Δυο κυβερνησούλες, μια σταλίτσα η κάθε μία!

Οι κυβερνήσεις Τζανετάκη Ζολώτα στον (έμμεσο) απολογισμό του ΚΚΕ

 

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

 

Στο Ριζοσπάστη της 4ης Μάρτη σε άρθρο με  τίτλο ’’Να ξετινάξουμε τις ψευτιές και τα κάλπικα διλήμματα‘’, ο αρθρογράφος επιχειρεί να ανασκευάσει σειρά επιχειρημάτων εκπροσώπων του αστικού πολιτικού συστήματος σε ότι αφορά τις αιτίες της παρούσας κρίσης. 

Αναπτύσσονται σε αυτό, σειρά εύστοχων  σκέψεων που αποδομούν την προπαγάνδα των απολογητών των μνημονίων, της ΕΕ και των μέτρων εξανδραποδισμού των εργαζομένων υπέρ του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ξαφνικά, πέφτει η βόμβα:

‘’Φτάνουν οι άθλιοι στο σημείο να χρεώνουν στο ΚΚΕ και στους εργατικούς αγώνες τις συνέπειες του δικού τους συστήματος και της δικής τους πολιτικής διαχείρισης, όπως το κλείσιμο εργοστασίων, την ανεργία, το προσαρμοσμένο στις ανάγκες των καπιταλιστών κράτος, τις καταστάσεις εκφυλισμού των Πανεπιστημίων που συνεπάγεται η (από χρόνια) παράδοσή τους στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Κάποιοι θυμήθηκαν ακόμα και την τρίμηνη συγκυβέρνηση του '89 ή τη βραχύχρονη οικουμενική που ακολούθησε, για να πουν ότι το ΚΚΕ άσκησε κυβερνητική εξουσία (!) και άρα έχει και αυτό ευθύνη για το σημερινό δράμα του λαού. Είναι αδίστακτοι και σάπιοι, καθρέφτης του συστήματος που υπηρετούν’’. (όλες οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).

Πρώτα πρώτα, είναι απορίας άξιον από πότε ο χαρακτήρας μιας κυβέρνησης κρίνεται από την ..διάρκεια της. Πράγματι, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ, με πρωθυπουργό τον Τζ. Τζανετάκη (με μαχητική τότε συνηγορία της Α. Παπαρήγα, όπως και ολόκληρης της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ), είχε λίγους μήνες ζωής (Ιούλιος-Νοέμβριος 1989). Αρκούσαν όμως για να δημιουργηθεί το πλαίσιο της ιδιωτικής τηλεόρασης και να δοθούν σε μια νύχτα οι συχνότητες στους σημερινούς βαρόνους των ΜΜΕ. Αλλά και για να καεί ένα μεγάλο ιστορικό αρχείο της σύγχρονης ιστορίας, οι φάκελοι των αγωνιστών της Αριστεράς την περίοδο από την κατοχή έως την πτώση της χούντας το '74.

Το σπουδαιότερο ωστόσο, δεν βρίσκεται στις αποφάσεις αυτής της παρά- φύσει σύμπραξης, αλλά στο πολιτικό ιδεολογικό μήνυμα που εξέπεμψε. Η μέχρι τότε πιο σκληροτράχηλη Αριστερά της Ευρώπης, το ΚΚΕ, αποφάσιζε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, συνεχιστή της πιο αυταρχικής Δεξιάς της Γηραιάς Ηπείρου! Η ιδεολογική καταβαράθρωση της κομμουνιστικής Αριστεράς στα μάτια των οπαδών της, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας, ήταν το βασικό  αποτέλεσμα. Πρώτο θύμα αυτής της πρώτης πράξης ένταξης της αριστεράς στον πολιτικό κορμό του πολιτικού συστήματος, η ΚΝΕ, που αποκεφαλίζεται, ενώ χιλιάδες μέλη της, όπως και μέλη του ΚΚΕ, αποχωρούν.

Οι εκλογές εκείνου του  Νοεμβρίου και πάλι δεν αναδεικνύουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, όπως και τον Ιούνιο. Ο ενιαίος ΣΥΝ, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ διαπραγματεύεται και συμφωνεί με τα αστικά κόμματα στη δημιουργία "οικουμενικής κυβέρνησης" και των τριών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ) με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Ξ.  Ζολώτα. Ο ισχυρισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ ότι δήθεν είχε συνεργαστεί με τη ΝΔ  για να τιμωρήσει τους "κλέφτες του ΠΑΣΟΚ", καταρρέει, μιας και  ξαφνικά βρίσκεται να… συγκυβερνά και μαζί τους! Και αυτή η κυβέρνηση, θα έχει σύντομη θητεία (23 Νοεμβρίου 1989 – 11 Απριλίου 1990), αλλά θα ‘’προκάμει’’ να κατακυρώσει διεθνή χαριστικό διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ,  υπέρ της Siemens, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για τη συναινετική διαπλοκή και όσα έκτοτε ακολούθησαν.

Στις νέες εκλογές του Απριλίου του 1990 η ΝΔ σχηματίζει επιτέλους αυτοδύναμη κυβέρνηση και έτσι ο Συνασπισμός της Αριστεράς αποβάλλεται από τους υπουργικούς θώκους ως άχρηστος πλέον καταλύτης, ο οποίος εκπλήρωσε τον προορισμό του και τώρα δεν αξίζει τίποτα. Υπό το κράτος της αποτυχίας και χωρίς πλέον τον συνεκτικό ιστό της εξουσίας τα δύο στρατόπεδα του ενιαίου Συνασπισμού αλληλοσπαράσσονται. Όχι μόνο διαλύεται ο ενιαίος Συνασπισμός, αλλά διασπάται σχεδόν στη μέση και η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ το 1991!

Καθώς παράλληλα καταρρέει και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» η κυβερνητική περιπέτεια της Αριστεράς τη μετατρέπει σε πολιτικά ερείπια. Όταν τα δύο κομμάτια της εμφανίζονται ενώπιον του εκλογικού σώματος το 1993, τα αποτελέσματά τους είναι αποκαρδιωτικά: ο ΣΥΝ παίρνει 2,94% και μένει εκτός Βουλής παρά την ενίσχυσή του με τη μισή ΚΕ του ΚΚΕ και δεκάδες χιλιάδες οπαδούς του, ενώ το ίδιο το ΚΚΕ παίρνει μόλις 4,54% – ένα ποσοστό τόσο χαμηλό που μόνο κατά τη δεκαετία του… 1930 (!) είχε σημειώσει τελευταία φορά.

Με την ευκαιρία, κοινό χαρακτηριστικό όλων  των  κυβερνήσεων ‘’ευρύτερης συνεργασίας’’  στην ελληνική πολιτική ιστορία, ήταν ο βραχύβιος χαρακτήρας τους.

Από τις επτά κυβερνήσεις «ευρύτερης συνεργασίας» που σχηματίστηκαν στην μεταπολεμική Ελλάδα, οι τέσσερις  συγκροτήθηκαν κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Σε χρονολογική σειρά  είναι οι παρακάτω:

● η κυβέρνηση ‘’εθνικής ενότητας’’ του Γεωργίου Παπανδρέου, αμέσως με την Κατοχή. (18 Οκτωβρίου 1944 – 3 Ιανουαρίου 1945, με την συμμετοχή και της αριστεράς, την οποία κατέσφαξε σε συνεργασία με τους άγγλους)

●  η «επτακέφαλος κυβέρνησις» του Δημητρίου Μάξιμου (24 Ιανουαρίου 1947–29 Αυγούστου 1947. Συγκροτήθηκε απ’ όλα τα κόμματα της Βουλής με σκοπό την αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής απειλής»)

●  η μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας Ιωάννη Παρασκευόπουλου του Κέντρου με την ΕΡΕ, τις παραμονές του χουντικού πραξικοπήματος. (22 Δεκεμβρίου 1966 –3 Απριλίου 1967)

● η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. (24 Ιουλίου 1974–21 Νοεμβρίου 1974, με συμμετοχή όλων των προδικτατορικών δεξιών και κεντρώων κομμάτων).  

● η κυβέρνηση Τζανή Τζανετάκη. (2 Ιουλίου 1989–11 Οκτωβρίου 1989, με αρχιτέκτονες τον τότε πρόεδρο της ΝΔ Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τους ηγέτες της αριστεράς Χαρίλαο Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκο).

● η οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα. (23 Νοεμβρίου 1989–11 Απριλίου 1990, με συμμετοχή, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ).

● η συγκυβέρνηση του δοτού Λ. Παπαδήμου, με στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ (αρχικά ολόκληρου του ΛΑΟΣ, τώρα των ουρών του που ..κόπηκαν).

Και αυτή η τελευταία ‘’κυβερνησούλα’’, αν πρέπει να την κατατάξουμε με το κριτήριο της διάρκειας, θα είναι ‘’βραχύβια’’, αλλά θανατερή. 

Ας σημειώσουμε δύο σημαντικά στοιχεία αυτής της ιστορίας των βραχύβιων κυβερνήσεων συνεργασίας.

Στις πέντε από τις επτά κυβερνήσεις συνεργασίας, ηγήθηκαν τραπεζίτες! Τρείς διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδας (Λ. Παπαδήμος, Α. Διομήδης, Ξ. Ζολώτας),ένας υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (Ι. Παρασκευόπουλος) και ένα μέλος της διοίκησης της τελευταίας (Δ. Μάξιμος). Αυτό δείχνει κάποια πράγματα για το ρόλο και τη δύναμη του τραπεζικού κεφαλαίου, αλλά και τον καθαγιασμό που καταλαμβάνει στη λαϊκή συνείδηση.

Στις τρείς από τις επτά κυβερνήσεις συνεργασίας, συμμετείχε η αριστερά. Να λοιπόν που η αριστερά, έχει …κυβερνητική εμπειρία. Καθόλου ευκαταφρόνητη συγκομιδή, αλλά όχι και τόσο τιμητική.

Η αντίληψη ότι για την κρίση και τα προβλήματα ‘’φταίνε όλοι’’ και φυσικά και η αριστερά, είναι μια πρόστυχη θεωρία, που σκοπό έχει να αθωώσει τους βασικούς ενόχους και βασικά τον αστικό κόσμο, λασπώνοντας τους πάντες. 

Ο κόσμος της  αριστεράς ήταν  πάντα μαχόμενος στο πλευρό του λαού. Τα τραγικά λάθη, οι αδυναμίες ή ανεπάρκειες  των ηγεσιών της κατά καιρούς, δεν ακυρώνουν αυτή τη βασική διαπίστωση.

Η αριστερά έχει ευθύνες άλλης ποιότητας και έτσι πρέπει να συζητούνται. Να συζητούνται όμως. Χωρίς φόβο για αυτοκριτική  και αναθέματα στις κριτικές.  Αν όσοι κάνουν κριτική για τη συμμετοχή της αριστεράς σε συγκυβερνήσεις με τα αστικά κόμματα είναι ‘’αδίστακτοι και σάπιοι’’, καήκαμε…

 Όσο η αρνητική εμπειρία και τα λάθη, αξιολογούνται ανοιχτά και αναιρούνται, πάμε μπροστά. Όσο καταχωνιάζονται στην ηρωοποίηση και στη διαστρέβλωση, μετατρέπονται σε μεγαλύτερα λάθη. Και δεν είναι στιγμές για τέτοια.

ΠΗΓΗ: Sat, 2012-03-10, http://aristeroblog.gr/node/560