ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΕΙΑ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Πολύς ο λόγος γύρω από την έξαρση της εγκληματικότητας σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας της χώρας. Τα ΜΜΕ βρήκαν επίκαιρο θέμα προς σχολιασμό, καθώς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας έχει μετατραπεί σε γκέτο. Οι καλεσμένοι επιλέγονται, κατά κανόνα, ώστε να σχηματίζεται «εκρηκτικό μείγμα» με την προσδοκία αύξησης της τηλεθέασης. Οι πασίγνωστες πλέον θέσεις επαναλαμβάνονται όπως και οι καυγάδες, αληθείς ή «στημένοι», και η χώρα πορεύεται προς το χάος όχι πλέον μόνο οικονομικό.
Οι εθναμύντορες του παρελθόντος και πατριώτες του δεξιού και κεντρώου χώρου έχουν από την μεταπολίτευση ενδυθεί τον μανδύα του κοσμοπολίτικου διεθνισμού αστικού τύπου. Αυτοί επέτυχαν, επικουρούμενοι από την αστίζουσα αριστερά, να ποινικοποιηθεί η αγάπη προς την πατρίδα και να ταυτιστεί το περιεχόμενο των όρων πατριώτης και εθνικιστής. Αυτοί σε σειρά συνεδρίων υποστήριξαν τις θέσεις της «νέας τάξης πραγμάτων» θεωρώντας ότι με την μετανάστευση επιλύεται κατά τρόπο ικανοποιητικό το οξύ δημογραφικό πρόβλημα των γηρασμένων δυτικών κοινωνιών. Αυτοί πρόβαλαν σε συγχορδία με το φάσμα της αριστεράς το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Αυτοί ασκούντες την εξουσία εξασφάλισαν υπερκέρδη στους «ημετέρους» απασχολούντες μετανάστες χωρίς άδεια εργασίας στη χώρα μας, στηρίζοντας τις ελπίδες προς διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των εγχωρίων επιχειρήσεων στην εκμετάλλευση των «ξένων».
Σήμερα δρέπουμε τους καρπούς της αφροσύνης να στηρίζουμε το δόγμα του «πολιτικά ορθού». Η οικονομία μας καταρρέει διασωληνωμένη στο σύστημα παροχής βοήθειας των δημίων μας, που με χαρά θα τερματίσουν την τεχνική υποστήριξη, όταν θα τους έχουμε παραδώσει τα πάντα. Η ανεργία ορθώνεται ως τέρας απειλώντας γηγενείς και μετανάστες, που δεν έχουν ακόμη λόγους να επιστρέψουν στις χώρες τους, αφού εδώ επιβιώνουν, έστω και αν αναζητούν τον επιούσιο άρτο στα δοχεία απορριμμάτων! Υπό τις συνθήκες αυτές η αύξηση της εγκληματικότητας είναι αναμενόμενη κατάληξη. Θύματα της έξαρσης της παραβατικότητας είναι τα λαϊκά και μεσοαστικά στρώματα που κατοικούν σε περιοχές που έχουν κατακλυσθεί από μετανάστες. Η διάπραξη κλοπής ή ληστείας εκεί είναι κατά πολύ πιο εύκολη λόγω γειτνίασης θύτη και θύματος και πλημμελούς αστυνομικής επιτήρησης. Μείζον θέμα θα καταστεί συν τω χρόνω η σύγκρουση των πολιτισμών, την οποία δεν ανέμεναν οι άφρονες και αλαζόνες δυτικοί. Θεωρούσαν δεδομένη την αφομοίωση των μεταναστών το αργότερο κατά την τρίτη γενιά αυτών! Η δυναμική παρέμβαση, ιδιαίτερα πιστών του ισλάμ, αναγκάζει τους «νεοεποχίτες» να «μασούν» πλέον τα λόγια τους για τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Η αριστερά των ποικίλων αποχρώσεων σταθερά προσκολλημένη στο διεθνιστικό δόγμα, που θέλει τους λαούς ενωμένους υπό τον προλεταριακό διεθνισμό, θεωρούσε και θεωρεί ακόμη τις πατρίδες εμπόδιο για την πραγματοποίηση αυτού του «φιλοδόξου» οράματος. Οι οπαδοί της λαμβάνουν άκριτα θέση σε κάθε περίπτωση υπέρ των μεταναστών, καταγγέλλουν όλους τους εκφράζοντες διαμαρτυρία ή, έστω, ανησυχία για τα συμβαίνοντα ως ρατσιστές και αδιαφορούν για τις όποιες επιπτώσεις από την αθρόα είσοδο νέων μεταναστών στη χώρα μας (10.000 κατά μήνα). Παράλληλα εκδηλώνουν την ανησυχία τους για τα οφέλη που αποκομίζουν πολιτικά σχήματα που εμφορούνται από ολοκληρωτικές ιδεολογίες στις περιοχές που οι γηγενείς αισθάνονται πλέον έντονη την ανασφάλεια. Δεν θα γράψω ότι οι οπαδοί αυτών υποκατέστησαν τους καπηλευθέντες κατά το παρελθόν τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Αυτοί μπορεί πράγματι να αγαπούν την πατρίδα τους, όπως πολλοί που τυφλά υπηρέτησαν το παρανοϊκό όραμα του Χίτλερ! Το πρόβλημά τους είναι ότι αγνοούν τι είναι η αγάπη, γι' αυτό και μίσος μόνο μπορούν να εκδηλώσουν κατά των θυμάτων της απληστίας των ισχυρών του πλανήτη. Ούτε οι ασκούντες την εξουσία αστοί κατήγοροι, που μετρούν τις απώλειες σε ψήφους, ούτε οι μαρξιστές κατήγοροι που ρίχνουν τη μομφή στους απλούς υποστηρικτές των σχημάτων αυτών δικαιούνται να εμφανίζονται ως τιμητές, διότι είναι υπεύθυνοι για το δράμα που βιώνουμε ως λαός. Ας δούμε το όλο θέμα από άλλη σκοπιά.
Το φαινόμενο μετανάστευση είναι σύμφυτο με τον άνθρωπο. Σε προγενέστερες εποχές μετανάστευαν φύλα ομαδικά υπό ισχυρό ηγεμόνα προς κατάκτηση ζωτικού χώρου. Αυτούς οι δυτικοί, που έγραψαν την ιστορία, τους αποκάλεσαν βαρβάρους, γιατί λεηλάτησαν και ρήμαξαν τις κατακτηθείσες περιοχές. Ο δικός μας Καβάφης είδε το θέμα κάπως διαφορετικά στο γνωστό του ποίημα «Οι βάρβαροι», του οποίου οι τελευταίοι στίχοι είναι:
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
Σε νεότερες εποχές η μετανάστευση έλαβε πολύ διαφορετική μορφή. Οι «βάρβαροι» υποχώρησαν μπροστά στην «εκπολιτιστική ορμή» των δυτικών, οποίοι κατέκτησαν ολόκληρο τον πλανήτη θεωρώντας ανεπαρκή τον ζωτικό χώρο που διέθεταν κατά το τέλος του φεουδαλικού Μεσαίωνα. Αφάνισαν τους Ινδιάνους της Αμερικής, εξανδραπόδισαν τους ιθαγενείς της Αφρικής και τους κατατυράννισαν ως δούλους στις φυτείες, πριν διαπιστώσουν ότι ήσαν πιο χρήσιμοι στις βιομηχανίες τους. Τότε βρέθηκαν σε αμηχανία, καθώς οι πρώην δούλοι δεν έφθαναν. Οι βιομήχανοι εξασφάλισαν εργατικά χέρια από τις φτωχές ή τις τυχοδιωκτικές περιοχές της Ευρώπης. Έτσι σχηματίστηκε το πολυεθνικό μωσαϊκό των ΗΠΑ, μέσω του οποίου οι ισχυροί του χρήματος καταδυναστεύουν σήμερα τον πλανήτη. Το ίδιο επαναλήφθηκε αργότερα στην Αυστραλία. Τέλος ήρθε και η σειρά της Ευρώπης, τόσο της Γερμανίας, όσο και των πρώην αποικιοκρατικών χωρών. Η άφρων πολιτική των χωρών αυτών στην υπηρεσία του κεφαλαίου είχε οδηγήσει σε αιματηρούς πολέμους και σε τρομακτική έλλειψη εργατικών χεριών μετά τον τερματισμό αυτών. Σ' όλες αυτές τις μεταναστεύσεις λάβαμε μέρος μαζί με άλλους συμφοριασμένους, των οποίων οι χώρες λεηλατήθηκαν. Και έρχονται οι τυφλωμένοι υπέρμαχοι δήθεν των μεταναστών να καταγγείλουν τον ελληνικό λαό για τη συμπεριφορά του, καθώς λησμόνησε ότι έφαγαν ψωμί οι πρόγονοί του μετανάστες. Ναι όντως έφαγαν ψωμί. Ποιος όμως θα γράψει πόσο πικρό ήταν το ψωμί εκείνο; Ποιος θα παρουσιάσει πέρα από τις νύφες, που θεωρήσαμε σημαντικό θέμα, την άθλια υποδοχή στις χώρες προορισμού, την φρικτή εκμετάλλευση, τον έκδηλο ρατσισμό;
Όταν η αποικιοκρατία τερματίστηκε με την παραχώρηση ανεξαρτησίας στις πρώην αποικίες, άρχισε νέα περίοδος εκμετάλλευσης των λαών. Καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μέσω δοτών κυβερνήσεων, εκλεγμένων ή μη, εξαναγκασμός σε εξοπλισμούς για να παχύνεται η βιομηχανία όπλων και πολεμικές συρράξεις για να μη μένουν «αναξιοποίητοι» οι εξοπλισμοί έχουν σημαδέψει την εποχή της μεγαλύτερης βαρβαρότητας που γνώρισε ο πλανήτης. Το θλιβερό, μάλλον τραγικό, είναι ότι ανήκουμε πλέον και εμείς στη χωρία των εγκληματικών χωρών που σπέρνουν τον όλεθρο στους καταφρονεμένους λαούς. Ουδείς, μένων αδιάφορος για το δράμα των λαών, έχει το δικαίωμα να θέτει το ερώτημα: «Τι θέλουν οι ξένοι στη χώρα μας;». Πόσοι θέσαμε το ερώτημα: «Τι θέλουν άνδρες του ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν, έστω και σε βοηθητικές υπηρεσίες;». Πόσοι γνωρίζουμε το δράμα των λαών και πόσοι καταγγείλαμε επεμβάσεις νατοϊκών στρατευμάτων απανταχού της γης; Σήμερα τη αθρόα μετανάστευση επιβάλλει η ερήμωση πλείστων όσων χωρών από την εκμετάλλευση και τη βία που οι ισχυροί ασκούν άπληστοι για κέρδη. Ο μετανάστης δεν αναζητεί πλέον τον «παράδεισο», που ενδεχομένως και να του τάζουν τα οργανωμένα κέντρα προώθησης λαθρομεταναστών. Από την «κόλαση» της πατρίδας του, θέλει να ξεφύγει. Και εμείς αντί να καταγγείλουμε τον νεοβαρβαρισμό συνοδοιπορούμε με τους ολετήρες του πλανήτη και αντιμαχόμαστε για την τύχη των αποκλήρων που χτυπούν τη θύρα μας. Τη θύρα, στην οποία τους οδηγούν οι οικονομικά ισχυροί εφοδιάζοντας πολλούς από αυτούς με τα υπέρογκα ναύλα του λαθροταξιδίου. Και εδώ όλοι αυτοί παγιδεύονται, καθώς οι «εταίροι» μας φρόντισαν με συμφωνία (του Δουβλίνου) να μη παραχωρείται σ' αυτούς το ευρωπαϊκό κεκτημένο, να μένουν αυτοί μόνο στη χώρα υποδοχής τους! Και εμείς την αθλιότητα αυτή των βαρβάρων δεν τολμούμε να καταγγείλουμε. Ζητούμε μόνο να ενισχυθεί η Frontex, που μάλλον έχει αναλάβει το ρόλο στατιστκής υπηρεσίας, ή να στηθούν στον Έβρο τείχη! Άλλοι πάλι λέμε: Ελάτε, εδώ όλοι χωρούμε!
Επί τέλους θα σκεφθεί κανείς ελληνικά και συνάμα ανθρώπινα σ' αυτόν τον τόπο;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 19-3-2012
