«Όταν λέμε "της σύνολης", εννοούμε "της σύνολης"!»*

Του Γιάννη Στρούμπα

Ενόψει των επικείμενων ελληνικών βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 η γνωστή και δεδομένη βούληση του κεφαλαιοκρατικού διευθυντηρίου που ρυθμίζει μέχρι στιγμής την κατεύθυνση της Ελλάδας εκφράστηκε εκ νέου με σαφήνεια από την κ. Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στις 4/9/2012, οπότε η κ. Λαγκάρντ δήλωσε στο αμερικανικό δίκτυο CBS: «Οι εκλογές είναι μια στιγμή κατά την οποία τα υπεύθυνα πολιτικά κόμματα πρέπει να φανούν θαρραλέα και να πουν στον λαό την αλήθεια. Το να καταφύγει κανείς σε περιθωριακά κόμματα τα οποία λαϊκίζουν με επιδεικτικό τρόπο δεν είναι συνετή επιλογή για τον ελληνικό λαό.» (megatv.com…=29140381) Μεταξύ «λαϊκισμών» και τρομοκρατικών εκφοβισμών, η «συνετή» επιλογή παραμένει μείζον ζητούμενο.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 342, 1/5/2012.

Στις προεκλογικές τούτες στιγμές του διαλογισμού, των αξιολογήσεων και των εκτιμήσεων από την πλευρά των εκλογέων, η σύνθεση της αλήθειας γύρω από την οικονομική κρίση προφανώς και δεν είναι μόνο ελληνική προεκλογική υπόθεση. Ακόμη δεν έχει εξηγηθεί, για παράδειγμα, από τις «υπεύθυνες» δυτικές πολιτικές δυνάμεις γιατί ενώ η Ελλάδα δεν υστερούσε στις οικονομικές της επιδόσεις σε σχέση με θεωρούμενες ισχυρές δυτικές οικονομίες ούτε ως προς το εξωτερικό της χρέος ούτε ως προς το έλλειμμά της, βρέθηκε στη δίνη μιας ανελέητης επίθεσης από τα διεθνή οικονομικά κέντρα του καπιταλισμού. Προφανώς την αληθινή απάντηση σε ανάλογους προβληματισμούς, ακόμη κι αν την υποψιάζονται, δεν έχουν υποχρέωση να την παράσχουν αποκλειστικά οι Έλληνες πολιτικοί, εφόσον δεν είναι εκείνοι οι πρωτεργάτες της. Εξαιρούνται ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και οι συνεργάτες του, που επιβάλλεται να λογοδοτήσουν σχετικά με όσα υφίσταται σήμερα η χώρα. Εκτός κι αν προτιμά να καταθέσει την «αλήθεια» προσωπικά η κ. Λαγκάρντ.

Στην αναζήτηση της αλήθειας θα μπορούσε να συμβάλει ένα τηλεοπτικό συνεργείο που θα πραγματοποιούσε επιτέλους το όραμα του κ. Γιώργου Παπανδρέου για πολιτικές διαβουλεύσεις ανοιχτές στους πολίτες. Ο λόγος δεν αφορά φυσικά τις παρωδίες διαβουλεύσεων που αφειδώς προσέφερε στο ελληνικό κοινό ο εμπνευστής τους· αφορά κάθε διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού, σε όποιους χώρους κι αν διεξάγεται, για όσες ώρες κι αν διαρκεί, είτε μεταξύ των θλιβερών δυτικών πολιτικών ηγεσιών είτε ανάμεσα σ' εκείνες και τους εκπροσώπους του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου. Η κ. Λαγκάρντ, προασπίστρια της αλήθειας, πιθανώς δεν διαφωνεί, εφόσον δεν υπάρχει τίποτα που θα 'πρεπε να διατηρηθεί κρυφό από τους λαούς. Ή όχι;

Βεβαίως, για να αναδειχτεί η αλήθεια χρειάζεται να τεθούν και τα κατάλληλα ερωτήματα. Οι γνωστές ευρωπαϊκές αιτιάσεις προς την Ελλάδα αναφορικά με την αδυναμία της να παράξει οποιοδήποτε προϊόν, να περιορίσει τον δημόσιο τομέα, να ελέγξει τη φοροδιαφυγή, να λειτουργήσει με διαφάνεια, έχουν καταντήσει γραφικές. Όχι πως οι ελληνικές ευθύνες είναι ανύπαρκτες· όμως οι διεθνείς κεφαλαιοκρατικές μεθοδεύσεις δεν είναι δυνατόν να συγκαλύπτονται πίσω από τις ελληνικές ανεπάρκειες, ούτε να προσπερνιούνται λόγω της υποτιθέμενης αποκλειστικής ελληνικής υπαιτιότητας, της τόσο ασήμαντης άλλωστε μπροστά στα όσα διεθνώς δρομολογούνται. Αν ο στόχος δεν είναι η «περιθωριακή» ή η «λαϊκίστικη» αλήθεια, παρά η «θαρραλέα» αλήθεια, έρχεται τώρα η στιγμή της αναμέτρησης με την αμείλικτη πραγματικότητα.

Η βασικότερη ερώτηση στην οποία οφείλουν να απαντήσουν οι ιθύνοντες των Βρυξελλών είναι ποιες πραγματικές οικονομικές στοχεύσεις των ηγετικών χωρών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδήγησαν στην επιβολή συμφώνων που απαξίωσαν τις οικονομίες των ευάλωτων χωρών, ιδίως εκείνων του ευρωπαϊκού νότου, και όχι μόνο. Περαιτέρω, ποια συμφέροντα επέβαλαν την άρση κάθε προστατευτισμού, που ισοπέδωσε την ελληνική οικονομία; Ποια λογική πρόκρινε την εισαγωγή προϊόντων, για παράδειγμα βαμβακιού, από την Τουρκία ή την Αίγυπτο, κι άφηνε αδιάθετη την ελληνική παραγωγή; Ποια πολιτική ηθική επέτρεπε την παράκαμψη της παραγωγής μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε., προκειμένου να υιοθετηθεί η παραγωγή χωρών που καταρρακώνουν τους εργαζομένους τους και τους εξευτελίζουν εργασιακά και οικονομικά; Πόσο εύκολο είναι να κατηγορούνται οι Έλληνες για εκμηδενισμό κάθε παραγωγής, όταν οι ελληνικές παραγωγικές δραστηριότητες υπέκυψαν στην απορρόφησή τους από πολυεθνικές εταιρείες, ώστε τουλάχιστον να διασφαλιστεί η επιβίωση, έστω και με την παράδοση στην ξένη διαχείριση; Ποια «αλήθεια» προτίθεται να ομολογήσει η κ. Λαγκάρντ για την ακραία παγκοσμιοποίηση, την ισοπεδωτική για τους ευρωπαϊκούς λαούς, που υιοθέτησε η Ε.Ε., και την οποία η Γαλλίδα τεχνοκράτισσα την υπηρέτησε από καίριες θέσεις, όπως εκείνη της υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας;

Σε ποια ακριβώς ιστορική συγκυρία οι ηγέτιδες δυνάμεις στο παγκόσμιο σκηνικό επιθύμησαν τη διαφανή λειτουργία του ελληνικού κράτους; Είναι μήπως ανακριβές πως το νεοελληνικό κράτος, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, υπήρξε υποκείμενο στη βούληση των εκάστοτε παγκόσμιων δυνάμεων; Είναι ανακριβές πως τα ξενοκίνητα κόμματα της νεοελληνικής κρατικής απαρχής, το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό, τα διαδέχτηκε η βαυαρική βασιλεία; Είναι ανακριβές πως οι βασιλικές γενιές του ελληνικού θρόνου έρεπαν σταθερά προς τη Γερμανία; Είναι ανακριβές πως την αγγλική επιρροή στην Ελλάδα τη διαδέχτηκε, έπειτα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική; Είναι ανακριβές πως όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα δομήθηκε με έξωθεν παρεμβάσεις, ώστε να κυριαρχεί ο ελεγχόμενος από τα ξένα κέντρα δικομματισμός; Θα μπορούσε να λειτουργήσει ο δικομματισμός δίχως τον εκμαυλισμό συνειδήσεων μέσω του ρουσφετιού; Πότε αφέθηκε ο τόπος να επιχειρήσει την απεξάρτησή του από τα ξένα κέντρα; Κάθε απόπειρα τιθασευόταν μέσω δικτατοριών ή την εκτρεφόμενη επίσης από τη Δύση πάγια πολεμική απειλή της Τουρκίας. Ακόμη κι εντός της Ε.Ε. η Ελλάδα ποτέ δεν εξασφάλισε την απαιτούμενη στήριξη που θα έπρεπε να παρέχει τούτος ο διακρατικός σχηματισμός στα μέλη του, ώστε να καταστούν σεβαστά τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ώστε να εκμεταλλευτεί τους ενεργειακούς της πόρους εντός των – αμφισβητούμενων – συνόρων της. Σ' αυτό το σκηνικό της αποικιοκρατούμενης Ελλάδας, το διευθυντήριο των Βρυξελλών θρασέως «απορεί» με την ελληνική διαφθορά, την οποία το ίδιο συντηρεί με παρεμβάσεις τύπου Λαγκάρντ, με υπόγειες διαδικασίες πώλησης οπλικών συστημάτων, με την επιβολή ανεξέλεγκτων καρτέλ από τις καπιταλιστικές πολυεθνικές στην ελληνική αγορά, με τη διεκδίκηση έργων στη χώρα διά αδιαφανών ενεργειών, με διακαές μέλημα τη λεηλασία των ελληνικών φυσικών πόρων και τη συντήρηση μιας κρατικής οντότητας-μαριονέτας, μέσω του ελέγχου της οποίας διασφαλίζεται ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Μεσογείου.

Για ποια «διαφθορά», λοιπόν, δικαιούται να επιτιμά η Ε.Ε. την Ελλάδα, εγκαλώντας την παράλληλα για τεράστιο δημόσιο τομέα ή για απουσία ανταγωνιστικότητας λόγω των «υψηλών» κατώτατων μισθών σε σχέση με άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία ή η Ισπανία; Για πόσο ακόμη μπορούν να αντέχουν και να περιφέρονται τα μπατιρημένα επιχειρήματα – σ' αυτά διαπιστώνεται όντως η χρεοκοπία! – που ενοχοποιούν τον έλεγχο των ιδιωτικών οικονομικών δραστηριοτήτων από τα κράτη, που μεταβιβάζουν τον κρατικό πλούτο σε ιδιώτες της άρχουσας τάξης, που διεκδικούν την αποκλειστική νομή των κερδών από την ανωτέρω άρχουσα τάξη κι επιδίδονται στην καταβαράθρωση κάθε εργασιακού κλάδου, σπιλώνοντάς τον ως αντιπαραγωγικό και μεθοδεύοντας τη συρρίκνωση του εισοδήματός του προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας;

Τι απαντήσεις θα προσέφεραν οι «συνετές» πολιτικές παρατάξεις σε όσα ερωτήματα περιγράφουν τη νέα οικονομική τάξη πραγμάτων, η οποία άλλωστε δεν νιώθει πλέον ούτε καν την ανάγκη να καταφύγει έστω σε προσχήματα προκειμένου να ασχημονήσει σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων; Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς απαντά υποσχόμενος να τα αλλάξει «όλα». Εκμεταλλεύεται μάλιστα το ευφυές και άκρως επιτυχημένο τηλεοπτικό σποτ εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, η οποία, διαφημίζοντας τις συμφέρουσες χρεώσεις της στις κλήσεις προς «όλους», και σε αντιδιαστολή προς τις ανάλογες υποσχέσεις των ανταγωνιστριών εταιρειών που υποτίθεται όμως ότι διαψεύδονται από πλήθος εξαιρέσεων, διαβεβαιώνει πως όταν λέει «όλους», εννοεί «όλους». Στο ίδιο μήκος κύματος, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς διαβεβαίωσε παρουσιάζοντας το κυβερνητικό του σχέδιο στις 22/4/2012: «όταν λέμε "θα τα αλλάξουμε όλα", εννοούμε όλα» (nd.gr/web…/953801). Ο κ. Σαμαράς έχει διευκρινίσει βέβαια πολλές φορές πως θα αγωνιστεί για ένα δικαιότερο «μνημόνιο». Ζητούμενο, ωστόσο, για τις ελληνικές ηγεσίες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι η υποτιθέμενη «δικαιότερη» επαναδιαπραγμάτευση του όποιου «μνημονίου». Ζητούμενο επιβάλλεται να είναι ο επανακαθορισμός της σύνολης οικονομικής λειτουργίας της Ε.Ε. και η επανασύσταση του κράτους δικαίου στις δομές της. Κι εδώ πλέον δικαίως θα τονιζόταν, κι όχι απλώς για λόγους εντυπωσιασμού: «όταν λέμε "της σύνολης", εννοούμε "της σύνολης"!» Αν, συνεπώς, η επιλογή πολιτικής παράταξης στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές βαθιά προβληματίζει, ίσως να βρίσκει τη λύση της σε όποιες παρατάξεις τολμήσουν να θέσουν στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο όλες τις ανισότητες που δημιούργησε με τις αλλοπρόσαλλες συνθήκες της η Ε.Ε. μεταξύ των ισχυρών και των αδύναμων χωρών της, κι απαιτήσουν την αντικατάσταση των συνθηκών που εξέθρεψαν τις ανισότητες.

Τα κατεστημένα συμφέροντα δεν θα παραδώσουν τα όπλα, μα ούτε είναι λύση για την Ελλάδα η μεμψίμοιρη άνευ όρων παράδοση. Στον πόλεμο που διεξάγεται είναι αναγκαία η δόμηση συμμαχιών και η ανάληψη κοινής δράσης με άλλες χώρες που πλήττονται, καθώς και με χώρες που θα απέβλεπαν σε συμφωνίες αμοιβαίου σεβασμού, δίκαιης κατανομής των υποχρεώσεων μα και των ωφελημάτων. Η Αργεντινή, με την πρόσφατη απόφασή της να κρατικοποιήσει ξένες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου που δραστηριοποιούνται στα εδάφη της (20/4/2012, econews.gr/2012/04/20/argentini-ypf-fysiko-aerio/), εκδιώκοντας τους εκμεταλλευτές του φυσικού της πλούτου κι αναλαμβάνοντας τις τύχες της στα χέρια της, δείχνει τον δρόμο. Ανάκαμψη άλλωστε χωρίς την ανεξάρτητη δράση των χωρών δεν νοείται. Η διαιώνιση της υποτέλειας υπόσχεται με μαθηματική ακρίβεια τη δυστυχία. Οι διαχρονικές διαπιστώσεις του στρατηγού της ελληνικής επανάστασης Ιωάννη Μακρυγιάννη στα «Απομνημονεύματά» του καθίστανται και πάλι επίκαιρες: «Ύστερα μας γιομόσετε και φατρίες -ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσους· και δεν αφήσετε κανέναν Έλληνα- πήρε ο καθείς σας το μερίδιόν του· και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας· και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται, δεν γεννιέται με γνώση· οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κι εμάς τους δυστυχείς.»