Ο ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η επιλογή του Πούτιν υπήρξε το μοιραίο σφάλμα του Γιέλτσιν, ενός από τους πλέον αθλίους ηγέτες μεγάλης χώρας κατά την πρόσφατη ιστορία. Ο Γέλτσιν προδότης της χώρας του λόγω του διεφθαρμένου χαρακτήρα και όχι εκ συνειδητής επιλογής, λόγω συμπλεγμάτων ή παθών εκδίκησης, είχε οδηγήσει την μεταπολιτευτική Ρωσία στην εξαθλίωση. Από την εποχή του αναφέρομε δύο χαρακτηριστικά στοιχεία:
Την μεταβίβαση του δημοσίου πλούτου της χώρας στους ολιγάρχες με αδιαφανείς διαδικασίες και εξευτελιστικές αποζημιώσεις και τα συσσίτια προς διατροφή των πεινασμένων ανέργων στις πλατείες, ακόμη και στην Ερυθρή πλατεία της Μόσχας. Οι εβραϊκής καταγωγής τραπεζίτες και οι δυτικοί σύμμαχοί τους «έτριβαν» τα χέρια τους από ικανοποίηση θεωρώντας ότι η «αρκούδα» δεν θα ήταν δυνατόν πλέον να ξανασηκώσει κεφάλι. Και όμως το ξανασήκωσε και μάλιστα πολύ σύντομα.
Ασφαλώς το επίτευγμα οφείλεται στον πατριωτισμό του ρωσικού λαού, η ιστορία όμως δικαίως θα στεφανώσει τον Πούτιν. Κανένας λαός δεν έγραψε ιστορία χωρίς ηγέτη. Ο Πούτιν, όταν αισθάνθηκε να σταθεροποιείται στην εξουσία εξαπέλυσε αποφασιστική, άγρια, αν προτιμάτε, επίθεση κατά των ολιγαρχών, που δεν ήσαν διατιθεμένοι να θέσουν τον πλούτο που άρπαξαν υπό την αυστηρή επιτήρηση της Πολιτείας. Πολύς ο λόγος στον δυτικό τύπο, τον «υπερασπιστή» της διαφάνειας, για να θυμηθούμε τον ολίγιστο Γκορμπατσώφ, και της δημοκρατίας, κάτω από την οποία στενάζει κυριολεκτικά ο πλανήτης μας. Όχι πως είναι αναληθή τα καταγγελλόμενα σε βάρος του Πούτιν. Στις μυστικές υπηρεσίες του προηγουμένου καθεστώτος θήτευσε αυτός επί σειράν ετών και κατέχει πλήθος μεθόδων αντιμετώπισης των διαφωνούντων. Το ερώτημα που δεν τίθεται, ώστε να απαντηθεί είναι ποιοι πέφτουν θύματα εκ του διωγμού; Ποιοι είναι, δηλαδή, οι αντιφρονούντες. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι πέρα από τους επωφεληθέντες από τη διάλυση της κρατικής μηχανής είναι και κάποιοι δημοσιογράφοι καλοπληρωμένοι από τη Δύση, ώστε να ασκούν αντιπολίτευση και να θολώνουν προς τον λαό την εικόνα του Πούτιν. Έγινε λόγος ακόμη και για εκτελέσεις αντιπάλων και δεν έχο
υμε λόγους να εκφράσουμε αντιρρήσεις. Ας μας πουν όμως ποιους από αυτούς θα στέψει η ιστορία ως ήρωες που έπεσαν στη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αν στο εντυπωσιακό ποσοστό του 64%, που έλαβε ο Πούτιν, προστεθεί το 17% των κομμουνιστών, δεν απομένει σημαντικό περιθώριο στους δυτικόφρονες, ώστε να προσβλέπουν σε προσέγγιση προς την εξουσία.
Ο Πούτιν κατάφερε να ανορθώσει την οικονομία της χώρας με τη βοήθεια των απλήστων για κέρδη δυτικών, οι οποίοι εκτίναξαν στα ύψη την τιμή των καυσίμων παραβλέποντας ότι η Ρωσία είναι σημαντικός εξαγωγέας και κύριος τροφοδότης της Δυτικής Ευρώπης. Έτσι όταν άρχισαν να εξυφαίνουν τα άθλια παιχνίδια απομόνωσης της Ρωσίας με τον προσεταιρισμό στη ζώνη επιρροής τους χωρών που συνορεύουν με την «αρκούδα», που ξύπνησε από τη σύντομη χειμέρια νάρκη, προσέκρουσαν στην αποφασιστικότητα του Πούτιν, η οποία ξάφνιασε τους πάντες. Κατά τον «πειραματικό» πόλεμο, που εξανάγκασαν οι ΗΠΑ να εξαπολύσει ο άφρων υπηρέτης τους Σαακασβίλι, έλαβαν αυτοί την πρώτη απάντηση. Οι Ευρωπαίοι στη συνέχεια δεν υπέκυψαν στις πιέσεις να προχωρήσουν στην αποδοχή ένταξης της Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Έτσι και μεις πετύχαμε μικρή «νίκη» με το να παραμείνει και η FYROM εκτός συμμαχίας – συμμορίας. Ακολούθησε τέλος η αναστολή εγκατάστασης βαλιστικών πυραύλων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, προκειμένου να αναχαιτίζονται δήθεν οι πύραυλοι που θα τολμούσε να εκτοξεύσει το Ιράν, για να πλήξει δυτικούς στόχους. Βέβαια η Ρωσία δεν πήρε μόνο, αλλά και έδωσε. Παρείχε διευκολύνσεις στο ΝΑΤΟ στον πόλεμο που διεξάγει στο Αφγανιστάν και ο οποίος, όλα δείχνουν, θα έχει την κατάληξη της επιχείρησης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, όπως και της άλλης της ΕΣΣΔ στην πολύπαθη χώρα αυτή χώρα της Ασίας. Η Ρωσία είναι πολύ προσεκτική έναντι του Ιράν παρά τα πολλά κοινά συμφέροντά τους. Προσεκτικές είναι ακόμη και οι κινήσεις της στη Συρία, αν και είναι πασιφανές ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε ανατροπή του υπάρχοντος εκεί καθεστώτος.
Η Ρωσία είναι ομόδοξη χώρα. Αυτό είναι αρκετό, ώστε να εκδηλώνει ο λαός μας έντονη τη συμπάθεια προς τον ρωσικό λαό. Αυτό μας οδηγεί φορές στο να στηρίζουμε υπερβολικές ελπίδες και σήμερα, όπως και στο παρελθόν στο «ξανθό Γένος». Η Ρωσία ευνόησε την οργάνωση και κινητοποίηση των εγκατεστημένων στο έδαφός της Ελλήνων, ώστε αυτοί να προετοιμάσουν την επανάστασή τους, ουδεμία όμως ουσιαστική βοήθεια προσέφερε κατ’ αυτήν. Ο τσάρος απέταξε ευθύς από τον ρωσικό στρατό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και κράτησε παγερή στάση έναντι του Καποδίστρια, στον οποίο όφειλαν τόσα και η Ρωσία και άλλες χώρες της Ευρώπης (Γαλλία και Ελβετία). Ο φόβος τότε να ψυχρανθούν οι σχέσεις με τα άλλα μέλη της «Ιερής» λεγόμενης συμμαχίας τηρούσε τον τσάρο επιφυλακτικό. Και αν κατά καιρούς εκδήλωνε η τσαρική αυλή συμπάθεια προς την Ελλάδα, πρωτίστως απέβλεπε στα δικά της συμφέροντα και στον μακρόπνοο στόχο του ελέγχου των «Στενών» και της καθόδου στο Αιγαίο. Όταν διαπίστωσε ότι η μικρή Ελλάδα κατέστη άθυρμα της βρετανικής διπλωματίας, έστρεψε το ενδιαφέρον της προς τους ομόδοξους Σλάβους της Βαλκανικής, από τους οποίους μόνο οι Σέρβοι αναγνωρίζουν ευγνωμώνως τη ρωσική βοήθεια. Οι Βούλγαροι τόσο στο παρελθόν (19ος αιώνας), όσο και σήμερα σέρνονται προς τη Δύση ακολουθώντας μας σταθερά στην κατάντια μας!
Τα όνειρα των Ρώσων δεν έπαψαν να υφίστανται. Ο ενεργειακός αγωγός, που τελικά ακυρώθηκε με την παρασπονδία των Βουλγάρων, ώστε να μην είναι πολύ έκδηλη η δική μας υποτέλεια, δεν ήταν έργο χωρίς πολιτική σημασία. Ασφαλώς και θέλουν βάσεις στο Αιγαίο οι Ρώσοι, γι’ αυτό άλλωστε και ήσαν πρόθυμοι να μας δανείσουν, ώστε να αποφύγουμε τη μεθοδευμένη προσφυγή μας στο ΔΝΤ. Εμείς όμως δουλόφρονες στο έπακρο υποταχθήκαμε πλήρως στους δημίους μας.
Ο Πούτιν δεν είναι άγιος ούτε εκπληρωτής προφητειών, όπως κάποιοι επιχειρούν να προβάλουν στο διαδίκτυο. Είναι όμως ελπιδοφόρος κατά το ότι κατόρθωσε όχι μόνο να ανορθώσει τη χώρα του, αλλά να την κάνει πλέον σεβαστή στους ισχυρούς της γης. Θα ήταν τόση η κατάντια μας, αν δεν είμασταν κολλημένοι σαν στρείδια στο άρμα των δυτικών, στους οποίους ανήκουμε από τη μοιρασιά του 1944; Δεν θα δανειζόμασταν με πλέον ευνοϊκούς όρους από τη Ρωσία; Δεν θα επωφελούμασταν από την τεράστια αγορά Ρωσίας και Ουκρανίας προς διάθεση των αγροτικών μας προϊόντων, από τα οποία μικρές μόνο ποσότητες διατίθενται στις δυτικές αγορές; Τελικά οι ισραηλινές και αμερικανικές εταιρείες θα αξιοποιήσουν με μεγαλύτερο όφελος για τη χώρα μας τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων απ’ ότι ρωσικές και σκανδιναβικές; Μας παρέχουν μεγαλύτερες εγγυήσεις οι πρώτοι έναντι της επιθετικότητας των γειτόνων μας;
Τα ερωτήματα φαίνονται δικανικά δεδομένης της εξάρτησής μας από τη Δύση. Μήπως όμως η αποδοχή της «μοίρας» μας είναι το χειρότερο «εφόδιο» προς αντιμετώπιση της κρίσης που μας μαστίζει; Αποκλείεται να δούμε το οικοδόμημα της σύγχρονης Βαβέλ, την ΕΕ, να εγκαταλείπεται ημιτελές υπό την πίεση των εξαπατημένων από το όραμα της ειρηνικής συνύπαρξης λαών; Αποκλείεται τότε και στη χώρα μας να ξεπροβάλει ένας ηγέτης, όχι άγιος ή προφήτης, ένας ηγέτης σαν τον Καποδίστρια, σαν τον Πλαστήρα, που θα αγαπά την πατρίδα μας και θα αναλάβει να την απελευθερώσει από τους δημίους της οικονομικούς και πολιτικούς; Και ο Πούτιν απρόβλεπτος υπήρξε.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»,12-3-2012
