Μήπως χρεοκοπούμε την «Δευτέρα», αλλά μας πτωχεύουν κάθε μέρα;
NON PAPER!!! ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΕΝ ΟΨΕΙ!!! Του Λάζαρου Ελευθεριάδη*
NON PAPER!!! ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΕΝ ΟΨΕΙ!!! Του Λάζαρου Ελευθεριάδη*
Με τον όρο "Φραγκοκρατία" χαρακτηρίζεται η χρονική περίοδος κατά την οποία κυριάρχησαν στο Βυζάντιο οι δυτικοευρωπαίοι, καθώς οι Βυζαντινοί τότε ονόμαζαν Φράγκους και Λατίνους σχεδόν αδιακρίτως όλους τους μη σλάβους Ευρωπαίους που ζούσαν δυτικά και βόρεια των Βαλκανίων.
Έναρξη της "Φραγκοκρατίας ή Λατινοκρατίας", όπως ιδιαίτερα λέγονταν από τους Βυζαντινούς, ή Ενετοκρατίας, όπως αναφέρεται αργότερα, θεωρείται το 1204 (μ.Χ.), τότε που οι Ενετοί και οι Σταυροφόροι σύμμαχοί τους, με την Δ! Σταυροφορία, κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.
Τι ήταν αυτό το οποίο υπαγόρευσε τέτοια πρακτική; ποια συμφέροντα, υπαγόρευσαν την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης; ήταν άραγε μόνον τα γεωστρατηγικά ή και κάτι άλλο; Αυτά τα ερωτήματα αλλά και άλλα, αναφύονται ως σύγχρονα ερωτήματα, σήμερα, πολύ δε περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ, μόνον που τώρα η “πόλη” είναι η Ελλάδα. Εκτός από τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα τα οποία είναι προφανή και στον πιο αδαή μελετητή-ερευνητή της Ιστορίας, ότι η Ελλάδα απο τον 18 αιώνα, ήταν γνωστό στους ειδικούς όπως και σε όλες τίς κυβερνήσεις της “Δύσης” και της Ανατολής, ότι είναι προικισμένη με πλούσιο υπέδαφος, κυρίως όμως η ύπαρξη μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων και όχι μόνον, πράγμα το οποίον έκρυβαν από τον Ελληνικό λαό επιμελώς έως πρόσφατα. Η γειτνίασή της με τα πλουσιότερα κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής, και το "πλουσιότερο τόξο" σε πετρέλαια και φυσικό αέριο, της Βόρειας Αφρικής, δημιουργούσε την πεποίθηση της ύπαρξης υδρογονανθράκων στην λεκάνη της Ν.Α Μεσογείου, και η επιβεβαίωσή τους από το 1968 και εντεύθεν, εσφράγισε (κλείδωσε) την ακολουθούμενη πολιτική των “συμμάχων” μας απέναντι στην χώρα μας.
Από την πρώτη επίσημη και καταγεγραμμένη μοιρασιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το φθινόπωρο του 1204 μ.Χ. προέκυψαν 2 μεγάλες "σφαίρες επιρροής", των Ενετών, που αποδείχτηκε η μακροβιότερη και διέθετε την αόρατη συνοχή του εμπορίου, και των Φράγκων, που όμως ήταν κατακερματισμένοι και δίχως ουσιαστικά πολιτική στήριξη στις πατρίδες τους. Ο όρος "σφαίρα επιρροής", ή ζώνη επιρροής, (sphere ή zone of influence) αποτελεί σήμερα ένα συνήθη όρο κυρίως των Διεθνών Σχέσεων που άρχισε να χρησιμοποιείται κυρίως από τα τέλη του 17ου αιώνα, με ιδιαίτερη αναφορά για περιοχές (εδάφη), που δεν υπήρχε πολιτική εξουσία ή υπήρξε χαλαρή έως υποτελής εξουσία, με συνέπεια είτε να διεκδικούνται αυτές εξ ολοκλήρου, είτε ν’ αναγνωρίζονται επ’ αυτών κάποια δικαιώματα από κάποια άλλη χώρα. Στις Διεθνείς Σχέσεις ο όρος “σφαίρα επιρροής” αποτελεί αναφορά περίπου ως “ιδιοκτησιακού καθεστώτος” σε μία περιοχή η οποία τις περισσότερες φορές, καταλαμβάνει περιοχές του πλανήτη με πάρα πολλές χώρες.
Η χώρα μας εντάχθηκε ως πλήρες μέλος της ΕΕ το 1979, η δε αίτηση για πλήρη ένταξη, υποβλήθηκε στις 12 Ιουνίου 1975, με επιστολή που ο K. Καραμανλής απηύθηνε στον τότε πρόεδρο του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, Υπουργό Εξωτερικών της Ιρλανδίας G. Fitzgerald. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας όμως προϋπήρχε της διασύνδεσης της πορείας της χώρας, με τις προσπάθειες ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έλαβε, ωστόσο, συγκεκριμένη διάσταση με την υποβολή της αίτησης για σύνδεση με τη νεοπαγή Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τον Ιούνιο του 1959, αίτηση που οδήγησε στην υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ελλάδας – ΕΟΚ, τον Ιούνιο του 1961. Η Συμφωνία αυτή που ουσιαστικά αποτελούσε το πρώτο βήμα στην πορεία της Ελλάδας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, «πάγωσε» με την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (Απρίλιος 1967) και επανενεργοποιήθηκε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας (Ιούλιος 1974). Τον Ιούλιο 1976 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το Μάιο 1979 με την υπογραφή της Πράξης Προσχώρησης στην Αθήνα (στο Ζάππειο Μέγαρο). Το Ελληνικό Κοινοβούλιο κύρωσε την Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα στις 28 Ιουνίου 1979. Οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα επέλεξε την πλήρη ένταξη στην Κοινότητα όπως ανακοινώθηκαν τουλάχιστον εκείνη την χρονική περίοδο απο το πολιτικό σύστημα της εποχής, μπορούν να συνοψισθούν στους εξής:
1) Θεώρησε την Κοινότητα ως το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το δημοκρατικό πολιτικό της σύστημα και θεσμούς.
2) Επεδίωκε την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της θέσης της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα καθώς και της «διαπραγματευτικής της δύναμης», ιδιαίτερα σε σχέση με την Τουρκία η οποία εμφανιζόταν ως η μείζων απειλή για την Ελλάδα μετά την εισβολή και κατάληψη μέρους της Κύπρου (Ιούλιος 1974).
3) Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα επεδίωκε επίσης τη χαλάρωση της έντονης εξάρτησης που είχε αναπτύξει μεταπολεμικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ).
4) Θεώρησε την ένταξη στην Κοινότητα ως ισχυρό παράγοντα που θα συνέβαλε στην ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
5) Επιθυμούσε ως ευρωπαϊκή χώρα, να είναι «παρούσα» και να επηρεάζει τις διεργασίες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και το πρότυπο της Ευρώπης, στο οποίο η διαδικασία αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει.
Στα γενικότερα θέματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και ειδικότερα στις προσπάθειες και τα σχέδια για την “εμβάθυνση” της ενοποίησης στο “θεσμικό, πολιτικό και αμυντικό τομέα”, η Ελλάδα όπως και άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, ήταν και θα έπρεπε να είναι, ιδιαίτερα επιφυλακτική. Το γιατί θα το δούμε παρακάτω. Το πώς αντιλαμβάνονται ωρισμένες χώρες της Ευρώπης την “ενοποίηση” και την “θεσμική εμβάθυνση” είναι πλέον οφθαλμοφανές. Αναζητούν την ισχυροποίηση της επιρροής τους και την επέκτασή της σε μεγαλύτερη περιοχή, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί καλύτερα τα Εθνικά τους συμφέροντα. Σε αυτήν την λογική κινήθηκε το πολιτικό σύστημα το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα με όλα τα συνεπακόλουθα έως και σήμερα. Το να είναι ο κυβερνήτης της χώρας “άνθρωπος” των Γερμανών ή των Γάλλων ή των Άγγλων ή των Αμερικάνων, αποτελούσε για κάποιους αφελής “πλεονέκτημα” για την χώρα, προσχωρώντας στην λογική του “μικρού” υποτελή και αδύναμου Έθνους το οποίο χρειάζεται “προστάτη” για να επιβιώσει. Αυτή την λογική την οποίαν εντέχνως οι “σύμμαχοί” μας φρόντιζαν να μας υπενθυμίζουν συχνά πυκνά, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, όταν κατά την γνώμη τους υπερβαίναμε τα όρια της “υποτελούς” και “ραγιάδικης” συμπεριφοράς, επιβάλλοντας κυβερνήσεις της αρεσκείας τους, καταργώντας στην πράξη αυτά τα οποία διεκήρυτταν περί δημοκρατίας, αυτοδιάθεσης των λαών, θεσμών και άλλων στην πράξη.
Η δυστυχία της Ελλάδος είναι το ότι ή αστική της τάξη δεν κατόρθωσε ποτέ να πάρει χαρακτηριστικά Εθνικής Αστικής τάξης, με αυτόνομη πορεία και εξέλιξη, με ενίσχυση των Εθνικών παραγωγικών μέσων τα οποία κατείχε, αλλά επέλεξε να αποτελεί τον δίαυλο μεταφοράς της εξουσίας των “συμμάχων”, ως φθηνός μεταπράτης, συνδέοντας τα συμφέροντά της με αυτά των “ξένων”, παραμένοντας έως και σήμερα “υποτελής” και ουσιαστικά “υπάλληλος” των “ξένων” συμφερόντων. Εξ ού και η αδυναμία της να ασκήσει Εθνική αντίσταση στην λεηλάτιση του Εθνικού πλούτου της χώρας. Συμπεριφέρεται ως εντολοδόχος “ξένων” συμφερόντων. Μόνο μια επανάσταση που θα ανατρέψει τη νυν κυβέρνηση ήσσονος εθνικού φρονήματος, η οποία δείχνει να μην μπορεί να εμποδίσει μια νέα εποχή «φραγκοκρατίας», στην οποία οδηγείται η Ελλάδα.
Με ΜΜΕ να προβαίνουν σε «εγκεφαλικές πλύσεις», ανάλογες με αυτές που κάνουν τα ΜΜΕ ολοκληρωτικών καθεστώτων, έχουν ευνουχιστεί όλα τα χαρακτηριστικά της υπερήφανης ελληνικής φυλής. Μας διαλύουν, μας κατακτούν, μάς προσβάλλουν, μας φτωχοποιούν και δεν υπάρχει ένας να αντιδράσει σε αυτό το ξεπούλημα. Οι της τρόϊκας, ζητούν εφεξής η χώρα να παραχωρήσει απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση του χρέους της και να δεσμευτεί νομικά για αυτό. Αυτή η δέσμευση θα πρέπει να επικυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τα κρατικά έσοδα θα πρέπει να διοχετεύονται πρωτίστως και κυρίως για την εξυπηρέτηση του χρέους και μόνο το εναπομένον υπόλοιπο των εσόδων θα μπορεί να χρησιμοποιείται για να χρηματοδοτήσει βασικές κρατικές ανάγκες, την επιβίωση του Έλληνα. Το πώς ουδόλως τούς ενδιαφέρει. Αυτό έχει σκοπό να εξασφαλίσει όλους τους πιστωτές μας, ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της μετά το PSI, και βέβαια όλα αυτά με βάσει το αγγλικό δίκαιο, που εφεξής θα διέπει τους όρους τής δανειακής σύμβασης.
Εάν υπογραφεί αυτή η σύμβαση υπό το νομικό καθεστώς του Αγγλικού δικαίου θα σημάνει πλήρη κατοχή. Το αγγλικό δίκαιο είναι αυτό το οποίο, θεωρητικά, ανοίγει το δρόμο στην επέμβαση ακόμα και ξένων ένοπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Δηλαδή μπορεί να υπάρξει επανάληψη των εποχών του 1800, που τα αγγλικά ή τα γαλλικά πολεμικά απέκλειαν τον Πειραιά, εμποδίζοντας τα σιτοκάραβα να ταϊσουν τον πεινασμένο ελληνικό λαό. Η Υπόθεση “Πατσίφικο” ήταν μια διπλωματική και πολιτική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας το 1847-1850 που ανέκυψε με αφορμή την επίθεση το 1849 του αθηναϊκού λαού κατά της περιουσίας τού, βρετανικής υπηκοότητας, “Δον Πατσίφικο”, προξένου της Πορτογαλίας. Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει κατ’ εντολήν των “αφεντικών” της, Βρετανών, τη χρονιά εκείνη για πρώτη φορά το «κάψιμο του Εβραίου» ή του «Ιούδα», πασχαλινό έθιμο κατά το οποίο έκαιγαν αχυρένιο ομοίωμα Εβραίου. Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν, ο Αθηναϊκός λαός, επιτέθηκε στον “Δον Πατσίφικο”, εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση.
Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας, κυρίαρχου κράτους, και έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της "διπλωματίας της κανονιοφόρου". Πως θα γίνει αυτό; Μα όταν η Ελλάδα έρθει για μία ακόμα φορά σε πλήρη αδυναμία να πληρώσει τα δάνειά της, ακόμα και τα «κουρεμένα», κάτι που είναι βέβαιο αφού τα ελλείμματα θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, με αυτούς τούς πολιτικούς, και μάλιστα να διευρύνονται ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης εξοντωτικής οικονομικής πολιτικής, θα έρθουν οι εντολές κατάσχεσης από τα βρετανικά δικαστήρια.
Στο εξωτερικό θα κατασχεθεί η οποιαδήποτε ελληνική περιουσία (ακίνητα προξενείων, πρεσβειών, δωρεές ομογενών κλπ). Παρκερικά ή Πατσιφικά ή Υπόθεση Πατσίφικο (όρος που δόθηκε από την γαλλική διπλωματία, κατά το “υπόθεση Ντρέιφους”), ονομάσθηκαν, από τους Έλληνες, τα υπέρογκα ενάντια της Ελλάδας “πιεστικά”, εκ μέρους της Αγγλίας, μέτρα. Κάτω από αυτό το δίκαιο προσπαθούν οι ντόπιοι και ξένοι “πιστωτές” μας να συμβληθούμε με δανειακή σύμβαση, και μας επιβάλλουν, με τούς ντόπιους “υπαλλήλους τους, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για χώρες όπως οι ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κτλ, που η νομοθεσία τους δεν επιτρέπει τέτοιες ενέργειες σε βάρος κρατών.
Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος για την επέμβαση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, για να επιβάλουν τις αποφάσεις των βρετανικών δικαστηρίων. Θα έχουν απόλυτο δικαίωμα, η ίδια η σημερινή ελληνική κυβέρνηση θα τους το έχει δώσει. Το αγγλικό δίκαιο προβλέπει ακριβώς αυτό, “την ικανοποίηση του δανειστή-τοκογλύφου με οποιονδήποτε τρόπο και με χρήση όλων των δυνάμεων που μπορεί να κινητοποιήσει ο δανειστής”. Και το όνομα του επιτρόπου παρακολούθησης και ελέγχου της χώρας, "Χόρστ Ράιχενμπαχ". Εάν και τώρα δεν αντιδράσουμε θα είναι ιστορική ντροπή μας ως Έθνος, ως λαός. Ο εκβιασμός της χώρας συνεχίζεται με τις άθλιες “στημένες” δημοσιεύσεις σε όλον τον Ευρωπαϊκό τύπο και όχι μόνον. Το σενάριο τρόμου της βίας που προκαλείται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση ανησυχεί σοβαρά την Ευρώπη, καθώς το άλλο τρομακτικό σενάριο, αυτό της χρεοκοπίας της χώρας μας, παραμένει ανοιχτό, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Reuters.
Η τύχη των Ελλήνων και των επιχειρήσεων, εκτιμά το πρακτορείο Reuters, εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους ιδιώτες πιστωτές, εξαρτάται από το εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα σταθούν δίπλα στη χώρα. Με απίστευτο θράσος και περισσή αλαζονεία που διαγραφόταν στο ύφος τους, προσήλθαν στο υπουργείο Εργασίας οι εκπρόσωποι των δανειστών και απαίτησαν από τον Γ. Κουτρουμάνη τη λήψη νέων μέτρων. Η απαράδεκτη ανακοίνωση του (IIF) τα λέει όλα, “Συνεχίσαμε τις συνομιλίες σήμερα με τον έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τον αντιπρόεδρο και υπουργό των οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο για τα στοιχεία της εθελοντικής ανταλλαγής του χρέους. Σημειώθηκε περαιτέρω πρόοδος συγκριτικά με χθες, στα σημεία κατανόησης πάνω σε κομβικά νομικά και τεχνικά ζητήματα.
Είμαστε κοντά στην ολοκλήρωση του εθελοντικού PSI εντός του πλαισίου, που εκφράστηκε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα από τον πρόεδρο του Eurogroup, Jean Claude Juncker. Αναμένουμε να καταλήξουμε την επόμενη εβδομάδα, καθώς οι συνομιλίες στα άλλα θέματα προχωρούν…. Για να υπάρξει συμφωνία στο PSI βασική προϋπόθεση είναι, πως θα τηρηθούν στο ακέραιο οι απαιτήσεις που θέτει η Τρόικα για να εγκρίνει και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση προς τη χώρα σας". Απαράδεκτη ανακοίνωση, για ανεξάρτητα κράτη, όχι για κράτη-παρίες ή προτεκτοράτα, όπως θέλουν να μετατρέψουν οι πολιτικοί που μάς κυβερνούν, και οι ντόπιοι Τραπεζίτες, μαζύ με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) την χώρα μας. Οι "πονηροί" τραπεζίτες του IIF όμως δεν λένε πόσα μέλη τους θα συμμετάσχουν στο κούρεμα και τι θα γίνει με τους υπόλοιπους, αν δηλαδή οι υπόλοιποι που μείνουν εκτός κουρέματος, θέσουν την χώρα σε καθεστώς ολικής χρεοκοπίας, εν ολίγοις προσπαθούν ότι “αρπάξουν” περισσότερο.
Έγγραφο που αποκαλύπτουν οι "Financial Times" αποδεικνύει ότι η Γερμανία θέλει "η Ελλάδα να εκχωρήσει την κυριαρχία της στη δημοσιονομική της πολιτική, σε έναν Ευρωπαίο επίτροπο πριν επωφεληθεί από ένα δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης". Ένας επίτροπος που θα οριστεί από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης, θα μπορεί να ασκεί "βέτο" σε αποφάσεις επί των δημοσιονομικών που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση. Όπως σχολιάζει το δημοσίευμα, σε μια «πρωτοφανή επέκταση του ελέγχου της ΕΕ επί ενός κράτους μέλους», ο δημοσιονομικός επίτροπος (λέγε με Χόρστ Ράιχενμπαχ) θα είχε την εξουσία άσκησης βέτο επί αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, εφόσον αυτές δεν συνάδουν με τους στόχους που θέτουν οι διεθνείς πιστωτές. "Η ενίσχυση του προϋπολογισμού πρέπει να συνοδεύεται από μια αυστηρή διοίκηση και ένα σύστημα ελέγχου", αναφέρει το κείμενο που επικαλείται η εφημερίδα και το οποίο εστάλη από το Βερολίνο στις πρωτεύουσες των άλλων χωρών της ευρωζώνης. «"Ενώπιον της απογοητευτικής μέχρι σήμερα προσαρμογής της, η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί μια εκχώρηση της δημοσιονομικής της κυριαρχίας σε ένα ευρωπαϊκό κλιμάκιο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα", εκτιμά η γερμανική κυβέρνηση.»
Μήπως "χρεοκοπούμε" την Δευτέρα, αλλά μάς "πτωχεύουνε" κάθε μέρα;;;
* Βιογραφικό του συγγραφέα: http://www.aegeantimes.gr/reporter.asp?id=25
ΠΗΓΗ: αρχική καταχώρηση στις 30/1/2012, 16:12, τελ. ενημέρωση 30/1/2012, http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=42019&type=1&kata=0
Από την πρώτη επίσημη και καταγεγραμμένη μοιρασιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το φθινόπωρο του 1204 μ.Χ. προέκυψαν 2 μεγάλες "σφαίρες επιρροής", των Ενετών, που αποδείχτηκε η μακροβιότερη και διέθετε την αόρατη συνοχή του εμπορίου, και των Φράγκων, που όμως ήταν κατακερματισμένοι και δίχως ουσιαστικά πολιτική στήριξη στις πατρίδες τους. Ο όρος "σφαίρα επιρροής", ή ζώνη επιρροής, (sphere ή zone of influence) αποτελεί σήμερα ένα συνήθη όρο κυρίως των Διεθνών Σχέσεων που άρχισε να χρησιμοποιείται κυρίως από τα τέλη του 17ου αιώνα, με ιδιαίτερη αναφορά για περιοχές (εδάφη), που δεν υπήρχε πολιτική εξουσία ή υπήρξε χαλαρή έως υποτελής εξουσία, με συνέπεια είτε να διεκδικούνται αυτές εξ ολοκλήρου, είτε ν’ αναγνωρίζονται επ’ αυτών κάποια δικαιώματα από κάποια άλλη χώρα. Στις Διεθνείς Σχέσεις ο όρος “σφαίρα επιρροής” αποτελεί αναφορά περίπου ως “ιδιοκτησιακού καθεστώτος” σε μία περιοχή η οποία τις περισσότερες φορές, καταλαμβάνει περιοχές του πλανήτη με πάρα πολλές χώρες.
Η χώρα μας εντάχθηκε ως πλήρες μέλος της ΕΕ το 1979, η δε αίτηση για πλήρη ένταξη, υποβλήθηκε στις 12 Ιουνίου 1975, με επιστολή που ο K. Καραμανλής απηύθηνε στον τότε πρόεδρο του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, Υπουργό Εξωτερικών της Ιρλανδίας G. Fitzgerald. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας όμως προϋπήρχε της διασύνδεσης της πορείας της χώρας, με τις προσπάθειες ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έλαβε, ωστόσο, συγκεκριμένη διάσταση με την υποβολή της αίτησης για σύνδεση με τη νεοπαγή Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τον Ιούνιο του 1959, αίτηση που οδήγησε στην υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ελλάδας – ΕΟΚ, τον Ιούνιο του 1961. Η Συμφωνία αυτή που ουσιαστικά αποτελούσε το πρώτο βήμα στην πορεία της Ελλάδας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, «πάγωσε» με την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (Απρίλιος 1967) και επανενεργοποιήθηκε μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας (Ιούλιος 1974). Τον Ιούλιο 1976 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το Μάιο 1979 με την υπογραφή της Πράξης Προσχώρησης στην Αθήνα (στο Ζάππειο Μέγαρο). Το Ελληνικό Κοινοβούλιο κύρωσε την Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα στις 28 Ιουνίου 1979. Οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα επέλεξε την πλήρη ένταξη στην Κοινότητα όπως ανακοινώθηκαν τουλάχιστον εκείνη την χρονική περίοδο απο το πολιτικό σύστημα της εποχής, μπορούν να συνοψισθούν στους εξής:
1) Θεώρησε την Κοινότητα ως το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το δημοκρατικό πολιτικό της σύστημα και θεσμούς.
2) Επεδίωκε την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της θέσης της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα καθώς και της «διαπραγματευτικής της δύναμης», ιδιαίτερα σε σχέση με την Τουρκία η οποία εμφανιζόταν ως η μείζων απειλή για την Ελλάδα μετά την εισβολή και κατάληψη μέρους της Κύπρου (Ιούλιος 1974).
3) Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα επεδίωκε επίσης τη χαλάρωση της έντονης εξάρτησης που είχε αναπτύξει μεταπολεμικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ).
4) Θεώρησε την ένταξη στην Κοινότητα ως ισχυρό παράγοντα που θα συνέβαλε στην ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
5) Επιθυμούσε ως ευρωπαϊκή χώρα, να είναι «παρούσα» και να επηρεάζει τις διεργασίες για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και το πρότυπο της Ευρώπης, στο οποίο η διαδικασία αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει.
Στα γενικότερα θέματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και ειδικότερα στις προσπάθειες και τα σχέδια για την “εμβάθυνση” της ενοποίησης στο “θεσμικό, πολιτικό και αμυντικό τομέα”, η Ελλάδα όπως και άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, ήταν και θα έπρεπε να είναι, ιδιαίτερα επιφυλακτική. Το γιατί θα το δούμε παρακάτω. Το πώς αντιλαμβάνονται ωρισμένες χώρες της Ευρώπης την “ενοποίηση” και την “θεσμική εμβάθυνση” είναι πλέον οφθαλμοφανές. Αναζητούν την ισχυροποίηση της επιρροής τους και την επέκτασή της σε μεγαλύτερη περιοχή, ανάλογα με το τι εξυπηρετεί καλύτερα τα Εθνικά τους συμφέροντα. Σε αυτήν την λογική κινήθηκε το πολιτικό σύστημα το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα με όλα τα συνεπακόλουθα έως και σήμερα. Το να είναι ο κυβερνήτης της χώρας “άνθρωπος” των Γερμανών ή των Γάλλων ή των Άγγλων ή των Αμερικάνων, αποτελούσε για κάποιους αφελής “πλεονέκτημα” για την χώρα, προσχωρώντας στην λογική του “μικρού” υποτελή και αδύναμου Έθνους το οποίο χρειάζεται “προστάτη” για να επιβιώσει. Αυτή την λογική την οποίαν εντέχνως οι “σύμμαχοί” μας φρόντιζαν να μας υπενθυμίζουν συχνά πυκνά, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, όταν κατά την γνώμη τους υπερβαίναμε τα όρια της “υποτελούς” και “ραγιάδικης” συμπεριφοράς, επιβάλλοντας κυβερνήσεις της αρεσκείας τους, καταργώντας στην πράξη αυτά τα οποία διεκήρυτταν περί δημοκρατίας, αυτοδιάθεσης των λαών, θεσμών και άλλων στην πράξη.
Η δυστυχία της Ελλάδος είναι το ότι ή αστική της τάξη δεν κατόρθωσε ποτέ να πάρει χαρακτηριστικά Εθνικής Αστικής τάξης, με αυτόνομη πορεία και εξέλιξη, με ενίσχυση των Εθνικών παραγωγικών μέσων τα οποία κατείχε, αλλά επέλεξε να αποτελεί τον δίαυλο μεταφοράς της εξουσίας των “συμμάχων”, ως φθηνός μεταπράτης, συνδέοντας τα συμφέροντά της με αυτά των “ξένων”, παραμένοντας έως και σήμερα “υποτελής” και ουσιαστικά “υπάλληλος” των “ξένων” συμφερόντων. Εξ ού και η αδυναμία της να ασκήσει Εθνική αντίσταση στην λεηλάτιση του Εθνικού πλούτου της χώρας. Συμπεριφέρεται ως εντολοδόχος “ξένων” συμφερόντων. Μόνο μια επανάσταση που θα ανατρέψει τη νυν κυβέρνηση ήσσονος εθνικού φρονήματος, η οποία δείχνει να μην μπορεί να εμποδίσει μια νέα εποχή «φραγκοκρατίας», στην οποία οδηγείται η Ελλάδα.
Με ΜΜΕ να προβαίνουν σε «εγκεφαλικές πλύσεις», ανάλογες με αυτές που κάνουν τα ΜΜΕ ολοκληρωτικών καθεστώτων, έχουν ευνουχιστεί όλα τα χαρακτηριστικά της υπερήφανης ελληνικής φυλής. Μας διαλύουν, μας κατακτούν, μάς προσβάλλουν, μας φτωχοποιούν και δεν υπάρχει ένας να αντιδράσει σε αυτό το ξεπούλημα. Οι της τρόϊκας, ζητούν εφεξής η χώρα να παραχωρήσει απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση του χρέους της και να δεσμευτεί νομικά για αυτό. Αυτή η δέσμευση θα πρέπει να επικυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τα κρατικά έσοδα θα πρέπει να διοχετεύονται πρωτίστως και κυρίως για την εξυπηρέτηση του χρέους και μόνο το εναπομένον υπόλοιπο των εσόδων θα μπορεί να χρησιμοποιείται για να χρηματοδοτήσει βασικές κρατικές ανάγκες, την επιβίωση του Έλληνα. Το πώς ουδόλως τούς ενδιαφέρει. Αυτό έχει σκοπό να εξασφαλίσει όλους τους πιστωτές μας, ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της μετά το PSI, και βέβαια όλα αυτά με βάσει το αγγλικό δίκαιο, που εφεξής θα διέπει τους όρους τής δανειακής σύμβασης.
Εάν υπογραφεί αυτή η σύμβαση υπό το νομικό καθεστώς του Αγγλικού δικαίου θα σημάνει πλήρη κατοχή. Το αγγλικό δίκαιο είναι αυτό το οποίο, θεωρητικά, ανοίγει το δρόμο στην επέμβαση ακόμα και ξένων ένοπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Δηλαδή μπορεί να υπάρξει επανάληψη των εποχών του 1800, που τα αγγλικά ή τα γαλλικά πολεμικά απέκλειαν τον Πειραιά, εμποδίζοντας τα σιτοκάραβα να ταϊσουν τον πεινασμένο ελληνικό λαό. Η Υπόθεση “Πατσίφικο” ήταν μια διπλωματική και πολιτική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας το 1847-1850 που ανέκυψε με αφορμή την επίθεση το 1849 του αθηναϊκού λαού κατά της περιουσίας τού, βρετανικής υπηκοότητας, “Δον Πατσίφικο”, προξένου της Πορτογαλίας. Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει κατ’ εντολήν των “αφεντικών” της, Βρετανών, τη χρονιά εκείνη για πρώτη φορά το «κάψιμο του Εβραίου» ή του «Ιούδα», πασχαλινό έθιμο κατά το οποίο έκαιγαν αχυρένιο ομοίωμα Εβραίου. Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν, ο Αθηναϊκός λαός, επιτέθηκε στον “Δον Πατσίφικο”, εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση.
Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας, κυρίαρχου κράτους, και έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της "διπλωματίας της κανονιοφόρου". Πως θα γίνει αυτό; Μα όταν η Ελλάδα έρθει για μία ακόμα φορά σε πλήρη αδυναμία να πληρώσει τα δάνειά της, ακόμα και τα «κουρεμένα», κάτι που είναι βέβαιο αφού τα ελλείμματα θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, με αυτούς τούς πολιτικούς, και μάλιστα να διευρύνονται ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης εξοντωτικής οικονομικής πολιτικής, θα έρθουν οι εντολές κατάσχεσης από τα βρετανικά δικαστήρια.
Στο εξωτερικό θα κατασχεθεί η οποιαδήποτε ελληνική περιουσία (ακίνητα προξενείων, πρεσβειών, δωρεές ομογενών κλπ). Παρκερικά ή Πατσιφικά ή Υπόθεση Πατσίφικο (όρος που δόθηκε από την γαλλική διπλωματία, κατά το “υπόθεση Ντρέιφους”), ονομάσθηκαν, από τους Έλληνες, τα υπέρογκα ενάντια της Ελλάδας “πιεστικά”, εκ μέρους της Αγγλίας, μέτρα. Κάτω από αυτό το δίκαιο προσπαθούν οι ντόπιοι και ξένοι “πιστωτές” μας να συμβληθούμε με δανειακή σύμβαση, και μας επιβάλλουν, με τούς ντόπιους “υπαλλήλους τους, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για χώρες όπως οι ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κτλ, που η νομοθεσία τους δεν επιτρέπει τέτοιες ενέργειες σε βάρος κρατών.
Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος για την επέμβαση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, για να επιβάλουν τις αποφάσεις των βρετανικών δικαστηρίων. Θα έχουν απόλυτο δικαίωμα, η ίδια η σημερινή ελληνική κυβέρνηση θα τους το έχει δώσει. Το αγγλικό δίκαιο προβλέπει ακριβώς αυτό, “την ικανοποίηση του δανειστή-τοκογλύφου με οποιονδήποτε τρόπο και με χρήση όλων των δυνάμεων που μπορεί να κινητοποιήσει ο δανειστής”. Και το όνομα του επιτρόπου παρακολούθησης και ελέγχου της χώρας, "Χόρστ Ράιχενμπαχ". Εάν και τώρα δεν αντιδράσουμε θα είναι ιστορική ντροπή μας ως Έθνος, ως λαός. Ο εκβιασμός της χώρας συνεχίζεται με τις άθλιες “στημένες” δημοσιεύσεις σε όλον τον Ευρωπαϊκό τύπο και όχι μόνον. Το σενάριο τρόμου της βίας που προκαλείται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση ανησυχεί σοβαρά την Ευρώπη, καθώς το άλλο τρομακτικό σενάριο, αυτό της χρεοκοπίας της χώρας μας, παραμένει ανοιχτό, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Reuters.
Η τύχη των Ελλήνων και των επιχειρήσεων, εκτιμά το πρακτορείο Reuters, εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους ιδιώτες πιστωτές, εξαρτάται από το εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα σταθούν δίπλα στη χώρα. Με απίστευτο θράσος και περισσή αλαζονεία που διαγραφόταν στο ύφος τους, προσήλθαν στο υπουργείο Εργασίας οι εκπρόσωποι των δανειστών και απαίτησαν από τον Γ. Κουτρουμάνη τη λήψη νέων μέτρων. Η απαράδεκτη ανακοίνωση του (IIF) τα λέει όλα, “Συνεχίσαμε τις συνομιλίες σήμερα με τον έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τον αντιπρόεδρο και υπουργό των οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο για τα στοιχεία της εθελοντικής ανταλλαγής του χρέους. Σημειώθηκε περαιτέρω πρόοδος συγκριτικά με χθες, στα σημεία κατανόησης πάνω σε κομβικά νομικά και τεχνικά ζητήματα.
Είμαστε κοντά στην ολοκλήρωση του εθελοντικού PSI εντός του πλαισίου, που εκφράστηκε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα από τον πρόεδρο του Eurogroup, Jean Claude Juncker. Αναμένουμε να καταλήξουμε την επόμενη εβδομάδα, καθώς οι συνομιλίες στα άλλα θέματα προχωρούν…. Για να υπάρξει συμφωνία στο PSI βασική προϋπόθεση είναι, πως θα τηρηθούν στο ακέραιο οι απαιτήσεις που θέτει η Τρόικα για να εγκρίνει και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση προς τη χώρα σας". Απαράδεκτη ανακοίνωση, για ανεξάρτητα κράτη, όχι για κράτη-παρίες ή προτεκτοράτα, όπως θέλουν να μετατρέψουν οι πολιτικοί που μάς κυβερνούν, και οι ντόπιοι Τραπεζίτες, μαζύ με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) την χώρα μας. Οι "πονηροί" τραπεζίτες του IIF όμως δεν λένε πόσα μέλη τους θα συμμετάσχουν στο κούρεμα και τι θα γίνει με τους υπόλοιπους, αν δηλαδή οι υπόλοιποι που μείνουν εκτός κουρέματος, θέσουν την χώρα σε καθεστώς ολικής χρεοκοπίας, εν ολίγοις προσπαθούν ότι “αρπάξουν” περισσότερο.
Έγγραφο που αποκαλύπτουν οι "Financial Times" αποδεικνύει ότι η Γερμανία θέλει "η Ελλάδα να εκχωρήσει την κυριαρχία της στη δημοσιονομική της πολιτική, σε έναν Ευρωπαίο επίτροπο πριν επωφεληθεί από ένα δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης". Ένας επίτροπος που θα οριστεί από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης, θα μπορεί να ασκεί "βέτο" σε αποφάσεις επί των δημοσιονομικών που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση. Όπως σχολιάζει το δημοσίευμα, σε μια «πρωτοφανή επέκταση του ελέγχου της ΕΕ επί ενός κράτους μέλους», ο δημοσιονομικός επίτροπος (λέγε με Χόρστ Ράιχενμπαχ) θα είχε την εξουσία άσκησης βέτο επί αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, εφόσον αυτές δεν συνάδουν με τους στόχους που θέτουν οι διεθνείς πιστωτές. "Η ενίσχυση του προϋπολογισμού πρέπει να συνοδεύεται από μια αυστηρή διοίκηση και ένα σύστημα ελέγχου", αναφέρει το κείμενο που επικαλείται η εφημερίδα και το οποίο εστάλη από το Βερολίνο στις πρωτεύουσες των άλλων χωρών της ευρωζώνης. «"Ενώπιον της απογοητευτικής μέχρι σήμερα προσαρμογής της, η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί μια εκχώρηση της δημοσιονομικής της κυριαρχίας σε ένα ευρωπαϊκό κλιμάκιο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα", εκτιμά η γερμανική κυβέρνηση.»
Μήπως "χρεοκοπούμε" την Δευτέρα, αλλά μάς "πτωχεύουνε" κάθε μέρα;;;
* Βιογραφικό του συγγραφέα: http://www.aegeantimes.gr/reporter.asp?id=25
ΠΗΓΗ: αρχική καταχώρηση στις 30/1/2012, 16:12, τελ. ενημέρωση 30/1/2012, http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=42019&type=1&kata=0
