Η ανάσταση του ανθρώπου, η μουμιοποίηση της Siemens, η μαρτυρία του Δ. Χριστούλα και το πουλάρι της Παλαιστίνης…
Από το ΜτΒ
Ασύνδετα φαίνονται εκ πρώτης όψεως τα τέσσερα ζητήματα του τίτλου. Δυο από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα: η ανήθικη πολιτική απαλλαγή από την εκτός κοινωνικής πραγματικότητας βουλή (164 βουλευτές από τη δεξαμενή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) της Siemens και η πολιτική αυτοκτονία του αγανακτισμένου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα έξω απ' αυτήν…
Οι 164 αποδέχτηκαν την μεταφυσική και άσαρκη «συγγνώμη» της εταιρείας για τις πολιτικές και οικονομικές τερατογενέσεις στην χώρα μας, ενώ αν ήσαν έστω και κατά τι σώοι θα ζητούσαν μια έμπρακτη στάση: Τη δημόσια παράδοση της λίστας Χριστοφοράκου – υιού, για να δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» από τους υπηρέτες της ελλαδικής ελίτ)πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοητές, μάνατζερ…).
Αντίθετα ο πολιτικός αυτόχειρας πολιτικός νεομάρτυρας Δημήτρης Χριστούλας έπαιξε με το θάνατο για να δώσει κατά τη φιλοσοφία του και θεο-λογία του, ελπίδα και ζωή στα νιάτα αφού έγραψε στην ιδιόχειρη διαθήκη του ενδεικτικά, εκτιμώντας ότι οι νέοι θα πάρουν τα όπλα «…Οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Παρέτο του Μιλάνου) ».
Στη συνέχεια πήρε τη σκυτάλη η κόρη του η Έμμυ Χριστούλα και συνεχίζει, απευθυνόμενη στον νεκρό: «Κοιμήσου πατέρα κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου. Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες. Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα ενός νέου. 'Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία. Μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση"».
Παρά το γεγονός ότι τόσο η τελευταία μορφή της αντίστασής του ήταν η πολιτική αυτοκτονία-μαρτυρία έξω από τη βουλή που πρόδωσε πλειοψηφικά λαό και χώρα, όσο και η τεκμαιρόμενη επιθυμία του για πολιτική κηδεία και καύση του λειψάνου του (στη Βουλγαρία) δείχνουν μια απόσταση από την ορθόδοξη χριστιανική κοινωνική πρακτική, όμως επειδή η ορθόδοξη πίστη δεν είναι ιδεολογία, αλλα κάτι που αγγίζει και τους βυθούς της προσωπικής συνείδησης διαβλέπω με τα δικά μου ακάθαρτα μάτια και ομοιότητες, αλλά και διαφορές με τα γεγονότα του εκκλησιαστικού διημέρου: Την ανάσταση του Λαζάρου και την είσοδο του Ιησού-Μεσσία στα Ιεροσόλυμα από την περιφέρεια με στόχο να φανερώσει πιο δυναμικά (καβαλόντας δίχρονο πουλάρι όνου) τη δική Του αφήγηση για τη Ζωή, Κοινωνία, Ιστορία και πλάση δείχνοντας μια άλλου τύπου ηγεμονική πρακτική ενάντια στην εμπορευματοποίησης της παλαιοδιαθηκικής παράδοσης στο Ναό του Σολομώντα…
Η συνέχεια του άρθρου στο ιστολόγιο Το Μανιτάρι του Βουνού….
