Γερμανική «τεχνογνωσία»· χωρίς εγγυήσεις ποιότητας…*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η ανυποληψία στην οποία οδήγησε την Ελλάδα το εντόπιο κατεστημένο πολιτικό σύστημα ευθύνεται για τους διαδοχικούς διασυρμούς της χώρας από τους Ευρωπαίους «εταίρους» της. Έχοντας υπερβεί κάθε όριο ευπρέπειας οι «εταίροι» επιμένουν να της συμπεριφέρονται ταπεινωτικά. Την πρωτοκαθεδρία στις αποικιοκρατικές δηλώσεις έχει επαξίως κερδίσει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο κ. Σόιμπλε δεν αφήνει πλέον καμία ευκαιρία να χαθεί χωρίς να επιβεβαιώσει μέσω δηλώσεών του τη γερμανική προφανώς πεποίθηση πως η Ελλάδα αποτελεί γερμανικό προτεκτοράτο.

Κορυφαία τοποθέτηση του κ. Σόιμπλε, ενδεικτική της αποθράσυνσής του, είναι η «υπόδειξή» του στη χώρα μας «να μην πάει στις κάλπες, αλλά να προτιμήσει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών αλά Μόντι» (15/2/2012, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63617212), κατά το πρότυπο της Ιταλίας και του τεχνοκράτη πρωθυπουργού της κ. Μάριο Μόντι.

Όσες πιέσεις ασκούνται από τους κύκλους που εκπροσωπεί ο κ. Σόιμπλε έχουν κοινή τους συνισταμένη την απαίτηση των δανειστών της Ελλάδας να υπάρξουν ενυπόγραφες εγγυήσεις καταρχάς από τα «κόμματα εξουσίας» και κατόπιν απ’ όλα τα ελληνικά κόμματα πως, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, όποτε αυτές κι αν γίνουν, η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές της. «Οι ελληνικές υποσχέσεις δεν αρκούν», τόνισε ο κ. Σόιμπλε στη γερμανική εφημερίδα «Welt am Sonntag» (11/2/2012, http://news247.gr/oikonomia/oikonomika/soimple_den_arkoun_oi_yposxeseis_sas.1637696.html), ενώ επέμεινε αναφορικά με τη «δέσμευση των πολιτικών αρχηγών για τα μέτρα, ανεξάρτητα από την έκβαση των εκλογών», καθώς κι αναφορικά με τη «διασφάλιση της εφαρμογής διάσωσης της Ελλάδας» (11/2/2012, http://news247.gr/oikonomia/oikonomika/soimple_den_theloyme_na_vasanisoyme_toys_ellhnes.1636757.html).

Οι γερμανικές και οι λοιπές δορυφορικές τους ευρωπαϊκές αξιώσεις στο ζήτημα των γραπτών εγγυήσεων που θα όφειλαν να δώσουν τα ελληνικά κόμματα στο διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποπνέουν καθεστωτισμό, αλαζονεία και διάθεση όχι προς συντροφική συμπόρευση, μα προς εξευτελισμό της ελληνικής πλευράς. Πέραν του παραλογισμού που κρύβει η εμμονή να ζητούνται εγγυήσεις από τα ελληνικά κόμματα, τη στιγμή που η όποια επικυρωμένη από την ελληνική Βουλή απόφαση θεωρείται αναξιόπιστη, κρύβει κι αφέλεια: αν φοβάται κανείς ότι η επίσημη απόφαση της ελληνικής πολιτείας είναι πιθανό να ανατραπεί, γιατί θα έπρεπε να ελπίζει ότι μια προφορική ή γραπτή δέσμευση των ελληνικών κομμάτων θα τα εμπόδιζε να αλλάξουν στάση προσφεύγοντας σε οποιαδήποτε επιχειρηματολογία; Προπάντων όμως η όλη συζήτηση γύρω από τις ελληνικές εγγυήσεις είναι κενή, γιατί δεν στηρίζεται σε καμία αμοιβαιότητα.

Όταν δύο πλευρές καλούνται να κλείσουν μια συμφωνία και να δεσμευτούν για την τήρησή της, η δέσμευση θα πρέπει προφανώς να είναι αμοιβαία. Ενώ όμως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση κάθε δόσης προς την Ελλάδα είναι οι ελληνικές ενυπόγραφες εγγυήσεις, ο κ. Σόιμπλε, η χώρα του και οι ακόλουθοί της δεν είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν με τη σειρά τους καμία δέσμευση! Σε επιστολή του προς τα μέλη του γερμανικού κοινοβουλίου, με την οποία ζητά απ’ αυτά να υπερψηφίσουν το δεύτερο πακέτο της ελληνικής «διάσωσης», ο κ. Σόιμπλε σχολιάζει πως «δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι ο δρόμος που έχει αποφασιστεί οδηγεί στην επιτυχία» (24/2/2012, http://www.skai.gr/news/politics/article/195701/den-apokleiei-trito-paketo-voitheias-o-soible-/). Αναφορικά με την απουσία οποιασδήποτε εγγύησης για την επιτυχία του ελληνικού «πακέτου στήριξης» υπερθεμάτισε και η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Άγκελα Μέρκελ, προσκαλώντας στη γερμανική βουλή τους βουλευτές της χώρας της να εγκρίνουν τη νέα συμφωνία για την Ελλάδα (27/2/2012, http://www.inews.gr/102/merkel-den-yparchei-engyisi-gia-tin-epitychia-tou-ellinikou-paketou.htm). Απορίας άξιον: πώς είναι δυνατόν να επιμένει κανείς, και μάλιστα με μένος, για την εφαρμογή ενός προγράμματος «διάσωσης», την επιτυχία του οποίου δεν είναι σε θέση να την εγγυηθεί ούτε ο ίδιος;

Η ελληνική πολιτική, κινούμενη φοβικά, χωρίς ίχνος ψύχραιμης στάθμισης των εξελίξεων και διαπραγματευτικής ικανότητας, σέρνεται πίσω από τις πλέον ατιμωτικές γερμανικές αξιώσεις, χωρίς να τολμά να θέσει κι εκείνη τους όρους της. Εν προκειμένω, η απαίτηση των Γερμανών για τις «ενυπόγραφες εγγυήσεις» με τις οποίες η Ελλάδα θα δεσμευτεί πως θα τηρήσει τα μέτρα που της προτείνονται, θα έπρεπε να επισύρει την ελληνική απαίτηση να δεσμευτούν η Γερμανία και οι δορυφόροι της πως τα μέτρα που προτείνουν θα είναι για την Ελλάδα αποτελεσματικά! Σε περίπτωση που τα προτεινόμενα μέτρα εφαρμοστούν από την ελληνική πλευρά, χωρίς ωστόσο να επέλθει κάποια θετική εξέλιξη για την ελληνική οικονομία, οι λαλίστατοι εμπνευστές των οικονομικών εκτρωμάτων οφείλουν να δεσμευτούν πως θα αναλάβουν το βάρος της ζημιάς που θα προκαλέσουν!

Μα είναι σε θέση ο δανειζόμενος να θέσει όρους στους δανειστές του; Πρόκειται για το «κλασικό» επιχείρημα που κραδαίνουν οι Έλληνες πολιτικοί προς τον ελληνικό λαό, με το οποίο αιτιολογούν την υποχωρητικότητά τους. Όμως ο δανειζόμενος, εδώ και δύο χρόνια, έχει υποστεί μία ανελέητη αφαίμαξη εμπνεύσεως και συμφερόντων των δανειστών του, η οποία υποτίθεται ότι θα καθιστούσε τη χώρα ανταγωνιστική, και η οποία ωστόσο προκάλεσε ως μοναδικό της αποτέλεσμα μία θανατηφόρα ύφεση, που ’χει εκτοξεύσει την ανεργία στα ύψη, χωρίς να υπόσχεται καμία ανάκαμψη. Όταν λοιπόν τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης πολιτικής τα διαπιστώνουν με την πάροδο του χρόνου ακόμη και ξένοι παρατηρητές, αντιλαμβανόμενοι το αδιέξοδο των σχετικών μέτρων, οι εμπνευστές της σχετικής πολιτικής για πόσο ακόμη θα πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο, ασφαλείς πίσω από τα ελληνικά ενοχικά σύνδρομα, παρόλο που οι ίδιοι, ένοχοι για την καταστροφική πολιτική που επιβάλλουν στην Ελλάδα, θα ’πρεπε να απολογούνται και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πολιτικών τους;

Ήδη τούτη τη στιγμή στη διεθνή κοινή γνώμη, και μετά από την ανελέητη εκστρατεία κυρίως γερμανικών μέσων ενημέρωσης περί «τεμπέληδων», «μη παραγωγικών» Ελλήνων, παρατηρείται μεταστροφή απέναντι στην Ελλάδα και στους πολίτες της. Η συνειδητοποίηση του οικονομικού παιχνιδιού, που επιχειρεί να συντρίψει τα μεσαία κοινωνικά στρώματα παγκοσμίως, αφυπνίζει διεθνώς τους λαούς. Ακόμη και γερμανικά μέσα ενημέρωσης πλέον, όπως η ηλεκτρονική «Zeit», αναλαμβάνουν την υπεράσπιση της Ελλάδας, επισημαίνοντας πως «δεν ήταν η Ελλάδα εκείνη που ωφελήθηκε περισσότερο από τα προγράμματα σωτηρίας, από το κοινό νόμισμα και την κοινή αγορά, αλλά η Γερμανία, η οποία, αν επέστρεφε στο μάρκο, θα έβλεπε τα προϊόντα της να ακριβαίνουν κατά 40%, λόγω της μείωσης των εξαγωγών» (11/2/2012, http://news247.gr/oikonomia/zeit_afhste_thn_ellada_hsyxh.1636435.html).

Κι ενώ η Γερμανία απροκάλυπτα πλέον επιχειρηματολογεί υπέρ της ανάγκης διάσωσης της ευρωζώνης και του ευρώ, με άλλα λόγια υπέρ των γερμανικών συμφερόντων, τα οποία κι εξυπηρετήθηκαν στο πλαίσιο της ευρωζώνης σε βάρος των υπόλοιπων μελών αυτής, δηλαδή καί της Ελλάδας, το ελληνικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να αρθρώσει λόγο που θα θέσει σε επαναξιολόγηση τη συνολική λειτουργία της ευρωζώνης, δεδομένου πως τούτη οδήγησε σε κατάρρευση την ελληνική παραγωγή, μα δεν είναι καν σε θέση να αξιοποιήσει την απρόσμενη υποστήριξη που του παρέχεται σε θεωρητικό επίπεδο από φορείς στο εξωτερικό, ακόμη μάλιστα κι από φορείς στην ίδια τη Γερμανία. Αντί λοιπόν να κατευθύνεται προς τη ζωτική υπεράσπιση στην ύπαρξη της χώρας, η ελληνική πολιτική συνεχίζει να σύρεται πίσω από διαπιστώσεις τύπου Τόμσεν περί υπερβολικών αμοιβών των Ελλήνων εργαζομένων, οι οποίες δεν συνάδουν με την παραγωγικότητά τους.

Να εκμεταλλευόταν, άραγε, η ελληνική πολιτική τις μελέτες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.), σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα έρχεται πρώτη μεταξύ των χωρών της Ευρώπης σε ώρες εργασίας το χρόνο, με τους Έλληνες μάλιστα να εργάζονται κατά 40% περισσότερο σε σχέση με τους Γερμανούς (26/2/2012, http://www.newsbomb.gr/chrhma/story/116986/oi-ellines-oi-pio-sklira-ergazomenoi-stin-eyropi); Ούτε λόγος! Στον αντίποδα, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της Ελλάδας υπομένουν «αναλύσεις» και «προτάσεις» όπως εκείνες που εκφέρει ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Πολ Τόμσεν περί μειώσεων στους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων, επειδή τάχα οι αποδοχές τους δεν αντιστοιχούν στην παραγωγικότητά τους. Και δεν βρίσκεται ούτε ένας επίσημος εκπρόσωπος της ελληνικής πολιτείας να επισημάνει στον κ. Τόμσεν πως η δική του ετήσια αμοιβή των 242.000 ευρώ (5/2/2012, http://news247.gr/kosmos/news/misthoi_35_ellhnwn_h_amoivh_toy_tomsen.1606001.html) είναι η μόνη που δεν συνάδει με την παραγωγικότητά του! Και δεν συνάδει, τόσο επειδή το δικό του παραγόμενο προϊόν είναι θεωρητικές οικονομικές «φούσκες», χωρίς την ουσιώδη προσφορά, για παράδειγμα, ενός φαρμάκου που θα έσωζε ανθρώπινες ζωές ή ενός τεχνολογικού επιτεύγματος που θα βελτίωνε τους όρους της ανθρώπινης ζωής, όσο κυρίως επειδή το θεωρητικό προϊόν του κ. Τόμσεν αποδεικνύεται εδώ και δύο χρόνια ακατάλληλο για την εκπλήρωση των στόχων τούς οποίους υποτίθεται πως υπηρετεί.

Αν αναλογιστεί, επιπλέον, κανείς πως το μοντέλο του κ. Τόμσεν έχει δοκιμαστεί ήδη και σε προηγούμενες διεθνείς κρίσεις, με αποτελέσματα εξίσου αποτυχημένα, δεν θα μπορούσε να βρει καμία δικαιολογία για την αστρονομική αμοιβή του αποτυχημένου, εντέλει, κ. Τόμσεν. Εκτός κι αν γίνει δεκτό πως ο κ. Τόμσεν είναι επιτυχημένος, επειδή εργάζεται προς όφελος όχι της Ελλάδας, παρά του οικονομικού κατεστημένου που εκπροσωπεί, και το οποίο τον ανταμείβει αφειδώς για τις υπηρεσίες του! Η προώθηση ωστόσο συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων από το παγκόσμιο καπιταλιστικό καθεστώς δεν σημαίνει πως η ελληνική πολιτική θα πρέπει να παραμένει αδιαμαρτύρητη και βουβή στον αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο που μαίνεται. Οι θυσίες στις οποίες υποχρεώνονται οι Έλληνες είναι αδιέξοδες για τους ίδιους, και συμφέρουσες μόνο για όσους αποσκοπούν στην ισοπέδωση της Ελλάδας. Η αδυναμία των Γερμανών, γνωστών για την εγγυημένη ποιότητα των προϊόντων τους, να εγγυηθούν και την αποτελεσματική έκβαση των συγκεκριμένων μέτρων είναι περισσότερο από εύγλωττη. Οι Γερμανοί, όμως, μέσα στη γενικότερη αμηχανία, εξετάζουν ποικίλα ενδεχόμενα προς όφελός τους και μελετούν εναλλακτικά σενάρια για την περίπτωση της αποτυχίας των παρόντων. Είναι καιρός για την ελληνική πολιτική να απαγκιστρωθεί από την ατολμία της, να ενεργοποιήσει κάθε διαπραγματευτικό της όπλο και να υπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα.