ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ:

Η Ελλάδα δεν είναι χρεοκοπημένη, οδηγείται σκόπιμα στην πτώχευση, ενώ οι οφειλές της Γερμανίας αποτελούν ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο της, εάν και εφόσον αποφασίσει επιτέλους κάποια Ελληνική κυβέρνηση να τις διεκδικήσει – Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

 

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

“Οι βασικές αιτίες της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης ευρίσκονται στην έκρηξη του ιδιωτικού δανεισμού. Από το ξεκίνημα του κοινού νομίσματος, από το 1999 δηλαδή, έως το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, τα ιδιωτικά χρέη αυξήθηκαν σε τεράστιο βαθμό – ενώ τα κράτη είχαν ακολουθήσει μία πολιτική σχετικής λιτότητας” (Πηγή: ΜΜ-IMF). Όπως φαίνεται, τα δημόσια χρέη των περισσοτέρων χωρών της Ευρωζώνης αυξήθηκαν μετά την κρίση του 2008 – σε ορισμένες περιπτώσεις δε, όπως σε αυτήν της Ιρλανδίας, σχεδόν τετραπλασιάστηκαν μέσα σε τρία μόλις χρόνια. Η αιτία ήταν η ανάληψη των υποχρεώσεων του ιδιωτικού τομέα από τα κράτη – κυρίως των τραπεζών, οι οποίες διαφορετικά θα είχαν χρεοκοπήσει (κάτι που δεν ισχύει για την Ελλάδα, ο ιδιωτικός τομέας της οποίας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, ήταν υγιέστατος, πριν από την εισβολή τουλάχιστον του ΔΝΤ).    

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, είναι αδύνατον να μειώσουν τα κράτη το δημόσιο χρέος τους, όσο συνεχίζουν να ενισχύουν τράπεζες και επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα περιορίζονται τα έσοδα τους – παράλληλα με τη μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών, σαν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, της εγκληματικής πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (μειώσεις μισθών, υψηλή φορολόγηση κλπ.), η οποία προκαλεί ύφεση και στη συνέχεια στασιμοπληθωρισμό.

Στον Πίνακα IΙ τώρα που ακολουθεί, αναγράφονται τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, ορισμένων δυτικών χωρών, έτσι ώστε να δούμε που ακριβώς ευρίσκεται η χώρα μας σήμερα, ενώ ακολουθεί μία περιληπτική ανάλυση τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Πηγή: MM (IMF), Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Ιρλανδία: Αν και η χώρα είχε δημόσιο χρέος περί το 30% επί του ΑΕΠ της πριν από την κρίση, η ανάληψη ενός μέρους των χρεών των τραπεζών, την οδήγησε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στο 109%. Εν τούτοις, το πρόβλημα της συνεχίζει να μην είναι τόσο το δημόσιο χρέος, όσο το ιδιωτικό – αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο όλων των χωρών, οι οποίες αναλύονται στο πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας του ΔΝΤ. Παρά το ότι λοιπόν ανακοινώνεται ότι, θα εξέλθει από την κρίση και θα απευθυνθεί στις αγορές το 2013, δεν μπορούμε να μην αμφιβάλλουμε. Κατά την άποψη μας οι δύστυχοι πολίτες της, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να αναλάβουν το χρέος των τραπεζών, καθώς επίσης να υποταχθούν στις εντολές του ΔΝΤ, απλά «ταΐζονται» με ελπίδες – έτσι ώστε να υπομένουν αδιαμαρτύρητα τη λεηλασία τους.  

Μ. Βρετανία: Ουσιαστικά τα προβλήματα της είναι αντίστοιχα με αυτά της Ιρλανδίας – οπότε, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα. Προς στιγμήν διασώζεται από το μέγεθος της οικονομίας της, από το νόμισμα της, καθώς επίσης από τις Η.Π.Α. – κάτι που δεν θα διατηρηθεί για πολύ χρόνο ακόμη, με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη. Εάν κάποιος δε επενδύσει ξανά στην υποτίμηση του νομίσματος της, όπως κάποτε ο G. Soros, μάλλον δεν θα χάσει τα χρήματα του.

Ιαπωνία: Το δημόσιο χρέος της συνεχίζει να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ στον πλανήτη, ενώ δεν μπορεί να καταπολεμηθεί, παρά τα συνεχή προγράμματα των τελευταίων είκοσι ετών, με στόχο την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης. Παραμένει λοιπόν «παράδειγμα» των τρομακτικών συνεπειών του αποπληθωρισμού, αν και έχει την τύχη να δανείζεται με το χαμηλότερο επιτόκιο παγκοσμίως, κυρίως από τους πολίτες της – τους μεγαλύτερους αποταμιευτές του πλανήτη. Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως, μετά την κρίση δηλαδή, η κατανάλωση έχει σχεδόν μηδενισθεί, με τα εμπορικά κέντρα να ερημώνουν, ενώ οι τράπεζες έχουν υψηλό χρέος, οι επιχειρήσεις επίσης και η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη – προοπτικές μάλλον «ζοφερές» για το μέλλον της χώρας. 

Ισπανία: Το κυριότερο πρόβλημα της, μετά την ανεργία, την κρίση ακινήτων και την τραπεζική κρίση (ανάλογη εξέλιξη με την Ιρλανδία), είναι τα τεράστια χρέη των δήμων της – κυρίως δε της Βαρκελώνης. Επίσης, τα χρέη των επιχειρήσεων της, τα οποία αργά ή γρήγορα θα έχουν αρκετά σοβαρές συνέπειες για το κράτος.

Γαλλία: Τόσο οι επιχειρήσεις της, όσο και οι τράπεζες, έχουν αρκετά μεγάλα χρέη – ενώ φαίνεται πως «αποκρύπτει» κάποια προβλήματα της, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Η πιθανότατη απώλεια της αξιολόγησης της (ΑΑΑ), θα δημιουργήσει εκρηκτικά προβλήματα στην Ευρωζώνη.  

Βέλγιο:  Αποτελώντας κρυφό φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, η χώρα έχει τη δυνατότητα να διατηρεί σταθερό το μεγάλο δημόσιο χρέος της, σε σχέση με το ΑΕΠ – λόγω της συνεχούς ανάπτυξης της. Εν τούτοις, είναι πιθανότατα ο επόμενος υποψήφιος μειωμένης αξιολόγησης – γεγονός που θα της δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, εάν αυξηθούν παράλληλα τα επιτόκια δανεισμού, λόγω του υψηλού χρέους της σε απόλυτα μεγέθη.         

Πορτογαλία: Εκτός από τις τράπεζες, όλοι οι άλλοι δείκτες της είναι αρνητικοί – ενώ οι δυνατότητες νέων προγραμμάτων λιτότητας είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Κατά την άποψη μας, η χώρα ευρίσκεται στο χείλος της καταστροφής – γεγονός που μάλλον θα παρασύρει και τη γείτονα Ισπανία. 

Ιταλία: Έχει τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα (δημόσιο), αν και σημαντικά μεγαλύτερα στον κλάδο των τραπεζών. Κατά την άποψη μας, εάν τυχόν ελεγχθεί από το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος της θα ξεπεράσει πολύ γρήγορα το 150% – αφού πολλοί δημόσιοι φορείς της (νοσοκομεία, δήμοι κλπ.), είναι τουλάχιστον υπερχρεωμένοι (κρυφά). Η Cosco βέβαια (άρθρο μας), η Κίνα κατ’ επέκταση, καθώς επίσης η εσωτερική χρηματοδότηση των ομολόγων της και οι «έκνομες» ισχυρές οργανώσεις της, αποτελούν ίσως δικλείδες ασφαλείας.    

Η.Π.Α.: Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων, των τραπεζών, των ελλειμμάτων κλπ. έχει μετατρέψει την υπερδύναμη σε μία πυρηνική βόμβα τεραστίων διαστάσεων για τον πλανήτη. Οι κοινωνικές αναταραχές, καθώς επίσης οι πιθανές αιματηρές εξεγέρσεις, θα έχουν ανυπολόγιστα αποτελέσματα για όλους μας – πόσο  μάλλον εάν επιταχυνθεί η μετανάστευση των κεφαλαίων στην Ασία (άρθρο μας).     

Γερμανία: Η Αχίλλειος πτέρνα της είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως μόχλευση του τραπεζικού της συστήματος, η οποία μπορεί να απειλήσει σοβαρά την πραγματική της οικονομία – κατ’ επέκταση τα νοικοκυριά της, τα οποία αποταμιεύουν κυρίως σε μετρητά (ακριβώς για το λόγο αυτό φοβούνται τον πληθωρισμό και επιλέγουν το «σκληρό νόμισμα»). Επίσης το κοινωνικό κράτος της, το οποίο έχει αναλάβει μελλοντικές υποχρεώσεις απέναντι στους Πολίτες του (έμμεσο εσωτερικό χρέος), της τάξης των 5.000 δις €.     

Ελλάδα: Τα μεγέθη της χώρας μας, σε σχέση με το 2008, έχουν επιδεινωθεί, αφού το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό), αυξήθηκε από περίπου 254% του ΑΕΠ, στο 333% – γεγονός όμως που οφείλεται στην πτώση του ΑΕΠ, λόγω κυρίως της υφεσιακής πολιτικής, στην οποία την καταδίκασε σκόπιμα το ΔΝΤ.

Εν τούτοις, η Ελλάδα συνεχίζει να ευρίσκεται σε εξαιρετική συγκριτικά θέση, αφού έχει το ίδιο περίπου συνολικό χρέος (333%) με τη Γερμανία (321%), παρά τη μείωση του ΑΕΠ της – ενώ διαθέτει, σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, μεγάλη δημόσια περιουσία. Για παράδειγμα, τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Μεγάλη Βρετανία, έχουν ιδιωτικοποιήσει σχεδόν τα πάντα – επίσης η Γερμανία, σε μεγάλο βαθμό. Επομένως η Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη θέση, ακόμη και από τη Γερμανία – ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες της οι οποίες, με 22% του ΑΕΠ, είναι πολύ λιγότερο χρεωμένες, από όλα τα άλλα κράτη. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις οφείλουν επίσης ελάχιστα συγκριτικά, ενώ τα νοικοκυριά μας δεν ξεπερνούν το μέσον όρο. Τέλος, οι πιθανοί κίνδυνοι των υγιών τραπεζών και επιχειρήσεων δεν οφείλονται στις ίδιες, αλλά στην ενδεχόμενη χρεοκοπία του δημοσίου – η οποία δεν έχει «τιμολογηθεί» ακόμη για καμία από τις άλλες χώρες. Κατά την άποψη μας λοιπόν, όλα αυτά θα έπρεπε να μας προβληματίσουν σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά τις πραγματικές «προθέσεις» των μπράβων των τοκογλύφων – οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε χρεοκοπημένοι (δυστυχώς με τη μάλλον αθέλητη βοήθεια της κυβέρνησης μας), έτσι ώστε να αναγκάσουν να εκποιήσουμε τα πάντα χωρίς λόγο, σε τουλάχιστον εξευτελιστικές τιμές – ένα γεγονός που τεκμηριώνεται απόλυτα από τον Πίνακα ΙΙ.

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 22. Οκτωβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, καθώς επίσης συγγραφέας τριών οικονομικών βιβλίων. 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2461.aspx?mid=50

 

Συνέχεια στο  Μέρος ΙΙΙ