Μεγάλη Παρασκευή: η συμπύκνωση της ιστορίας
Από το Μανιτάρι του Βουνού
Στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα τελικά δυο ρεύματα συγκρούονται. Το ένα ρεύμα έχει ως επίκεντρο την επικρατούσα εξουσία, που τελικά είναι και παράνομη και άνομη, ενώ στρατηγικά βρίσκεται χωρίς λαϊκή αποδοχή. Πρόσκαιρα συχνά φαίνεται να εξουθενώνει και να συρρικνώνει την κάθε φορά λαϊκή πλειοψηφία. Το άλλο ρεύμα είναι αυτό με ζωντανούς χυμούς πνευματικού πολιτισμού, με συνειδήσεις ανιδιοτελείς, με αυτοπροσδιορισμό από τα άνομα κέντρα εξουσίας, πλουτισμού και γνώσεων, που προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα ζωή, μια «καινή κτίση».
Στα γεγονότα που οδήγησαν στον Γολγοθά προς την ατιμωτική σταύρωση τον Ιησού (και δυο ανώνυμους στο ευ-αγγέλιο ως «επικίνδυνους» για το πολιτικό σύστημα της εποχής του Χριστού) είχαμε τα πιο σκοτεινά σημάδια αυτών που σφετερίζονταν την εξουσία:
α) Σχέδιο σύλληψης μακριά από το Λαό σε ώρες νύχτας και με προδοσία οπωσδήποτε. Φυσικά με τη δύναμη των ενόπλων φρουρών των συμβιβασμένων Φαρισαίων.
β) Παράνομη δίκη πέρα ως πέρα (και για τις ψευδείς και προκατασκευασμένες κατηγορίες και για τη νύχτα – αλήθεια ποιες νομιμοφανείς δίκες γίνονται νύχτα; – και για τους ψευδομάρτυρες…)
γ) Την διαχρονική σχεδόν συμμαχία των αποικιοκρατών (εδώ Ρωμαίων) με το ντόπιο κατεστημένο (γραφειοκράτες και Φαρισαίους) και με τους χειρότερους όρους υποτέλειας του Ισχυρού (Πιλάτου) στα ντόπια ανδρείκελα.
δ) Στο μη σεβασμό στον αθώο πριν την «Δίκη», αλλά και στο μίσος για τον Ιησού που αμφισβήτησε την κοσμική εξουσία μέσω της δωρεάν πολλαπλής διακονίας των πονεμένων για τρία χρόνια σε όλα τα επίπεδα: άμεσα καθημερινά προβλήματα, συγκρότηση νέας μορφής συλλογικότητας (κύκλος των 12, κύκλος των 70, κύκλος των ακολούθων) με νέες σχέσεις, αμφισβήτηση του κατεστημένου εκ των κάτω (μη διεκδίκηση της εξουσίας) και των έσω (αλλαγή νου και καρδιάς), στρατηγική η ένωση του σύμπαντος κόσμου, κτιστών και Ακτίστου, πατριωτών και μη, ανδρών και γυναικών, κατεχόντων (περιουσία, εξουσία, γνώση) και πτωχών.
ε) Τον πλήρη εξευτελισμό μέχρι εσχάτων του κατασκευασμένου «ενόχου» με την ψευδαίσθηση ότι ξεμπερδεύουν οριστικά με τέτοια πλάσματα…
Στα γεγονότα αυτά όμως σιγά – σιγά ξετυλίγονται οι δυο κόσμοι. Τα πρώτα προανακρούσματα ξεκινούν μέσα από τους δικαστές: Ιωσήφ και Νικόδημος σίγουρα, ίσως και κάποιοι ακόμα δεν συναινούν. Στο δρόμο προκύπτει ο Κυρηναίος που σηκώνει, όταν κατέρρευσε σωματικά ο Ιησούς, το σταυρό Του. Και στο σταυρό ο ένας .. ληστής.
Πάνω στο σταυρό τελικά συναντιούνται οι εκφραστές των κινημάτων: Ο Ιησούς, εκφραστής ενός ριζικά ανατρεπτικού κινήματος, με κέντρο την «βασιλεία» Του, που «ουκ έστιν εντεύθεν». Οι δυο ληστές (όπως και ο Βαρραβάς) εκφραστές βίαιων κινημάτων, που τελικά και αυτοί οδηγούνται στο ατιμωτικότερο θάνατο του σταυρού, αφού ο ισχυρότερος πολιτικά εξοντώνει πρόσκαιρα πλήρως τον αντίπαλο.
Όμως ο τελικός διαχωρισμός δεν γίνεται έτσι. Ο ένας ληστής συμμαχεί λίγο πριν το θάνατο με τον Ιησού, αναγνωρίζοντας όχι μόνο την αθωότητά του, αλλά και βάθος και πλάτος του «θεανθρώπινου» κινήματος. Ο Ιησούς ενσωματώνει τις προθέσεις τέτοιων εκφραστών και τους «εισάγει» δια παντός πρώτους στη δική Του «νέα εποχή», τη Καινή Κτίση. Ο άλλος συνεχίζει να παραμένει «αγνώμων».
Τι απέγινε όμως ο λαός του Ιησού; Οι βιαστικές κινήσεις του Πέτρου κατά τη σύλληψη δεν είχαν νόημα. Όχι γιατί κατόπιν δεν θα άντεχε στα άνομα γεγονότα, αλλά η νέα επανάσταση δεν στηρίζεται σε τέτοιες μάχαιρες. Η πορεία προς τη Καινή Κτίση χρειάζεται βεβαίως νέα Πνοή, μα κυρίως χρειάζεται πριν και τη συνάντηση στον Άδη. Στον Άδη της έσω συνείδησης. Κοντά στο Σταυρό έφτασαν μόνο οι γενναίες γυναίκες, με επικεφαλής τη Μητέρα Του και τον Ιωάννη, το Μαθητή του Ευαγγελίου της Ανάστασης και της Αγάπης, γιατί ήδη αυτοί είχαν από καιρό μπει στον Άδη τους, στην πραγματική δηλαδή πνευματική τους στάθμη.
Οι υπόλοιποι μαθητές, οι ακόλουθοι όλων των κύκλων, αλλά και όλοι οι "πεπτωκότες" ως οι εκφραστές σύνολης της ανθρωπότητας, ως ανέτοιμοι, αποτελούν/αποτελούμε «συν τοις άλλοις» και την πραγματική αιτία της σταύρωσης. Η ανομία της «εξουσίας» στηρίζεται πάντα στη δική μας βαθιά ανωριμότητα και αδυναμία.
Ο Ιησούς αφού από τις 12.00 το μεσημέρι έως τις 15.00 αποδέχτηκε τις ανθρώπινες και ιστορικές αποτυχίες (χωρίς αυτές η εξουσία δεν θα είχε την αυταπάτη να τον μηδενίσει), γιατί τελικά ο σταυρός και ο θάνατος δεν είναι το τέλος.
Με το «Τετέλεσται», που αποτελεί τον τελευταίο λόγο του Ιησού πριν την Ανάσταση, απλά τελείωσε ο κύριος ρόλος. Δια του υποδείγματος να αποδεχτεί και ως άνθρωπος, χωρίς να διακόψει αποδοχή και αγάπη, σε όλα τα ανθρώπινα υποκείμενα, τις εικόνες Του. Και να παραμένει εσαεί το τέλειο υπόδειγμα συμπαντικής ενότητας.
Η Εκκλησία αναδεικνύει λατρευτικά αυτή τη μέρα όλους τους τρόπους εξευτελισμού και φρικτών παθών (εμπτυσμούς, ραπίσματα, κολαφίσματα, ύβρεις, γέλωτες, πορφυρά χλαίνα, κάλαμο, σπόγγο, όξος, ήλους, λόγχη, και προ πάντων το σταυρό και το θάνατο), γιατί απλούστατα αυτά δεν αποτελούν το τέλος του Ιησού. Αποτελούν μόνο το πνευματικό τέλος της κοσμικής ιστορίας, το τέλος του ιστορικού αδιεξόδου, το τέλος του φαύλου κύκλου των δεινών της ανθρωπότητας, της εξαθλίωσης, της εξατομίκευσης, της μαζοποίησης, της εμπορευματοποίησης, του κουρνιαχτού των νόμων, της παντοδυναμίας των ενοχών και του θανάτου.
Μέχρι βέβαια την Ανάσταση του Ιησού, κρίκος βασικός παραμένει το πέρασμα από το χωροχρόνο του παγκόσμιου Άδη. Εκεί οι ψυχές της ιστορίας, εγκλωβισμένες από το βραχυχρόνιο της ζωής αποζητούν την ολοκλήρωση, ανάσταση φύσης και υπόστασης… Εκεί δεν βρίσκονται μόνο οι ψυχές των ήδη θανόντων, αλλά κυκλοφορούμε και εμείς οι ζώντες. Στο βαθμό που «εν ζωή» κατεβαίνουμε με αγωνιστική ελπίδα στο δικό μας Άδη, εκεί θα γίνει η μεγάλη συνάντηση με «την εις Άδου κάθοδο» του Ιησού. Και εκεί θα φανεί ποιος είναι ο ισχυρός και ο ισχυρότερος…
Παίρνοντας για άλλη μια φορά την εικόνα – σύμβολο του εμπορίου και της αγοράς -, η Εκκλησία βοά και ελπίζει τελικά, δια του σταυρού, προς τον Ιησού: «Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι…».
ΠΗΓΗ: Posted on Απριλίου 25, 2008 by manitaritoubounou | http://manitaritoubounou.wordpress.com/2008/04/25/mparaskeyi-sympyknwsi-istorias-1/
