Ο αγώνας είναι ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ και ΠΑΤΡΙΔΟΣ…

 

Ομιλία του Κ. Μ.*

 

Είμαστε σε κατοχή. Κατοχή, χωρίς να έχει πέσει, ούτε ένα βόλι. Βέβαια, η διαφορά της κατοχής όπως τη γνωρίζουμε, από τη σημερινή κατάσταση, είναι ότι μας έμειναν κάποιες μικρές ελευθερίες. Φανταστείτε πόσο πολύ μας υποτιμούν, που μας άφησαν το ισχυρότερο εργαλείο για τον Έλληνα, την ελευθερία του λόγου.

Η κατάστασή μας, μου θυμίζει τον γεωργό, που θέλοντας να δεσμεύσει ένα άλογο, δεν του πιάνει και τα τέσσερα πόδια, αλλά μόνο το ένα. Αν του έπιανε και τα τέσσερα, το άλογο θα έσπαγε αμέσως τα δεσμά. Ο αγρότης δίνοντάς του κάποιες μικροελευθερίες χωρίς ιδιαίτερο κόστος, του στερεί τα ανεκτίμητα.  Με την ακολουθούμενη πολιτική του γεωργού, από περήφανο άτι, κατάντησε ένα πειθήνιο υποζύγιο…  Σας θυμίζει καθόλου Ελλάδα και την πολιτική του Γιώργου;

Σ’ αυτήν την κατοχή, οι γνωστοί ολίγοι, έδεσαν έναν ολόκληρο λαό σαν άλογα στον πάσσαλο που γράφει η ΕΛΛΑΔΑ ΠΩΛΕΙΤΑΙ και αν εμείς δεν αντιδράσουμε και κάνουμε συνέχεια κύκλους, το σχοινί ολοέν και θα μικραίνει, μέχρι που θα πνίξει.

Σαν το βατραχάκι που το βάλανε στην χύτρα και του ανεβάζουνε σιγά σιγά την θερμοκρασία, κι όχι απότομα, μην τύχει και πηδήξει, έτσι κι εμάς μας χειρίζονται ανάλογα. Σα ζώα. Από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί εξαρτάται αν θα αντιδράσουμε οργανωμένα ή θα μείνουμε βολεμένοι στο λίγο χώρο που μας άφησαν να κινούμαστε, να βόσκουμε, να κάνουμε καμμιά βολτίτσα, να χαιρόμαστε τη σκιά του δέντρου, κι όλα καλά κι όλα ωραία!

Αφού είδαν και απόειδαν ότι όπως και να προσπάθησαν δεν το κατάφεραν μέχρι τώρα να μας μηδενίσουν, βρήκαν τον έσχατο και πιο ύπουλο τρόπο. Το σχεδίασαν και το έβαλαν σε εφαρμογή κι ήρθε η ώρα μας, να αντιδράσουμε και στις αιτίες και στα αποτελέσματα. 

Φυσικά χάνουμε την ελευθερία, την ειρήνη και όλες τις άλλες αξίες μας σαν Έθνος, όσο τους το επιτρέπουμε. Για να δούμε λοιπόν, τι θα κάνουμε.

Μιλώντας για ειρήνη, μούρχεται στο νου, το νεοφανέν χίππικο σύμβολο. Απότι καταλαβαίνετε, το πρόβλημα, δεν είναι ΜΟΝΟ ελληνικό, αλλά παγκόσμιο, κι όπως πάντα τελευταία, το ’21, το ’40 είχαμε τη μικρή και αδύναμη Ελλάδα, να τα βάλει με τα θηρία και αυτοκρατορίες, έτσι και σήμερα, ο αγώνας είναι ανάλογος.

ΑΝ αφεθούμε νομοτελειακά, απλά το μεγάλο ψάρι, θα φάει το μικρό κι η Ελλάδα θα περάσει μετά από τόση ένδοξη ιστορία, στα παραμύθια και την αρχαιολογία των επόμενων γενηών. Πάμε όμως ξανά πίσω στο σύμβολο της ειρήνης, που μερικοί νέοι μας το φορούν και μάλιστα με περηφάνεια…

Όταν ο Ιησούς του Ναυή πολεμούσε με τους αμαληκίτες, ο Μωυσής πάνω στον λόφο, προσπαθούσε να κρατήσει τα χέρια του στον τύπο του σταυρού. Όσο του έπεφταν λόγω βάρους και σχηματίζανε το παραπάνω σύμβολο σε απλές γραμμές, νικούσε ο Αμαλήκ. Όσο σχηματιζόταν σωστά ο σταυρός, νικούσαν οι ισραηλίτες. Κατά το εσπέρας ήρθε ο Ααρών από τη μία και ο Ωρ από την άλλη, στήριξαν τα χέρια του Μωυσή, και επήλθε τελικά νίκη. Ειρήνη ΜΕ ελευθερία.

Χωρίς το στήριγμα του Ααρών και του Ωρ, του Α και Ω, θα είχαμε ναι μεν ειρήνη μετά την ολοσχερή ήττα, αλλά χωρίς ελευθερία.

Και το απλό ερώτημα στους νεοέλληνες της σημερινής κατοχής και ειρήνης, είναι: θέλουμε ειρήνη ΚΑΙ ελευθερία; ΑΝ ναι, ζητάμε την βοήθεια από τον Α και Ω Χριστό, κάνουμε και τον αγώνα που μας αναλογεί, και το μέλλον θα διαγραφεί για την Πατρίδα μας, αίσιο. Αν όχι, περαστικά μας.

Για μένα, ο αγώνας είναι ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ και ΠΑΤΡΙΔΟΣ, κι όχι μόνο ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Υπέρ Πατρίδος μεταλλαγμένης όμως, φάνηκαν οι νέοι σωτήρες Σημίτης, Γιώργος, Παπαδήμος, θεωρητικοί με κακή αλλοίωση της παιδείας σαν την Δραγώνα (με την Πατρίδα μου) κ.α. που δεν χρειάζεται να μνημονεύουμε. Μόνο να ξέρουμε τι κακό κάνανε, για να το επανορθώσουμε.

Βγάλανε τον εθνικό ύμνο και τον αντικαταστήσανε με τον ερμή ανάδρομο του Λεφάκη. Δλδ από Φως ηλιακό και άπλετο, φωτάκια χλωμά της αστρολογίας. Αφαιρέσανε 35 δημοτικά τραγούδια και προσθέσανε συνταγές μαγειρικής…  μαθαίνουν στα παιδιά του δημοτικού, πως τη σημαία μας την έκαναν νεράϊδες…

Ο κεντρικός άξονας που θα χαλκεύσει την ταυτότητά μας, για νάχει συνέχεια το Έθνος,  επαναφέροντας σε τάξη τη ζημιά που δόλια, ανθελληνικά και αντίχριστα έγινε, είναι η ελληνορθόδοξη παιδεία. Ταυτότητα με αξίες κι όχι μια παιδεία που έχει στόχο την αγορά της εργασίας με υπόβαθρο ένα αρρωστημένο εγώ.

Ας δούμε όμως και την πολιτική διάσταση του Συνδέσμου σαν νέο σχήμα και την σύγκρισή του σε σχέση με την κομματοκρατία. Μπροστά μου έχω, ένα ανομοιογενές σύνολο ανθρώπων. Άτομα πιο σκληρά και επιθετικά, και άτομα πιο ψύχραιμα. Με τον κακώς εννοούμενο εγωισμό που θα μπορούσε να διακρίνει τον καθένα, ακούω τους πιο δυναμικούς να πιέζουν τους πιο μαλακούς να εξεγερθούν και από την άλλη, οι πιο υπομονετικοί, να προσπαθούν να ηρεμήσουν τους πρώτους.

Και ρωτώ. Ένα σώμα δεν διαθέτει ΚΑΙ δυνατό θώρακα ΚΑΙ μαλακή καρδιά; ΚΑΙ σκληρό κρανίο ΚΑΙ μαλακό εγκέφαλο; Και ο θώρακας ΔΕΝ πρέπει να μαλακώσει, αλλά ούτε κι η καρδιά να σκληρύνει. Εκκρίνει και γλυκογόνο δλδ προσθέτει σάκχαρο στον οργανισμό, αλλά και ινσουλίνη, που το διασπά. Υπάρχει μηχανισμός μέσα στο ίδιο σώμα που το πυρώνει ανεβάζοντας θερμοκρασία, αλλά και ενεργεί η εφίδρωση, για να την κατεβάσει.   

Ένα σώμα ζει, μόνο αν το κάθε κυτταράκι επιτελεί το έργο του μέσα στο σώμα αρμονικά και με σεβασμό σε σχέση με το έργο των άλλων, έστω και αν είναι αντίθετη η εργασία του ή φαινομενικά αντίθετη. Αυτό ισχύει για το μικρό μας σώμα βιολογικά, το ίδιο αναλογικά ισχύει και για το μεγάλο σώμα μέσα στο οποίο ανήκουμε. Στην Πατρίδα. Ο καθένας καλείται να εκτελεί αυτό που κατά τη φύση του αναλογεί, για το καλό του όλου σώματος.

Φαντάζεστε με τα παραπάνω δεδομένα τι είναι κομματοκρατία; Είναι εκείνοι οι ομοϊδεάτες, που καταλαμβάνουν την εξουσία. Μαζεύονται όλα τα κόκκαλα και κάνουν πέρα τα εσωτερικά μαλακά όργανα. Και τι είναι ένα τσουβάλι κόκκαλα; Θάνατος. Αναλαμβάνει την εξουσία η ινσουλίνη, απαγορεύοντας να δράσει το γλυκογόνο; Πεθαίνει ο οργανισμός από υπογλυκαιμία. Το αντίθετο; Θάνατος από ζάχαρο κοκ. Όπου κι αν κοιτάξει κάποιος σε κομματικά σχήματα που επενδύουν στην διχόνοια και πόλωση όπως συνέβαινε χρόνια τώρα, σπέρνουν θάνατο. Αυτή είναι η νεότερη Ελλάδα της κομματοκρατίας, που ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΖΩΗ, ο δρόμος είναι της ομόνοιας, συνέργειας και ένωσης των αντιθέτων μέσα στο ίδιο σώμα. Αυτό διδάσκει η φύση, αυτό διδάσκει η υπερφύση και Ορθόδοξη Εκκλησία. ΑΝ θέλουμε την ακούμε και την ακολουθούμε.

Ποιος θεωρείται πως είναι ο συνδετικός κρίκος; Μέσα στο σώμα, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι, το αίμα. Κι όλοι μας, σαν μέλη και της Εκκλησίας ΚΑΙ της Ελλάδος, έναν συνδετικό κρίκο αισθανόμαστε και τιμούμε. Το αίμα των αγίων και των ηρώων. Της μιας Πατρίδας και της άλλης. Της Άνω, και της κάτω. Της πνευματικής και της φυσικής.

Χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα, ακούμε για τη Μία Μητέρα. Την γλυκυτάτη Παναγία μας. Μπορεί να γίνει αυτό και για την άλλη αγαπημένη Μητέρα – Πατρίδα μας; Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ αυτό θέλει, αυτό κάνει έκκληση, αυτή είναι η φιλοσοφία του. Ένωση όλων των υγιών δυνάμεων. Όχι δεξιά ή αριστερά. Εμπρός και πάνω, για την ανάταση και ανάσταση της Πατρίδας μας.

Μπορούμε να το καταφέρουμε με την έμπνευση και εφαρμογή σε πράξη, πολιτική, κοινωνική, παιδεία και κάθε δραστηριότητα. Με κινητήρια δύναμη και φίλτρο, την άδολη και αγνή φιλοπατρία. ΜΗ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΝΤΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ! ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΖΩΗ προσωπικά και συλλογικά.

Αυτός που θα απομονώσει εντέχνως την μία πίστη από την άλλη, επειδή δεν μπορεί να την υπερασπιστεί, ή ντρέπεται να την ομολογήσει, δεν έχει εμβαθύνει στο τι σημαίνει ΕΛΛΑΔΑ και αδυνατεί συναισθηματικά και νοητικά να πράξει κάτι που θα είναι επ’ ωφελεία Της. Ας κάνει στην άκρη…. ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ‘’ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ’’.

 

* ΟΜΙΛΙΑ της 22 ΦΕΒ 2012 / εκδήλωση 55 (στην Κομοτηνή) του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητος

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 23 Φεβρουαρίου 2012, http://hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.com/2012/02/22-2012-55.html

Σημείωση από τΜτΒ: Παρά μια σειρά ιδεολογικές και πολιτικές διαφορετικές οπτικές μου στον εν λόγω σύνδεσμο – που δεν είναι της ώρας – θεωρώ πολύ σπουδαία την οπτική του ομιλητή, όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για κάθε νέο ή παλιό Μέτωπο, Κίνημα, Κίνηση, Δίκτυο ή Σύνδεσμο, που δημιουργείται σ’ αυτή την πικρή σταυρική περίοδο, γιατί στο τέλος μας περιμένει ή το μηδέν ή η Ανάσταση. Και ο ομιλητής επιλέγει καθαρά την Ανάσταση…