Τα Χερουβείμ και τα Cεραφίμ… Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού

 

Του Κ. Μ.

 

XC

Τα Χερουβείμ και τα Cεραφίμ

Αγγελικές ουράνιες δυνάμεις και νοερές ασώματες οντότητες, συνυπάρχουν, συνοδοιπορούν, συμπάσχουν, συγχαίρονται και συλλυπούνται με τους ανθρώπους… Παρότι δεν βλέπουμε αγγέλους με τα φυσικά μας μάτια, όπως και τόσα άλλα που είναι έξω από τις συχνότητες της φυσικής μας όρασης, θάταν άσοφο να απορρίψουμε την ύπαρξη και την μετοχή τους στα ανθρώπινα, καθώς ο καλός Θεός δια των Γραφών και των αγίων Του μας γνωστοποιεί την παρουσία και βοήθειά τους.

Φυσικά αναφέρομαι στους φωτεινούς αγγέλους  του Θεού τους προστάτες κι όχι στους αντιδίκους της σωτηρίας μας, που μπορεί να εμφανιστούν ΚΑΙ σαν άγγελοι φωτός, μόνο και μόνο για να μας πλανήσουν. Έτσι, δεν είναι ευλογημένο να ασχοληθούμε με την ‘’όραση’’ αυτών, που ενέχει κάποιου είδους κίνδυνο, αλλά για την ψυχωφελή τους παρέμβαση και λειτουργικότητα στην ζωή μας, ώστε να τους αποδώσουμε τουλάχιστον την ευχαριστία.  

Μια φορά ο άγιος Συμεών ο δια Χριστόν σαλός, φιλούσε τα σκαλοπάτια ενός πορνείου λέγοντας πως ο τόπος αυτός, είναι άγιος. Η συμπεριφορά των περαστικών κατά κανόνα ήταν απορριπτική, βλάσφημη και προσβλητική στον άγιο, που γέμιζαν αμφιβολίες στον μαθητή του, μέχρι τη στιγμή φυσικά, που του εξήγησε την στάση και πράξη του.

…Εδώ παιδί μου πέφτουν τα δάκρυα των αγγέλων – προστατών των ανθρώπων, εκείνων που περνάνε το κατώφλι και ακολουθώντας το πάθος τους, κατεβαίνουν στα καταγώγια… Εξαπτέρυγα, μετάρσια, φτερωτά, θρόνοι, κυριότητες, χερουβείμ, σεραφείμ, άγγελοι, αρχάγγελοι… γεμίζουν την πλάση, μη αφήνοντας κενό στον κύκλο της ζωής.

Για να οριστεί όμως ένας κύκλος (με μαθηματικό τρόπο, με παράλληλη αναλογία και στα φυσικοπνευματικά) χρειάζεται να γνωρίζουμε το κέντρο και την ακτίνα του.

Ήμασταν στο κέντρο και εξοστρακιστήκαμε. Ήμασταν επάνω στην Αγάπη του Θεού και εκπέσαμε από δολιότητα στην δουλεία των δαιμόνων και δια της φυγοκέντρου περιθωριοποιηθήκαμε στα άκρα της Δημιουργίας. Εκπέσαμε από το 1 (αθάνατο) στο 4 (τον τετραδιάστατο χωροχρόνο) όπου φθορά και θάνατος συνέχει την ύπαρξή μας. Πάλι όμως το πνεύμα του Θεού, μέσω της προπαιδειάς Του, μας εξάγει από το θάνατο στην αιωνιότητα, από το παράλογο στο λογικό για να μας ανοίξει το δρόμο διά της λογικής ανάτασης, στην υπέρλογη Ανάσταση. 

Και από το 147 (ΑΔΗ) στον Κύριο, στην Κυριακή και πρώτη, δια της ταπεινότητος και του αγιασμού, (όπως Ο ίδιος προτείνει: ταπεινοί γίνετε και άγιοι γίνετε…).

Ο κύκλος της Ζωής δεν βιούται αλλιώς, ή μη, ως μία ευθεία. Όχι οριζόντια επί γης απλωμένη από έναν τόπο σε άλλον, αλλά ως μία ανάγουσα εις τον Ουρανόν κλίμαξ, την οποία καλούμαστε να ανεβούμε ή επειδή εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, επειδή η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, να κατεβούμε στην καρδιά.

 Χαιρετάμε αξιοπρέπως την Θεοτόκο με το: χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν, αλλά και στο ‘’άξιον εστί’’ ως, τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των σεραφείμ….

Τα χερουβείμ και τα σεραφείμ νοούνται ως οίκοι και οχήματα, με την Θεοτόκο, το τελειότερο όχημα και τον καθαρότερο οίκο, στον οποίο ενοίκησε Ο άχρονος και άχωρος Κύριος, χωρεθείς και ενχρονισθείς.

Έτσι, ως κλίμακα την προείδε ο Ιακώβ, με ανεωγμένους τους ουρανούς και άγγελοι να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν. Έτσι παραστάθηκε και στην εικόνα ‘’Άξιον εστί’’.   

Κι εμείς, σ’ αυτήν την εξοστρακισμένη πραγματικότητα, το κάτω όριο της Δημιουργίας, ή θα αφεθούμε να παρασυρόμαστε από την φυγόκεντρο δύναμη, οπότε θα έχουμε μόνο κινητική ενέργεια στην εξωτερική στοιβάδα και περιφέρεια, ή θα τολμήσουμε να κατευθυνόμαστε προς το Κέντρο (ή  να ανερχόμαστε την κλίμακα) προς τον Ζωοδότη Χριστό, ο οποίος μας καλεί και ευλογεί, αποκτώντας σε κάθε σκαλοπατάκι, νέα δυναμική. 

Μια δυναμική, που δεν βρίσκεται όσο η ψυχή και το σώμα βρίσκονται σε διάσταση, (ή ο άνθρωπος εκτός εαυτού/αμετανόητος) αλλά, όταν το ένα (ψυχή, ως άλλο σπερματοζωάριο) εγκατασταθεί μέσα στο άλλο (σώμα ως ωόν/ωάριο) και αρχίσει δια του πρώτου ζυγωτού ο λογικός πολλαπλασιασμός, (όπως μέσα στην μήτρα/εν προκειμένω Ορθόδοξη Εκκλησία, στον τύπο της Παναγίας) για να επιτελεσθεί η ευλογημένη σωτηρία και αναγέννηση εν Χριστώ και δια Χριστού.    

Έχουμε όλην την ελευθερία, να σπουδάσουμε επιδερμικές επιστήμες, κοσμικές και να μοιάσουμε τον ανόητο φιλόσοφο ή να μάθουμε μπάνιο, ομοιάζοντας τον εύστοχο βαρκάρη, που μπορεί να μην ήξερε μαθηματικά γεωγραφία ή ιστορία, ξοδεύοντας χρόνους της ζωής του, αλλά μαθαίνοντας μπάνιο…. Προτείνοντας σε μας, την ωφελιμότερη θεογνωσία, από κάθε εξωτερική φυσιογνωσία.

Παρατηρώντας τους ανθρώπους, βλέπουμε, από την πρώτη κιόλας ματιά, την διαφορά τους σε δύναμη, σε κινητικότητα. Σε ευστοχία πράξεων και σκέψεων, σε καθαριότητα (πνευματική).

Ο άνθρωπος, σε όποιο σημείο του κύκλου της ζωής κι αν βρίσκεται, σε στάση (νοούμενο σαν οίκο) έχει κυριολεκτικά ελεύθερη επιλογή μετάβασης σε άλλο σημείο, 360 μοίρες από τον εαυτό του, σε όποιον προσανατολισμό κι αν επιθυμήσει να ακολουθήσει. Κι αν αποφασίσει να κινηθεί, η επιλογή του υλοποιείται μέσω ενός οχήματος, μιας κινητικής δύναμης που αντλεί από την ελευθερία του, εν όσω ζει. Στο επόμενο σημείο στάσης, ‘’συντονίζεται’’ σε άλλον οίκο, (χερουβείμ) παρότι ο ίδιος. Αυτό που ΔΕΝ βλέπει ο άνθρωπος, είναι πως τον στηρίζει κι εκεί που αποφάσισε να βρεθεί άλλος άγγελος (σεραφείμ) και πάλι τον βοηθά να κινηθεί προς τον δρόμο που οδηγεί προς το Κέντρο, όπου κι αν είναι στραμμένο το πρόσωπό του. Ακόμη και αν έχει στρέψει τα νώτα του προς τον Θεό.

Σ’ όλη την πλάση, με όλες τις επιλογές του ανθρώπου, όπου αυτός σταθεί κι όπου βρεθεί, κι όταν πάλι αποφασίσει να κινηθεί, εκεί πάντα κοντά του βρίσκεται η ολκάς των θελόντων σωθήναι γλυκυτάτη και υπερευλογημένη Παναγία, ώστε να μην έχουμε δικαιολογία ότι, όταν θελήσαμε να σωθούμε/ολοκληρωθούμε, δεν είχαμε γοργοεπήκοο βοηθό. Μία μόνη μομφή έμεινε να μας κατακρίνει, ότι ‘’μάλλον’’ δεν θελήσαμε. Ότι αγαπήσαμε (αλοίμονό μας) το σκότος παρά το Φως.

Παρά όμως την ζοφερή κατάσταση που βρισκόμαστε, ευελπιστούμε πως οι παρόντες άγγελοι, στον πόδα του Πανταχού Παρόντος και τα πάντα Πληρούντος Τριαδικού Θεού, μπορούν και θέλουν να μας μεταδώσουν τον ευλογημένο τρόπο, πως να είμαστε ταπεινοί, καθώς στα αλήθεια, ποια καλή και θεάρεστη δύναμη και ποια εύστοχη κίνηση μας ανήκει, ώστε να αυτοεπαιρόμαστε; Ταπεινά και με αυτήν την τόλμη, απευθυνόμαστε στην Παναγία Μητέρα μας…

Κυρία Θεοτόκε νουθέτησέ μας τους συληθέντας το νου, Κυρία των Αγγέλων, Υπερευλογημένη Θεοτόκεδόξα Σοι!

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 22 Δεκεμβρίου 2011, http://hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.com/2011/12/c.html?mid=55