Καθάριο νόημα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 Στην ερημιά της μοναξιάς

             ανατέλλει το νόημα

Έρχεται καθάριο σαν κρύσταλλο

                                    της νηνεμίας

αστραφτερή, ιριδίζουσα αλήθεια

να εξαγνίζει το έρεβος

Για να γίνει το κάρβουνο διαμάντι

άχραντο κι αμόλυντο

                    να λαμπυρίζει σαν ιδέα

 

Μέσα στης λάμψης

                       τον καθάριο κεραυνό

θα διαπεράσει της ιστορίας

              τους σκοτεινούς θαλάμους

η δικαιοσύνη με τα μάτια δεμένα

 

Και ψηλά απ’ τα βράχια

              αγναντεύοντας την αδικία

θα γλύφει τις πληγές της στέρησης

ο αρχάγγελος της αγάπης

 

Όμως πριν, διάτορος

             η κραυγή της αγανάκτησης

θα σκίζει τα πουκάμισα

                            στα πεζοδρόμια

με την απόγνωση

στην άκρη του ματιού κορόμηλο

 

Ώσπου τους πόθους οιακίζοντας

               θα συναντήσει την ελπίδα

στο φεγγοβόλημα της αστραπής

 

Και θα σαλπάρει το πλοίο

              για τις χώρες του λωτού

με τα πανιά φουσκωμένα

                            ούριους ανέμους

και της καταιγίδας τον ξεριζωμό

                            στα ξάρτια, ενθύμιο

 

Αφήνοντας ξοπίσω τις ιδέες

      που μούλιασαν στα βαλτοτόπια

και τις οσμές που ξεχύθηκαν

           απ’ τα σπλάχνα της εξουσίας

 

Όμως κουβαλώντας μαζί

το σεπτό σκήνωμα της αγνότητας

που θέρισε η εξουσία

             στους αιώνες της παρακμής

 

                                           20 Μαΐου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος