Μεγάλη Πέμπτη: «Μείνατε εν εμοί ίνα βότρυν φέρητε»

Από το Μανιτάρι του Βουνού

Ο «βότρυς», δηλαδή το ώριμο τσαμπί «της αμπέλου», είναι ο γλυκύς και χυμώδης καρπός κάθε κλαδιού που ζωογονείται από τους χυμούς της που έρχονται από τα βαθύριζο κορμί της. Πρόκειται για το σύμβολο της «Εν Χριστώ ζωής», της ορθοπραξίας και ορθοδοξίας των μελλόντων χριστιανών, όχι συχνά χωρίς «περενόσπορο»…

Η τελευταία φιλική συνεύρεση του Ιησού (του ήδη ευρισκόμενου σε πολιορκία) έγινε στο υπερώο της οικίας ενός φίλου του, σε αντίθεση με τη γέννησή του που πραγματοποιήθηκε καταγής σχεδόν στο  σπήλαιο των βοσκών. Ο ιδιοκτήτης του υπερώου κουβαλούσε «το κεράμειον ύδατος», δηλαδή την πήλινη στάμνα – σύμβολο του πήλινου-γήινου ανθρώπου – γεμάτη με το δροσερό νερό της ανθρώπινης φιλοσοφίας.

 Ο Ιησούς όμως στο υπερώον, σύμβολο του θεολογούντος νου – «εν ώ νους ενίδρυται» -, θα κερνούσε τον οίνον, δηλαδή το γέννημα της αμπέλου, σύμβολο του ζωογόνου ύδατος του Θείου Πνεύματος, που ως χυμός εμποτίζει κάθε πότη του «Μυστικού Δείπνου».

Προηγήθηκε όμως του κεράσματος το πλύσιμο των σκονισμένων και ιδρωμένων ποδιών. Την εποχή εκείνη την ταπεινή αυτή εργασία πραγματοποιούσαν οι δούλοι στα αφεντικά και τους φιλοξενούμενους. Ο Ιησούς αντέστρεψε τους ρόλους. Η ανατροπή αυτή εκφράζει τον τρόπο που οι «12» όφειλαν να ζήσουν και επομένως να μεταδώσουν, ώστε η πόση «του καρπού της αμπέλου» να είναι σύμμεικτη με θείο Πνεύμα.

Παράλληλα μέσα σ' αυτό εμποτίστηκε άρτος, το στερεό σύμβολο της στέρεας ασκητικής, λατρευτικής και αγαπητικής  πράξης σε κάθε εκκλησιαστική κοινότητα. Πρόκειται για τον «ακρογωνιαίο λίθο» του Χριστού, που χωρίς αυτόν εκκλησιαστική μάζωξη αποτελεί συμμορία και όχι κοινότητα. Ρέων οίνος και στέρεος άρτος, Πνεύμα και Χριστός, παραδόθηκαν ως τελευταία πράξη.

Μα στην ιστορία δεν υφίστανται «καθαρές» πράξεις. Η άρνηση μιας τέτοιας ζωής εμφωλεύει σε κάθε εκκλησιαστική κοινότητα, υποστασιάζεται σε ηγεμονικά πρόσωπα (επισκόπους ή θεολόγους) όπως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, καπηλεύονται τη θέση και τις σχέσεις, εμπορευματοποιούν και το ψωμί και το κρασί. Ως δήθεν συμμετέχοντες βιάζονται να φύγουν στους δικούς τους κόσμους της προδοσίας, αρνούνται να πλύνουν πόδια, δεν μένουν μέχρι το τέλος του Δείπνου, δεν παραδίδουν επομένως το Μυστήριο στους αμυήτους, ενώ αντιθέτως προσβάλλουν και προδίδουν και το Πνεύμα και το Χριστό.

Αντίθετα οι «11» παρέμειναν παραδίπλα, έστω και με τα μάτια συχνά, στο Όρος των Ελαιών, εκεί που ο Ιησούς πραγματοποίησε την πιο ακραία μορφή προσευχής. Εκεί κρίθηκε στα κατάβαθα του Θεανθρώπου η ενότητα θείου και ανθρωπίνου, η ενότητα Ιησού και μαθητών, η ενότητα μαθητών και σταυρωτών, η ενότητα μαθητών και αμυήτων, η ενότητα  Λόγου και φύσης, όχι χωρίς ιδρώτα, δάκρυα και αίμα…

Σήμερα λοιπόν η Ορθόδοξη Εκκλησία, εορτάζει «τέσσερα τινά»: «.. τον ιερόν νιπτήρα, τον μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ' ημάς φρικτών μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την προδοσίαν αυτήν…».

Περισσότερα στο ΜτΒ: ► Μ. Πέμπτη: εξουσία και ευχαριστία στο επίκεντρο.

ΠΗΓΗ: Posted on Απριλίου 1, 2010 by manitaritoubounou | http://manitaritoubounou.wordpress.com/2010/04/01/m-pempti-botrys/