Το όπιο του λαού… και το αφιόνι των αστών:
Κωστής Μοσκώφ για αντιθρησκευτικά citata του Κ. Μαρξ
Του φιλαλήθη/philalethe00
Το έχουμε πη πολλάκις από διάφορα “μετερίζια”, ότι δεν είναι ό λ ο ι οι μαρξιστές αυτοί οι άτεγκτοι δογματιστές –δεισιδαιμονέστατοι(Χρυσόστομος για Λιβάνιο) μίας άλλης κατηγορίας. Προσωπικά μέσα στους εκατοντάδες ανθρώπους της ιδεολογικής κατηγορίας, έχω γνωρίση έως και ορισμένους αδάμαντες στην κριτική σκέψη που προσέκειντο κριτικά στην ιδεολογία τους.
Χάριν παραδείγματος, εντός του Φοιτητικού Κινήματος, είχαμε συζητήση με φίλο θαυμάζοντα την μαοϊκή σκέψη, επιφανή του κινήματος και της επαναστατικής μαρξιστικής αριστεράς (σχήματα ΕΑΑΚ) για αυτά τα θέματα, και είχα εντυπωσιαστή από το ότι είχε την άποψη, ότι, αν ο Μαρξ ήταν άθεος, δεν σημαίνει, ότι και ο μαρξισμός είναι άθεος. Δεύτερον δε, ότι τα ορθόδοξα χριστιανικά μοναστήρια είναι “κομμούνες” από άποψη κοινωνικοοικονομική. Αμφότερα αβιάστως λεχθέντα. Και σωστότατα.
Αυτά σκεπτόμουν, όταν διάβασα μία εξαίρετη θέσι του αείμνηστου Κωστή Μοσκώφ…
Λέει, λοιπόν, ο Μοσκώφ, στον πρόλογο, αναφερόμενος στις δυνατότητες πρόσληψης της Ορθοδοξίας από τους μαρξιστές:
“Ο Κ. Μαρξ χαρακτήρισε την θρησκεία σαν “όπιο, παρηγοριά του λαού”, θα σου αντιτείνουν. Ο Κ. Μαρξ χαρακτήρισε έτσι τη αλλοτριωμένη ιδεολογία που έκανε τον Χριστό από σύμβολο και βίωμα της ανθρώπινης απελευθέρωσης, σύστημα και θρησκεία, ιδεολογία της συντήρησης. Η Ορθοδοξία και ο χριστιανισμός δεν είναι ωστόσο μόνο η αλλοτριωμένη Ορθοδοξία και ο αλλοτριωμένος χριστιανισμός – και η κατάργηση της αλλοτρίωσης αυτής είναι βλέπουμε ήδη η προτεραιότητα στην ζωή πολλών πιστών και κάποιων βασικών στελεχών της οργάνωσης της Εκκλησίας.”
“Η επαναστατική πρακτική που στηρίζεται πάνω στην αποδοχή της Αγάπης, του μανικού και νηφάλιου μαζί έρωτα του όλου Άλλου, μεταχειριζόμενη τον μαρξισμό ως τον τρόπο δραστικοποίησης και πραγμάτωσης της Αγάπης, “του Θεού πάνω στην γη”, είναι το καινούριο πιστεύω εκατομμυρίων χριστιανών στην Νικαράγουα…” (σσ. 4-5)
