ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η οικονομική κρίση επιδεινώνεται διαρκώς. Δεν προέρχεται αυτή από συγκυρίες μη ελεγχόμενες από την ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά απεναντίας, όπως είναι πλέον πασιφανές, προκαλείται ακριβώς από την δραστηριότητα των απλήστων για κέρδη οικονομικά ισχυρών του πλανήτη. Συνεπώς η αποσόβηση της κρίσης δεν πρέπει να αναμένεται από τη μεταβολή των συγκυριών αλλά από τη μεταβολή των αισθημάτων των σκληροκαρδίων της οικονομικής ολιγαρχίας. Καθώς όμως αυτό δεν θεωρείται στο ελάχιστο πιθανόν, αναμένεται η κρίση να βαθαίνει με την πάροδο του χρόνου και να οδηγεί στην εξαθλίωση μεγαλύτερα στρώματα του λαού σε κάθε χώρα.
Στις κρίσιμες αυτές στιγμές για τη χώρα μας, η οποία επελέγη ως πρώτο «πειραματόζωο» για την εφαρμογή στον ευρωπαϊκό χώρο πολιτικής όχι μόνο οικονομικής εξαθλίωσης, αλλά και αφανισμού της ιδιοπροσωπείας του λαού της, η διοικούσα Εκκλησία καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ορθοτομήσει τον λόγο της αληθείας προς πάσαν κατεύθυνσιν. Μέλος της ιεραρχίας από έτους και πλέον με εμπεριστατωμένη εισήγηση προς τη σύνοδο αυτής παρουσίασε όλες τις πλευρές της κρίσης, η οποία πρωτίστως είναι πνευματική με τη σημασία που δίνει στον όρο αυτό η ορθόδοξη θεολογία. Η εισήγηση αυτή προκάλεσε ανακούφιση στους πιστούς, αλλά και έντονες αντιδράσεις από τους πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο. Δυστυχώς τελικά καταχωρίστηκε σε κάποιο φάκελο και λησμονήθηκε.
Κύλισαν οι μήνες και τα προβλήματα από την εξάπλωση της ανέχειας οξύνθηκαν. Οι δανειστές μας, που στην ουσία διαχειρίζονται την εξουσία στη χώρα μας, απαιτούν ολοένα και μεγαλύτερες αφαιμάξεις των εισοδημάτων μας, τα κόμματα εξουσίας συνεχίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων και ο λαός στη μεγάλη του πλειονοψηφία παρακολουθεί αμήχανος, ανήμπορος να αντιδράσει, γεγονός που κάποιοι ερμηνεύουν, με κείμενα ανηρτημένα στο διαδίκτυο, ως αποτέλεσμα του δόγματος της καταπληξίας (shock doctrine).
Η διοικούσα Εκκλησία δραστηριοποιείται στη φάση αυτή προς την κατεύθυνση ανακούφισης της φτώχειας μέσω συσσιτίων ή διανομής βρωσίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Ασφαλώς και είναι χρέος των πιστών η συνδρομή προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας και η διοικούσα Εκκλησία είναι εκείνη που έχει τα μέσα και την οργάνωση (ενορίες, φιλόπτωχα ταμεία και οργανισμούς), ώστε να αναλάβει την παροχή φροντίδων κοινωνικής πρόνοιας τώρα που το κοινωνικό κράτος υποχωρεί κατά κράτος υπό τα πλήγματα των αναλγήτων της οικονομικής ολιγαρχίας.
Η οικονομική ολιγαρχία υπήρξε η θριαμβεύτρια κατά τη γαλλική επανάσταση, η οποία ανέτρεψε την εκφυλισμένη τάξη των ευγενών, με την οποία συμπορευόταν στη Δύση η τάξη του ανώτερου κλήρου. Η μεγαλοαστική τάξη, μετά τον κλυδωνισμό αποκατέστησε «διπλωματικές» σχέσεις με τη δυτική χριστιανοσύνη χωρίς να αποκρύπτει τις προθέσεις της έναντι της Εκκλησίας, καθώς δεν έπαψε να πρεσβεύει το δόγμα του υλισμού που ανέπτυξε ο δυτικός «διαφωτισμός». Η συμπόρευση της χριστιανοσύνης με τους ισχυρούς στη νέα τότε τάξη πραγμάτων οδήγησε σε νέα πολεμική κατά της Εκκλησίας, η οποία έλαβε ακραία μορφή στην κομμουνιστική ιδεολογία. Το θλιβερό είναι ότι τις συνέπειες υπέστη πρωτίστως ο ορθόδοξος ρωσικός λαός, ο προδομένος από τη δυτικόφρονα κυρίαρχη τάξη της χώρας του, πολιτική και διανόησης, και από την εκφυλισμένη σε μεγάλο βαθμό διοικούσα Εκκλησία του.
Στη χώρα μας μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια η διοικούσα Εκκλησία υπετάγη χωρίς σοβαρή αντίσταση στο βαυαρικό καθεστώς και υποταγμένη παραμένει ως σήμερα σε καθεστώς της νόμω κρατούσης Πολιτείας. Η Πολιτεία με την πάροδο του χρόνου προχώρησε στον εκδυτικισμό του λαού μας με την απεμπόληση και περιφρόνηση της παράδοσής του, της ορθόδοξης παράδοσης, και την εισαγωγή δια ποικίλων νομοθετημάτων αρμοδιότητας των υπουργείων Εθνικής παιδείας άλλοτε και σήμερα ενός άνευ νοήματος μακροσκελούς υποκαταστάτου και Δικαιοσύνης. Στην κατάρρευση των πολιτιστικών και πνευματικών αξιών του λαού πρωτοστάτησαν με το αζημίωτο οι ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών, οι διαπλεκόμενοι με την πολιτική εξουσία και συντελέσαντες από κοινού στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας.
Η εχθρική στάση του συστήματος έναντι της Εκκλησίας του Χριστού είναι πασιφανής, καθώς η εν πολλοίς υποταγμένη διοικούσα Εκκλησία δεν εκφέρει, πλην εξαιρέσεων, στιβαρό ευαγγελικό λόγο, τον λόγο που ανέδειξε σε αγίους της Εκκλησίας πλείστους όσους ιεράρχες και ιερείς σε καιρούς που οι κοσμικοί άρχοντες ολίσθαιναν σε αντιευαγγελικές θέσεις. Το σύστημα ενισχύεται στον κατά της Εκκλησίας διωγμό από τους πολεμίους του, οι οποίοι θεωρούν αυτήν ως κοσμικό οργανισμό άρρηκτα συνδεδεμένο διαχρονικά με τους ασκούντες την εξουσία. Συνεπώς αδυνατούν ή δεν θέλουν, για ιδεολογικούς λόγους, να κάνουν διάκριση μεταξύ Εκκλησίας ως θείου καθιδρύματος και διοικούσας Εκκλησίας, δηλαδή προσώπων με ατέλειες, αδυναμίες, πάθη. Ούτε όμως και οι πιστοί πρέπει να έχουμε την απαίτηση να κάνουν οι εχθρευόμενοι την Εκκλησία τη διάκριση αυτή.
Οι εκτοξευόμενες κατά καιρούς απειλές κατά της Εκκλησίας για δήμευση περιουσίας, για παύση πληρωμής των μισθών των κληρικών, για έλεγχο του αριθμού των χειροτονιών και άλλες, ασφαλώς κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Γι’ αυτό η διοικούσα Εκκλησία οφείλει να λάβει από τώρα τα μέτρα της. Σε πρόσφατη εγκύκλιό της η Ιεραρχία ανακοίνωσε στον πιστό λαό ότι θα προβεί εν καιρώ στην αξιοποίηση της περιουσίας της. Άραγε γνωρίζει πόσο καιρό ακόμη έχει στη διάθεσή της, ποιόν δηλαδή χρόνο αναμονής έχουν θέσει οι επιβουλευόμενοι την Εκκλησία; Σήμερα οι προσερχόμενοι στη διοικούσα Εκκλησία για πάσης φύσεως βοήθεια ανέρχονται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες. Τι θα πράξει αυτή όταν, με την προϊούσα φτώχεια, ανέλθουν αυτοί σε εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια, ενώ θα έχουν υποχωρήσει αριθμητικά κατά πολύ οι έχοντες τη δυνατότητα αλλά και τη διάθεση να προσφέρουν βοήθεια; Τότε που πέρα από την οικονομική κρίση θα πρέπει να διαχειριστεί και άλλων μορφών κρίσεις; Αναφέρουμε την αγανάκτηση και τη βίαια αντίδραση της προδομένης νέας γενιάς, την απογοήτευση και την απελπισία των ανέργων, των χαμηλού εισοδήματος πολιτών, που θα χάνουν την όποια μικροπεριουσία τους, την οποία οι κρατούντες θα αρπάζουν για να προσφέρουν στους δανειστές μας, προς τους οποίους με μαθηματική ακρίβεια οι υποχρεώσεις μας θα αυξάνουν συν τω χρόνω. Είναι πρέπον αυτή η κρίση, όταν ξεσπάσει σε μεγάλο βαθμό (το προοίμιό της βιώνουν οι κάτοικοι των λαϊκών συνοικιών της πρωτεύουσας), να βρει τη διοικούσα Εκκλησία στο πλευρό των κρατούντων; Γιατί αυτό θα συμβεί, αν συνεχίσει η Ιεραρχία τη σημερινή της τακτική. Ο αρχιεπίσκοπος συνεργάζεται με τον εκλεκτό της διεθνούς απληστίας δοτό πρωθυπουργό μας (εμφανίζονται μαζί), για να διαχειριστούν από κοινού την κρίση φτώχειας του αθηναϊκού λαού. Η αρχιεπισκοπή συμβάλλει στην αύξηση των πωλήσεων των πολυκαταστημάτων, ξένων συμφερόντων στην πλειονότητά τους, σε συνέργεια με τηλεοπτικό σταθμό, που επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ελληνική κοινή γνώμη.
Πριν η Πολιτεία κάνει το αποφασιστικό βήμα του χωρισμού της από την Εκκλησία, ας έχουν τη φρόνηση οι ιεράρχες να μεταδώσουν το μήνυμα, το κρυμμένο στην εισήγηση του μητροπολίτου, που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου. Ας διαχωρίσουν τη θέση τους από την Πολιτεία, που διαχέει το σύνθημα «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ας καταγγείλουν την άνομη πλουτοκρατία, διεθνή και εγχώρια, μιμούμενοι κατά το πνεύμα τους κοινωνικούς Πατέρες της Εκκλησίας. Ας σπεύσουν να αξιοποιήσουν την εναπομείνασα, μετά την κατά καιρούς διάθεση τμημάτων αυτής στην Πολιτεία, περιουσία, η οποία μόνο υπέρ του λαού δεν αξιοποιήθηκε. Ας ανοίξουν τις θύρες του πνευματικού νοσοκομείου, ώστε να εισέλθουν οι πληγωμένοι από τα όνειρα της ευημερίας, στα οποία πολλοί πίστεψαν σαγηνευμένοι από τον δημαγωγικό λόγο των πολιτικών. Και ας μη διστάσουν να επισημάνουν στον λαό τα κρίματά του και να τον καλέσουν σε μετάνοια. Αν δεν συμβούν αυτά, τότε στην κορύφωση της κρίσης η Εκκλησία (και όχι μόνο τα πρόσωπα της διοικούσας Εκκλησίας) θα βρεθεί εκ νέου στο στόχαστρο. Ο Χριστός θα σταυρωθεί για μία ακόμη φορά.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 9-1-2012
