ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η κ. υπουργός (μη εθνικής) παιδείας και θρησκευμάτων σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή της ΝΕΤ ακούστηκε να λέει: «Για να σωθεί η χώρα εγώ θα συνεργαστώ και με τον διάβολο»! Το ρηθέν δεν είναι πρωτότυπο, καθώς έχει ακουστεί στο παρελθόν και από άλλους πολιτικούς, δηλώνει δε την αποφασιστικότητα προς σωτηρία της χώρας πάσει θυσία (άκρα θυσία είναι αυτή της ψυχής, όχι της ζωής που δεν διατρέχει κίνδυνο).
Ο διάβολος, πρόσωπο με σημαντικό ρόλο, σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία αλλά και με τις δοξασίες άλλων θρησκειών, όπου προβάλλεται ως πνεύμα του κακού, έχει επιτύχει σημαντικές νίκες ιδιαίτερα στον λεγόμενο χριστιανικό κόσμο. Πλείστοι όσοι χριστιανοί, διαφόρων κλάδων διαμαρτυρομένων ιδίως, αρνούνται πλέον την ύπαρξή του στα πλαίσια ενός «εξορθολογισμού» της πίστεως. Κάποιοι άλλοι, χριστιανοί πάλι, απευθύνονται σ’ αυτόν δια των εκπροσώπων του, των πάσης φύσεως μάγων ή «παραμάγων», όταν η επιστήμη, η ιατρική κυρίως, ή η Εκκλησία «αδυνατούν» να λύσει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι επανακάμπτουν όχι μόνο στην αποδοχή της ύπαρξής του, αλλά προχωρούν στη θεοποίησή του (δαιμονολατρεία)!
Η συνεργασία με τον διάβολο υπήρξε εξόχως ενδιαφέρον ζήτημα κατά τον Μεσαίωνα αλλά και κατά τους μεταγενέστερους αιώνες. Κατά τον Μεσαίωνα η συνεργασία προσώπου (μάγου) με τον διάβολο μπορεί να εξασφάλιζε σ’ αυτό κοινωνικό κύρος, ισχύ και πλούτο ήταν όμως εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς η «Ιερή εξέταση» αγρυπνούσε να συλλάβει και να οδηγήσει στην πυρά τον βλάσφημο. Κατά την «Αναγέννηση» οι μάγοι ανασαίνουν από τον βραχνά της καταδίωξης, για να καταστούν με την πάροδο του χρόνου ακόμη πιο ισχυροί. Ένας απ’ αυτούς ο Ιωάννης Φάουστ έμεινε γνωστός ως μεγάλος λαοπλάνος και έγινε θέμα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Σύμφωνα με τον θρύλο τον Φάουστ κατά τις επιδείξεις του τον επισκεπτόταν ο διάβολος, με τον οποίο είχε συνάψει «σύμφωνο αμοιβαίας υποστήριξης και συμμαχίας». Ο Γκαίτε στο έργο του «Φάουστ» παρουσιάζει τον «ήρωά» μας να παραχωρεί την ψυχή του στον διάβολο (Μεφιστοφελή, λέξη εβραϊκής ρίζας, όπως και οι περισσότερες λέξεις δαιμόνων στα βιβλία μαγείας), τον οποίο παρουσιάζει ως ευπατρίδη, ώστε να συνάδει με τα ήθη της «φωτισμένης Αναγέννησης». Ως αντάλλαγμα ο διάβολος προσφέρει στον Φάουστ τη χαμένη του νιότη. Η δοσοληψία είναι διαπροσωπική και η συμφωνία δεν εμπλέκει άλλα πρόσωπα, πολύ περισσότερο μια ολόκληρη χώρα.
Θέματα αρμοδιότητας της υπουργού είναι τα της Παιδείας και των θρησκευμάτων. Ίσως θα ήταν πιο ταπεινός ο λόγος, αν με τη συνεργασία του διαβόλου φιλοδοξούσε να επιλύσει τα προβλήματα αυτών των τομέων.
Η Παιδεία, έχομε γράψει και άλλη φορά, έχει εκπέσει σε άκρως χρησιμοθηρική εκπαίδευση, η οποία αδυνατεί πλέον να προσφέρει ακόμη και γνώσεις, με συνέπεια το οικογενειακό βαλάντιο να αφαιμάζεται από τη δυσβάσταχτη δαπάνη των φροντιστηριακών μαθημάτων. Το σύστημα έχει την ευχέρεια να επιλέγει τους εκλεκτούς του εγκαταλείποντας τους πολλούς στο έλεος του Θεού ή στο «έλεος» του διαβόλου. Ήθος και φρόνημα είναι πλέον άγνωστα στην εκπαίδευση (για Παιδεία συνεπώς ας μη γίνεται λόγος). Όλα συνεπώς μαρτυρούν ότι η συνεργασία με τον διάβολο έχει συμφωνηθεί από καιρού, αφού δεν είναι συγκαλυμμένος πλέον ο θρησκευτικός και εθνικός αποχρωματισμός σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Τι επί πλέον θα προσέφερε ανανέωση της συμφωνίας; Μήπως η απαγόρευση του σπανίου πλέον εκκλησιασμού, έστω και προαιρετικού, ο εξοβελισμός της πρωινής προσευχής και η απομάκρυνση εικόνων από τις αίθουσες διδασκαλίας; Μήπως η εισαγωγή «προοδευτικών» μαθημάτων, όπως υλιστικής φιλοσοφίας και αστρολογίας; Όλα αυτά τα θεωρούμε πολύ πιθανά, αν και όχι στο χρονικό διάστημα τετραετίας, στο οποίο εξαντλείται η φιλοδοξία του κάθε υπουργού, καθώς δεν γνωρίζει, αν θα παραμείνει περισσότερο στον ίδιο θώκο.
Το ισχύον Σύνταγμα αναγνωρίζει ως επικρατούσα θρησκεία την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Βέβαια από το αυτοκέφαλο (1833) και μετά η Εκκλησία κατέστη νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και έχει τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων πολιτικό προϊστάμενο. Αυτή η υποτέλεια οδήγησε τη Διοικούσα Εκκλησία (όχι την Εκκλησία του Χριστού, για όσους γνωρίζουν να διακρίνουν το γεμάτο από αδυναμίες σώμα από την κεφαλή, τον Χριστό, ο οποίος με τη σταυρική του θυσία συνέτριψε τον τύραννο διάβολο) σε εμπερίστατη κατάσταση. Και δεινά σωρεύτηκαν με την πάροδο του χρόνου και δυσεπίλυτα προβλήματα εμφανίστηκαν. Άραγε είναι μέσα στις φιλοδοξίες της κ. υπουργού να επιλύσει και τα προβλήματα του εκκλησιαστικού σώματος σε συνεργασία με τον διάβολο; Μήπως αυτός στη βιασύνη του της υποδείξει την επίσπευση του χωρισμού της Εκκλησίας από την Πολιτεία και τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας ως μέτρα για τον ταχύτερο αφανισμό της Εκκλησίας από τη χώρα μας. Φαντάζει μεγαλεπήβολο το σχέδιο! Ίσως και η κ. υπουργός, όπως και ο επιθυμητός συνεργάτης από την αρχή της ιστορίας, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η Εκκλησία διωκομένη λαμπρύνεται! Ο χωρισμός θα αποβεί άκρως ωφέλιμος για την Εκκλησία, που επί τέλους θα απαγκιστρωθεί από τη δυναστεία του «Καίσαρα» και θα πορευθεί ανυπόδυτη και μη έχουσα που την κεφαλήν κλίνη. Τι θα γίνει όμως με τη χώρα, για την προκοπή της οποίας φαίνεται να πονά η κ. υπουργός; Η χώρα και ο λαός της θα υποστούν συνέπειες πολύ πιο οδυνηρές από αυτές που σήμερα υφίστανται, συνέπειες που αποδίδουν στην οικονομική κρίση και μόνο, επειδή τη σκέψη μας εξουσιάζει ο διάβολος δια του χρήματος.
Η κ. υπουργός μας ζητά από τον διάβολο τη σωτηρία της χώρας. Ούτε εδώ πρωτοτυπεί. Είναι γνωστό ότι «μεγάλοι» ηγέτες κατά την πρόσφατη ιστορία είχαν ως συμβούλους μάγους, υποχείρια του διαβόλου. Έχουν γραφεί πολλά για τις σχέσεις των μεγάλων τυράννων Χίτλερ και Στάλιν με μάγους. Είναι πασίγνωστο ότι πλείστοι όσοι πολιτικοί ηγέτες έχουν τον προσωπικό τους αστρολόγο για απευθείας επικοινωνία με τον ρυθμιστή των «δια της κινήσεως των άστρων εξελίξεων των προσωπικών και κοινών υποθέσεων». Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι πιο ρεαλιστές. Δεν ευτελίζονται κάνοντας γνωστό ότι έχουν παντελώς απορρίψει τον «ορθολογισμό» εισερχόμενοι στον χώρο της μεταφυσικής από την σκοτεινή οπίσθια θύρα. Εισέρχονται επισήμως σε με αυστηρά μέτρα ασφαλείας φυλασσόμενους χώρους, όπου «λέσχες» αποφασίζουν τη «σωτηρία» των χωρών. Τώρα αν γράψουμε ότι οι συνεδρίες αυτές τελούν υπό την υψηλή εποπτεία του διαβόλου, ίσως κάποιοι μας κράξουν. Ε, λοιπόν; Θα σιωπήσουμε εναποθέτοντας και μεις τις ελπίδες μας στον διάβολο;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 10-10-2011
