Η αβάσταχτη ελαφρότητα του βιασμού

Του Αντώνη Αντωνάκου

Στη Ρωσία του δέκατου πέμπτου αιώνα, η οποία ήτο κατεχόμενη απ’ τους μογγόλους, ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατούν σ’ ένα βρώμικο χωματόδρομο, γεμάτο σκόνη. Σταματάει τότε δίπλα τους ένα έφιππος μογγόλος πολεμιστής και λέει στο χωρικό πως θέλει να βιάσει τη γυναίκα του, προσθέτοντας ότι: επειδή ο δρόμος έχει πολλή σκόνη, θέλω εσύ να μου κρατάς τ’ αρχίδια την ώρα που το κάνω, για να μη σκονίζονται. Λίγο αργότερα τελειώνει ο βιασμός κι ο Μογγόλος φεύγει με το άλογό του.

Όμως ο χωρικός αρχίζει να γελάει και να πανηγυρίζει. Τη στιγμή εκείνη τον ρωτάει έκπληκτη η γυναίκα του: πως μπορείς να πανηγυρίζεις που με βίασαν, με τόσο κτηνώδη τρόπο! Κι ο χωρικός της λέει: αφού είχα τα δάχτυλά μου ανοιχτά και την παλάμη μου σχεδόν στον αέρα, τα… αρχίδια του γεμίσανε σκόνη! 

Τα τρία συνεργαζόμενα κόμματα ενσαρκώνουν επιτυχώς το ρόλο του χωρικού στη σημερινή πολιτική σκηνή. Όταν ο μογγόλος κατακτητής, τουτέστιν οι δανειστές μας, σύμφωνα με την επίσημη προσφιλή ορολογία του πατριώτη Γεωργίου Π. βάζει την κυβέρνηση να προστατεύει τ’αρχίδια τους από τη σκόνη, αυτή, ύστερα από κάθε βιασμό της χωρικής (εργατικής τάξης) πανηγυρίζει γιατί τους κατατρόπωσε αφήνοντας λίγη σκόνη να περάσει μέσα απ’ τα δάχτυλα. Με την αγαστή συνεργασία μιας αριστεράς που πέταξε την πάλη των τάξεων στα σκουπίδια και βαυκαλίζεται με οικολογίες και πέτρες στα καζανάκια, κάνοντας όλες τις πράσινες μούφες ελκυστικές και απαστράπτουσες. Με τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που δημιουργούν έναν ανύπαρκτο κόσμο καταστρέφοντας τον πραγματικό. Με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που λειαίνουν τα κωλομέρια τους για τις δερμάτινες καρέκλες του μέλλοντος.

Το παραπάνω πολιτικό ανέκδοτο αποκαλύπτει τις μεγαλειώδεις ανθρώπινες συμπεριφορές. Την εξουσία και τον πλούτο που δεν έχουν ηθικές αναστολές, αλλά δίψα για να ικανοποιήσουν κάθε διαστροφή τους. Τους υπαλλήλους τους – παιδιά του λαού – που με σπουδή την προστατεύουν, αφήνοντας επιμελώς κάθε τόσο την εντύπωση ότι την υποσκάπτουν. Το λαό που αφήνεται στα χέρια του βιαστή του περιμένοντας τον προστάτη να δράσει και να βγάλει τον φίδι απ’ την τρύπα εμποδίζοντας το βιασμό.

Η σημερινή αδίστακτη επιβολή της ακραιφνούς οικονομίας της αγοράς διανοίγεται μέσα από κάποιο τραύμα, φυσικό, πολεμικό, οικονομικό. Είναι η μέθοδος του σοκ. Του βιασμού που αναγκάζει τους ανθρώπους να αποτινάξουν τις παλιές συνήθειές τους ματατρέποντάς τους σε μια ιδεολογική tabula rasa. Σε επιζώντες του ίδιου τού συμβολικού τους θανάτου. Έτοιμους να αποδεχτούν τη νέα τάξη πραγμάτων. Αφημένοι σε κάθε ιδεολογική χημειοθεραπεία με τη συνδρομή μητροπολιτών και νταβατζήδων της ψυχοφελούς και κούφιας ρητορείας περί σωτηρίας της πατρίδας.

Με τους περιφεριακούς του ιδεολογικούς μηχανισμούς το κατεστημένο ποντάρει στο παθολογικό μίσος του μικροαστού για τον κομμουνισμό. Από την πιο ξεφτισμένη περσόνα του δημόσιου βίου μέχρι τις πουτάνες πολυτελείας της σοβαρής δημοσιογραφίας ακούγονται κραυγούλες και ουρλιαχτά, πως οι επαναστάσεις είναι ντεμοντέ κι ο κόσμος δε γυρνά πίσω, την ίδια ώρα που υπερασπίζονται ένα πυρηνικό σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν με τον πιο κτηνώδη τρόπο την εργατική τάξη. Αφήνοντας το μεγάλο πρόβλημα τού νοήματος στη θρησκεία, η οποία επανεφευρίσκει σήμερα το ρόλο της, ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποστολή της, ως ο παράγοντας ο οποίος εγγυάται μια ζωή με νόημα σε όσους μετέχουν στην άνευ νοήματος λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής.  Την ώρα που οι πολιτικές κουβέντες εξατμίζονται σε καφενόβιες γκρίνιες ανάμεσα στην ποδοσφαιρική πλέμπα και το εμετικό λάιφ στάιλ που λειτουργούν ως παραβάν της εξαθλίωσης ενός κόσμου αφημένου στις καλές προθέσεις του εκάστοτε βιαστή.

Όμως, το μεγάλο αγκάθι που τριβελίζει ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές, το μεγάλο αγκάθι στη σέλα του μογγόλου κατακτητή, θα είναι πάντα ο φόβος μιας νέας εποποιίας αντίστασης, ενός αμιγώς λαϊκού άθλου που συμβαίνει πάντα ερήμην θεσμών και άνωθεν εντολών. Αλώστε οι καπιταλιστές δεν ξεπέρασαν ποτέ την τρομάρα που πήραν όταν είδαν τον κόκκινο στρατό στην καρδιά της Ευρώπης.    

ΠΗΓΗ: 2012-02-08, http://aristeroblog.gr/node/452