Τραγούδια και ποιήματα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Δεν τα θέλω τα τραγούδια μας

Ηρωικά και αισιόδοξα

Που εξυμνούν απλήρωτες θυσίες

Λουλούδια θερμοκηπίου,

ανάπηρα χωρίς αρώματα

Δεν τα θέλω τα τραγούδια μας

Σειρήνες εφησυχασμού

Ποταμόπλοια σε θερινά ποτάμια

Πυροφάνια σε ήρεμες θάλασσες

 

Φτάνει πια

Η αρμύρα διαβρώνει τις ζωές μας

Θέλω τα ποιήματά μας

Σκουριασμένα σίδερα στις προκυμαίες

Να δένουν τα καράβια

Φάρους σε φουρτουνιασμένες θάλασσες

Δύτες σε ανεξερεύνητους βυθούς

Που κρύβουν την ερημιά τους

Στο ανύπαρκτο μυστήριο

Ξεναγούς στα μουσεία μνήμης,

ηρωικής και στείρας

 

Αυγουστιάτικα φεγγάρια,

Θέλω τα ποιήματά μας

Να σκορπίζουν τις μοναξιές

Στους μακρινούς περιπάτους

Και τις ματαιότητες

Στις ανθρώπινες προσμονές

Τραγούδια λυπημένα, πένθιμα

Κραυγές απαισιοδοξίας

Απολογισμούς ζωής χαμένης

Πυκνόρρευστη πίκρα

Που ξεπλένει υπαρξιακές αγωνίες

Που λυτρώνει από ανεκπλήρωτα όνειρα

 

Κραυγές τις μοναχικές νύχτες,

Θέλω τα ποιήματά μας

Τις νύχτες που ψάχνουμε,

να πιαστούμε από τα αστέρια

Τις ψευδαισθήσεις του φωτός

Τις οφθαλμαπάτες

Που μας βγάζουν τη γλώσσα

 

Όνειρα που φεύγουν

Και μας αφήνουν στήλες άλατος

Να ατενίζουμε τα μαραμένα χρόνια

Που έρχονται από το μέλλον

Κουβαλώντας τη φθορά

Και την μοναδική υπεραξία

Που μας άφησαν,

Τον οβολό για τον βαρκάρη του Αχέροντα

 

Με βρόχινες κλωστές και κόκκινες ελπίδες

Με απογοητεύσεις και όνειρα πλεγμένα,

Θέλω τα ποιήματά μας

Πασσάλους, καρφωμένους βαθιά στο χώμα

Για να αντέχουν στις καταιγίδες

Γερά θεμέλια του αύριο που προσμένουμε

 

                                         15 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος