20 χρόνια από την κυβέρνηση Τζαννετάκη: ένα χρονικό

 

Του Γώργου Δελαστίκ*

 

Ένα χρονικό των συγκρούσεων σε ΚΝΕ και ΚΚΕ από την κυβέρνηση Τζανετάκη τον Ιούλη του 1989 μέχρι τη διάσπαση της ΚΝΕ το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου και τη συγκρότηση του ΝΑΡ αργότερα. «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!». Η φράση του Γιώργου Γράψα περνάει στην ιστορία της Αριστεράς. Είναι νύχτα της 21ης Σεπτεμβρίου, γύρω  στις 10 παρά τέταρτο, έξω από τα γραφεία της ΚΝΕ στην οδό Φερρών, στην πλατεία Βικτωρίας.

Ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ έχει μόλις αφιχθεί εκεί, προερχόμενος από τον Περισσό, όπου έχει ολοκληρωθεί η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ με θέμα την ΚΝΕ. Η απόφαση του ΚΚΕ είναι να καθαιρέσει το εκλεγμένο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, να διορίσει 15μελή επιτροπή ανδρεικέλων της εμπιστοσύνης της ηγεσίας τον ΚΚΕ στη θέση του ΚΣ και να προκηρύξει η Κεντρική Επιτροπή τον ΚΚΕ, με πλήρη αντίθεση με το καταστατικό τον κόμματος και της νεολαίας, έκτακτο συνέδριο της ΚΝΕ!

Εκατοντάδες κνίτες έχουν συρρεύσει έξω από τα γραφεία της οργάνωσης για να αποτρέψουν επιχείρηση κατάληψης τους από τους «κομματικούς», ενώ δεκάδες δημοσιογράφοι περιμένουν την επιστροφή του Γ. Γράψα. «Θα υπακούσετε στην απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής;», είναι η ερώτηση. Χωρίς περιστροφές η απάντηση:  «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!».

Έτσι επισημοποιείται με τον πιο δημόσιο τρόπο η σύγκρουση που μαίνεται από πολύ καιρό, τόσο μεταξύ ΚΝΕ και ΚΚΕ, όσο και μέσα στους κόλπους τον ΚΚΕ, ακόμη και σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής, σχετικά με τη γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί.

Το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ συνεδριάζει αμέσως και με ψήφους 56 υπέρ έναντι μόλις 14 αποχών απορρίπτει ως αντικαταστατική την απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ και προκηρύσσει έκτακτο συνέδριο της οργάνωσης. Το ΚΚΕ φτιάχνει μια δική του ΚΝΕ, στον Περισσό…

Η σύγκρουση ΚΚΕ-ΚΝΕ είναι αναμφισβήτητα η σημαντικότερη εκδήλωση της κρίσης, δεν είναι όμως η πρώτη.

Έχει προηγηθεί, τον Ιούλιο, το σοκ της διαφοροποίησης μέσα στη Βουλή του επί πολλά χρόνια κοινοβουλευτικού εκπροσώπου τον ΚΚΕ Κ. Κάππου, ο οποίος αρνείται να επικυρώσει την κυβερνητική συνεργασία τον ΚΚΕ με τη ΝΔ. «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία τον Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία», αναφέρει στη δήλωση του. «Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ… Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές" θέσεις… Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό… Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ».

Λίγα 24ωρα αργότερα, στις 6 και 7 Ιουλίου αντίστοιχα, διαφοροποιούνται δημόσια και παραιτούνται οπό την Κεντρική Επιτροπή ο Κώστας Μπατίκας και ο Νίκος Κοτζιάς, οι οποίοι τρεις μήνες αργότερα εκδίδουν τις θέσεις τους σε μπροσούρα με τίτλο «Μια συζήτηση που δεν έγινε».

Άνοιξη του 1989. Στους κόλπους του ΚΚΕ επικρατεί υπόγειος αναβρασμός, καθώς χιλιάδες μελή και στελέχη του διαφωνούν με το «κοινό πόρισμα» ΚΚΕ-ΕΑΡ και τη δεξιά γραμμή που έχει χαράξει η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ταυτόχρονα, σε στενό κύκλο, αρχίζουν να διαρρέουν οι στενές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ ΚΚΕ και Ν.Δ.

Σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή παίζει και η χρηματοδοτούμενη από το ΚΚΕ εφημερίδα «Πρώτη», η πιο βρόμικη, από πολιτική σκοπιά εφημερίδα που έχει βγάλει ποτέ η Αριστερά.

Παράλληλα, οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΝΕ βρίσκονται στο χειρότερο σημείο που υπήρξαν ποτέ, καθώς η οργάνωση νεολαίας αρνείται να προσαρμοστεί στη γραμμή του ΚΚΕ και επιμένει στη χάραξη πολύ αριστερότερης γραμμής.

Από όλα αυτά όμως τίποτα, ουσιαστικά, δεν φαίνεται προς τα έξω.

Έτσι, η ξαφνική εμφάνιση του μηνιαίου περιοδικού «Πριν» το Μάιο προκαλεί μεγάλη αίσθηση. Η σκέψη είναι να εκδοθεί ένα περιοδικό που να μπορεί να κυκλοφορεί μέσα στο ΚΚΕ και στο ΣΥΝ και να συσπειρώνει όσο το δυνατόν ευρύτερες δυνάμεις ριζοσπαστικής αριστερής αντίστασης και αναζήτησης, ενόψει της εμφανώς διαγραφόμενης επέλασης της συντηρητικής λαίλαπας.

Μέσα στους σκοτεινούς ορίζοντες, η σύγχρονη προοδευτική σκέψη και το λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορούν να αναζητήσουν τους δρόμους της χειραφέτησης τους», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κύριο άρθρο του πρώτου τεύχους.

«Το αριστερό εργατικό και το λαϊκό κίνημα στη νέα περίοδο των παρατεταμένων αδιεξόδων πρέπει να αντιπαραθέσει μια στρατηγική παρατεταμένης αντεπίθεσης για την ανάπτυξη των κοινωνικών μετώπων και την πολιτική τους χειραφέτηση από την αστι-κή κηδεμονία. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο αποτελεί η χειραφέτηση της ίδιας της Αριστεράς από το ρόλο του προοδευτικού κομπάρσου στην αστική πολιτική σκηνή» αναφέρεται, μεταξύ πολλών άλλων, στο ίδιο τεύχος.

Με ελάχιστα χρήματα, και εξοντωτική δουλειά βγαίνει ένα περιοδικό που, παρά τις εμφανέστατες τεχνικές αδυναμίες του, ήταν εντελώς πρωτοποριακό για τα δεδομένα του αριστερού Τύπου -τόσο από πλευράς περιεχομένου όσο και από πλευράς μορφής.

Η απήχηση του ήταν εντυπωσιακή. Κάπου 8.000 αντίτυπα στο πρώτο τεύχος, πάνω από 9.000 αντίτυπα στο δεύτερο και λίγο αργότερα η κυκλοφορία ξεπέρασε και τις 10.000.

Δεν πέρασε όμως ούτε ενάμιση μήνας από την ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου τεύχους του «Πριν» και σχηματίστηκε η κυβέρνηση συνεργασίας ΚΚΕ-ΝΔ υπό τον Τζαννετάκη.

Η ανοιχτή σύγκρουση περνάει πλέον στους κόλπους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Κάππος, Μπατίκας, Κοτζιάς διαφοροποιούνται με δηλώσεις τους δημόσια από την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όμως, η αλαζονεία της εξουσίας που έχει αποχαλινώσει τις κυρίαρχη δεξιές δυνάμεις της Κ.Ε. του ΚΚΕ τις κάνει να επιζητούν την πάση θυσία πολιτική εξόντωση των «διαφωνούντων», ενώ ταυτόχρονα η ίδια προχωράει σε όλο και πιο δεξιές επιλογές.

Παράλληλα, κύριος στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι το «ξεκαθάρισμα» της κατάστασης στην ΚΝΕ, όπου όσοι ενστερνίζονται την πολιτική του «τζαννετακισμού» και τα παρόμοια αποτελούν ασήμαντη μειοψηφία, εν ανάγκη και με τη διάλυση και ανασυγκρότηση της οργάνωσης.

Με προκλητικό τρόπο η Επιτροπή Πόλης της Θεσσαλονίκης, της οποίας ηγείται ο διαπρέψας στις εν ονόματι του Χρουστσόφ εκκαθαρίσεις των ζαχαριαδικών στην Τασκένδη Κώστας Τσολάκης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, απαγορεύει τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις της οργάνωσης Σπουδάζουσας της Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, έχοντας προηγουμένως δώσει εντολή να κληθούν σε απολογία από τις κομματικές οργανώσεις τους οι Δ. Γατούδης και Γ. Ελαφρός, μέλη του Κ.Σ. της ΚΝΕ, καθώς και άλλα στελέχη της Σπουδάζουσας.

Την Παρασκευή, 15 Σεπτεμβρίου, ενώ οι κεντρικές εκδηλώσεις του φεστιβάλ της ΚΝΕ βαδίζουν προς το αποκορύφωμα τους, το Γραφείο του Κ.Σ. της ΚΝΕ αποφασίζει να «συν-διοργανώσει» με τη Σπουδάζουσα Θεσσαλονίκης τις επίμαχες εκδηλώσεις «ώστε να εξασφαλισθεί το σωστό περιεχόμενο τους».

Έτσι, για πρώτη φορά η ΚΝΕ διεκδικεί στην πράξη την αυτονομία της από την κομματική ηγεσία, η οποία φυσικά αντιδρά αμέσως: με εντολή του Π.Γ. πέντε μέλη της μειοψηφίας του Γραφείου της ΚΝΕ βγάζουν ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλουν τους «αντάρτες» συντρόφους τους και τάσσονται με τη γραμμή της ηγεσίας. Είναι φανερό ότι η τελική αναμέτρηση είναι πλέον ζήτημα ωρών.

Έτσι, όλοι  περιμένουν με αγωνία την ομιλία του Γ. Γράψα την επομένη. Σαββατόβραδο, 16 Σεπτεμβρίου, Άλσος Βεΐκου. Μπροστά σε 40.000 μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ο Γραμματέας της ΚΝΕ διακηρύσσει ανοιχτά ότι η κυβέρνηση Τζαννετάκη «δημιούργησε αντικειμενικά ένα σοκ όχι μόνο για τον κόσμο της Αριστεράς αλλά σχεδόν για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας» και συνεχίζει: «Δεν είναι μυστικό ότι στην ΚΝΕ υπάρχει πλούτος προβληματισμών και απόψεων ή και διαφωνίας για σοβαρά ζητήματα. Και λοιπόν; Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα ομοφωνίες και ομοψυχίες. Η ΚΝΕ είναι μόλις 21 χρόνων, στα καλύτερα της χρόνια, και δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί σύντομα!».

Για να μην αφήσει δε περιθώριο παρανόησης ως προς ποια κατεύθυνση είναι προσανατολισμένοι οι προβληματισμοί της νεολαίας, ο Γ. Γράψας προσθέτει: «Μεγάλο μέρος της ΚΝΕ στέκεται με σκεπτικισμό και με διαφορετικές, πολλές φορές, απόψεις απέναντι σε ορισμένες πολιτικές επιλογές του Συνασπισμού».

Η απάντηση έρχεται την επομένη, με την ομιλία του κατ' ουσία «σκιώδους» και διαπομπευθέντος εν συνεχεία Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Γρ. Φαράκου, ο οποίος «διαγιγνώσκει» μια «φιλόδοξη στην αντιδραστικότητά της προσπάθεια» κάποιων «κύκλων της άρχουσας τάξης» με στόχο «να ξεκοπεί η ΚΝΕ από το ΚΚΕ».

«Εύχομαι οι δονήσεις στο εσωτερικό της ΚΝΕ να γίνουν γόνιμος διάλογος και να μη σταματήσουν με παρεμβάσεις» δηλώνει ο σκηνοθέτης Θ. Αγγελόπουλος, ο οποίος, όπως και ο λογοτέχνης Ζήσης Σκάρος, ο καθηγητής Αλέξης Μητρόπουλος, ακόμη και ο Γραμματέας του ΣΥΝ Λ. Κύρκος προσπαθούν να πείσουν την ηγεσία του ΚΚΕ να μην προχωρήσει στη διαγραφόμενη «σφαγή».

Μάταιος κόπος. Ο πραγματικός ηγέτης του ΚΚΕ Χ. Φλωράκης έχει πάρει την απόφαση του. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου, η Κ.Ε. του ΚΚΕ αποφασίζει, όπως προαναφέρθηκε, την ουσιαστική διάλυση της ΚΝΕ και ανασυγκρότηση της εκ του μηδενός, σχεδόν μόνο με όσους πειθαρχούν στη γραμμή της.

 

Στις 4 Οκτωβρίου, οι διαφωνούντες κάνουν την πρώτη δημόσια εμφάνιση τους στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, ενώ στις 17 Οκτωβρίου δικαστικός κλητήρας επιδίδει στο Κ.Σ. της ΚΝΕ αίτηση ασφαλιστικών μέτρων από την ηγεσία του ΚΚΕ εναντίον των υπευθύνων έκδοσης της εφημερίδας Οδηγητής της νεολαίας. «Ζητούμε να διαταχθεί η κατάσχεση όλων των αντιτύπων της εφημερίδας που ήδη κυκλοφόρησαν… Να απειληθεί κατά των υπεύθυνων χρηματική ποινή δραχμών 500.000 και προσωπική κράτηση δώδεκα μηνών… Να απαγορευτεί η έκδοση νέου φύλλου της εφημερίδας Οδηγητής της νεολαίας…», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κείμενο.

Ήδη όμως, πλησιάζουμε προς τη νέα εκλογική αναμέτρηση της 5ης Νοεμβρίου 1989 και την κορύφωση της κρίσης, ενώ μέσα στον Οκτώβρη παραιτείται ένα ακόμη μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο Μιχ. Τερζίδης και οκτώ ακόμη στελέχη τμημάτων της Κ.Ε. (Δ. Γρηγορόπουλος, Αρ. Αλαβάνου, Αγγ. Ξύδη, Ν. Παπαγεωργίου, Π. Παπαδόπουλος, Σπ. Μαγκλιβέρας, Β. Παπαχρήστος, Σ. Συγγούνας).

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ διαλύει τις αυταπάτες οποιουδήποτε είχε την ελπίδα, ότι θα ήταν δυνατό να υπάρξει αλλαγή της γραμμής πλεύσης στην πολιτική της. Ωριμάζουν οι συνθήκες για ένα πολύ πιο δύσκολο εγχείρημα από την προσπάθεια διόρθωσης της γραμμής του ΚΚΕ.

Ο Γ. Γράψας συνοψίζει αυτά τα συμπεράσματα σε μια βαρυσήμαντη συνέντευξή του στο τεύχος Ιανουαρίου του 1990 του «Πριν»:

«Δεν πρόκειται πια απλά για λάθη, αλλά για μια πορεία μετατροπής της Αριστεράς σε καθεστωτική δύναμη. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι το ελατήριο τεντώθηκε τόσο που δεν γυρνάει πίσω… Ποτέ η κρίση των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν ήταν τόσο κραυγαλέα. Ποτέ οι δυνάμεις της επαναστατικής ανανέωσης δεν ήταν τόσο ώριμες… Η ανάγκη για ένα νέο πολιτικό φορέα της Αριστεράς είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική… Χωρίς αμφιβολία, η ΚΝΕ θα αποτελέσει μια από τις κυριότερες συνιστώσες του».

 

Η ΚΡΙΣΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ

 

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης ΚΚΕ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό τον Ζολώτα καταρρίπτει κάθε ισχυρισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ ότι δήθεν συνεργάστηκε με τη ΝΔ μόνο για να τιμωρήσει τους «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», με τους οποίους ξαφνικά βρίσκεται να,,, συγκυβερνά! Τα γεγονότα επιταχύνονται.

Στις 22 Νοεμβρίου, οκτώ μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ παραιτούνται με κοινή δήλωση τους και στις 27 Νοεμβρίου δίνουν συνέντευξη Τύπου, Είναι οι Κ. Τζιαντζής, Α, Χάγιος, θ. Σκαμνάκης, Χρ. Κουκιάς, Σ, Καυκαλάς, Δ. Τσουραμάνης, Δ. Τσακνιάς και Γ. Σταματάκης. «Στόχος μας δεν είναι να φτιάξουμε άλλη μια κομματική ταμπέλα, αλλά να συμβάλουμε στη συγκρότηση ενός σύγχρονου επαναστατικού εργατικού κινήματος που θα υπερβαίνει την κρίση και τα σημερινά αδιέξοδα του ΚΚΕ και της Αριστεράς, θα αποδεσμεύει τον αριστερό κόσμο από τη χρεοκοπημένη πολιτική της ηγετικής ομάδας του Συνασπισμού, επιβάλλοντας τελικά μια ουσιαστική ενότητα στην πάλη για το σοσιαλισμό, την κοινωνική και δημοκρατική χειραφέτηση των εργαζομένων», αναφέρεται μεταξύ άλλων στη δήλωση τους.

«Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κορυφαία πολιτική επιλογή που φέρνει τη σφραγίδα των συντονισμένων δυνάμεων τη; ολιγαρχίας, με αποστολή να θεμελιώσει βαθύτερες και πιο σταθερές λύσεις προσαρμογής της κοινωνίας στις διεθνείς καπιταλιστικές πραγματικότητες σε βάρος των εργαζομένων» αναφέρεται σε σχέση με την «οικουμενική» κυβέρνηση Ζολώτα και προστίθεται: «Η λογική του ουραγού απέναντι στις εκάστοτε κυρίαρχες δυνάμεις οδηγεί συνεχώς τον αριστερό κόσμο στις συμπληγάδες των εκβιαστικών διλημμάτων… Η λογική αυτή στην πολιτική πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και του Συνασπισμού καθορίζεται από μια σειρά βαθύτερων αντιλήψεων της γύρω από την ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και ηθική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες και τα οράματα των εργαζομένων και του κόσμου της Αριστεράς… Στο ΚΚΕ η περεστρόικα έχει πάρει τη μορφή Τσολάκη – Ανδρουλάκη».

Στις 28 Νοεμβρίου είναι η σειρά του ευρωβουλευτή Δημήτρη Δεσύλλα να ανεξαρτητοποιηθεί, διαφωνώντας με την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, «Διαφώνησα κατηγορηματικά στη συνεργασία με τη ΝΔ για το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη… Παρόλα αυτά, περίμενα μέχρι τις εκλογές του Νοέμβρη για τις οποίες και δούλεψα, δίνοντας βάση στις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας ότι η πολιτική μας για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ ήταν προσωρινό αναγκαστικό «διάλειμμα» για την κάθαρση. Όμως, ο σχηματισμός της κυβέρνησης Ζολώτα διέλυσε τις αυταπάτες μου», αναφέρει στη σχετική δήλωση του, τονίζοντας ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ καταργεί στην πράξη την ιδεολογικοπολιτική αυτοτέλεια του κόμματος, ενώ παράλληλα προχωρεί σε μαζικές διαγραφές, καθαιρέσει και συκοφαντίες σε βάρος χιλιάδων στελεχών και μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ». Προσθέτει δε, ότι η ευρωβουλευτική αποζημίωση «θα διατίθεται διαρκώς και εξ ολοκλήρου για τις ανάγκες του "Λαϊκού Κινήματος ενάντια στις συνέπειες του 1992 και κατά της ΕΟΚ", μέχρι δε τη συγκρότηση του κινήματος αυτού" θα διατίθεται στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, το οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ απειλεί ακόμα και με φυλάκιση».

«Η αγανάκτηση θα συνοδεύσει τον Δ. Δεσύλλα ως την τελευταία του πνοή, αν δεν υποβάλει άμεσα την παραίτηση του από το αξίωμα του ευρωβουλευτή» γράφει ο Νίκανδρος Κεπέσης στον Ριζοσπάστη την 1η Δεκεμβρίου, ενώ έχει ήδη προηγηθεί, την προηγουμένη, ο Ν. Καλούδης, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ: «Οι πράξεις των διαφωνούντων έχουν τη σφραγίδα της πολιτικής ανεντιμότητας και αυτός είναι ο ελαφρότερος χαρακτηρισμός που μπορεί κανείς να δώσει στις υποκριτικές, συνωμοτικές μεθοδεύσεις τους».

Οι σελίδες του Ριζοσπάστη γεμίζουν και από επιστολές αναγνωστών του. «Οι λιποτάκτες, που φύγανε από το χαράκωμα του αγώνα, ακούγοντας το κατά Μάρκον ευαγγέλιο που μιλάει για τριάντα αργύρια, πατώντας πάνω στα πτώματα των αγωνιστών μας», γράφει ένας θερμόαιμος υποστηρικτής της συνεργασίας του ΚΚΕ με τη δεξιά. «Ο δρόμος εκείνων που επέλεξαν να πλήξουν το ΚΚΕ διασταυρώνεται με τους δρόμους των δυνάμεων της καθυστέρησης και του σκοταδισμού, των σκοτεινών κέντρων του αντικομουνισμού» γράφει άλλος «εκσυγχρονιστής». «Εύγε και πάλι στην ηγεσία μας!» συμπληρώνει ένας τρίτος…

 

* Ο Γιώργος Δελεστίκ είναι δημοσιογράφος, εκδότης του ΠΡΙΝ και πρώην στέλεχος της ΚΝΕ

 

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 03-10-1999

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.