Οι δυο Χούντες και οι «αναρχικοί»

Του Τάκη Φωτόπουλου

Ο λαϊκός σεισμός της 19 και 20 Οκτώβρη με τα μαζικά συλλαλητήρια και καταλήψεις σε όλη τη χώρα είχε εγκληματική κατάληξη τον θάνατο, άμεσα ή έμμεσα από τη κρατική βία, οικοδόμου μαχητού του ΠΑΜΕ αλλά και τον τραυματισμό πολλών άλλων μελών του, είτε από ανθρώπους των υπηρεσιών του κράτους και του παρακράτους (η μετεμφυλιακή Ελληνική Ιστορία βρίθει από παρόμοιες προβοκατόρικες πράξεις) είτε από μια κατηγορία δήθεν αναρχικών που στη πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με τη κλασική αναρχική θεωρία ή πράξη.

Πρόκειται δηλαδή για ένα νέο είδος μεταμοντέρνου «αναρχικού», o οποίος δεν διαθέτει καν αντισυστημικό πρόταγμα (όπως οι κλασικοί του αναρχισμού Μπακούνιν, Κροπότκιν και σύγχρονα ο Μπούκτσιν) αλλά είτε ασχολείται με επί μέρους αγώνες για τα δικαιώματα (γυναικών, μεταναστών κ.λπ.) είτε εκφράζεται με ένα είδος «λάιφ στάιλ» αναρχισμού — όπως εύστοχα τον ονόμασε  ο τελευταίος θεωρητικός του αναρχισμού, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν που αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον αναρχισμό στα γηρατειά του. Αυτό το είδος «αναρχικού» εκφράζει ουσιαστικά την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που στοχεύει στη κατάργηση κάθε εθνικής κυριαρχίας, (παράλληλα με τη κατάργηση της οικονομικής κυριαρχίας που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση) χάριν της «προστασίας» των ατομικών δικαιωμάτων κ.λπ. — δικαιολογία που έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από την υπερεθνική ελίτ για να δικαιολογήσει τους εγκληματικούς πολέμους της (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη) και τώρα αυτούς που ετοιμάζει (Συρία, Ιράν κ.λπ.).

Έτσι, βλέπουμε σήμερα αυτόν τον τύπο «αναρχικού» να ανακηρύσσει «επαναστάτες» (μαζί με κάποιους δήθεν «Μαρξιστές» της εκφυλισμένης «αριστεράς») τους νατοϊκούς αλήτες που μαζί με το ίδιο το ΝΑΤΟ μακέλεψαν τον λαό της Λιβύης, ή να αγωνίζεται σήμερα για τα δικαιώματα των αντιπάλων του Μπααθικού καθεστώτος στη Συρία, ή του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, συμμετέχοντας έτσι και αυτός, εσκεμμένα ή μη, στη διαδικασία αντικατάστασης των  καθεστώτων αυτών από πελατειακά καθεστώτα  της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ. Η έλλειψη οποιασδήποτε συστημικής ανάλυσης που χαρακτηρίζει αυτούς τους «αναρχικούς» τους κάνει ανίκανους να καταλάβουν ότι ο πρωταρχικός στόχος ενός πραγματικού αναρχικού είναι, όπως πάντα ήταν, η ανατροπή του ίδιου του παγκόσμιου συστήματος, όπως εκφράζεται αυτό από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» καθώς και της  υπερεθνικής ελίτ που διαφεντεύει αυτό το σύστημα (μέσω της ΕΕ, του G8, του ΝΑΤΟ κ.λπ.), και όχι η ανατροπή του κάθε… Ασσάντ ή  Αχμαντινεζάντ, που απόκειται στους αντίστοιχους λαούς να τη πραγματοποιήσουν, χωρίς τη «βοήθεια» του ΝΑΤΟ και τη συνέργεια της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Ιδιαίτερα μάλιστα αν τα καθεστώτα αυτά παίζουν σήμερα σημαντικό ρόλο στο διεθνές κίνημα κατά της υπερεθνικής ελίτ, ακριβώς επειδή δεν είναι πελατειακά καθεστώτα, όπως θέλει να τα μετατρέψει η ελίτ αυτή με το πρόσχημα της προστασίας των δικαιωμάτων.

Αντίστοιχα, όσον αφορά τη σημερινή καταστροφική κρίση για τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας, οι «αναρχικοί» αυτοί, μη διαθέτοντας την παραμικρή αντισυστημική ανάλυση (πέρα από κάποια σλόγκαν για αυτό-οργάνωση) βλέπουν εξίσου (αν όχι περισσότερο!) εχθρό τους το ΚΚΕ με την κοινοβουλευτική Χούντα. Η άθλια αυτή άποψη, που ήδη οδηγεί σε επιθέσεις «αναρχικών» κατά των γραφείων του ΚΚΕ και ένα «εμφύλιο πόλεμο» μέσα στο αντισυστημικό κίνημα, που μόνο οι ελίτ και οι μυστικές υπηρεσίες τους θα είχαν συμφέρον να ενθαρρύνουν, εκφράζεται παραδειγματικά σε επίπεδο κοινωνικού μίντιουμ από το Αθηναϊκό ιντιμίντια, το οποίο δεν δίστασε όλες αυτές τις μέρες να εξαπολύσει μια δυσώδη αντικομμουνιστική εκστρατεία κατά του ΚΚΕ (δήθεν από «αναρχική» σκοπιά), ενώ παράλληλα έκρυβε κάθε επικριτικό σχόλιο της άποψης αυτής, (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις, αλλά ακόμη και από πραγματικούς αναρχικούς!)

Οι «αναρχικοί» όμως αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν ότι, ανεξάρτητα από την κριτική που θα μπορούσαν να κάνουν, από τη σκοπιά τους, στο κόμμα αυτό για τη τακτική του και τη στρατηγική του, αν όχι και για τους στόχους του σε σχέση με μια απελευθερωτική κοινωνία, σήμερα, είναι η μοναδική δύναμη στον ευρύτερο αντισυστημικό χώρο (κρατικοσοσιαλιστές αλλά και ελευθεριακοί κ.λπ.), με σημαντική απήχηση στο λαϊκό κίνημα, που έχει συνεπή αντισυστημική θέση σε σχέση με την κρίση. Και αυτό, αντίθετα με την την εκφυλισμένη «αριστερά» που ανέφερα, η οποία εξαπατά τον λαό ότι δήθεν θα μπορούσε να βγει από τη σημερινή καταστροφική κρίση όντας μέσα στην ΕΕ (αν όχι και στην Ευρωζώνη!), υιοθετώντας δηλαδή μια «προοδευτική» παραλλαγή των συστημικών θέσεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ίδιοι  «αναρχικοί» και οι οργανώσεις που τους εκπροσωπούν στην χώρα μας  (ΑΚ, Καστοριαδικές οργανώσεις διαφόρων ειδών κ.λπ.) δεν παίρνουν θέση για το κρίσιμο θέμα της εξόδου από την ΕΕ και για την αυτοδύναμη οικονομία, που είναι όμως αναγκαίες προϋποθέσεις για μια συστημική έξοδο από την κρίση, συμπλέοντας έτσι (όπως και με τα θέματα Λιβύης, Συρίας, Ιράν κ.λπ.) με την εκφυλισμένη «Αριστερά.

Με άλλα λόγια, τόσο οι «αναρχικοί» αυτοί όσο και η εκφυλισμένη «Αριστερά» αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν ότι η δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, που κάθε ημέρα γίνεται και περισσότερο εγκληματική, είναι απλό παρακλάδι της υπερεθνικής Χούντας/ελίτ που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα άτυπα σε διεθνές επίπεδο και εκπροσωπείται στη χώρα μας από την τρόικα. Έτσι:

πρώτον, τόσο η υπερεθνική Χούντα όσο και η δική μας δεν έχουν την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, η πρώτη  για να μακελεύει λαούς στρατιωτικά, ή να καταστρέφει άλλους οικονομικά (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία κ.λπ.), με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών των πολυεθνικών, των Τραπεζιτών και γενικά αυτών που ελέγχουν την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, και η δεύτερη να συμμετέχει στην οικονομική  καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας, εξαπατώντας τον λαό ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.

δεύτερον, τόσο η υπερεθνική Χούντα όσο και η δική μας στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά», διεθνή και εγχώρια αντίστοιχα, που λειτουργεί σαν δεκανίκι του συστήματος. 

τρίτον, και οι δύο Χούντες ασκούν  ολοκληρωτικό έλεγχο στα διεθνή ΜΜΕ η πρώτη (βλ. π.χ. την ολοκληρωτική προπαγάνδα για τη Λιβύη) και στα εγχώρια κανάλια η δεύτερη (βλ. την αντίστοιχη προπαγάνδα για τον «μονόδρομο»).

τέταρτον, τόσο η υπερεθνική όσο και η δική μας Χούντα στηρίζονται σε πλούσια αμειβόμενες think tanks, συμβούλους και ΜΚΟ για να αναπαράγουν την «αλήθεια» τους και βέβαια σε πρόθυμους «ειδικούς» Πανεπιστημιακούς  για να δίνουν και δήθεν «αντικειμενικό» χαρακτήρα σε αυτή.

Πέμπτον, σε τελική ανάλυση και οι δύο Χούντες θεμελιώνουν τη δύναμη τους στην ωμή βία που ασκούν ο νατοϊκός στρατός, στην πρώτη περίπτωση, και τα ΜΑΤ κ.λπ. στην δεύτερη

* Συντομότερη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 22/10/2011

ΠΗΓΗ: 22-10-2011, http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_10_22.html