ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ:
αντιεκκλησιαστικη διαστροφη & ersatz παραδοση
Του Βασίλη Ψύλλη
Ο κληρικαλισμός είναι ο καταλύτης στην μετατροπή της πολιτικής κοινωνίας σε μικροαστική-γραφειοκρατική κοινωνία. σαν τέτοιος πρωταγωνιστεί στην βία της και στην καταστολή όποιας προσπάθειας για ελευθερία-συμμετοχή στο ζωντανό σώμα της Εκκλησίας. πρόκειται για διαστροφή-βλασφημία που αρνείται την ζωντανή μνήμη του Θεού [Λκ.22:19] και την υποκαθιστά με μιαν μπαρόκ τελετουργική επαναληπτικότητα.
Η εκκλησιολογική αίρεση του κληρικαλισμού-της απολυτοποίησης του ρόλου του κλήρου στην Εκκλησία μέσω της κατ’αποκλειστικότητα ταύτισής του με την ιερωσύνη-έχει πάρει πολλές και διάφορες μορφές στην πορεία της εκκλησιαστικής ιστορίας. συνήθως πιό γνωστή είναι η περίπτωση της λατινόφωνης Χριστιανωσύνης και λιγότερο γνωστές αυτές των ανατολικών εκκλησιών (Συριακή, Κοπτική, Αρμενική κ.λπ.). στην περίπτωση της ελληνόφωνης εκκλησίας πολιτικοί και θεολογικοί παράγοντες δεν επέτρεψαν την πλήρη ανάπτυξη του μέχρι τα τέλη της ζωής του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, αν και στην διάρκεια της κυριαρχίας αυτού του κράτους τέθηκαν πολλά και σημαντικά εκκλησιολογικά ανοσιουργήματα με επιπτώσεις που διαρκούν ακόμη (και μάλλον θα διαρκέσουν για πολύ).
Παρόλαυτα θα ήταν δύσκολες έως αδύνατες αυτές οι εξελίξεις αν πρώτα δεν είχε συμβεί κάτι βαθύτερα διεστραμμένο μέσα στην φύση της Εκκλησίας, κάτι που αποτελεί και την καρδιά του κληρικαλισμού, την ιησουϊτική καρδιά του: η λειτουργική αλλοτριώση, ο αποκλεισμός του λαού του Θεού από την ενεργό συμμετοχή στην Λειτουργία.
Από την στιγμή που αλλοιώνεται το εκκλησιαστικό ήθος αλλοιώνεται και το πολιτικό ήθος του λαού της Εκκλησίας. η παθητικότητα των πιστών συνεπάγεται και την ανευθυνότητα τους στα εκκλησιαστικά πράγματα. ό,τι ήταν κοινό πραγματικά γίνεται συλλογική κατανάλωση θρησκευτικών αφαιρέσεων. η αισθητικοποίηση της λατρείας την μετατρέπει σε ιδιότυπη μαγική τεχνική απόκτησης αφηρημένης «χάριτος», σε κατανάλωση «πνευματικών» προϊόντων. μέσα σε αυτό το πλαίσιο το πρόσωπο δεν μπορεί να ολοκληρωθή πραγματικά και αυτή η συνειδησιακή του ανωριμότητα το οδηγεί στον πολιτικό του ευνουχισμό. ο πιστός πλέον, σαν άτομο και μόνο σαν τέτοιο, γίνεται καταναλωτής εξουσιαστικών ψευδο-σωτηριολογιών και, σαν τέτοιος, υπήκοος πολιτικών φαντασμάτων. μ’ένα λόγο: ο κληρικαλισμός γίνεται ο καταλύτης στην μετατροπή της πολιτικής κοινωνίας σε μικροαστική-γραφειοκρατική κοινωνία. σαν τέτοιος πρωταγωνιστεί στην βία της και στην καταστολή όποιας προσπάθειας για ελευθερία-συμμετοχή στο ζωντανό σώμα της Εκκλησίας. πρόκειται για διαστροφή-βλασφημία που αρνείται την ζωντανή μνήμη του Θεού [Λκ.22:19] και την υποκαθιστά με μιαν μπαρόκ τελετουργική επαναληπτικότητα.
Επίμετρο
Επίσης, πρέπει να ειπωθή και αυτό, οι ευσεβιστές της «Ζωής» διέκριναν το πρόβλημα της λειτουργικής αλλοτρίωσης πολύ σωστά, αλλά η παρέμβαση τους έκανε κακό πάνω στο κακό λόγω των προϋποθέσεων τους: του ελιτισμού τους και της αγγλικανίζουσας νοοτροπίας τους, που έβαλε το αστικό κράτος ακόμη βαθύτερα στους κόλπους της εκκλησίας. δεν γίνεται να πολεμάς τον ιησουϊτικό συντηρητισμό με καλβινίζουσες νεωτερικότητες. (όπως μας διδάσκει και η ιστορία του Κυρίλλου Λούκαρη.) η λειτουργική αναγέννηση μπορεί να είναι έργο μόνο του λαού του Θεού και όχι κάποιων πεφωτισμένων ελίτ. όπως και η διάρκεια του έργου του λαού δεν μπορεί να είναι δουλεία καμμιάς κληρικής ελίτ. κάθε είδους ελιτισμός (δεξιός ή αριστερός) είναι μαχαιριά στο σώμα του σαρκωμένου Λόγου.