Τα παράνομα ταξίδια είναι η μόνη πατρίδα των προσφύγων
Του Νασίμ Μοχαμμάντι
Όταν γίνεται πόλεμος σε μια χώρα, ή όταν η φτώχεια γίνεται ανυπόφορη, ή όταν για διαφόρους λογούς κινδυνεύει η ζωή, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων στη χώρα καταγωγή τους, τότε αναγκαστικά γίνονται πρόσφυγες. Τότε είναι η στιγμή που παίρνουν την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής τους, διότι πρέπει να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να φύγουν.
Να φύγουν για κάπου που υπάρχει ασφάλεια και μπορούν να ζήσουν με δικαιώματα σαν άνθρωποι, κάπου που η διαφορετικότητά τους και η ελευθερία τους γίνεται σεβαστή. Αυτή είναι η μονή επιλογή τους και, από την άλλη, η μονή ελπίδα που έχουν οι πρόσφυγες, χωρίς όμως να ξέρουν τα προβλήματα και τον κίνδυνο που θα συναντήσουν στη διάρκεια το ταξιδιού. Φεύγοντας και αναζητώντας μια καλύτερη και ασφαλή ζωή αρκετοί πεθαίνουν στο δρόμο. Πολλοί φτάνουν κάπου. Μερικοί ευχαριστημένοι από την απόφαση που πήραν. Πολλοί όχι.
Τα τελευταία χρονιά η Ευρώπη είναι ο φανταστικός παράδεισος των προσφύγων. Οι πρόσφυγες, κάθε ηλικίας παιδιά, γυναίκες και άνδρες από διαφορετικές χώρες, προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο και αντιμετωπίζουν κάθε κίνδυνο για να φτάσουν στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, όμως, θεωρούνται ως οι νέοι εχθροί για την ασφάλεια, οικονομία και κοινωνία της Ευρώπης.
Από τη στιγμή που περνάνε οι πρόσφυγες από τα σύνορα της Ευρώπης και μπαίνουν σε μια από της Ευρωπαϊκές χώρες, το πρώτο πράγμα που τους περιμένει είναι τα κρατητήρια και οι φυλακές. Κρατούνται σε αυτούς τους χώρους κράτησης κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες για τρεις μήνες. Κάποιοι από αυτούς χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα να υποβάλλουν αίτηση πολιτικού ασύλου απελαύνονται πίσω στην Τουρκία, κάποιοι άλλοι για να μπορέσουν να κάνουν την αίτηση ασύλου πρέπει να έχουν τεράστια υπομονή, περιμένοντας χρόνια για να τους απαντήσουν αν τους αναγνωρίζουν ως πρόσφυγες.
Σύμφωνα με τους Ευρωπαϊκούς νόμους όταν ένας πρόσφυγας μπαίνει για πρώτη φορά σε μια ευρωπαϊκή χώρα, η χώρα αυτή έχει την ευθύνη για την ασφάλεια και την προστασία του και την υποχρέωση να του δώσει τη δυνατότητα να κάνει αίτηση ασύλου. Αλλά η εφαρμογή των νόμων σε διαφορετικές Ευρωπαϊκές χώρες, όχι μόνο δεν εξασφαλίζει τη ζωή και το δικαίωμα στην ελευθερία των προσφύγων, όχι μόνο δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν αίτηση ασύλου και να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες, αλλά και τους αναγκάζουν να ταξιδεύουν συνεχώς από τη μια χώρα στην άλλη.
Οι φυλακές στην Γερμάνια και στην Ιρλανδία, τα κέντρα προσωρινής παραμονής και βοηθείας στην Ιταλία, οι ζώνες αναμονής στην Γαλλία, τα κλειστά κέντρα για αιτούντες στο Βέλγιο, οι φυλακές και τα κρατητήρια στην Ελλάδα και πολλοί άλλοι τέτοιοι χώροι σε όλη την Ευρώπη και σε κάθε μια από της ευρωπαϊκές χώρες, χρησιμοποιούνται για την κράτηση των προσφυγών και επιβεβαιώνουν την απάνθρωπη μεταχείριση των προσφύγων στην Ευρώπη.
Εμείς όλοι οι πρόσφυγες που ζούμε στην Ελλάδα, μαζί με τους άλλους πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, φωνάζουμε και διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, και ακόμη μια φορά εναντιωνόμαστε με την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Για εμάς τους πρόσφυγες μια νόμιμη και ασφαλής ζωή δεν είναι όνειρο, είναι ανάγκη. Θέλουμε προστασία και υποστήριξη στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική μας ζωή, και όχι φυλακές, κρατητήρια και ξυλοδαρμούς. Το άσυλο για κάθε πρόσφυγα είναι δικαίωμα όχι παραχώρηση. Να σταματήσουν οι απελάσεις και να κλείσουν τα κρατητήρια για τους πρόσφυγες.
* Ο Νασίμ Μοχαμμάντι είναι Αφγανός πρόσφυγας
ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΙΑΣ «ΣΩΚΡΑΤΗΣ» 14
http://www.diavatirio.net/diavat/e107_files/downloads/diavatirio5.pdf
Σημείωση: Τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα σημεία που είναι υπογραμμισμένα.
