Και ξάφνου όλοι αναφωνούν: Η γη είναι στρογγυλή!

 

του Γιώργου Ρακκά

 

Οι καθεστωτικοί μαθητευόμενοι μάγοι των «ανοιχτών συνόρων» ανακαλύπτουν τον κόσμο

 Τα «κορανικά» που εκτυλίχθηκαν στο κέντρο των Αθηνών, οι εντάσεις στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά και η άνοδος του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές έσπασαν τη σιωπή που είχαν επιβάλει η πολιτική ελίτ, οι ολιγάρχες των καναλιών και οι μεγαλοεργολάβοι γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα. Αίφνης, όλοι ανακάλυψαν την… Αμερική – το τρομακτικό αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει η απουσία οποιασδήποτε μεταναστευτικής πολιτικής, σε μια χώρα μάλιστα που συνιστά πύλη προς τη Δύση:

Ο… Γιωργάκης διακήρυξε τη «μηδενική ανοχή» (sic!) του κόμματός του στη λαθρομετανάστευση, οι Καμπύληδες και οι Γεωργελέδες ανακάλυψαν το «υποβαθμισμένο ιστορικό κέντρο», ενώ η Τρέμη και ο Πρετεντέρης μεταβλήθηκαν σε αγανακτισμένους – από τη διάλυση της χώρας –  δημοσιογράφους.

Οι φωνές των όψιμων ανησυχούντων της ελληνικής ολιγαρχίας, όμως, εκτός από υποκριτικές είναι και παραπλανητικές, διότι προσπαθούν να κατευθύνουν έτσι τον διάλογο, ώστε να συγκαλυφτούν πλήρως οι ευθύνες όσων μας έχουν φτάσει μέχρι εδώ.

Αν σήμερα έχουμε φτάσει σ' αυτή τη δεινή θέση, τούτο συμβαίνει διότι η στρατηγική που είχαν ακολουθήσει οι ελληνικές άρχουσες τάξεις και που ομολογουμένως είχαν τη συναίνεση ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας ήταν όχι μόνον αδιέξοδη, αλλά και αυτοκτονική. Αν η Ευρώπη μας έχει δέσει τα χέρια, όπως ομολογούσε ο Παυλόπουλος από τηλεοράσεως, τούτο συμβαίνει διότι οι οσφυοκάμπτες των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο. Κι αν η Τουρκία μας γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της και συνεχίζει σαδιστικά να προωθεί τις καραβιές των «λαθρομεταναστών» στην Ελλάδα, τούτο οφείλεται στη στρατηγική του νεο-οθωμανισμού, που συνεπέστατα ακολούθησαν όλα τα πολιτικά τζάκια και το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια.

 

Κι εάν, σήμερα, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής, και βιώνει την ανάδυση του γκέτο και της αντιπαράθεσης στους κόλπους της, είναι διότι η εθνομηδενιστική άρχουσα τάξη υιοθέτησε μια παροξυστική εκδοχή της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων, γιατί απλούστατα μ' αυτόν τον τρόπο οικοδόμησαν τις σχεδόν δουλοκτητικές συνθήκες της ανειδίκευτης εργασίας που μας επέτρεψαν να μπούμε στην ΟΝΕ, να πραγματοποιήσουμε την Ολυμπιάδα, να οικοδομήσουμε το εκσυγχρονιστικό θαύμα της περιόδου 1996-2008. Και, βεβαίως, τούτο συνέβη δίχως σοβαρές αντιδράσεις διότι, εκτός από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, τα οποία είδαν τη ζωή τους να υποβαθμίζεται δραματικά, όλοι, οι άλλοι κάπως την είχαν βολέψει:

Ο αγρότης της Μανωλάδας και ο μικρομεσσαίος τουριστικός επιχειρηματίας διότι έτσι έβρισκαν μαύρα μεροκάματα, ο μισθωτός γιατί βρήκε φτηνά εργατικά χέρια για να του χτίσουν το εξοχικό του, ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας» γιατί βρήκε πάμφθηνες οικιακές βοηθούς, καθαρίστριες, μπέιμπι-σίτερ και βοήθεια στο σπίτι για τους ηλικιωμένους.

Τόσο οι άρχουσες τάξεις, όσο και μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού δεν είναι άμοιρες ευθυνών. Διότι αρχικώς εθίστηκαν στην «ευλογία» της δουλοκτησίας, αδιαφορώντας παντελώς για το μέλλον της χώρας. Συνεπώς, όλες εκείνες οι τοποθετήσεις που αναδεικνύουν τον μετανάστη ως τον «θύτη» του αδιεξόδου, ή άλλες, που τραβάνε στα άκρα το γεγονός ότι η αμερικανική αυτοκρατορία χρησιμοποιεί την πολυπολιτισμικότητα για να αποδυναμώνει τις αποικιακές και ημι-αποικιακές χώρες, αποκαλύπτοντας μια «οργανωμένη συνομωσία», κρύβουν συνήθως από πίσω τους μια αντανακλαστική μετάθεση ευθυνών.

 

Τι μπορεί να γίνει;

Στη χώρα μας υφίστανται δύο παράλληλες πολιτικές πραγματικότητες. Μια εικονική, ένα εσπερινό θέατρο σκιών που εκτυλίσσεται στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, και το πεδίο, από την άλλη, της πραγματικής πολιτικής. Είναι δε γνωστό τοις πάσι ότι όλοι αρέσκονται στο να παρακολουθούν το απογευματινό θέατρο σκιών και να αδιαφορούν για την «πραγματική πολιτική», πιστεύοντας υποσυνείδητα ότι όλα έχουν παιχτεί κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, πέρα από να καταστρώνουμε ατομικά σχέδια σωτηρίας. Τούτο οι πολιτικοί το γνωρίζουν πολύ καλά, γι' αυτό και πολιτεύονται διά της λαζοπούλειας αρχής, αλλάζοντας θέσεις σαν τα πουκάμισα, ακολουθώντας τις εφήμερες τάσεις που υιοθετεί το «έθνος των τηλεθεατών». Έτσι, για παράδειγμα, ο Παυλόπουλος πριν τις εκλογές εκθείαζε την πολυπολιτισμικότητα της χώρας, ενώ έπειτα από τη θεαματική άνοδο του ΛΑΟΣ έσπευσε να εισηγηθεί σκληρά μέτρα, ακόμα και αντισυνταγματικά, που θέλουν τους μετανάστες να απελαύνονται δίχως καν να δικάζονται, βάζοντας έτσι βούτυρο στο ψωμί στις θέσεις των εθνομηδενιστών!

Η χώρα όμως θέλει μεταναστευτική πολιτική. Μια μεταναστευτική πολιτική κοινωνικής και πολιτιστικής ενσωμάτωσης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, ριζικής βελτίωσης των εργασιακών τους συνθηκών, εκμάθησης της γλώσσας, γνωριμίας με τον πολιτισμό της χώρας κ.ο.κ. Διάλυση των γκέτο και μεταφορά σε χώρους φιλοξενίας. Καταγγελία της Συνθήκης του Δουβλίνου και διευκόλυνση της μετάβασης των μεταναστών σε όποια χώρα της Ευρώπης επιθυμούν.

Και, βεβαίως, όλα αυτά καθίστανται μια φλύαρη υπεκφυγή, αν δεν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και των ορίων που πρέπει να μπουν στις μεταναστευτικές ροές. Διότι η λαθρομετανάστευση τροφοδοτεί τις συνθήκες του μόνιμου πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού. Και υπό τέτοιες συνθήκες είναι σίγουρο ότι εκ των πραγμάτων δυναμιτίζεται οποιαδήποτε απόπειρα ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία. Ας μην ξεχνάμε ότι, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, στη Γαλλία οι μετανάστες δεύτερης γενιάς κατέληξαν να ψηφίζουν Λεπέν κι ας μην αποσιωπούμε το γεγονός ότι στον Άγιο Παντελεήμονα πολλοί Αλβανοί και Πολωνοί έχουν έρθει σε αντιπαράθεση με τους Αφγανούς και τους Πακιστανούς για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Επί πλέον  δε, όλοι οι θιασώτες των "ανοικτών συνόρων", ξεχνούν (;) πως η Ελλάδα δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα, έχει   ανοικτά εθνικά προβλήματα και το ζήτημα της εθνικής ομοιγένειας είναι ζήτημα επιβίωσης. Η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία ή Ιταλία, δεν είναι παλιά αποικιακή δύναμη. Η Ελλάδα βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων, έχει μικρά μεγέθη και μικρό πληθυσμό, και αντιμετωπίζει πρώτη απ' όλους τις μεγάλες πληθυσμιακές μετακινήσεις, όπως και άλλοτε στην ιστορία της. Κατά συνέπεια το μεταναστευτικό ζήτημα δεν αποτελεί απλώς ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά στην Ελλάδα είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα αυτά με τρόπο μη μανιχαϊστικό, και να συνδυάζουμε τον ανθρωπισμό και την ευθύνη μας απέναντι στον πλανήτη, και τους συνανθρώπους μας, με την πρωταρχική μας ευθύνη να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο τόπος και αυτός ο λαός. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο αιτήματα πρέπει να αναζητήσουμε τη δύσκολη χρυσή τομή, έστω και σήμερα που τόσα τετελεσμένα έχουν δημιουργηθεί.

Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι  αντιμετώπισης αυτού του ζητήματος. Ο πρώτος, δουλοκτητικός, αλά Μπερλουσκόνι. Και μια εναλλακτική θέση, που επιμένει ότι οι μετανάστες είναι θύματα της παγκοσμιοποίησης και γι' αυτό, εκτός από την αποτελεσματικότερη φύλαξη των συνόρων, επιδοτεί την επιστροφή στη χώρα τους ή στις χώρες που επιθυμούν, διατηρεί το καθεστώς πολιτικού ασύλου για εκείνους που πραγματικά το δικαιούνται, χρηματοδοτεί τις κοινωνικές και οικονομικές υποδομές στη χώρα απ' όπου προέρχονται, ώστε σταδιακά να εξαλειφθούν τα πραγματικά αίτια της μετανάστευσης… 

 

Σημείωση admin: Συνεχίζεται στη διεύθυνση με πολλά σχόλια και ενδιαφέροντα διάλογο….