Το τέλος των ψευδαισθήσεων – Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει!

Του Γιώργου Καββαδία

Η βαθιά οικονομική κρίση και η κυρίαρχη πολιτική για την αντιμετώπισή της σφραγίζουν το τέλος πολλών ψευδαισθήσεων για όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, όπως φανερώνουν και οι   μαζικότερες διαδηλώσεις μετά τη μεταπολίτευση  του τελευταίου διημέρου.

Πρώτα από όλα η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για το κεφάλαιο, το τραπεζικό ειδικότερα, να αυξήσει τα προνόμια και τα πλεονεκτήματά του με συνέπεια την  εξουθένωση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, αλλά και την απώλεια ελπίδας για το άμεσο μέλλον.  Η ανισότητα ανάμεσα στους φτωχότερους και τους πλουσιότερους ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο βαθιά όσο σήμερα την εποχή της παγκόσμιας δικτατορίας  των αγορών.

Η μεγάλη φούσκα της πλασματικής ευημερίας που στη χώρα μας εκφράστηκε με το σύνθημα – πλάνη «η ισχυρή Ελλάδα» επί κυβέρνησης Σημίτη έσπασε.  Όλο και λιγότεροι αποκοιμίζονται με τον κυβερνητικό μύθο της «σωτηρίας της πατρίδας». Στο ψευτοδίλημμα που θέτουν θυσίες ή χρεοκοπία, οι κυβερνώντες και οι κυρίαρχες τάξεις έχουν ήδη απαντήσει: Και θυσίες και πτώχευση της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή που θυσιάζονται οι εργαζόμενοι στο βωμό του κέρδους, χαρίζονται 863 εκ. στην Proton Bank. Οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας που συνθέτουν το ταξικό περιεχόμενο της «εθνικής προσπάθειας» της κυβέρνησης για «διάσωση» της «χώρας».           

Η κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για το νέο μισθολόγιο και την εργασιακή εφεδρεία,  το προαναγγελθέν φορολογικό νομοσχέδιο, οι περικοπές στις επικουρικές συντάξεις και το εφάπαξ   οδηγούν σε βαθιά και μόνιμη πτώχευση τον κόσμο της εργασίας, προκειμένου να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου.  Η πρωτοφανής επιθετικότητα των κυρίαρχων και του πολιτικού προσωπικού σε ρόλο πιστού υπηρέτη  με βάση το δόγμα «σοκ και δέος» της σχολής του Σικάγο και του Μ. Φρίντμαν, δεν επιδιώκει να ελέγξει το δημόσιο χρέος, αλλά να εξασφαλίσει την απαξίωση της εργασίας, προκειμένου να εκκινήσει ένας νέος γύρος άγριας εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών (υγεία-παιδεία).

Η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων θα οδηγήσει σε μια ύφεση που θα θυμίζει εμπόλεμη περίοδο και θα αυξήσει την ανεργία. Αυτή την ύφεση την επιδιώκουν για να πραγματοποιηθεί η συσσώρευση του κεφαλαίου: Ένα πάρτι κανιβάλων με θύματα πολλές μικρομεσαίες ακόμα και μεγάλες επιχειρήσεις. Μόνο που το μενού θα περιλαμβάνει και τους εργαζόμενους ως έδεσμα. Η περιβόητη «ανάπτυξη» που υπόσχονται θα βασίζεται πάνω στον εργασιακό μεσαίωνα. 

Όμως οι σχεδιασμοί των ισχυρών δεν εφαρμόζονται πάντα. Η κρίση και οι αντιθέσεις οξύνονται. Ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει κάτω από το βάρος των κοινωνικών αντιστάσεων. Μόνο που οι αντιστάσεις δεν πρέπει να είναι της μιας ζαριάς. Χρειάζονται σχεδιασμό και βάθος χρόνου. Άλλωστε και ιστορικά δικαιώνεται ότι οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στις αδικίες και τις ανισότητες αποτελούν την κινητήριο δύναμη της Ιστορίας. Εύστοχα ο Δ. Γληνός τόνιζε: «οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο : ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tetrium non datur (τρίτος δρόμος δεν υπάρχει)».

* Γιώργος Κ. Καββαδίας, http://gkavadias.blogspot.com

ΠΗΓΗ: 21-10-2011, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=48530