Όνειρα οξύφωνα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

            κλώθει το κύμα τη βουή του

Εκεί που στύβει η πέτρα

                                 το ζουμί της,

κι’ ο ασβεστόλιθος

                     ιδρώνει σταλακτίτες,

εκεί λουλουδίζουν στο σκοτάδι

              τα λουλούδια του ερέβους

 Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

                 που ξαπλωμένη η φώκια

νείρεται την απεραντοσύνη,

αμέριμνο το κύμα

               αποκοιμίζει τ’ όνειρό μου

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

     που παφλάζει το ακατανόητο,

εκεί τ’ αυτιά των κοχυλιών

αφουγκράζονται το παράλογο

                                 των ανέμων

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,

η απεραντοσύνη

                κρύβεται στο γαλάζιο

και το γαλάζιο με κυριεύει

                                 μέσα κι  έξω

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,

γλύφει το κύμα το κορμί μου

και σμιλεύει

     τους εσώτερους βράχους μου

 λαγνοβοώντας

                      με  όνειρα οξύφωνα

 

Μα σαν πέσει η νύχτα,

ως κρώζον χειρόπτερο

                    ανιχνεύω την ηχώ μου

και  πετώ μες το σκοτάδι

να αφουγκραστώ τις μαρμαρυγές

                                   των αστεριών

 

          7 Αυγούστου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος