Να σταματήσει επιτέλους το «κυνήγι μαγισσών»
Επιστολή στο «Πρώτο Θέμα»**
Του Βλάσση Αγτζίδη*
Διαβάζοντας την καταγγελτική σελίδα της εφημερίδας (5-6-09, σελ. 44) κατά του ιστορικού κ. Γιώργου Κόκκινου, ένοιωσα την ανάγκη να επισημάνω τα προφανή.
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην αναθεωρητική ιστοριογραφία της κ. Ρεπούση -η οποία παραβίασε τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και αγνόησε τις ιστοριογραφικές κατακτήσεις της δεκαετίας του '90- και στην ανάλυση που δικαιούται και μπορεί να κάνει ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος.
Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι στη σύγκρουση για το βιβλίο ιστορίας της Στ' δημοτικού συνέκλιναν τέσσερα διαφορετικά ρεύματα ιδεών:
α) το παραδοσιακό εθνικόφρον, που επικέντρωσε την κριτική του στο «Κρυφό Σχολειό»,
β) το προσφυγικό που αναδείκνυε τη σημασία της Μνήμης και τόνιζε τις κρυμμένες πλευρές της τουρκικής εθνογένεσης που συνδυάστηκαν με τις Γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων,
γ) της κομμουνιστικής Αριστεράς, που επισήμαινε την υποβάθμιση ιστορικών γεγονότων, όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο Δεκέμβρης του ‘44 και
δ) το «αντι-εθνικιστικό», που θεωρούσε ότι το πόνημα δεν αμφισβητούσε την εθνικιστική μυθολογία.
Υπήρξαν σαφώς και ενδιάμεσες κατηγορίες, με σημαντικότερες αυτές των συνθέσεων, όπως της δεύτερης με την τρίτη και τέταρτη κατηγορία. Εμφανίστηκε ακόμα και σύνθεση μιας προσφυγικής τάσης με την τέταρτη κατηγορία, στη βάση της τοποθέτησης του έργου της κ. Ρεπούση στο πλαίσιο της απολογητικής του έθνους-κράτους και του εθνικισμού, ο οποίος κυρίως παρήγαγε τις Γενοκτονίες στην Ανατολή.
Φυσικά, κάθε μια απ' τις παραπάνω κατηγορίες διατύπωνε την κριτική της με βάση τη δική της ιδιαίτερη θεώρηση της ιστορίας, αλλά και των ιδεολογικών σχημάτων που πίστευε ότι θα έπρεπε να διακρίνουν ένα σχολικό εγχειρίδιο.
Η ύπαρξη μιας τέτοιας ευρείας συναίνεσης στην καταγγελία της βιβλιογραφικής απόπειρας της κ. Ρεπούση, ήταν αυτή που ανέτρεψε τους σχεδιασμούς και απέτρεψε την εισαγωγή του βιβλίου στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ο ιδεολογικός πλούτος που παρήχθη από εκείνη την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα συζήτηση δεν έχει μελετηθεί σε βάθος. Ούτε καν έχει συνειδητοποιηθεί η πολυπλοκότητά της. Και αυτό γίνεται εμφανές και στο άρθρο του κ. Μπελεγρή, όπου μ' έναν αήθη έως αστείο τρόπο για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, να παραλληλίζεται ο κ. Κόκκινος με την κ. Ρεπούση.
Νομίζω ότι ο αρθρογράφος του αδίκως ισοπεδωτικού και αρνητικού άρθρου βασίστηκε σε καταγγελίες των εσωπανεπιστημιακών αντιπάλων του κ. Κόκκινου. Έχοντας μια προφανή αδυναμία να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην αναθεωρητική ιστοριογραφία τη κ. Ρεπούση, που παραβίαζε τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και στην ελεύθερη επιστημονική ανάλυση ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου που έχει την κατακτημένη με αγώνες ελευθερία να διατυπώνει ευθαρσώς την άποψή του, όσο αιρετική κι αν είναι αυτή, διέπραξε το ατόπημα της καταγγελίας και στοχοποίησης του κ. Κόκκινου… Επίσης, είναι προσβλητική για τον προσφυγικό ελληνισμό, η χρήση μιας φωτογραφίας από τη σφαγή στην Ιωνία για να συνοδεύσει το επίμαχο κείμενο.
Καλό θα είναι εφεξής, να μην εμπλέκεται η δημοσιογραφία στις εσω-πανεπιστημιακές ραδιουργίες, ούτε να προσεγγίζει τα φαινόμενα με τόσο επιφανειακό και καταγγελτικό τρόπο, στοχοποιώντας πανεπιστημιακούς δασκάλους. Εκτός εάν μας ελκύει το τραγικό μοντέλο μιας κοινωνίας, όπου ο φόβος επιβάλλει την ομοφωνία.
* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός
ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank16_7_9_1132.php
** Από το blog Und ich dachte immer τώρα του ίδιου του Βλάση Αγτζίδη:
Αναδημοσιεύμε το αντίστοιχο πσοτ εμπλουτισμένο και με άλλα στοιχεία που παραθέτει ο ίδιος με τίτλο: -Ποιός θυμάται την Καταρίνα Μπλουμ; Posted Ιουλίου 13, 2009
Filed under: Ακροδεξιά, Εθνικισμός, Ιστοριογραφία |
Συνηγορία στον Γιώργο Κόκκινο
η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής!
Βολταίρος
Η άκριτη βία κατά προσώπων για τις απόψεις τους δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Η προσπάθεια διασυρμού και περιθωριοποίησης παράγεται συνήθως από κέντρα και κύκλους που έχουν άδηλα συμφέροντα και νοιώθουν να θίγονται και να αποκαλύπτονται οι επιδιώξεις τους. Η προσπάθεια να σιωπήσουν όσοι σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο βασίζεται εν πολλοίς στην απειλή του διασυρμού και της συκοφαντίας. Έτσι διασπείρουν το φόβο στους πολίτες. Ο γράφων έχει υποστεί παλαιότερα την πολιτική αυτή, τόσο από τον "Ιό" της "Ελευθεροτυπίας", όσο και από την Ομάδα Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη [κάποια στιγμή θα παρουσιαστούν αναλυτικά οι συγκεκριμένες επιθέσεις και οι οδυνηρές συνέπειές τους].
Τέτοιου τύπου συμπεριφορές υπέστη πρόσφατα ο ιστορικός Γιώργος Κόκκινος από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", όταν δέχτηκε μια απρόκλητη επίθεση, η οποία τον δαιμονοποιούσε. Χωρίς να δώσουν στον ίδιο τον Γιώργο Κόκκινο το δικαίωμα ισότιμης απάντησης, χωρίς να δημοσιεύσουν τις επιστολές που τους εστάλησαν, συνέχισαν για δύο συνεχείς Κυριακές ((5-6-09 και 12-6-09) το ηθικό λυντσάρισμα.
Η επίθεση αυτή είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη γιατί συνδυάζεται με την ανάδυση μιας φιλομεταξικής ολοκληρωτικής ιδεολογίας, που μορφοποιείται στο πρόσωπο της σύγχρονης ελλαδικής ακροδεξιάς. Η νέα αυτή ακροδεξιά ενδύεται τη λεοντή του "πατριώτη", κωδικοποιεί τις κατηγορίες κατά προσώπων και δημιουργεί τις νέες "μαύρες λίστες".
Αυτή η κατάσταση μας απειλεί όλους! Τόσο ως φυσικά πρόσωπα, όσο και ως φορείς απόψεων και κριτικής που ασκούμε κατά των διαφορετικών ιδεολογικά από μας. Γιατί, μπορεί να οικειοποιηθούν την κριτική μας οι μαύρες αυτές δυνάμεις για να χρησιμοποιήσουν επιλεκτικά τα στοιχεία που τους συμφέρουν ως άλλοθι στις σκοτεινές επιδιώξεις τους. Γι αυτό η εμφάνιση τέτοιων φαινομένων, δημιουργεί επι πλέον καθήκοντα στήριξης των θιγόμενων από τους δημοκρατικούς πολίτες αυτού του τόπου…
Με αφορμή αυτή την επίθεση συνέταξα ένα κείμενο που απέστειλα στο "Πρώτο Θέμα", χωρίς όμως οι υπεύθυνοι να τη δημοσιεύσουν. Το κείμενο εστάλη στην εφημερίδα με προσωπική επιστολή προς τον ιδιοκτήτη της. Στη συνέχεια παρατίθενται α) η Επιστολή, β) το Κείμενο :
α) Η Επιστολή
Ως ένας από τους ελάχιστους ιστορικούς, που εξέφρασαν το ρεύμα της «μικρασιατικής ιστοριογραφίας», συγκρούστηκαν με το αναθεωρητικό εγχείρημα της κ. Ρεπούση και προσπαθούν με κάθε τρόπο να συμβάλλουν στην ενσωμάτωση της ιστορίας του ελληνισμού της Ανατολής στη νεοελληνική ιστορική αφήγηση, τολμώ να σου πω ότι στην περίπτωση Γιώργου Κόκκινου, ο αρθρογράφος σου υπέπεσε σε «μέγα φάουλ».
Ο κ. Κόκκινος, παρ' όλες τις ιδιαίτερες – και ενοχλητικές πολλές φορές – αναλύσεις του, δεν ανήκει στους υποστηρικτές της κ. Ρεπούση. Το αντίθετο! Επί πλέον ήταν ο μόνος ελλαδίτης ιστορικός που παρακολούθησε στις 10 Μαϊου τις εργασίες του επιστημονικού συμποσίου που έγινε στην Παλαιά Βουλή για τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής και έχει σχετικές ευαισθησίες.
Νομίζω ότι ο αρθρογράφος σου βασίστηκε σε καταγγελίες των εσωπανεπιστημιακών αντιπάλων του κ. Κόκκινου και έχοντας μια προφανή αδυναμία να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην αναθεωρητική ιστοριογραφία της κ. Ρεπούση, που παραβίαζε τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και στην ελεύθερη επιστημονική ανάλυση ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου, που έχει τη στοιχειώδη ελευθερία να διατυπώνει ευθαρσώς την άποψή του, όσο αιρετική κι αν είναι αυτή…
Γι' αυτό, έγραψα μια επιστολή που θα σε παρακαλούσα να τη δημοσιεύσεις
β) Το Κείμενο
Να σταματήσει επιτέλους το «κυνήγι μαγισσών»
Διαβάζοντας την καταγγελτική σελίδα της εφημερίδας (5-6-09, σελ. 44) κατά του ιστορικού κ. Γιώργου Κόκκινου, ένοιωσα την ανάγκη να επισημάνω τα προφανή……………. Εκτός εάν μας ελκύει το τραγικό μοντέλο μιας κοινωνίας, όπου ο φόβος επιβάλλει την ομοφωνία.
Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός»
