ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ;

 

Του Νίκου Μπέκη*

 

«Μας ήρθε άνοιξη πικρή το καλοκαίρι μαύρο

μας ήρθε κι ο χινόπωρος βαρύς φαρμακωμένος

μας ήρθε φράγκος βασιλιάς μας ήρθε βαβαρέσος.»

                                                Δημοτικό για τον Όθωνα.

 

Είναι πράγματι εντυπωσιακή, λυσσαλέα θάλεγε κανείς, η προσπάθεια που κάνουν τα ξεφωνημένα ΜΜΕ ώστε να «ξεχάσει» ο κόσμος τα δεινά του, την ανεργία, τη φτώχια, την εξαθλίωση, την πείνα, το ανύπαρκτο μέλλον του και να επικεντρωθεί στο ανούσιο, παραπολιτικό, θεάτρου σκιών ερώτημα, ποιος, δηλαδή, θα είναι ο δοτός πρωθυπουργός της πραξικοπηματικής κυβέρνησης, μετά την «απόσυρση» του ακατονόμαστου! Λες και αυτό είναι το μέγα πρόβλημα της χώρας.

Και είναι αφάνταστα προκλητικό, να βλέπεις τις μούρες όλων αυτών (υπουργών, βουλευτών, κομματικών στελεχών), που μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν απ’ το καβούκι τους, να βγαίνουν στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και, με απύθμενο θράσος, να λένε, τάχα μου, τη γνώμη τους για τις «εξελίξεις», σαν να μη συνέβη τίποτα τα δύο προηγούμενα χρόνια, σαν να μην είναι οι ίδιοι, που με την ψήφο τους και τις αποφάσεις και πράξεις τους, καταστρέψανε τη χώρα και το λαό και ετοιμάζονται τώρα να δώσουν τη χαριστική βολή, ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας την κατοχική δανειακή σύμβαση.

Ταυτόχρονα, οι γνωστοί πρετεντέρηδες, καψήδες, τρέμησες, λιαροπούλες και λοιπές-λοιποί, παχυλά αμειβόμενοι, μεγαλοδημοσιογράφοι και παπαγαλάκια του συστήματος, συναγελάζονται μαζί τους, τους κάνουν κατάλληλες «πάσσες» για να ξεφουρνίσουν τις ανούσιες, εμετικές, διαχρονικά, ατάκες τους, προσέχουν να μην τους δυσαρεστήσουν, να μην τους φέρουν σε δύσκολη θέση, να μην τους θυμίσουν, έστω και στο ελάχιστο, την εξαθλίωση του λαού και την ταπείνωση της χώρας που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν. Και είναι χαρακτηριστική η ανακούφιση που βλέπει κανείς στα πρόσωπα και στο ύφος όλων αυτών των συνενόχων, δημοσιογράφων και πολιτικών, μιας και αισθάνονται, ίσως, ότι μπορούν, έστω για λίγες μέρες, να ξεγελάσουν, να αποσείσουν το μέγα άγος της ύβρης εναντίον του λαού και του τόπου.

Πρόκειται, κυριολεκτικά, για μια εικονική πραγματικότητα, για ένα θέατρο σκιών που, όχι μόνο θα τελειώσει γρήγορα, αλλά θα προκαλέσει πολύ περισσότερη οργή, συσωρευτικά, απ’ όση επιδιώκει να καταπραΰνει. Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι στο γυαλί, αλλά στο μεροκάματο που λείπει, στο ρεύμα που κόβει η ΔΕΗ, στο μαγαζί που κλείνει, στον εργαζόμενο που χάνει τη δουλειά του, στα φάρμακα και στις εξετάσεις που δεν μπορούν να πληρωθούν, στις συντάξεις που κατάντησαν βοήθημα, στους πενιχρούς μισθούς που δεν φτάνουν πια ούτε για τα απαραίτητα, στην συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει πια μέλλον. Το έκλεψαν!

Με αυτή την πραγματικότητα μπροστά μας, το ποιος αχυράνθρωπος, ποιο ανδρείκελο θα κληθεί να παριστάνει τον πρωθυπουργό, δεν έχει καμιά, μα καμιά σημασία. Όποιος και νάναι δεν θα αποτελεί παρά εντολοδόχο πολιτικής που θα του υπαγορεύει ο Αρμοστής των γαλλογερμανών, μέσω των επιτελείων των εθελόδουλων κομμάτων που θα τον διορίσουν! Αυτό λοιπόν που έχει σημασία, πέρα απ’ τη διάλυση της κοινωνίας, την προϊούσα φτώχια και εξαθλίωση, είναι πως η χώρα μετατρέπεται τάχιστα σε μπανανία, χάνει και τα τελευταία ίχνη λαϊκής κυριαρχίας, είναι υπό κατοχή. Και αυτό δε μπορεί κανείς να το «ξεχάσει»!

«Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις, φίλε.

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.»

Γ. Σεφέρης Τελευταίος Σταθμός. (πάλι)

 

Βέροια, 7-11-2011

 

* Ο Νίκος Μπέκης είναι πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ημαθίας