Συνεχίζει να παραθεολογεί ο Καλαβρύτων
Ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός καταδεικνύει την ετεροδιδασκαλία του
Του Παναγιώτη Σημάτη
Η παρακάτω Γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανού ήταν γνωστή από καιρό. Την κοινοποιώ, όμως, τώρα, γιατί ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων βρήκε την ημέρα της Παναγίας (15 Αυγούστου) με Εγκύκλιο που διαβάστηκε στους ναούς του Αιγίου, να διδάξει «απ' άμβωνος» εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, συνεχίζοντας με εμμονή την ετεροδιδασκαλία του.
Κι αυτό, παρόλο που γνώριζε ότι ο Μητροπολίτης Ηλείας γνωμοδότησε στην Νομοκανονική Επιτροπή της Ι. Συνόδου εναντίον της ετεροδιδασκαλίας του α
υτής και εναντίον της πρακτικής του να αφορίζει τους ελέγχοντας ∙ παρόλο που του υποδείχτηκε δια πολλών η θέση της Εκκλησίας ότι ο Παπισμός είναι αίρεση, ο κ. Αμβρόσιος επανέρχεται στις θέσεις του και μας αναγκάζει να προχωρήσουμε στην δημοσίευση αυτή.
Γιατί, είναι πλέον φανερό, ότι οι θέσεις του αυτές και η τακτική της Ι. Συνόδου όχι μόνο να μην ελέγχει, αλλά και να επαινεί τις παραθεολογίες του, επιτείνουν την σύγχυση στους πιστούς και διευκολύνουν τις οικουμενιστικές προσπάθειες – που τελευταία έχουν ενταθεί – για την επίσημη πλέον αναγνώριση της αιρέσεως του Παπισμού ως Εκκλησίας και του Πάπα ως έχοντος το Πρωτείο, που θα μετονομαστεί (για να γίνει αποδεκτό από τους παραπληροφορημένους Ορθόδοξους) από Πρωτείο εξουσίας σε Πρωτείο τάχα «διακονίας»!
Αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα – πριν τις αποφάσεις του Οκτωβρίου στην Κύπρο για την έμμεση αναγνώριση του Παπικού Πρωτείου – προσθέτω και τη δική μου φωνή, στις φωνές των Πατέρων που αγωνίζονται εναντίον της αιρέσεως του Οικουμενισμού, γνωστοποιώντας προς ενημέρωση:
Ι) τμήμα της Γνωμοδότησης του Ηλείας Γερμανού,
ΙΙ) απόσπασμα της Εγκυκλίου του κ. Αμβροσίου, προσθέτοντας έτσι στο παζλ του δρώντος οικουμενισμού ένα ακόμα κομμάτι, που κάνει πιο ευδιάκριτη τη σύγχυση και το χάος, που η οικουμενιστική λαίλαπα έχει επιφέρει στην Εκκλησία μας και το μέγεθος της ευθύνης εκείνων που συνεχίζουν να σιωπούν.
Ι) «ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ
Συνεδρία 8-2-2007, Θέμα 2ον, Γνώμη Σεβ. Ηλείας Γερμανού:
1. …Θεολόγος Καθηγητής ισχυρίζεται ότι ο Μητροπολίτης κ. Αμβρόσιος έχει δημοσίως υποστηρίξει, ότι: "1. Το αν είναι αίρεση ο παπισμός είναι από τα λεγόμενα θεολογούμενα. Δεν υπάρχει απόφασις τοπικής η Οικουμενικής Συνόδου που να λέει, πως οι ΡΚαθολικοι δεν έχουν βάπτισμα και μυστήρια… Ο Καθολικισμός δεν είναι αίρεση μ' αυτήν την έννοια, είναι σχίσμα. Και γι' αυτό έχουν μυστήρια…".
Εν τέλει δε "παρακαλεί να ευαρεστηθεί η Ι. Σύνοδος να απαντήσει…:
α) Οι θεολογικές αυτές θέσεις του Σεβ/του συμφωνούν με τις δογματικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Αν όχι, ποια είναι η θέσις της Ι. Συνόδου;"
2. …Άποψίς μου είναι ότι η ΔΙΣ δέον με σαφήνεια να απαντήσει εις τον αιτούντα:
Α΄. Ότι η περί FILIOQUE διδασκαλία των Παπικών είναι αίρεσις και επομένως όποιος την αποδέχεται και την διδάσκει είναι αιρετικός…
Β΄. Έχω την γνώμην: Ότι ο επιβληθείς υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ …αφορισμός, υπήρξεν εκκλησιαστικόν επιτίμιον υπερβολικόν και ότι επεβλήθη βιαστικώς και ακαίρως…
Πύργος 9-2-2007 † Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ».
Αυτή η γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μέτρησε για την Ι. Σύνοδο. Επελέγησαν άλλες γνώμες (όπως η γνωμοδότηση καθηγητή Πανεπιστημίου) που, αν και αντίθετες με την Παράδοση και τους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας, «κάλυπταν» τον Καλαβρύτων. Έτσι, η Ι. Σύνοδος ούτε απάντησε στον αιτούντα καθηγητή, που ρωτούσε αν ο Παπισμός είναι αίρεση, ούτε καταδίκασε την εσφαλμένη αυτή θεολογικά θέση και πράξη του κ. Αμβροσίου, αλλ' αντίθετα, η Ιερά Σύνοδος του έστειλε έγγραφο με το ο
ποίο του έλεγε ότι για όλα έπραξε καλώς!!!
ΙΙ) Το τμήμα – τώρα – της Εγκυκλίου (υπ' αριθ. 961/15-8-09) του Μητροπολίτου κ. Αμβροσίου είναι το εξής:
«Οι Αγγλικανοί και οι Ρωμαιοκαθολικοί για προληπτικούς λόγους, αποφάσισαν την διακοπή της μεταδόσεως της Θ. Κοινωνίας. Βεβαίως αυτό δεν μας εκπλήσσει, διότι οι μεν προτεστάντες, δεν έχουν την χάριν της ιερωσύνης και επομένως δεν μπορούν να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον εις Σώμα και Αίμα Χριστού. Οι λατρευτικές τους πράξεις είναι απογυμνωμένες από την σώζουσαν θείαν χάριν. Άρα δεν μεταλαμβάνουν Σώμα και Αίμα Χριστού και δικαιολογημένως εκφράζουν φόβους μεταδόσεως του ιού.
Ο δε Ρωμαιοκαθολικοί, παρουσιάζουν έλλειμμα πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, χρησιμοποιούν τον αγιασμό και δεν πιστεύουν εις την ευεργετικήν αξίαν και σημασίαν του, τότε ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί, ή να καταργήσουν τον αγιασμό ή να αυξήσουν την πίστη τους.
† Ο Μητροπολίτης Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος».
Το συμπέρασμα είναι, ότι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων έχει την άνεση να διδάσκει εκ του προχείρου, κατά το δοκούν και ανάλογα με τις περιστάσεις αντικρουόμενες απόψεις.
Παλαιότερα δίδαξε ότι οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί. Τώρα παραδέχεται πως είναι αιρετικοί, πως δεν έχουν μυστήρια, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από όσους έβλαψε με την προηγούμενη τοποθέτησή του.
Επιμένει, όμως, στη θέση ότι οι Παπικοί έχουν μυστήρια και αγιάζουσα χάρι, – άρα δεν είναι αιρετικοί – αλλά για να δείξει την ορθοδοξία του, έκρινε αναγκαίο ότι έπρεπε να τους αποδώσει και κάποιο ψεγάδι και το επινόησε: έχουν – λέγει – «έλλειμμα πίστεως»!
Μερικά σχόλια:
1. Αφού ο Καλαβρύτων μετ' εμφάσεως και επιμόνως στο παρελθόν ισχυρίστηκε* πως το λατινικό Filioque δεν είναι αίρεση, οι Παπικοί και οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί, οι Παπικοί έχουν μυστήρια, δεν υπάρχει Οικουμενική ή τοπική Σύνοδος που να τους έχει καταδικάσει κ.λπ., μπορεί να μας πει τώρα, τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη ως προς τους Προτεστάντες Αγγλικανούς; Ανακάλυψε κάποια Σύνοδο, η οποία να τους χαρακτηρίζει αιρετικούς;
2. Από ποια στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι Παπικοί δεν έχουν πίστη; Μια ολόκληρη «Εκκλησία» με «μυστήρια», είναι δυνατόν να είναι «άπιστη»; Και ποιοι από τους Παπικούς δεν έχουν πίστη; Μόνο ο Πάπας και οι Καρδινάλιοι, οι οποίοι και αποφασίζουν αν θα δοθεί ή όχι η «θ. κοινωνία» στους πιστούς; ή μόνο οι απλοί πιστοί; Κι αν αυξήσουν την πίστη τους, δεν θα υπάρχει πρόβλημα, είναι εντάξει και εξομοιώνονται πλέον με τους Ορθόδοξους; Μήπως η ηγεσία τους, επειδή γνωρίζει ότι έχουν ψευδο-μυστήρια, φοβάται ότι η μετάδοση του ιού της γρίπης, δια των «μυστηρίων» και του αγιασμού, θα φανερώσει την αλήθεια;
3. Ακόμα: γιατί στους Ορθόδοξους δεν μεταδίδεται η ασθένεια; επειδή έχουν πίστη ή επειδή είναι έγκυρα τα μυστήρια μας; Κι αν κάποιος ορθόδοξος δεν έχει πίστη, είναι δυνατόν να κολλήσει τον ιό, λαμβάνοντας τον αγιασμό ή μεταλαμβάνοντας; Αν όχι, προς τι το επιχείρημα της έλλειψης πίστεως των Παπικών; Και επίσης, από ποια, στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι ορθόδοξοι έχουν περισσότερη πίστη από τους Παπικούς;
4. Η Ι. Σύνοδος συνεχίζει να αποφεύγει να πάρει θέση, σ' αυτά τα κρίσιμα θέματα Πίστεως, ακόμα και τώρα που οι δραστηριότητες του Οικουμενιστών βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της υλοποιήσεως των μακροχρόνιων σχεδίων τους. Δραστηριοποιούνται πλέον όχι μόνο ύπουλα και κρυφά, αλλά και φανερά, αφού -σοβαρής αντιστάσεως μη ούσης- έχουν πλήξει την αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων πιστών, ότι είναι μέλη της μοναδικής Εκκλησίας, της ΜΙΑΣ Εκκλησίας του Συμβόλου της Πίστεως και όχι των ΠΟΛΛΩΝ Εκκλησιών του Οικουμενισμού. Της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ Εκκλησίας, της οποίας αποτελούμε μεν αμαρτωλά μέλη, αλλά αγιαζόμενα, εφ' όσον μένουμε σ' αυτή αγωνιζόμενοι κατά των παθών, ομολογούντες και προασπιζόμενοι την ορθόδοξη πίστη μας.
Έχει ερωτηθεί, λοιπόν, η Ι. Σύνοδος επίσημα τέσσερις ή πέντε φορές να πει ξεκάθαρα: πώς πρέπει να βλέπουμε τον Παπισμό, ως Εκκλησία ή ως αίρεση; Και οι πνευματικοί μας ηγέτες κωφεύουν. Αποφεύγουν την απάντηση, αποφεύγουν τον έλεγχο των Επισκόπων που οικουμενίζουν, αποφεύγουν την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που αποσκοπούν στην υπεράσπιση της Πίστεως. Ενδιαφέρονται, όμως, για δευτερότερα πράγματα, τη «φιλανθρωπία» και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και άλλα τινά, όχι και πολύ διαφορετικά από τα ενδιαφέροντα των άλλων ομολογιών.
Με την τακτική της «μη ομολογίας» της αλήθειας για το θέμα, δεν παραπληροφορείται και το πιστό τμήμα του λαού από τους Επισκόπους, δεν αδρανοποιείται, δεν τίθεται εν αμφιβόλω και αυτή η σωτηρία μας;
Ζητάμε επί επτά χρόνια απάντηση, παρακλητικά στην αρχή, επίμονα στην συνέχεια και φορτικά πλέον. Μα η Ι. Σύνοδος μας αγνοεί επιδεικτικά, πιστεύοντας ότι θα επέλθει κόπωση και θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε. Συν Θεώ, όμως, θα συνεχίσουμε.
Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος, 28-08-2009
* ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ της Συνέντευξης του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιου στο «ΑΞΙΟΝ TV» Αιγίου, την 15-6-2001
Δημοσιογράφος κ. Ευάγγ. Κουτρουμπέλης: Εισαγωγικά…
Σεβασμιώτατος κ. Αμβρόσιος: Όταν έχει κάποιος μια επίσημη ιδιότητα δεν μπορεί να λέγει ό,τι θέλει… Όταν είσαι σε θέση ευθύνης και πρέπει να αποφασίσεις είναι τελείως διαφορετικά τα κριτήρια…………… ………………………… …………………… …………
Στη Σύνοδο, αποφασίσαμε να έρθει ο Πάπας, και είμεθα σύμψηφοι όλοι, με μόνη την διαφορά ότι υπήρξαν διάφορες τοποθετήσεις, στο επίπεδο της επισημότητος, η οποία θα εδίδετο εις την υποδοχή αυτή…. Είπαμε στην Ιερά Σύνοδο, ότι δεν μπορεί να γίνει επίσημη υποδοχή α) διότι δεν έχουμε εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, β) διότι … η καθολική εκκλησία την οποία εκπροσωπεί ο Πάπας βαρύνεται με τόσα εγκλήματα κατά των Ορθοδόξων…
Ωστόσο δεν έγινε και καμιά συμπροσευχή, δεν έγινε κάτι που να μας φέρει σε μια κοινωνία πίστεως. Αυτό ήταν όλο… Και πέρασε στις εφημερίδες, οτι αντιδρούσε ο Σπάρτης, εγώ, κάποιος άλλος …αντιδρούσαμε στην επίσκεψη του Πάπα. Δεν ήταν ακριβώς ότι αντιδρούσαμε, αλλά το διαφορετικό επίπεδο της υποδοχής ήταν αυτό το οποίον συζητούσαμε… Αυτά ήταν οι διαφορές μας και όχι επί της ουσίας, αν θα πρέπει να έρθει ο Πάπας ή όχι. Έτσι, νομίζω, ότι καλώς εγένετο η επίσκεψις του Πάπα, στην εποχή που ζούμε, που είναι εποχή επικοινωνίας, που έρχεται ο κόσμος, που φεύγει ο κόσμος. Εδώ στις εκκλησίες μας δεν έρχονται καθολικοί, δεν έρχονται προτεστάντες; Αν πάτε στο Λόγγο το καλοκαίρι έρχονται πολλοί Γάλλοι…και έρχονται στην εκκλησία αυτοί. Ε, δεν μπορείς να πείς, βγείτε έξω. Δεν τους δίνω αντίδωρο, δεν τους δέχομαι, αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι αυτός είναι ξένος: από τη στάση του, από τη συμπεριφορά του. Δεν είναι αυτό ότι κάνουμε συμπροσευχή.
Και βέβαια υπήρξαν κάποιες ακραίες τοποθετήσεις σ' όλη αυτή την ιστορία, που με ελύπησαν πάρα πολύ, αγαπητά , και θα έλεγα αξιολογότατα και σεβαστά σε μένα ονόματα… υπήρξε δημοσίευμα ενυπόγραφο που λέγει ότι η Εκκλησία με την επίσκεψη του Πάπα «ουνιτίζει» πλέον. Και καταγγέλλει, ότι ο Αρχιεπίσκοπος έκανε συμπροσευχή με τον Πάπα, υπό την έννοια ότι μαζί ευχήθηκαν για την ειρήνη του κόσμου. Είπανε, άντε νάχει ο κόσμος ειρήνη. Αυτή η ευχή δεν είναι συμπροσευχή, όσο κι αν το τραβήξεις απ' τα μαλλιά δεν βγαίνει ότι είναι συμπροσευχή.
Δημοσ.: Υπήρξαν πιέσεις;
Σεβασμ.: Δεν ήμουν μέλος της επιτροπής… και δεν γνωρίζω τι πιέσεις υπήρξαν. Νομίζω ότι καλώς εγένετο η επίσκεψις και δεν θα πρέπει να μείνουμε σε μια στείρα άρνηση, η οποία μόνο κακό κάνει στην Εκκλησία…
Να πω εδώ ένα περιστατικό που συνέβη στο Αίγιο…Με είχατε ρωτήσει εδώ (σε άλλη εκπομπή) αν ο Πάπας είναι αιρετικός. Και σας απάντησα: δεν είναι αιρετικός αλλά σχισματικός. Κάποιος, λοιπόν, λαϊκός…στο Ιερό μου είπε: «Σεβασμιώτατε, είσθε αιρετικός και κηρύσσετε αίρεσιν…γιατί είπατε ότι ο Πάπας δεν είναι αιρετικός»… Προσπάθησα να του εξηγήσω ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην αίρεση και το σχίσμα… Εκείνος…επέμενε…οπότε…ύψωσα φωνή μέχρι του ουρανού…ωρυόμουν κυριολεκτικά μέσα στο Ιερό…Έκανα εκείνο που λέγει ο Κύριος: «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε», διότι αυτή η κατηγορία με προσέβαλε και ήθελα να την αποσείσω από πάνω μου. Είναι πολύ βαρύ να μου πείτε ότι εγώ κηρύσσω αίρεση. Τότε, εγώ δεν έχω θέση ούτε εδώ που κάθομαι για να συζητάμε, ούτε στη Μητρόπολη. Θα πρέπει να κρεμάσω μια πέτρα, όπως λέγει ο Κύριος, να πάω να πνιγώ. Και δεν έχω την αίσθηση ότι είμαι αιρετικός.
Δημοσ.: Υπάρχει σήμερα ένα πλήθος θεολόγων…που λένε ότι ο παπισμός είναι αίρεσις…, παναίρεση…
Σεβασμ.: Αυτά τα θέματα περί του αν είναι αίρεση ο παπισμός είναι τα λεγόμενα «θεολογούμενα», είναι μια κρίση πάνω σε ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν στο χώρο μας. Εγώ, πηγαίνοντας στο Όρος, ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε μεικτές συναντήσεις, που είναι καθολικοί, προτεστάντες…αρχίζουμε με μια προσευχή. Εγώ δεν πηγαίνω στην πρωινή προσευχή… Λέω, ξέρετε, κοινωνία προσευχής δεν έχουμε, δεν πηγαίνω. Άλλοι όμως ορθόδοξοι πηγαίνουνε… Δεν μπορώ να τους πω αιρετικούς… Επομένως, είναι από τα θέματα τα οποία κουβεντιάζονται, αλλά οπωσδήποτε ο καθένας μπορεί να κρατήσει την άποψή του, ωσότου αυτά έλθουν σε ένα σημείο οριακής κρίσεως, που θα αποφασισθούν από θεσμικά όργανα… Κάποια στιγμή η εκκλησία θα αποφασίσει. Δεν υπάρχει, λοιπόν απόφασις Οικουμενικής Συνόδου που να λέει: ο Πάπας είναι αιρετικός. Δεν υπάρχει απόφαση που να ομιλεί για την παναίρεση του οικουμενισμού.
Δημοσ.: …Έχουμε στην Παράδοση της Εκκλησίας άγιους Πατέρες, οι οποίοι έχουν αποφανθεί για τον παπισμό και μάλιστα μεγάλοι άγιοι…
Σεβασμ.: …κοίταξε, εις την πράξη της Εκκλησίας, όταν ένας καθολικός έλθει και μας πει ότι θέλω να γίνω ορθόδοξος, τι κάνουμε; Του κάνουμε Κατήχηση και μετά τον κάνουμε δεκτόν εις κοινωνίαν εκκλησιαστικήν με δυό πράγματα: α) υπογράφει ένα λίβελο, που λέει: αποκηρύσσει τις κακοδοξίες του καθολικισμού, και β) τον κάνουμε δεκτόν με Χρίσμα, τον χρίομε – το άγιο Μύρο που έχουμε μετά την Βάπτιση – δεν του κάνουμε Βάπτισμα. Αυτή είναι η πράξη της Εκκλησίας. Αυτό το κάνουν τα 99,9 τοις εκατό των κληρικών ανά την Ορθοδοξία.
Δημοσ.: …Σημαίνει, λοιπόν, ότι έχουμε αποδεχτεί, ότι έχουν αποστολική διαδοχή…
Σεβασμ.: …και Βάπτισμα.
Δημοσ.: …και απλώς υπάρχει το σχίσμα…
Σεβασμ.: … Υπάρχουν μερικοί όμως που λένε -π. Γ. Μεταλληνός- λένε ότι «όχι, ο καθολικός πρέπει να αναβαπτίζεται. Δεν αναγνωρίζουμε τα μυστήρια». Αλλά αυτή είναι προσωπική θέσις, κι αν θέλετε και επιστημονική άποψις. Δεν είναι εκκλησιαστική άποψις. Δεν έχουμε (απόφαση) μιας Οικουμενικής Συνόδου ή μιας Τοπικής Συνόδου που να λέει αυτό, επειδή αυτοί είναι αιρετικοί τους βαπτίζουμε.
Και ποια είναι η διαφορά -να το ξέρει κι ο κόσμος- ανάμεσα στην αίρεση και το σχίσμα… Αιρετικός είναι αυτός που αρνείται το δόγμα της Αγ. Τριάδος, αρνείται την Τριαδικότητα του Θεού. Έχουμε: Πατήρ, Υιός και Άγ. Πνεύμα, Τριάς ομοούσιος και αχώριστος. Αυτή δεν είναι η ομολογία μας; Ένας ο οποίος ομολογεί τον Τριαδικό Θεό είναι χριστιανός, και μπορεί να είναι Ορθόδοξος, μπορεί να είναι Καθολικός, μπορεί να είναι Διαμαρτυρόμενος. Ομολογεί την Τριαδικότητα του Θεού. Ένας ο οποίος αρνείται την Τριαδικότητα του Θεού είναι αιρετικός. Και αιρετικός είναι ο Χιλιαστής, ο οποίος λέει: ο Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού, είναι άνθρωπος, που έγινε Θεός – η Παναγία δεν εγέννησε Θεόν και άνθρωπο, τον Θεάνθρωπον Ιησούν, εγέννησε άνθρωπον θεοποιηθέντα… -η Παναγία είναι μια καλή γυναίκα…και ο Χριστός είναι ένας καλός άνθρωπος… Και ο Χιλιαστής δεν κάνει το σημείο του Σταυρού…Αυτό είναι αίρεσις.
Το άλλο είναι σχίσμα, δηλαδή έχουμε, διαφωνήσαμε σε δογματικά θέματα και σχίστηκε το πράγμα…και είναι δυο κομμάτια, είναι τρία κομμάτια…
Δημοσ.: Να ρωτήσω κάτι πάνω σ' αυτό. Εάν κάποιος εκφράζει, πρεσβεύει το Τριαδικό δόγμα, αλλά ταυτόχρονα έχει ασπασθεί και άλλες δοξασίες και διδασκαλίες, που είναι καταδικασμένες από τάς Οικουμενικάς Συνόδους…
Σεβασμ.: Είναι πλανεμένος, είναι σε πλάνη.
Δημοσ.: Εφ' όσον έχει κριθεί γενικά όλο το φάσμα των αιρέσεων, δεν μπορούμε να πούμε, ότι εάν έχει υιοθετήσει τέτοιου είδους πεποιθήσεις, ότι και αυτός συμπεριλαμβάνεται στους μελλοντικούς αιρετικούς ως πεπλανημένος;
Σεβασμ.: Όχι, όχι. Αίρεσις είναι η άρνησις του Τριαδικού δόγματος. Το άλλο είναι χριστιανός «εν πλάνει».
Δημοσ.: Οι καθολικοί με αυτό που πιστεύουν…για την άσπιλη σύλληψη…
Σεβασμ.: Δεν είναι αίρεσις, διότι υπερτιμά, υπερτιμά ένα πρόσωπο της Εκκλησίας. Αίρεσις είναι το αρνητικό. Είναι όταν υποτιμάς, όταν αχρηστεύεις ένα πρόσωπο από το κάλλος το πνευματικό το οποίον έχει. Η αίρεσις είναι σε κακή έννοια. Στην καθολική εκκλησία έχουν την Μαριολατρεία, έτσι, λατρεύουν την Παναγία, έτσι; Κι εμείς την τιμούμε την Παναγία…υπερβαλλόντως την τιμούμε. Προσέξτε όμως τώρα. Όταν ένας ψάλτης στην εκκλησία λέγει: «Υπεραγία, Θεοτόκε, σώσον ημάς»…αυτό είναι πλάνη. Δεν σώζει η Παναγία. Σωτήρ είναι ένας. Ο Χριστός. Η Παναγία πρεσβεύει δια την σωτηρίαν μας. Επομένως ποιο είναι το σωστό; «Υπεραγία, Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών». Όμως και σύ μπορείς στην Παράκληση να πεις: «Υπεραγία, Θεοτόκε, σώσον ημάς», και γω…, κι ο καθένας. Δεν το λέω με διάθεση βλάσφημη. Ούτε με διάθεση ισότητας του Χριστού και της Παναγίας. Ο Χριστός είναι ο Θεός, ο Σωτήρας…Η Παναγία είναι η γέφυρα…
Εάν, λοιπόν, η καθολική εκκλησία τιμά υπερβαλλόντως την Παναγία και έχει την λεγόμενη Μαριολατρεία, την λατρεία της Μαρίας, κι εμείς έχουμε την Μαριολατρεία. Μόνο ότι εκείνοι λένε, ότι τούτο ή το άλλο. Κι εμείς λέμε τη Μετάσταση της Θεοτόκου. Είναι παράδοση της Εκκλησίας, δεν είναι δόγμα αυτό. Δεν έχουν κλείσει αυτά, ούτε ανοικτά είναι. Αλλά δεν είναι απ' αυτά που η Εκκλησία απασχολήθηκε… Δεν είναι σωτηριολογικά αυτά. Είναι θέματα, τα οποία συμπληρώνουν το περιεχόμενο της πίστεως… Αλλά δεν είναι αυτό η βάσις μας. Εάν, λοιπόν, είμεθα στα βασικά -εκεί είναι η αίρεσις-. Ε, ο καθολικισμός δεν είναι αίρεση μ' αυτήν την έννοια, είναι σχίσμα. Και γι αυτό έχουν μυστήρια, γι αυτό μεταλαμβάνουν των αχράντων μυστηρίων, γίνονται θαύματα στην εκκλησία τους. Πάτε στην Παναγία της Λούρδης να δείτε πόσες πατερίτσες είναι κρεμασμένες εκεί από παράλυτους…Δεν μπορείς να τα σβήσεις με μια μονοκονδυλιά…
……………………………………………………………………………………….
Δε θα σας διδάξω ποτέ ότι ο Πάπας είναι αιρετικός. Είναι σχισματικός.
Δημοσ.: Για τον Πάπα βασικά η ανησυχία και η ένσταση των περισσοτέρων είναι…μήπως τελικά…έχουμε νόθευση της αλήθειας…
Σεβασμ.: …Έχω να πω, ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις που παρουσιάσθηκαν προ της ελεύσεως του Πάπα, ήταν πάρα πολύ χρήσιμες, διότι όπλιζαν τον Αρχιεπίσκοπο να είναι ωμός, θα έλεγα, στα όσα είπε στον Πάπα. Διότι, αν δεν είχε τις αντιδράσεις θα ήταν ευγενικότερος και δεν θα ήταν τόσο απόλυτος …
Δημοσ.: Άρα μέτρησε τις αντιδράσεις.
Σεβασμ.: Όχι μέτρησε, του έδωσαν την δυνατότητα να είναι αυστηρός. Θα μπορούσε να πει, βλέπεις τι έχω πίσω μου; Έχω ένα κόσμο ο οποίος αντιδρά, γι αυτό στα λέω. Όπλισαν, ωφέλησαν…
Δημοσ.: Σημαντική παρατήρηση.
Σεβασμ.: Ναι. Όμως σήμερα τέλειωσαν τα πράγματα. Πρέπει να ξαναειδωθούμε και να πούμε ούτε ο Αρχιεπίσκοπος πρόδωσε την Ορθοδοξία, ούτε κανείς άλλος ούτε η Σύνοδος και να βρούμε τα σημεία να συνεργαστούμε, διότι οι εχθροί είναι μεγάλοι και είναι πολυτέλεια να αρχίσουμε τις πολυδιασπάσεις στο εσωτερικό μας χώρο. Ονόματα πολύ σημαντικά, που τα σέβομαι και τα αγαπώ, έχουν τώρα μεταπηδήσει στο χώρο, ας πούμε, της αντιπαλότητος και χάνονται από τη μητέρα Εκκλησία, η οποία τους έχει ανάγκη και πρέπει κάποια στιγμή να ξαναγυρίσουν στους κόλπους και να είναι όπως πάντοτε τοποθετημένοι, στρατευμένοι με τη σημαία του Ευαγγελίου…
………………………………………………………………………………..
Σεβασμ.: Η διαφορά μας με την καθολ. εκκλησία είναι η εξής: Ο Πάπας είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη. Ο κάθε επίσκοπος της καθολ. εκκλησίας είναι αντιπρόσωπος του Πάπα στην περιοχή του. Εμείς διδάσκουμε: Ο κάθε επίσκοπος εις τύπον και τόπον Χριστού…, ο αντιπρόσωπος του Χριστού εις την γην. Ο …Κυθήρων, πούναι μια χούφτα και ο επίσκοπος Θες/νίκης…είναι εκπρόσωπος του Χριστού στην γην. Ότι είναι ο Πάπας είναι και όλοι οι άλλοι επίσκοποι.
Δημοσ.: Ναι, αλλά αυτή είναι προσωποκεντρική, η παπική θεωρία…
Σεβασμ.: Ακριβώς αυτή τη διαφορά έχουμε…Εκεί είναι ένας ο εκπρόσωπος του Χριστού εις τύπον και τόπον Χριστού είναι ένας. Όλοι οι άλλοι είναι εκπρόσωποι εις τύπον και τόπον Πάπα…που σημαίνει: λογοδοτούν στον Πάπα και ο Πάπας προς τον Θεόν… Εμείς λέμε, ο κάθε επίσκοπος λογοδοτεί εις τον Θεόν. Είναι απέναντι εις τον Θεόν υπεύθυνος, στη συνείδησή του και στον Θεό. Έχει κριτήν του τον Θεόν, και επομένως αυτό είναι το μεγάλο προνόμιο και η μεγάλη ευθύνη.
Δημοσ.: Είπατε ότι αίρεσις είναι οποιαδήποτε παρέκκλιση από το Τριαδολογικό δόγμα, όπως το Filioque. Δεν είναι προσβολή της Αγ. Τριάδος και η μεγαλύτερη από τις πολλές αιρέσεις του Πάπα;
Σεβασμ.: Το Filioque είναι μία από τις θεολογικές διαφορές μας. Και είναι ο τρόπος με τον οποίο εκπορεύεται το Άγ. Πνεύμα. Δεν αρνείται ούτε την θεότητα του Αγ. Πνεύματος ούτε την θεότητα του Υιού. Λέει ότι το «εκ του Πατρός και του Υιού εκπορευόμενο». Εμείς λέμε, το «εκ του Πατρός δια του Υιού εκπορευόμενο». Αυτή είναι η διαφορά. Το «εκ του Πατρός και του Υιού εκπορευόμενον» συνάπτει μια διαρχία. Ενώ ο Πατήρ είναι η πηγή, Υιός και Άγ. Πνεύμα είναι ισότιμοι, ισόκυροι, αλλά ο Πατήρ…, είναι ανθρώπινες εκφράσεις, να εκφράσουμε τη σύσταση του Θεού, τις ιδιότητες του Θεού. Λοιπόν, το Άγ. Πνεύμα «εκπορεύεται εκ του Πατρός δια του Υιού». Οι καθολικοί λένε «το εκ του Πατρός και του Υιού εκπορευόμενον» αυτό είναι το Filioque. Ε, δεν είναι αναίρεσις του δόγματος της Αγ. Τριάδος; Είναι θέμα ερμηνείας και πιο πολύ η πλαστικότης της ελληνικής γλώσσης…
Δημοσ.: Ναι, αλλά μ' αυτό δεν καταργεί…
Σεβασμ.: Δεν είναι αίρεσις.
Δημοσ.: …το πρόσωπο..
Σεβασμ.: …μα δεν είναι αίρεσις…
Δημοσ.: …το πρόσωπο του Αγ. Πνεύματος ως Τριαδικό πρόσωπο;
Σεβασμ.: Όχι, δεν το καταργεί.
Δημοσ.: …δεν είναι απόρροια ως ενέργεια, ας πούμε, του Πατρός και του Υιού
Σεβασμ.: δεν καταργείται. Δεν λέει ότι δεν είναι Θεός, αλλά λέει πώς στέλλεται… λέει ο Κύριος, εγώ…
Δημοσ.: ναι, αλλά το αποπροσωποποιεί όμως και το παρουσιάζει έτσι… ερμηνευτικώς ενέργεια των δυό άλλων…
Σεβασμ.: είναι τόσο λεπτές έννοιες…, δεν μπορούμε να τις αναλύσουμε…
Δημοσ.: δεν διαφωνώ…
Σεβασμ.: αλλά η ουσία είναι ότι δεν αθετείται η θεότης του Αγ. Πνεύματος στη διδασκαλία του Filioque. Αυτό που ερευνάται είναι πώς αποστέλλεται, πώς εκπορεύεται το Άγ. Πνεύμα …Είναι: Πατήρ, Υιός και Άγ. Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος. Ωστόσο, ο Πατήρ έστειλε τον Υιόν, ο Υιός ήλθε στον κόσμο… Το Άγ. Πνεύμα έρχεται μετά την Ανάληψη του Υιού εις την Πεντηκοστή. Αυτό είναι η οικονομία του Θεού. Αλλά, αν το στέλλει το Άγ. Πνεύμα ο Πατήρ και ο Υιός, εγώ δεν ήμουνα σύμβουλος εκεί για να δω τι έγινε.
Δημοσ.: …Λέει, όπου είναι ο Πατήρ είναι και ο Υιός και όπου είναι ο Υιός είναι και το Άγ. Πνεύμα.
Σεβασμ.: …βεβαίως είναι, αλλά με ποιο τρόπο δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε. Οι θεολόγοι, λοιπόν, που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν έκαναν μια άλλη διατύπωση. Αλλά είναι φραστική διατύπωση, δεν ανηρέθη η θεότης του Αγ. Πνεύματος ούτε του Υιού. Αυτό επομένως είναι θέμα διατυπώσεως. Άρα, είναι θέμα θεολογικόν, αλλά δεν είναι αίρεσις αυτό το πράγμα… Γι' αυτό και έγινε το σχίσμα. Είπαμε δεν συμφωνούμε, χωρίζουμε…
Δημοσ.: Να διαβάσω αυτή την… (ερώτηση) ο Ιωάννης ο Θεολόγος λέγει στην…
Σεβασμ.: «ουδέ χαίρειν»…να μη λέμε ούτε «χαίρετε» στους αιρετικούς. Κι εγώ συμφωνώ…Πολύ καλά είναι να τα λέμε αυτά. Κοίταξε στην πράξη, έχει γεμίσει η Ελλάδα από Αλβανούς… Στο χωράφι σου παίρνεις Αλβανούς να δουλέψουν;… Θα τους ετοίμαζες και ένα πιάτο φαγητό; …πως λοιπόν «μηδέ αυτοίς χαίρειν»…
Δημοσ.: Βεβαίως σε επίπεδο ανθρώπινο, φιλοξενίας…
Σεβασμ.: Έτσι, δεν θα γίνουμε, λοιπόν, σωβινισταί. Δεν λέμε «καλημέρα» σε κάθε άνθρωπο; Δεν είναι παιδιά του Θεού όλοι; Εκεί είναι μια έμφασις. Όταν με κάποιο άνθρωπο έρθεις σε μια ψυχική διαταραχή για θέματα πίστεως, να τον βάλεις πλέον μακριά σου. Όταν ένας άνθρωπος εκτραπεί της ορθής οδού και κινδυνεύει να σε παρασύρει και σένα, κόψτον. Πώς λέει: «σε σκανδαλίζει το μάτι, βγάλε το μάτι…». Μ' αυτήν την έννοια, αυτό είναι λιγότερο, όταν λέει: «μη λες χαίρετε». Είναι λιγότερο… Δεν πήρε κανείς κανά πηρούνι να βγάλει το μάτι του. Αλλά, αν έχεις ένα δεσμό που είναι τόσο γερός…αλλά σε οδηγεί στην απώλεια, καλύτερα να τον κόψεις αυτό τον δεσμό…
Αν εδώ στην γειτονιά, ανοίξει ένας ένα μαγαζί και πουλάει γάλα, (μια ΕΒΓΑ που λέμε), και είναι μουσουλμάνος, και δεν υπάρχει άλλος στη γειτονιά να ψωνίσεις, θα πας να ψωνίσεις απ' αυτόν, δεν χάθηκε ο κόσμος… Αλλά αν ήταν κοντά ένας χριστιανός και ένας μουσουλμάνος, εγώ θα πήγαινα να ψωνίσω από το χριστιανό. Να υποστηρίξω τους ανθρώπους της εκκλησίας μας. Έτσι δεν είναι; Όμως, κι αυτό θα μπορούσε να κατακριθεί. Και να πει: Κοίταξε…ο φανατικός…δεν πήρε ποτέ ένα μπουκάλι γάλα απ' αυτόν…Έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Επομένως επικοινωνούμε με τους ανθρώπους, προσευχόμαστε δια την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Εάν δεν παραβλάπτεται η πνευματική μας υπόσταση και η χριστιανική μας ιδιότης δεν έχω πρόβλημα…
Και όταν – εδώ είναι το πρόβλημα – όταν παραβλάπτεται αυτή μου η ιδιότης, τότε αρχίζω και κάνω περικοπές. Και λέω: δεν πλησιάζω αυτόν, διότι αυτός με κάνει να κλαίω. Ορθόδοξος ή μουσουλμάνος… Δεν πλησιάζω τον άλλο,…δεν πάω να δουλέψω στον άλλο, γιατί με βάζει να ζυγίζω ελλιποβαρώς, ξύγκικα, που λένε… Κηρύττουμε την αγάπη, βιώνουμε την αγάπη, κρατάμε την ορθοδοξία μας ως κόρην οφθαλμού και κοιτάμε να σώσουμε την ψυχή μας. Άλλη ερώτηση.
Δημοσ.: Λέει (κάποιος ακροατής): όταν ο Σεβασμιώτατας είπε «η κόρη μεγάλωσε (=η Εκκλησία της Ελλάδος), εννοεί την ίδρυση ελληνικού Πατριαρχείου;
Σεβασμ.: Αυτό είναι ένα από τα ψέματα που έχουν λεχθεί, για να μειώσουν τον Αρχιεπίσκοπο, λέγοντας ότι ο Αρχιεπίσκοπος θέλει να κάνει την Εκκλησία της Ελλάδος Πατριαρχείο. Δεν τόχω ακούσει ποτέ και δεν έχει περάσει από κανενός το μυαλό…………………………………………………………………………
Γι αυτό πρέπει να είμαστε πολύ καλοί χριστιανοί και πολύ ειλικρινείς χριστιανοί. Να ζούμε το χριστιανισμό. Μη τον ζούμε στα χαρτιά και στα μαύρα έντυπα και στον Πάπα. Αυτά όλα, νομίζω καμιά φορά, είναι τρόποι για να δικαιολογήσουμε την ανεπάρκεια τη δική μας. Ένας άνθρωπος που ασχολείται πνευματικά, που καλλιεργεί τον εαυτό του, δεν έχει περιθώρια να ασχοληθεί με τόσα άλλα πράγματα, νομίζοντας ότι υπερασπίζεται την πίστη του. Τελικά αλλοιώνει την πίστη, διότι την εκφράζει κατά ένα τρόπο που προκαλεί κάποιους άλλους να πουν «δι' υμάς βλασφημείται το όνομά μου εν τοις έθνεσι»…
Αλλά δεν μου είπατε, εδώ, μια ερώτηση που βλέπω και που αναφέρεται σε μένα προσωπικά. Με είπε κάποιος τηλεθεατής σας αθεολόγητο και έχω άγνοια από το Κανονικό Δίκαιο… Εγώ δεν θέλω να κάνω ούτε το θεολόγο, ούτε τον κανονολόγο, ούτε τίποτα. Ένας ταπεινός εργάτης της Εκκλησίας είμαι …Ούτε το θεολόγο έκανα ποτέ, ούτε το δάσκαλο ποτέ. Τον αγωνιστή κάνω, τον μαθητή κάνω,… ο καθένας να δίνει την μαρτυρία του όπως μπορεί και με τη θεολογία του και με τη μη θεολογία του, αρκεί να διδάσκει και να επιζητεί την αλήθεια.
Αλλά πάντως… εγώ δεν θα σας πω ποτέ ότι είμαι ο ενσαρκωμένος Χριστός. Διότι πήρα ένα γράμμα…πρόσφατο,…που μου λέει ότι «εγώ είμαι ο ενσαρκωμένος Χριστός»…Αυτός λέει ότι είναι ο Χριστός… Δικαίωμά του να το πει. Και συ, αγαπητέ μου, λες ότι είσαι μεγάλος κανονολόγος. Δικαίωμά σου. Κι εγώ να λέω ότι είμαι αδαής και αμαθής. Δικαίωμά μου. Από κει και πέρα, τι είμεθα ο καθένας το ξέρει ο Θεός και το ξέρει η συνείδησή του.
Πηγή συνέντευξης: Περιοδικό «Θεοδρομία», ΕΤΟΣ Γ΄, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2001, τ. 4.
