Ψάχνοντας το χρυσόμαλλο δέρας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Τρικυμισμένος και μονοσάνταλος

                                            θα προσαράξω

στης Κολχίδας τις μακρινές σπηλιές

Ψάχνοντας το χρυσόμαλλο δέρας

που εγκατέλειψαν οι ομοαίματοι

                           στη φύλαξη του δράκου

Σ’ ένα βόλο χώμα θα κλείσω  

                                   τη διχόνοια

Να βγάλουν οι Γίγαντες

                           τα κοφτερά μαχαίρια

να ξεκοιλιάσουν τη χοντρή κοιλία του

                                                     μηδενός

 

Κι’ όταν σπείρω τα δόντια του ροδιού

                                      στο μαύρο χώμα

Θ’ ανθίσουν οι κοντές ροδιές

                         τα χρυσοκόκκινα άνθη τους

 

Και θα γυρίζουν οι μέρες, οι μήνες                                 

                                          και τα χρόνια

Θα γυρίζουν οι αιώνες

                   με το δάχτυλο της ιστορίας

 

Ώσπου τελικά θα γυρίσει τα μέσα έξω

η διαλεκτική

για να πήξει το αίμα,

                     και να σαρκωθούν οι πόθοι

 

Τότε οι ψυχές θα πορευτούν παρέα

με ιαχές γκρεμίζοντας

                       της παρακμής τα κάστρα

 

Τότε οι ξωμάχοι στα ξέφωτα του δάσους

τα ξωτικά θα καλέσουν

                           σε δείπνο μυστικό

μοιράζοντας άρτο σεβασμού

                            και βατόμουρα αγάπης

και θα καταλάβουν όλοι

         πως η παρουσία του αλλουνού

                             είναι χαρά δική τους

 

Και για να αρχίσει ο χορός

θα ‘ρθουν  χτυπώντας τα ντέφια

                                              οι νεράιδες

ανεμίζοντας τα πέπλα τους

                στο βλέφαρο του φεγγαριού

ώσπου να γίνει ο σκοπός ανάγκη

στο δρόμο της παγκόσμιας ανατολής

 

                                        21 Μαΐου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος