ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Ο Ιησούς Χριστός αναμφισβήτητα είναι το πλέον συζητημένο και συνάμα αμφιλεγόμενο πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας. Κανένα ιστορικό πρόσωπο δεν καταφέρνει να συγκινεί αιώνες μετά τον θάνατό του ανθρώπους, ώστε αυτοί να θυσιάζουν τα πάντα για την αγάπη του, ακόμη και τη ζωή τους. Κανένα επίσης δεν βλασφημείται μόλις λίγα έτη μετά τον θάνατό του.
Το μαρτύριο στο όνομα θρησκευτικής πίστης ή ιδεολογίας δεν είναι αποκλειστικά χριστιανικό. Στον ισλαμικό κόσμο έχουμε το μαρτύριο (αυτοκτονία) στα πλαίσια μιας ερμηνείας του ιερού πολέμου (τζιχάντ). Στον κομμουνιστικό κόσμο έχουμε το μαρτύριο μετά από άρνηση καταδίκης της ιδεολογίας. Μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι το τελευταίο μαρτύριο είναι ανώτερης μορφής, καθώς ο μάρτυρας, ως υλιστής, δεν αποβλέπει σε αμοιβή.
Στο μαρτύριο του χριστιανού το πρωτεύον στοιχείο είναι η αγάπη του μάρτυρα προς το πρόσωπο του Ιησού και, μέσω αυτού, η αγάπη προς τον συνάνθρωπό του, τον οποίο βλέπει ως εικόνα Θεού. Μαρτυρεί, επειδή ο διώκτης, υπό τη μορφή του οπαδού κάποιας εξουσίας, θρησκείας ή υλιστικής ιδεολογίας, στους νεότερους χρόνους, απαιτεί από τον πιστό να αρνηθεί τη πίστη του στον αναστημένο Ιησού.
Η πρώτη που κίνησε διωγμό κατά της χριστιανικής πίστης ήταν η ρωμαϊκή εξουσία, η άκρως ανεκτική έναντι του πλήθους των θρησκευτικών δοξασιών της εποχής. Πόσο ικανοποιητική είναι άραγε η εξήγηση ότι οι αυτοκράτορες θεωρούσαν προσβλητική την εκ μέρους των χριστιανών άρνηση της θεότητάς τους. Και οι Ιουδαίοι την αρνούνταν επί αιώνες χωρίς την παραμικρή επίπτωση. Η αγριότητα του διωγμού άφησε παντελώς ασυγκίνητους τους αναλυτές του πνεύματος του «διαφωτισμού». Θεώρησαν αυτοί πιο βολικό για την ιδεολογία τους να ασχοληθούν με τις αδυναμίες διαχρονικά των αυτοαποκαλουμένων πιστών στον Χριστό και να παραβλέψουν ή να διαστρεβλώσουν το ευαγγελικό κήρυγμα, αλλά και να αγνοήσουν παντελώς τους μάρτυρες της πίστεως. Και έπλασαν, για να αντικρούσουν τον «μύθο» της Αναστάσεως του Χριστού, μύθους επί μύθων στο όνομα της λογικής, αυτής της θεραπαινίδας της φιλοσοφίας τους, της λογικής, που την έκοψαν και την έραψαν στα μέτρα τους. Σπάνια επιχειρούν κριτική της διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Αρέσκονται να διαστρεβλώνουν την ιστορία προβάλλοντας ως μάρτυρες τις στρατιές των δούλων, οι οποίοι εύρισκαν παρηγοριά με την ελπίδα ζωής πέραν του τάφου. Δεν πρόσεξαν ότι σύντομα αποδέχθηκαν τη νέα πίστη οικιακοί του Καίσαρα, φιλόσοφοι (ομολογουμένως όχι πολλοί, εξ αιτίας της έπαρσης που διαχρονικά τους χαρακτηρίζει), πλούσιοι επιχειρηματίες, μίμοι, ληστές, πόρνες ακόμη και δήμιοι. Και όλοι αυτοί δεν γόγγυσαν κατά των διωκτών τους, διότι θα τους εγκατέλειπε η χάρη του Θεού. Υπέμειναν φρικτά βασανιστήρια για την αγάπη Εκείνου, στην άρνηση του οποίου, πλην εξαιρέσεων, τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τους οδηγήσει. Πέθαιναν επαναλαμβάνοντας τους λόγους του Χριστού και του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ζητώντας δηλαδή από τον Θεό να συγχωρήσει τους δημίους τους! Και αυτό το όντως υπέροχο και ανεπανάληπτο φρόνημα προβάλλεται από τους υλιστές ως πνεύμα ηττοπάθειας και δειλίας. Γιατί, η χριστιανική πίστη εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα, ώστε οι πιστοί να αποτελούν την πλειονότητα των πολιτών της αυτοκρατορίας στις αρχές του 4ου αιώνα, δεν τους απασχολεί. Ξεκινώντας από τη χρονική στιγμή, κατά την οποία ο Καίσαρας έπαψε τους διωγμούς, περνούν στην επίθεση επικεντρώνοντας την προσοχή των οπαδών των ιδεολογιών τους στις μικρότητες και αθλιότητες των χριστιανών, σαν να είναι γι' αυτές υπεύθυνοι ο Χριστός, οι μάρτυρες, οι άγιοι.
Ιδιαίτερη είναι η ικανοποίηση που εκφράζεται εκ του ότι την Εκκλησία συγκλόνισαν κατά τους πρώτους αιώνες ποικίλες αιρέσεις. Αποτελούν αυτές πρώτης τάξεως αφορμή για επίθεση κατά του δόγματος, κατά του οποίου πικρόχολα σχόλια γράφηκαν. Το δόγμα ως φιλοσοφική έννοια έχει ταυτιστεί με την κατάσταση της πλήρους ανελευθερίας της σκέψεως. Έτσι στους νεότερους χρόνους ο ελευθερωτής του ανθρωπίνου γένους από την φθορά εκ της αμαρτίας και τον επακόλουθο θάνατο προβάλλεται ως ο κατ' εξοχήν κήρυκας της ανελευθερίας. Το δόγμα καλλιεργεί ήθος και είναι αυτό τρομακτικά διαφορετικό στην ορθόδοξη κοινωνία (όχι βέβαια αυτή που αντικρίζουμε σήμερα) από τις κοινωνίες των αιρετικών της Δύσης, τις οποίες και μόνο γνωρίζουν τόσο οι δυτικοί στοχαστές, όσο και οι δίκην πιθήκου μιμούμενοι αυτούς εγχώριοι αρνητές της παράδοσης του λαού μας.
Η νέα πίστη δεν εξαπλώθηκε πέραν του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Η Περσία, παρά το νέφος των μαρτύρων, παρέμεινε προσηλωμένη στη λατρεία του ηλίου. Τόσο αυτή όσο και οι περιοχές της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, στις οποίες οι λαοί είχαν ασπασθεί κατά πλειονότητα διάφορες αιρέσεις σαρώθηκαν από το κατακτητικό Ισλάμ. Το Ισλάμ εξαπλώθηκε όχι προσφέροντας ως θυσία στον Θεό το αίμα των πιστών του Μωάμεθ, αλλά το αίμα των εχθρών της πίστης, των απίστων. Ο «ιερός πόλεμος» των μουσουλμάνων βρίσκεται στον αντίποδα της θυσιαστικής αγάπης των πιστών του Ιησού Χριστού. Οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ισλάμ αποφασίζουν να πεθάνουν κυριαρχούμενοι από το μίσος κατά των εχθρών τους σιωνιστών και «χριστιανών» της Δύσης, μίσος που επιτείνουν οι διαρκείς προκλήσεις και αδικίες των ισχυρών του πλανήτη. Και βέβαια, σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο της αγάπης του Χριστού, το Κοράνι δεν αναγράφει ότι το μίσος μπορεί να στερήσει από τον πιστό τις υλικές απολαύσεις του άκρως υλιστικού ισλαμικού παραδείσου. Είναι θλιβερό το ότι ακόμη και δικοί μας αναλυτές δεν κατενόησαν την άκρως διαφορετική στάση των μουσουλμάνων έναντι των ορθοδόξων χριστιανών της Ανατολής σε σχέση προς τους χριστιανούς της Δύσης. Αυτό οφείλεται στο πνεύμα ελευθερίας, που χαρακτηρίζει τον ορθόδοξο, και στο άλλο της ανεξιθρησκείας. Ο ορθόδοξος συμβίωσε ως υπόδουλος με τον μουσουλμάνο και υπέστη διωγμούς επί αιώνες. Δεν έσπευσε όμως να συμπράξει με τους τυχοδιώκτες σταυροφόρους δήθεν απελευθερωτές των Αγίων Τόπων. Στο μέτρο που εκδυτικοζόμαστε εισερχόμαστε στη χωρία των λαών που προκαλούν το Ισλάμ. Ας μην απορούμε στο εγγύς μέλλον, αν καταστούμε στόχοι επιθέσεων των πιστών του Τζιχάντ.
Το Ισλάμ απειλεί σοβαρά πλέον τη μεταχριστιανική Ευρώπη. Οι ισχυροί πρώην αποικιοκράτες (στο όνομα του Χριστού;) στην αλαζονεία τους πίστευαν ότι οι μετανάστες ακόμη και οι μουσουλμάνοι θα υπέκυπταν στην ανωτερότητα του ανερμάτιστου πολιτισμού τους, για τον οποίο ερίζουν περί του αν έχει ή όχι χριστιανικές ρίζες «χριστιανοί»και «άθεοι». Και φυσικά ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, στην ουσία ο μη πολιτισμός, δεν έχει χριστιανικές ρίζες, αφού δεν έχει καν ρίζες! Η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η κατάρρευση της οικογένειας, ο αφανισμός του προσώπου και ο υποβιβασμός αυτού σε αριθμό μητρώου, ο οποίος ανάγεται, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, σε πεμπτουσία του κατακερματισμένου ατόμου, το οποίο εκλαμβάνεται ως οικονομική μονάδα και μόνο, αναλώσιμη εις το έπακρο, προς χάρη των απλήστων για κέρδη ισχυρών, οι οποίοι διαφεντεύουν τους λαούς μέσω δοτών και συνάμα εκλεγμένων κυβερνήσεων μόνο πολιτισμό δεν φανερώνουν. Δεν είναι συνεπώς ανεξήγητο το ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στη μεταχριστιανική Δύση καταφεύγουν στο Ισλάμ, για να βρουν νόημα και να πληρώσουν το υπαρξιακό τους κενό. Οι μεικτοί γάμοι μεταξύ πιστών μουσουλμάνων και αθρήσκων ποικίλων ιδεολογιών θα πληθαίνουν με την πάροδο του χρόνου. Και εκείνοι που αισθάνονται έντονη την απέχθεια προς τον σταυρό του Χριστού θα βλέπουν τις κόρες τους να φορούν μαντήλα. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν, αν και πρόσφατα είναι τα συμβάντα του πλήθους των μαρτύρων στη Σοβιετική Ένωση, ότι το μαρτύριο δεν δικαιώνεται, όταν πρώτιστο κίνητρο είναι το ταξικό μίσος (υπήρξαν ασφαλώς και εξαιρέσεις θαυμασίων ιδεολόγων).
Τον κόσμο θα τον αλλάξει μόνο η αγάπη. Η αγάπη που είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος, η αγάπη που βλέπει τον άλλο ως εικόνα Θεού, ότι και αν πιστεύει, όπως και αν ενεργεί. Κατανοώ τα μειδιάματα που προκαλεί ο λόγος στον εμφορούμενο από το υλιστικό δυτικό πνεύμα. Αρκεί σε πρώτη φάση να αναρωτηθεί: Μήπως ο δυτικός κόσμος καταρρέει λόγω έλλειψης νοήματος. Ο Αναστημένος Χριστός δεν θα πάψει να κρούει τη θύρα μας. Ίσως κάποτε αισθανθούμε πως δεν στραγγαλίζουμε την ελευθερία μας, αν τον ανοίξουμε. Απλώς θα δραπετεύσουμε από το κελί της φυλακής του αυτοεγκλεισμού μας.
