Οικονομικός φασισμός…
Του παπα Ηλία Υφαντή
Ο καπιταλισμός είναι το κοινωνικό σύστημα-μονόδρομος στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε «αναγκαστική προσγείωση»:
Αυτή είναι η θέση του φίλου μου του Ιάσωνα, ο οποίος είναι φανατικός υπερασπιστής του καπιταλισμού.
Και προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση του αυτή επιστρατεύει ένα απόσπασμα από βιβλίο του Τάκη Λαζαρίδη. Ο οποίος (Λαζαρίδης) είχε καταδικαστεί σε θάνατο μαζί με το Μπελογιάννη και υπήρξε τρόφιμος των εγκληματικών φυλακών για μια 15ετία. Ενώ ο πατέρας του-ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ (Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή), εκτελέστηκε για την αντιστασιακή του δράση απ' τους Γερμανούς το Μάη του '43. Όπως και η μάννα του, για τον ίδιο λόγο-καταδικάστηκε ισόβια από βουλγαρικό στρατοδικείο και έζησε και την εξορία της Μακρονήσου:
Λέει, λοιπόν, στο βιβλίο του («Αναγκαστική προσγείωση», σελ 197) ο Τάκης Λαζαρίδης:
«Ειμαστε υποχρεωμενοι να μαθουμε να ζουμε με τον καπιταλισμο, οπως μαθαινουμε να ζουμε με τον σεισμο.Και στο κατω-κατω, αν ο σεισμος μονον καταστροφες προκαλει, δεν συμβαινει το ιδιο με τον καπιταλισμο.Οι επικριτές του, διαπραττουν ενα σοβαρο λαθος.Κρινουν τον καπιταλισμο αυτοτελως. Ξεχνουν όμως οτι δεν σχεδιαστηκε και δεν κατασκευαστηκε στο εργαστηριο καποιου σοφου ή αρωστημενου εγκεφαλου.Υπηρξε το αποτελεσμα, το τελικον προϊόν διαδικασιων και συνεργασιων που συντελεσθηκε βαθμιαια μεσα στα σπλαχνα της Φεουδαρχιας.Κρινομενος αντικειμενικα με επιστημονικα κριτηρια υπηρξε ενα τεραστιο αλμα προοδου ενα γιγαντιο βημα για την ανθρωποτητα…Ανοιξε το δρομο να περασουν οι επιστημες, οι τεχνες, ο πολιτισμος και τα επιτεύγατά τους να γινουν κτημα οχι μονο των λιγων και εκλεκτων αλλα των πολλων, των ταπεινων και καταφρονεμενων.
Και το κυριοτερο ανοιξε το δρομο να περση η ελευθερια και η δημοκρατια..».
Σεβαστή η ιστορία του Τάκη Λαζαρίδη και των γονιών του. Αυτό όμως δεν μας υποχρεώνει να δεχτούμε ασυζητητί τις οποιεσδήποτε θέσεις και απόψεις του.
Γιατί-για ν' αρχίσουμε απ' το τέλος-ο καπιταλισμός, πρώτα-πρώτα, δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την ελευθερία ούτε με τη δημοκρατία.
Η ελευθερία μέσα στον καπιταλισμό είναι η ελευθερία των λύκων να τρώνε τα πρόβατα. Και τανάπαλιν η ελευθερία των προβάτων να κατασπαράζονται απ' τους λύκους. Ή να πεθαίνουν από την πείνα.
Κι όσο για τη δημοκρατία; Στο καπιταλιστικό καθεστώς μόνο δημοκρατία δεν υπάρχει. Πρόκειται για οικονομική ολιγαρχία. Ή μάλλον καλύτερα για οικονομικό φασισμό.
Γιατί η αληθινή δημοκρατία δεν έγκειται απλά και μόνο στο δικαίωμα του λαού να εκλέγει ελεύθερα αυτούς, οι οποίοι μπορούν, με τη συνέργια των ΜΜΕ, να τον εξαπατούν και να υφαρπάζουν την ψήφο τους. Έγκειται κυρίως και προπάντων στο δικαίωμα των πολιτών να συμμετέχουν, εξίσου με όλους τους άλλους συμπολίτες τους στην απολαβή των αγαθών της δημοκρατίας. Που σημαίνει ότι δημοκρατία πρώτιστα είναι κοινωνική. Και όχι ένα κάποιο νομικό κατασκεύασμα, με το οποίο οι ολίγοι στο όνομα της νομικής ασυδοσίας μπορούν να ρημάζουν και να λεηλατούν το λαό…
Ο καπιταλισμός είναι ένα καθεστώς χειρότερο ακόμη κι απ' τη ζούγκλα. Γιατί στη ζούγκλα κυριαρχεί η νομοτέλεια των ενστίκτων. Η οποία θέτει όριο στην αρπακτικότητα. Ενώ στο καπιταλισμό δεν υπάρχει κανένα όριο. Αφού, παρότι ο καθένας έχει ένα σώμα να θρέψει και να ντύσει, υπάρχουν άνθρωποι, που σωριάζουν τρόφιμα και ενδύματα και χρήματα, ωσάν να έχουν δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες σώματα.
Που σημαίνει ότι ο καπιταλισμός, είναι το «άκρον άωτον» όχι μόνο της ανηθικότητας, αλλά και του παραλογισμού. Κι ακόμη πως πρόκειται για καθεστώς και αφύσικο και απάνθρωπο.
Γιατί δεν αντιστρατεύεται απλά και μόνο τη φύση συλλήβδην, αλλά καταδικάζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Γιατί υπέρτατο κριτήριο του καπιταλισμού είναι όχι ο άνθρωπος, αλλά το χρήμα.
Και, μέσα απ' αυτόν τον απάνθρωπο και αφύσικο παραλογισμό, μπορούμε να ιδούμε και να ερμηνεύσουμε την ουσιαστικά ανθρωποκτόνο-με τα εκατομμύρια των θυμάτων του- δραστηριότητά του.
Αφού, κατά κάποιον τρόπο, έχει αντιστρέψει το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» του Πρωταγόρα, σε «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα»!
Παπα-Ηλίας, 24-08-2009
