Δείχνω με το δάχτυλο

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

           

Δείχνω με το δάχτυλο

              τα μαύρα κορφοβούνια

εκεί που σκούριασαν οι νάρκες

                                         σαν ιδέες

Κι οι μνήμες κατακρημνιστήκαν

              μες στα βαθιά φαράγγια

Δείχνω με το δάχτυλο

                                    την κιβωτό

που σύλησαν οι δικαστές,

δείχνω τους παπάδες να ευλογούν

                            τους χωροφύλακες

 

Χώρα μου δεν έμεινε τίποτα

              στο δισάκι μου, να δώσω

Άδεια η χούφτα στην παλάμη μου

και το κορμί μου ενέχυρο

                   το πήραν οι σαράφηδες

Συμπαραστάτες μου, μόνο

Ήρωες παιδικοί

                    σαν μακρινά αστέρια

που στέλνουν φως ανέσπερο

                         και δίκιο αδικαίωτο

φως σαν αυτό που βγαίνει

                    απ’ την αρχαία πέτρα

Δείχνω με το δάχτυλο τον άνθρωπο

                     να κυνηγάει την ιστορία

Βλέπω το αποτέλεσμα

                           να ψάχνει για αιτία

Βλέπω φόνους αναίτιους

              πριν της αυγής το ξύπνημα

Ας ψέλνουν οι παπάδες τα ορθρινά

Θα λαλήσει ο πρώτος – πρώτος

                                                 κόκορας

για να φανεί η προδοσία

 

Δείχνω με το δάχτυλο

τους υπαίτιους

                    των αναίτιων συμφορών

να οξειδώνουν τα όνειρα

Δείχνω με το δάχτυλο

                    τη σκοτεινή όψη

                                         του ανθρώπου

 

Όμως,

δένει η Ιστορία τα μπουρλότα

                                          στη φρεγάδα

Η ανταρσία σηκώνει τα πανιά

                       και οιακίζει επανάσταση

Γι αυτό,

ας δολοφονήσουμε την απόγνωση

               πριν μας δολοφονήσει η ίδια

 

                    22 Αυγούστου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος