρωσης δυνάμεων. Να μιλήσουμε καθαρά στο λαό για τα εμπόδια. Θα μας στήσουν παγίδες και μόνο ένα λαϊκό κίνημα με καθαρούς στόχους μπορεί να μας υπερασπίσει. Θα το κάνει, αν έχει την βεβαιότητα ότι υπερασπίζεται τον εαυτό του.
Και θα το πούμε καθαρά. Δεν μας αρέσουν οι αφορισμοί. Προσώπων και απόψεων. Δεν μας αρέσουν οι ατάκες στην τηλεόραση. (Τώρα που μας παίζει πολύ). Ας τις χρησιμοποιήσουμε για τους πραγματικούς αντιπάλους μας. Οι απόψεις, (προφανώς οι καλόπιστες και τεκμηριωμένες), είναι για να εξετάζονται προσεκτικά. Όχι να αφορίζονται.
Τι να ψηφίσουμε;
Θα διατυπώσουμε καθαρά την άποψη μας. Πριν όμως από αυτό θα πούμε καθαρότερα τι στηρίζουμε. Στηρίζουμε τους καθαρούς στόχους για τους οποίους πάλεψε ο λαός μας τα τελευταία χρόνια. Αυτούς που προκάλεσαν τους αγώνες, αυτούς που έφεραν την ανάσα αισιοδοξίας της 6ης Μάη. Και θέλουμε να απευθυνθούμε στα μικρότερα σχήματα της αριστεράς. Πιστεύουμε ότι θάναι χρησιμότερο να μην κατέβουν στις εκλογές της 17 Ιούνη. Δεν θα ωφελήσει η επανάληψη μιας νέας καταγραφής σε τόσο σύντομο διάστημα. Να στηρίξουν τους στόχους τους. Να τους απαιτήσουν. Και ας ψηφίσουν όποιο από τα δύο μεγαλύτερα σχήματα προσεγγίζει περισσότερο στη ανάλυση τους.
Θα ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε αναγκαία την ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του. Δεν θα αποτρέψουμε κανέναν αν θέλει να ψηφίσει ΚΚΕ ή άλλο σχήμα, αν υπάρξει. Και θα επαναλάβουμε σε όλους την έκκληση μας. Να μην κρατάνε την σκέψη τους «κλειδωμένη στην ντουλάπα». Οι ανάγκες απαιτούν την μέγιστη εγρήγορση, την μέγιστη οξυδέρκεια.
Πάτρα, 17-05-2012
