Τερατοπλασίες…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Υπέρμαχοι και απολογητές του καπιταλισμού, συνήθως, λένε: Αν αφαιρέσουμε απ' τις οικονομικές δοσοληψίες το κίνητρο του κέρδους, τότε απονευρώνουμε τη δημιουργικότητα.

Κι όμως ο ισχυρισμός αυτός δεν αποτελεί παρά ένα πρόσχημα για την κάθε  είδους αδικία. Το κίνητρο του κέρδους είναι ο "πίθος των Δαναΐδων" για την ικανοποίηση του εγωισμού και της απληστίας.

Για τη χριστιανική δεοντολογία  το φυσιολογικό για τον άνθρωπο κίνητρο είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη. Παραδείγματα; Πάμπολλα: Τα πιο εύγλωττα και χαρακτηριστικά απ' το εορτολόγιο του Ιουλίου. Οι Άγιοι Ανάργυροι (1η Ιουλίου) και ο Άγιος Παντελεήμονας (27 Ιουλίου).

 Ήταν γιατροί ξακουστοί. Και, με δεδομένη την επιστημοσύνη και τη θέση, που κατείχαν, θα μπορούσαν να γίνουν πλούσιοι. Όμως κίνητρό τους δεν ήταν το κέρδος αλλά η υγεία και η ευτυχία των συνανθρώπων τους. Και ο προσανατολισμός τους αυτός καθόλου δεν μάρανε τη δημιουργικότητά τους. Αντίθετα μάλιστα, όσο περισσότερα πρόσφεραν, τόσο περισσότερο τα φτερά της δημιουργικότητάς τους μεγάλωναν.

Αλλά τα μεγάλα φτερά της αληθινής δημιουργικότητας τροχίζουν τα νύχια και τα δόντια των μεγάλων αρπακτικών. "Χαλάνε την πιάτσα" του ανθρωποφάγου κέρδους. Εξασθενούν τη Λερναία Ύδρα, που κατασπαράζει χαρισματικούς ανθρώπους και λαούς ολάκερους. Και, με καθοδηγητή το φθόνο και το συμφέρον, η αντίδραση ενορχηστρώνεται, η υπονόμευση μεθοδεύεται και τα κακουργήματα τελεσιουργούνται:

 Στους Αγίους Αναργύρους, λένε οι συναξαριστές τους, έστησαν παγίδα. Γνώριζαν την αγάπη τους για τη γνώση και την επιστήμη. Τους παρέσυραν, λοιπόν, σε μια απόκρημνη  τοποθεσία, επειδή, τάχα, ανακάλυψαν εκεί κάποια ιαματικά βότανα και από εκεί τους γκρέμισαν και απαλλάχτηκαν απ' την παρουσία τους. Στην περίπτωση του Αγίου Παντελεήμονα τα πράγματα ήταν βολικότερα. Ήταν χριστιανός, σε μια εποχή, που ο χριστιανισμός αποτελούσε θανάσιμο έγκλημα. Τον κατέδωσαν, λοιπόν, και, με το μαρτυρικό τέλος του, οι «νομιμόφρονες» γιατροί συνέχισαν απρόσκοπτα το απάνθρωπο  έργο τους.

Τα παραδείγματα των προαναφερθέντων αγίων, είναι, νομίζω, χαρακτηριστικά. Αποκαλύπτουν και τις δυο τάσεις κινήτρων:

Κίνητρο των Αγίων Αναργύρων και του Αγίου Παντελεήμονα είναι η απεριόριστη και ανεξάντλητη αγάπη τους  για τον άνθρωπο. Οι σπουδές τους, οι κόποι και οι αγώνες και οι θυσίες ολάκερης της ζωής τους έχουν ως σκοπό να υπηρετήσουν τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πάσχει και υποφέρει. Τους ήταν αδιανόητο αυτοί να σωριάζουν πλούτη και οι συνάνθρωποί τους να υποφέρουν και να πεθαίνουν.

Και ασφαλώς το ίδιο κίνητρο λειτουργεί, όχι μόνο σ' αυτούς, που αγωνίζονται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, αλλά και των πάσης φύσεως ανθρωπίνων και κοινωνικών προβλημάτων. Και ασφαλώς δεν ήταν λίγοι, αλλά εκατομμύρια αυτοί, που διώχτηκαν και εκτελέστηκαν, επειδή έκαμαν το «έγκλημα» να παλέψουν  για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη…

Και εκτελέστηκαν και θυσιάστηκαν απ' αυτούς, που κάνουν τα πάντα  και θυσιάζουν τους πάντες για το μαμωνά. Για τους οποίους ο άνθρωπος, με τις ανάγκες του και  τα βάσανά του, δεν έχει καμιά απολύτως αξία. Τον βλέπουν απλά σαν ένα μέσον, για να πάνε όσο γίνεται μακρύτερα στο μονόδρομο της κερδοσκοπίας. Στον οποίο, όποιος μπαίνει εμπόδιο εξοντώνεται με κάθε τρόπο.

Για να φτάνουν κάποιοι στο σημείο, κι όταν ακόμη δεν υπάρχουν άρρωστοι, να βρίσκουν τρόπους να αρρωσταίνουν τους υγιείς και να επιμηκύνουν το χρόνο της "αρρώστιας" τους, προκειμένου να τους εκμεταλλεύονται, όσο γίνεται περισσότερο. Όπως ακριβώς κάνουν και οι αρχιερείς του καπιταλισμού, οι οποίοι, όταν δεν βρίσκουν αφορμές, τις εφευρίσκουν, για να ανοίγουν μέτωπα πολέμου (Αφγανιστάν, Ιράκ, κλπ), προκειμένου να προωθούν τα σχέδια του καπιταλιστικού Μινώταυρου.

Που, σε τελική ανάλυση, σημαίνει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι κάποιο κοινωνικό σύστημα, που είναι λίγο καλύτερο ή λίγο χειρότερο από κάποια άλλα. Αλλά ότι πρόκειται για το ολοκληρωτικό έγκλημα σε βάρος του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Που, όσο περισσότερο επικρατεί, τόσο περισσότερο γίνεται εγκληματικότερο.

Και για το έγκλημα αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι αρχιερείς του καπιταλισμού. Ευθύνονται και οι αρχιερείς του χριστιανισμού και  στην συντριπτική τους πλειονότητα οι, λεγόμενοι, ευσεβείς χριστιανοί. Και βέβαια κι εμείς οι ορθόδοξοι. Που δίνουμε τις πλειοψηφίες στα καπιταλιστικά κόμματα. Και γινόμαστε έτσι συνεργοί στο διαρκές και ολοκληρωτικό έγκλημα σε βάρος των συνανθρώπων μας και της ανθρωπότητας ολάκερης. Και βέβαια και ημών των ιδίων.

Και αυτό συμβαίνει, γιατί η καρδιά μας είναι δοσμένη, όχι στο Θεό, αλλά στο μαμωνά. Ενώ οι πρώτοι χριστιανοί, που είχαν στραμμένη την καρδιά τους προς το Θεό, είχαν όλοι τους «μια ψυχή και μια καρδιά». Που σημαίνει ότι ο πόνος και το πρόβλημα του καθενός, ήταν πρόβλημα και πόνος ολονών. Έτσι ώστε να αισθάνονται ότι ήταν «όλα για όλους κοινά». Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους.

Στη συνέχεια όμως μπήκε ανάμεσά τους ο μαμωνάς. Το πνεύμα της ιδιοτέλειας, «το εμόν και το σον, το ψυχρόν τούτο ρήμα», όπως λέει ο Χρυσόστομος. Και ακολούθησε η διάσπαση, η διαίρεση, οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις. Με αποτέλεσμα να έχουμε ανίερους ιερούς πολέμους και σταυροφορίες από τυχοδιώκτες και πλιατσικολόγους, που είχαν τόση σχέση με το Ευαγγέλιο και το χριστιανισμό, όση και ο Χριστός με τους σταυρωτές του. Κι αυτό το αντίχριστο πνεύμα έχουν υιοθετήσει στη συντριπτική τους πλειονότητα και σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των, λεγόμενων, χριστιανών.

Η χριστιανική κοινωνία, λέει ο Απόστολος Παύλος, είναι σαν το ανθρώπινο σώμα, όπου  όλα τα μέλη συνεργάζονται. Εάν πάσχει ή χαίρει ένα μέλος τους σώματος, συμπάσχουν και συγχαίρουν και τα υπόλοιπα. Προσφέρουν το καθένα, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, και παίρνουν, ανάλογα  με τις ανάγκες τους. Χωρίς το ένα να φθονεί ή να περιφρονεί το άλλο και χωρίς το καθένα να ζητεί να υποκαταστήσει όλα τα άλλα.

Φαντάζεστε, λέει στη συνέχεια ο Παύλος, ένα σώμα να είναι ολόκληρο μάτι ή κεφάλι! Στην περίπτωση που ένα μέλος του σώματος θα ζητούσε να πλεονεκτήσει έναντι των άλλων, δεν θα είχαμε άρτια και υγιή σώματα αλλά αποκρουστικές τερατοπλασίες. Και τέτοια αποκρουστική τερατοπλασία είναι ο καπιταλισμός. Όπου τα πολλά τα έχουν οι λίγοι, που γίνονται ολοένα και λιγότεροι και τα λίγα οι πολλοί, που γίνονται ολοένα φτωχότεροι. Μέχρι  που να καταντούν να μην έχουν τίποτε. Και τα εκατομμύρια των θανάτων από πείνα αποδεικνύουν ότι δεν υπερβάλλουμε αλλά απλά επισημαίνουμε μια μόνιμα θανατηφόρα πραγματικότητα.

Και μέρος και μέτοχοι αυτής της τερατοπλασίας είμαστε κι εμείς οι, λεγόμενοι, χριστιανοί. Συμμέτοχοι στη δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων,  που συντελείται στο όνομα  της θρησκείας του Μαμωνά.

 

                            παπα-Ηλίας, 10-07-2009