ΜΙΚΡΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
Η τελετή παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας, ο επιτάφιος της Δημοκρατίας, τα κύρια προβλήματα της Ευρωζώνης, οι προσπάθειες συγκάλυψης τους και το γερμανικό σχέδιο επιδιόρθωσης της Ελλάδας – θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, μία εικόνα χίλιες λέξεις
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
Η ΤΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
Ενώ η επίσημη τελετή παράδοσης της Ελλάδας συνεχίζεται στη Βουλή, με αποκορύφωμα την ψήφιση της συνθήκης υποταγής τα μεσάνυχτα, ο επιτάφιος της Δημοκρατίας περιφέρεται στους δρόμους – «εμπλουτισμένος» με τα διλήμματα και τους εκβιασμούς κάποιων «πολιτικών αρχηγών», οι οποίοι απειλούν «επαίσχυντα» τους βουλευτές τους με διαγραφή, εάν δεν συμφωνήσουν με τα μέτρα των εισβολέων (τα οποία πολύ φοβόμαστε ότι, θα οδηγήσουν μονοδρομημένα τη χώρα μας στην απόλυτη χρεοκοπία – αφού λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία, αφού καταστραφεί η μεσαία τάξη και αφού εξαθλιωθεί η πλειοψηφία του πληθυσμού).
Φυσικά είναι αδύνατον να διαβάσει, πόσο μάλλον να καταλάβει και να ψηφίσει συνειδητά κάποιος βουλευτής μία σύμβαση υποτέλειας, το μέγεθος και η ανάλυση της οποίας απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο, από τον ελάχιστο που έχουν μάλλον σκόπιμα στη διάθεση τους.
Από την άλλη πλευρά, στην Ευρώπη λειτουργεί ήδη μία ομάδα κρούσης, λόγω των υφισταμένων φόβων, σε σχέση με την πιθανότητα να αντιδράσουν όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι Πολίτες, κατεβαίνοντας μαζικά στους δρόμους – με αποτέλεσμα να γίνουν επικίνδυνοι για τις κυβερνήσεις τους, οι οποίες υπηρετούν τις πολυεθνικές τράπεζες. Στη μυστική αυτή ομάδα, στην οποία συναντιούνται κυρίως εκπρόσωποι των αστυνομικών αρχών, ανταλλάσσονται αρχικά πληροφορίες, στο πεδίο της τεχνολογίας παρακολούθησης – σύμφωνα με έγκριτο γερμανικό περιοδικό.
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΧΙΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
Ειδικότερα, μετά τις έντονες κοινωνικές αναταραχές των περασμένων μηνών στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία, καθώς επίσης μετά τις βίαιες συγκρούσεις στη Μ. Βρετανία, τον Αύγουστο του 2011, αντιμετωπίζονται οι αντιστρατιωτικές και οι αναρχικές ομάδες, οι κινήσεις εναντίον της παγκοσμιοποίησης ή/και των τραπεζών, καθώς επίσης όλοι οι αντίπαλοι της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης «υπό την αιγίδα των τραπεζών», σαν ένας «κοινός δυνητικός κίνδυνος» – ο οποίος απειλεί την εσωτερική ασφάλεια των κρατών.
Στα πλαίσια αυτά, οι παραπάνω ομάδες κρούσης εκπαιδεύονται μυστικά, με στόχο την «εξουδετέρωση» όλων εκείνων των «κινήσεων», οι οποίες επιβουλεύονται τη «δημόσια τάξη» (διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις «αντιφρονούντων», ελεύθεροι συγγραφείς διαδικτύου κλπ.). Κύριος στόχος τους είναι, πάντοτε κατά το γερμανικό περιοδικό, η βίαιη καταστολή των αναμενομένων κοινωνικών εξεγέρσεων στην Ευρώπη – με τις μοντέρνες μεθόδους, οι οποίες απαιτούνται για την επιβολή της τάξης στους σύγχρονους σκλάβους.
Η Ευρωζώνη είναι αντιμέτωπη με πολλά διαφορετικά προβλήματα – το μεγαλύτερο των οποίων είναι το υπερχρεωμένο τραπεζικό της σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ (ακολουθούμενο από τις μεγάλες προβληματικές χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία).
Το μικρότερο πρόβλημα όλων, αν και το πλέον «προβεβλημένο» (με πιθανό στόχο τη συγκάλυψη των υπολοίπων), είναι αναμφίβολα η Ελλάδα – στην οποία, αντίθετα από όλα τα άλλα κράτη, υποφέρει μόνο ο δημόσιος τομέας.
Όπως διδάσκει όμως η οικονομική θεωρία, τα προβλήματα του δημοσίου τομέα είναι πολύ εύκολα στην επίλυση τους – σε αντίθεση με τα προβλήματα του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά).
Εάν τώρα αναλύσει κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα στην Ελλάδα, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες:
(α) Είτε απορρίπτεται από τη Βουλή η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης, την οποία θέλει να επιβάλλει η τευτονοκρατούμενη Ευρωζώνη – επειδή ίσως επιλέγεται από τους βουλευτές η στάση (αναστολή) πληρωμών εντός του Ευρώ, με στόχο την κάθαρση του άρρωστου πολιτικού συστήματος (αντί των συνεχών εκβιασμών, της διαιώνισης της κρίσης και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας),
(β) Είτε γίνονται αποδεκτά τα μέτρα, οπότε η υποδούλωση, η «αποικιοποίηση» και η λεηλασία της Ελλάδας – με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μία πολυετής οικονομική ύφεση, η οποία πιθανότατα θα συνοδεύεται από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εμφυλίους πολέμους.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιλεχθεί τελικά «ο δρόμος της Βραζιλίας» (πλήρης καταστροφή της μεσαίας τάξης, λεηλασία του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, εξαθλίωση του πληθυσμού κλπ.), σε συνδυασμό με τη μοίρα της Αργεντινής (χρεοκοπία).
Σε κάθε περίπτωση είναι μάλλον καλό να γνωρίζουμε ότι, με το ΔΝΤ δεν μπορεί κανείς να διαπραγματευθεί – είτε αποδέχεται την εισβολή του στο εσωτερικό της χώρας «αμαχητί», όπως συνέβη στην Ελλάδα, είτε το αποφεύγει από την αρχή. Εάν βέβαια προσπαθήσει να το διώξει εκ των υστέρων, τότε πρέπει να προετοιμαστεί σωστά, για να αντιμετωπίσει την εκδίκηση του – κάτι που δεν έγινε από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, για παράδειγμα, η οποία αναγκάσθηκε τελικά να συνθηκολογήσει.
ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Δεν τρέφουμε καμιά συμπάθεια, ούτε φυσικά σεβασμό προς τους οκνηρούς και δημαγωγούς Έλληνες πολιτικούς, η διαφθορά των οποίων κατάστρεψε την χώρα τους. Ούτε εκτιμούμε ιδιαίτερα τις υψηλές εκείνες πολιτισμικές αξίες, οι οποίες οδήγησαν τους Έλληνες Πολίτες στο να στηρίζουν δυστυχώς επί δεκαετίες αυτούς τους σαθρούς και διεφθαρμένους πολιτικούς.Πραγματικά, χρειάζεται κανείς ιδιαίτερο ταλέντο στην αποτυχία, για να καταλήξει η πάμπλουτη Ελλάδα εκεί που κατέληξε, εξαιτίας των πολιτικών «ανδρών» της. Εν τούτοις, οι Γερμανοί φάνηκαν ισάξιοι στην αποτυχία.
Το τελευταίο γερμανικό σχέδιο για την «επιδιόρθωση» της Ελλάδας, απαιτεί από τους Έλληνες να παραδώσουν την εθνική κυριαρχία τους επί του προϋπολογισμού και της φορολογικής πολιτικής σε έναν Ευρωπαίο επίτροπο – ως αντάλλαγμα για τα 130 δις € που χρειάζεται η χώρα, για να ξοφλήσει τις ανόητες ευρωπαϊκές τράπεζες οι οποίες, ενθαρρυμένες από τους ανεγκέφαλους πολιτικούς, πλήρωσαν σοβαρά ποσά για να αγοράσουν ομόλογα χωρίς καμιά αξία.
Ειδικά οι πολιτικές λιτότητας, τις οποίες θέλουν να επιβάλλουν δικτατορικά οι Γερμανοί πολιτικοί, είναι όλες υπέρ των τραπεζικών τους συμφερόντων – πιο πολύ στοχεύουν στην διατήρηση του κύρους των ιδίων, παρά στο να βοηθηθεί η Ελλάδα. Η γερμανική πολιτική τάξη μοιάζει σαν να έχει βάλει σκοπό να καταστρέψει την Ευρώπη, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να πει στους ψηφοφόρους της το πόσο ανόητη είναι. Οι Γερμανοί πολιτικοί κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποκρύψουν την αλήθεια – τα αλλεπάλληλα λάθη δηλαδή των τραπεζιτών και των πολιτικών «ανδρών» τους, οι οποίοι είναι ένοχοι για την κρίση στον ίδιο βαθμό με τους Έλληνες (the national interest- παρεμβάσεις).
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, οι κυβερνώντες και οι λοιποί «πολιτικοί» μας δεν διαθέτουν τίποτα από τα δύο – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να μας εξασφαλίσουν την ελευθερία.
Όταν υποκύπτει κανείς στους εκβια
σμούς των εκβιαστών, είναι αδύνατον να τους σταματήσει – πόσο μάλλον να επιτύχει το στόχο του. Αν και πληρώνουμε λοιπόν ένα πανάκριβο τίμημα (ύφεση, ανεργία, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας μέσω των φόρων, κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταστροφή της αστικής τάξης κλπ.), δεν φαίνεται να «εξαγοράζουμε» το μέλλον μας.
Η μοναδική λύση σήμερα είναι ίσως η στάση πληρωμών – εντός του ευρώ φυσικά, εάν δεν θέλει κανείς να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Ευτυχώς για όλους μας, το ευρώ είναι συνάλλαγμα και μπορεί να μας εξασφαλίσει την κάλυψη των βασικών αναγκών μας (πετρέλαιο, λοιπές εισαγωγές) – κάτι που βέβαια δεν θα μπορούσε να μας εγγυηθεί ποτέ ένα εθνικό νόμισμα.
Όλα όσα λέγονται λοιπόν για τα δεινά μίας στάσης πληρωμών εντός ευρώ (κανένας δεν μας υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη), οι εκβιασμοί δηλαδή εκ μέρους της διορισμένης κυβέρνησης των τραπεζών, του ΔΝΤ, της Γερμανικής πολιτικής ηγεσίας κλπ., είναι «κενά νοήματος» – ανόητες απειλές χωρίς αντικείμενο. Άλλωστε, φάρμακα και πετρέλαιο δεν εισάγει το κράτος, αλλά οι ιδιώτες – ενώ το Ελληνικό Ευρώ δεν έχει καμία διαφορά από το Γερμανικό.
Αθήνα, 12. Φεβρουαρίου 2012
ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2528.aspx
* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
