Κατά βάθος λέει την αλήθεια ο Βαρουφάκης
Του Χρίστου Κατσούλα
Στην τελευταία του παρέμβαση ο καθηγητής Οικονομικών ξεκινά το ξήλωμα της προεκλογικής πολιτικής του Σύριζα, ή – αν μιλήσουμε αυστηρότερα – την καθέλκυσή του στο βούρκο της ευρωενωσιακής νομιμότητας. Εάν το σκαρί γείρει ή αντέξει, θα το μάθουμε εν καιρώ. Σύντομα ή αργότερα, εξαρτάται – κατά παραξενιά της ιστορίας – από τον Φώτη Κουβέλη. Αν δεν συγκροτηθεί μνημονιακή συγκυβέρνηση με την "αριστερά της ευθύνης", άμεσα θα λυθεί η απορία για το τι ακριβώς θα κάνει ο Σύριζα ως κυβέρνηση.
Ο Γ. Βαρουφάκης, προβάλει εδώ και δύο χρόνια, με πολύ πάθος, μια προβληματική πρόταση: Την κατάργηση των μνημονίων με την παράλληλη διαφύλαξη της χώρας στην Ευρωζώνη. Η ουσία της άποψής του συμπυκνώνεται στο τελευταίο του άρθρο: "Από την μία ο σεβασμός των όρων του Μνημονίου όχι μόνο δεν ενδείκνυται αλλά είναι ανέφικτος… Από την άλλη, η εγχώρια χρηματοδότηση των αναπτυξιακών και μεταρρυθμιστικών πολιτικών που είναι προαπαιτούμενο για την ανατροπή της Κρίσης είναι αδύνατη. Άρα, τι κάνουμε; Αν έχω δίκιο, η λύση είναι μία (αν και όχι απλή): Επαναδιαπραγμάτευση εντός του ευρώ".
Αν συγκρίνει κανείς τα λεγόμενα του καθηγητή, και ειδικά την "επαναδιατύπωση" των 5 σημείων του Σύριζα, με τις χθεσινές διατυπώσεις της επιστολής Τσίπρα, όσο και με τις δηλώσεις στο CNBC, θα αναρωτηθεί από πού προκύπτει το συμπέρασμα περί ξηλώματος της πολιτικής του Σύριζα. Οι τσιμπολογητές αποσπασμάτων και οι αναμένοντες δεξιό στραβοπάτημα για να κριτικάρουν εξ αριστερών, θα αναφωνήσουν "έλα μωρέ, τα ίδια λένε". Επαναδιαπραγμάτευση και όχι ακύρωση. Μέσα στο ευρώ. Ενιαία ευρωπαϊκή λύση στην κρίση χρέους.
Όμως δεν είναι έτσι. Ο Γ. Βαρουφάκης ξεκινά όντως από τις δύο παραδοχές του Σύριζα: κατάργηση μνημονίων με παραμονή στο ευρώ. Παρόλα αυτά τις ερμηνεύει με τέτοιο τρόπο, που τελικά ισχύει μόνο η δεύτερη παραδοχή: Παραμονή πάση θυσία, διότι η κατάργηση (για την ακρίβεια αλλαγή) των μνημονίων προϋποθέτει αφελείς προσδοκίες από την Ευρωπαϊκή ηγεσία.
Τι ακριβώς προτείνει ο κ. καθηγητής; Να αρνηθούμε την επόμενη δόση. Και να κάνουμε κουράγιο για 5-6 μήνες, μηδενίζοντας τα πρωτογενή ελλείμματα. Ο τρόπος μηδενισμού παραμένει μυστήριο, καθώς τόσο η από πάνω προς τα κάτω συμπίεση μισθών, όσο και η προκαταβολή φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ σε μια οικονομία στραγγαλισμένη, αποτελούν περισσότερο ακαδημαϊκή άσκηση παρά οικονομική πολιτική.
Κι άντε και δουλεύει η άσκηση. Αν δεν αλλάξει μυαλά η Γερμανική ηγεσία μέχρι το τέλος του 2012; Αν δεν μας συνδράμει η Γαλλική ηγεσία; Αν ο άνεμος που πνέει στην Ευρώπη καταλήξει σε έναν ακόμα σκληρό δημοσιονομικό συμβιβασμό; Και αν ο σκληρός πυρήνας της Ευρωζώνης μας δείξει την πόρτα εξόδου;
Η άρνηση της επόμενης δόσης, περιμένοντας να μας λυπηθούν οι ισχυροί της ΕΕ, οι ίδιοι που μας καταδίκασαν στην καθοδική υφεσιακή σπείρα ασφυξίας, μοιάζει με την απειλή των μικρών παιδιών: Δώσε μου ότι θέλω γιατί αλλιώς θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω.
Το ενδεχόμενο να μας πουν "σκάσε", δεν υπάρχει για τον κ. Βαρουφάκη; Κι όμως θα έπρεπε.
Οι όροι εδώ είναι πρώτιστα πολιτικοί και δευτερευόντως οικονομικοί. Δηλαδή πολύπλευρη προετοιμασία του λαού, της εργατικής τάξης, των διεθνών αναφορών και σχέσεων, των ρωγμών και των χαραμάδων που αφήνει ο αντίπαλος, ώστε η ελληνική κοινωνία να αντέξει τη ρήξη.
Αν η πορεία προς μια ανυποχώρητη ακύρωση των μνημονίων συντελείται δίχως όρους, τότε η κυβέρνηση αριστεράς ή θα μεταλλαχθεί στο να εφαρμόζει πρόγραμμα Βενιζέλου – Κουβέλη (εφαρμογή μνημονίων μέχρι την απαγκίστρωση), ή θα χαροπαλεύει με έωλες ελπίδες σαν του Γ. Βαρουφάκη. Και τελικά θα καταρρεύσει.
Ο κ. καθηγητής παρόλο που έχει άδικο, στο βάθος λέει την αλήθεια. Στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, ένα τέτοιο πρόγραμμα Σύριζα με διαγραφή έστω και μέρους του χρέους, με καταγγελία των μνημονίων, με επαναφορά μισθών και συντάξεων, με δημόσιο έλεγχο στις τράπεζες, δεν μπορεί να υπάρξει. Πτωχευμένο δημόσιο χωρίς δημοσιονομική και νομισματική πολιτική στα χέρια του δεν μπορεί να ανακάμψει. Ο ίδιος ο κ. καθηγητής στο τέλος του άρθρου του με ταχυδακτυλουργικό τρόπο επαναδιατυπώνει τις πέντε προτάσεις του Σύριζα, τάχα συναινώντας σε αυτές, ενώ στην πραγματικότητα τις ανατρέπει εκ βάθρων.
Η αντίφαση ανάμεσα στην άρνηση των μνημονίων και στον έρωτα για την ευρωζώνη, αναγκαστικά θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, με πιο πιθανή κατάληξη την αποβολή από το ευρώ. Αν υποθέσουμε ότι δεν θα υπάρξει κανένας συμβιβασμός με τα μνημόνια.
Θα ήταν απείρως χρησιμότερο, προ της αποβολής να προηγηθεί η προετοιμασμένη (από τη μεριά της αριστερής κυβέρνησης) ρήξη. Αλλά παρακολουθώντας τους εκπροσώπους του Σύριζα – ακόμα και τους πιο σκληρούς – να ορκίζονται από τη μια ότι θέλουν να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ και από την άλλη να δηλώνουν βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να μας αποπέμψουν, αυτό το καθήκον κουκουλώνεται. Οπότε για να μην καταλήξουμε με τη σειρά μας να επικαλούμαστε τον "Θεό της Αριστεράς", χρειάζεται ένταση προετοιμασίας και παρέμβασης. Την πολιτική επιτυχία της κυβέρνησης της αριστεράς δεν την εγγυάται εκ των προτέρων κανείς. Την ολοκληρωτική εξόντωση όμως της χώρας και της κοινωνίας, την απεργάζονται ισχυρά επιτελεία. Το δίλημμα είναι μπροστά μας.
ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 11 Μαΐου 2012, http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/154-yv
