ΤΟΥΡΚΙΚΗ «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ» ΕΙΣΒΟΛΗ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Ενώ η κρίση της ελληνικής κοινωνίας εντείνεται και οξύνεται συμβαίνει να πυκνώνει η προβολή από τηλεοπτικούς μας σταθμούς τουρκικών σειρών, οι οποίες, όπως τονίζουν οι ειδικοί, κατακτούν μεγάλο αριθμό τηλεθεατών. Το φαινόμενο αυτό κρίνεται από αρκετούς και ιδιαίτερα απ’ εκείνους που θεωρούν την Τουρκία ως τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό μας, ως άκρως ανησυχητικό!
Ας θέσουμε κατ’ αρχήν το ερώτημα: Γιατί οι ιδιοκτήτες των σταθμών που μεταδίδουν τις σειρές έχουν επιλέξει τουρκικές αντί των συνήθων αμερικανικών. Δεν είναι δύσκολο να δώσουμε την απάντηση: Προφανώς επειδή είναι κατά πολύ φθηνότερες και οι ιδιοκτήτες των σταθμών είναι πρωτίστως έμποροι. Όμως δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ο ενημερωμένος τηλεθεατής ότι δια των σειρών διενεργείται νεοοθωμανική προπαγάνδα κατά δύο τρόπους: Προβάλλεται η Τουρκία της χλιδής, δηλαδή της άρχουσας τάξης, η οποία τάξη κρατά στην ανέχεια τον τουρκικό λαό με τα μύρια όσα προβλήματα, μεταξύ των οποίων και το καυτό κουρδικό ζήτημα. Πέρα από αυτό δεν παραλείπεται η αναφορά στις επιδιώξεις της γείτονος προς επέκταση του ζωτικού της χώρου. Έτσι αρκετές σκηνές γυρίστηκαν στην κατεχόμενη Κύπρο και γι’ αυτό έχουν προκαλέσει την αγανάκτηση κάποιων αδελφών μας, οι οποίοι ακόμη ονειρεύονται (και έχουν κάθε δικαίωμα, αφού το σχέδιο Ανάν καταψηφίστηκε) την επάνοδο στις πατρογονικές τους εστίες. Βέβαια οι έμποροι της τηλεθέασης δεν επέδειξαν την ελάχιστη ευαισθησία ως αποδέκτες των διαμαρτυριών, μιμούμενοι τη στάση των πολιτικών μας!
Ας θέσουμε τώρα το ερώτημα: Γιατί οι Έλληνες εντυπωσιάζονται (είναι βέβαιο) από τις τουρκικές σειρές; Αντικειμενικά κρίνοντας πρέπει να δεχθούμε ότι είναι ανώτερα τόσο από τα λατινοαμερικανικά, όσο και από τα ελληνικά αντίστοιχα. Τα των δικών μας σκηνοθετών δεν είναι πλέον στο ελάχιστο συναισθηματικά ούτε καν εγκεφαλικά, αλλά φαλλικά. Η χυδαιότητα είναι το μόνο γνώρισμα των συγχρόνων εγχωρίων «καλλιτεχνικών» παραγωγών. Στις τουρκικές σειρές ο Έλληνας βρίσκει αρκετά στοιχεία από τη χαμένη του κληρονομιά. Καθώς σύρθηκε βίαια από εκείνους, που ήθελαν να τον εξευρωπαΐσουν (σαν να μην ήταν Ευρωπαίος), προς την αποδοχή ξένων πολιτιστικών προτύπων, αισθάνεται να γεύεται στις τουρκικές σειρές κάτι από τη χαμένη πλέον σήμερα οικογενειακή και κοινωνική ζωή των παιδικών του χρόνων. Ναι, οι Τούρκοι σκηνοθέτες δείχνουν απέραντο σεβασμό προς τους γονείς, αρκετό σεβασμό στις γυναίκες και στην οικογένεια. Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό που μας συνέδεε με την Ανατολή, την οποία φαίνεται στο θέμα μας να εκπροσωπεί η Τουρκία. Όταν θέλουμε να διασκεδάσουμε και όχι να πιθηκίσουμε, θα στραφούμε, πέρα από τα δικά μας, προς ανατολίτικους ρυθμούς και τραγούδια. Ζεϊμπέκικο χόρεψε ακόμη και ο αμερικανοθρεμένος πρωθυπουργός μας. Αλλά και οι Τούρκοι αγαπούν την ελληνική μουσική, όπως το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Ας θέσουμε ακόμη ένα ερώτημα: Και γιατί είναι καλύτερο να προβάλλονται και στις απογευματινές ζώνες σειρές αμερικανικής παραγωγής με την πληθώρα των εγκλημάτων και τις ιδιαίτερα βίαιες σκηνές και μάλιστα σε κοντινά πλάνα, ώστε να εξοικειωνόμαστε με το αίμα το οποίο ρέει άφθονο εκεί, όπου επιχειρούν σε όλη την έκταση του πλανήτη οι φορείς του δυτικού πολιτισμού; Βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνουμε ότι και στις τουρκικές σειρές προβάλλεται το έγκλημα, το έγκλημα του τουρκικού υποκόσμου, ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το κεμαλικό κατεστημένο, αυτό που επί αιώνα περίπου επιχειρεί τον βίαιο εκδυτικισμό του τουρκικού λαού. Το κοινωνικό έγκλημα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του δυτικού ανθρώπου.
Εκφράζεται από συμπατριώτες μας η ανησυχία να επηρεαστεί ο Έλληνας τηλεθεατής από την προπαγάνδα της Τουρκίας και να αποκτήσει πνεύμα υποτέλειας και αντίληψη ψευδούς ισχύος της γείτονος. Δεν είναι η ανησυχία αυτή παντελώς αδικαιολόγητη ούτε όμως και πρέπει να υπερεκτιμάται ο κίνδυνος. Η Τουρκία είναι χώρα υποτελής όπως ακριβώς και εμείς. Σήμερα λέγεται ότι στη χώρα μας υπάρχει τρομακτική διάσταση απόψεων μεταξύ λαού και κυβέρνησης. Το ίδιο συμβαίνει και εκεί. Εκεί όμως ο Ερντογάν, αν αναλάμβανε αγώνα εκκαθάρισης της χώρας από το κεμαλικό παρακράτος, θα στεφόταν νικητής (αν ήταν ακραιφνής ισλαμιστής και όχι εντολοδόχος για την άσκηση της πολιτικής των δυτικών και του Ισραήλ), γιατί ο τουρκικός λαός, παρά την αλλοτρίωση, εμμένει με ζήλο στις παραδόσεις του. Αν εδώ εμφανιζόταν πολιτικός με το σύνθημα «πίσω στις ρίζες μας», πόσους Νεοέλληνες θα συγκινούσε; Ακόμη θα είχαμε τη δύναμη στο δημοψήφισμα, που τελικά δεν θα διεξαχθεί, να ψηφίζαμε ΟΧΙ, όπως οι Κύπριοι για το σχέδιο Ανάν; Ή αναλογιζόμενοι τις συνέπειες πιθανής πτώχευσης θα σπεύδαμε να αποδεχθούμε την υποτέλειά μας με αντάλλαγμα να μας τρέφουν έστω και στοιχειωδώς;
Η Τουρκία δεν είναι ο κύριος εχθρός μας. Ποτέ δεν προκάλεσε συμφορά στον ελληνισμό δίχως ξένη παρακίνηση. Η εθνοκάθαρση των χριστιανών (1914-1922) ήταν σχέδιο Γερμανών επιτελών, το οποίο εφήρμοσαν γερμανοσπουδασμένοι Τούρκοι αξιωματικοί με δυτικό προσανατολισμό (Νεότουρκοι). Η βία εξέγερση του όχλου της Κωνσταντινούπολης (1955) δεν ήταν αυθόρμητη, αλλά σχέδιο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, το οποίο εφήρμοσαν οι δυτικόφρονες κεμαλικοί. Ήταν τότε που ο Παπάγος τόλμησε να φέρει το θέμα της Κύπρου προς συζήτηση στον ΟΗΕ. Η εισβολή στην Κύπρο (1974) έγινε με τις ευλογίες ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας, επειδή ανησυχούσαν για την αδέσμευτη πολιτική της Κύπρου και επειδή προετοίμαζαν παράλληλα το έδαφος για την εκμετάλλευση των από τότε γνωστών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου. Και εμείς μετά από τόσες συμφορές (προσθέστε και τον εμφύλιο) εξακολουθούμε να αποκαλούμε φίλους, συμμάχους και εταίρους τους διαχρονικά ολετήρες μας και να καλλιεργούμε σιωπηλά την αντίληψη στον λαό ότι η Τουρκία είναι το μοναδικό διαχρονικά πρόβλημα, που δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε προς την ευημερία, ενώ παράλληλα, μέσω της εξωτερικής πολιτικής της υποτέλειας, αποδεχόμαστε τις τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες γίνονται για εντυπώσεις στο εσωτερικό της γείτονος, και καλλιεργούμε εμείς οι ίδιοι (και όχι οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές) πνεύμα ηττοπάθειας απρόθυμοι να υπερασπιστούμε ακόμη και το πάτριο έδαφος στη Δυτική Θράκη, στην οποία αλωνίζει ο Τούρκος πρόξενος και οι εγκάθετοί του! Ας θέσουμε ένα ακόμη ερώτημα: Αν κάποτε αποφασίσει να μας επιτεθεί η Τουρκία, η πληγωμένη από την αντιπαράθεσή της με τους Κούρδους, αυτό θα γίνει εν αγνοία των ΗΠΑ και Ισραήλ και παρά τη θέλησή τους; Αλήθεια πιστεύουμε ότι το κεφάλαιο το ελεγχόμενο από τον διεθνή σιωνισμό, το οποίο στην απληστία του μας έφερε στο κατάντημα που βρισκόμαστε με την αμέριστη βοήθεια που προσέφεραν σ’ αυτό οι κυβερνήσαντες τη χώρα κατά την τελευταία τριακονταετία, δεν έλεγχει πλέον την κατάσταση στη γείτονα, η οποία αφελώς πιστεύουμε ότι τείνει να καταστεί υπερδύναμη; Τα λεγόμενα περί σύμπλευσης συμφερόντων Ελλάδος και Ισραήλ είναι άκρως παραπλανητικά και εύχομαι η χώρα μας να μην υποστεί μία ακόμη συμφορά εξ αιτίας της άσκησης εξωτερικής πολιτικής κατ’ εντολήν έξωθεν. Αν μας επιτεθεί η Τουρκία αναρωτηθείτε: Τι θέλουν να αρπάξουν από μας οι «σύμμαχοί» μας; Δεν είναι δύσκολο να απαντήσουμε τώρα που δεν αποκαλούνται πλέον μυθομανείς, όσοι κάνουν λόγο για τα υποθαλάσσια κοιτάσματα.
Ο τουρκικός λαός, στις φλέβες του οποίου ρέει άφθονο το ρωμαίηκο αίμα, δεν είναι ο κύριος εχθρός μας. Το μαρτυρούν όλοι, όσοι δέχονται τη φιλοξενία του επισκεπτόμενοι τις χαμένες εξ αιτίας της αφροσύνης μας και της υποτέλειας στους δυτικούς πατρίδες.
