Απλωμένα χέρια

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Εφιάλτης δεν είναι η πέτρα

                    που τσακίζει τα μυαλά μας

Εφιάλτης είναι η μέρα

που θρυμματίζει τον ονειρόβραχό μας

                                         σε βοτσαλάκια

Εφιάλτης είναι η ίδια πάντα παρακμή

που δεν αφήνει ν’ ανθίσει η ζωή μας

Κι’ ο φόβος

που μας σκορπάει σαν πουλιά

 

Αλήθεια πως φαίνεται η γύμνια

                                              της ημέρας

σαν βγαίνουν στους δρόμους

      οι τρωγλοδύτες με τα καροτσάκια

σαν βγαίνουν επαίτες τα παιδιά

                        με τ’ απλωμένα χέρια.

 

Τότε είναι που σκοντάφτει η Ιστορία

                                   στο απάνθρωπο

και πέφτει σαν παλιάλογο, βογκώντας

Τότε είναι που γλύφει τις πληγές του

                                                  ο ποιητής

σαν το ψωριάρικο σκυλί

                       με το σπασμένο πόδι του

 

Πως αλλιώς αφού μ’ ένα νεύμα

                                                 στο φανάρι

σκοτώνεται η ελπίδα ενός πεινασμένου;

 

Γι’ αυτό όσοι ξέρουν να διαβάζουν

                                                  τον καιρό

βλέπουν την καταιγίδα να ‘ρχεται

                     κεραύνια και βρυσομάνα.

 

                           18 Δεκεμβρίου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος