Με τη μοίρα των αφελών

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Με τη μοίρα των αφελών

                                   πορεύτηκα

στις γειτονιές του φεγγαριού

Εραστής της αθωότητας

                     στις λέξεις ξοδεύτηκα

Τη λαχτάρα μου κομίζοντας

Στον ώμο της στέρησης

                                        αφέθηκα

 

Απ των αλόγων τα ήρεμα,

                       λυπημένα μάτια  

την μελαγχολία μου ενωτίστηκα

                           

Κι’ η αγάπη μου η άδολη 

των κοριτσιών

               τα σκονισμένα γόνατα

                                          προσκύνησε

 

Στου χορταριού την οσμή

                               και τη γεύση

η λαχτάρα μου υποκλίθηκε

Όταν σκύμνος λιπόσαρκος,

                 ημίγυμνος βλαστολογούσα

 

Στου μελωδού τις κλίμακες

υψηπετούσαν

                    οι σεμνές ματιές μου

Καθώς με τα πρώτα καρδιοχτύπια

ιερουργούσε η αγνότητά μου

                                      τον έρωτα

 

Αγάπη μυστική και ανομολόγητη

Πηγές αστείρευτες

                       τα υγρά μου μάτια

 

Με τη μοίρα των αφελών

                                       πορεύτηκα

στις γειτονιές του κόσμου

σφάζοντας στο γόνατο

                      τα παιδικά μου όνειρα

σαν τα αρνιά του Πάσχα

 

                               21 Μαΐου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος