Βουλιάζουμε με τα μέτρα των «λογιστών» των Βρυξελλών
Tου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΙΖΕΛΟΥ
Οι ευρωεκλογές «Ιούνιος '09» ανέδειξαν πρώτο κόμμα την αποχή όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες κοινοτικές χώρες. Για παράδειγμα, στην Ολλανδία το ποσοστό αποχής έφτασε στο 60%!
Βασικά δύο υπήρξαν οι συντελεστές της θεαματικής αύξησης της αποχής. Η απογοήτευση για την πορεία της ΕΕ, η οποία μετατράπηκε σε αδιαφορία για τα ευρωπαϊκά δρώμενα και η ταύτιση της πολιτικής της ΕΕ με τη «νέα τάξη πραγμάτων» που κατέληξε στην πλήρη υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Το ξέσπασμα των ευρωπαίων πολιτών τον Φεβρουάριο του 2003 εναντίον του πολέμου στο Ιράκ θεωρήθηκε από πολλούς σαν απόδειξη ότι η Ενωμένη Ευρώπη παρά την πανσπερμία λαών απέκτησε κοινή ταυτότητα και πίστη σε κοινές αξίες. Και πολλοί στοχαστές, όπως ο Γερμανός Χάμπερμας και ο Αμερικανός Ρίφκιν, πίστεψαν ότι η Ευρώπη θα ηγεμονεύσει στον 21ο αιώνα.
Η Ευρώπη των λαών διέθετε το θέλγητρο της ενοποίησης και της δημιουργίας ευρωπαϊκού έθνους, ένα όραμα που άνθησε τη δεκαετία του '70 και παρέσυρε ακόμα και τα κομμουνιστικά κόμματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Με τη βοήθεια πολλών στοχαστών της Αριστεράς δημιουργήθηκε το ισχυρό ρεύμα των ευρωκομμουνιστών που πίστεψαν στην Ενωμένη Ευρώπη των λαών που θα μπορούσε να βαδίσει στον «τρίτο δρόμο» μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ με προσήλωση στα δημοκρατικά ιδεώδη και φυσικά με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτά τα θέλγητρα δεν μπόρεσαν να αντέξουν. Τα μάρανε η νόσος και τα ανάλωσε ο χρόνος. Για να επιβεβαιωθεί η πίστη των αρχαίων Ελλήνων ότι «κάλλος ή νόσος εμάρανε ή χρόνος ανήλωσε».
Θα πρέπει λοιπόν να αναζητήσουμε τη νόσο της ΕΕ και τις μεταβολές που έφερε η πάροδος του χρόνου από το τέλος της δεκαετίας του '70 και μέχρι σήμερα. Στο διάστημα αυτών των 40 ετών πολλά άλλαξαν που θρυμμάτισαν το όραμα της Ευρώπης των λαών και έκλεισαν τον τρίτο δρόμο, ενώ δημιούργησαν μια νοσηρή κατάσταση στην ΕΕ. Η πρώτη σημαντική αλλαγή ήταν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Για τον καπιταλισμό έσβησε το αντίπαλο δέος. Κατέστη πλέον κυρίαρχος και μπορούσε να υπαγορεύσει τις όποιες αλλαγές επιθυμούσε στις κοινωνικές και οικονομικές δομές. Και μη έχοντας ισχυρό αντίπαλο, κατολίσθησε στον ατομικιστικό καπιταλισμό, που, όπως έγραφε το 1932 ο διάσημος οικονομολόγος Τζον Κέινς, «δεν είναι έξυπνος, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ενάρετος και δεν προσφέρει τα αγαθά που θα έπρεπε. Μας προκαλεί αντιπάθεια, αρχίζει μάλιστα να εμπνέει περιφρόνηση». Φωτογράφηση προφητική κάπως του σημερινού νεοφιλελευθερισμού και της νέας τάξης πραγμάτων. Οι ελπίδες των ευρωκομμουνιστών για μια ΕΕ των λαών κατέρρευσαν με τις εξελίξεις που ακολούθησαν μετά τον τερματισμό του ψυχρού πολέμου και την κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου. Η ΕΕ έγινε περισσότερο αμερικανική, δέθηκε πιο σφιχτά στο άρμα των ΗΠΑ και ξέχασε τις αρχές της. Απόδειξη η συμπαράταξη ΗΠΑ – ΕΕ σε όλα τα δύσκολα διεθνή προβλήματα. Συμπαράταξη στους δύο πολέμους εναντίον του Ιράκ, στους βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην προσπάθεια ολοκληρωτικής διάλυσης της ΕΣΣΔ, στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς κ.λπ. Στην ξέφρενη αυτή συμπόρευση επόμενο ήταν η ΕΕ να υιοθετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς. Το αποτέλεσμα ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Η μοναδική αξία το κέρδος των αγορών και των δυνάμεων που κυριαρχούν σ' αυτές. Και το κέρδος θα πρέπει να διασφαλίζεται με τη σταθερότητα του νομίσματος και η σταθερότητα με τη σειρά της να διασφαλίζεται με την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία με κάθε θυσία! Το οικονομικό μοντέλο που υιοθέτησε και εφάρμοσε η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία της ΕΕ θεοποίησε την πλήρη ελευθερία των αγορών, την ανταγωνιστικότητα, τη σταθερότητα του ευρώ, τη δημοσιονομική πειθαρχία και το υψηλό κέρδος για τους επενδυτές. Όχι στις δαπάνες για την πολιτική κοινωνικής προστασίας. Όχι δαπάνες (και περιορισμοί) για την προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος. Όχι στην παρέμβαση του κράτους στην οικονομία. Όχι στις αυξήσεις μισθών, ημερομισθίων γιατί είναι βαρίδια στην ανταγωνιστικότητα και στα υψηλά κέρδη των επενδυτών και των επιχειρήσεων. Έτσι σύμφωνα και με την έκθεση της Κομισιόν «Η απασχόληση στην Ευρώπη – 2007», το μερίδιο των μισθών-ημερομισθίων στην προστιθέμενη αξία μειώθηκε από 70% που ήταν το 1975 σε 58% το 2006, φυσικά με αύξηση του μεριδίου του κεφαλαίου κατά 12%. Και επισημαίνει με μια κρυφή ικανοποίηση ότι στα 100 μεγαλύτερα επιχειρηματικά γκρουπ της Ενωμένης Ευρώπης, η μείωση του μεριδίου της εργασίας είναι περισσότερο δραματική, καθώς φτάνει στο 46% με ανάλογη αύξηση του μεριδίου του κεφαλαίου! Η κρατική εξουσία δεν εκτοπίστηκε μόνον από την οικονομία, αλλά και απογυμνώθηκε από ένα μεγάλο μέρος των παραδοσιακών εσόδων της (μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών, μείωση ή κατάργηση δασμών και εισαγωγικών επιβαρύνσεων, εξομοίωση στη φορολογική μεταχείριση μεταξύ εισαγομένων και εγχωρίως παραγομένων προϊόντων) με αποτέλεσμα την παραπέρα διόγκωση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτή η αποδυνάμωση των κρατών από νομοθετημένα έσοδα οδήγησε σε υψηλά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος τράβηξε τον ανήφορο. Έτσι τα κράτη εξαναγκάστηκαν σε αύξηση της φορολογίας των μικρών και των μεσαίων εισοδημάτων, σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και σε δραστικό περιορισμό των δαπανών κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας. Η λιτότητα σε μισθούς και ημερομίσθια έγινε μόνιμη κατάσταση και η φτώχεια φούντωσε.
Η αποδυνάμωση του κράτους ήταν γεγονός. Το σύνθημα για «λιγότερο κράτος» παραπλάνησε τους λαούς, καθώς δόθηκε με θελκτική συσκευασία. Ότι τάχα θα δοθούν στους πολίτες περισσότερες ελευθερίες και θα καταργηθούν οι περιορισμοί και οι κρατικές παρεμβάσεις. Όμως έγινε «λιγότερο κράτος» για τις δυνάμεις της αγοράς, για τους πάσης φύσεως οικονομικούς εγκληματίες και «ανύπαρκτο κράτος» για την προστασία των εργαζομένων και την ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων πολιτών. Αυτή η εξουθένωση των κρατών δεν εξυπηρετούσε μόνον το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και τα αμερικανικά οράματα για την επιβολή της pax americana. Αρχικά η ΕΟΚ και στη συνέχεια η διάδοχός της, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την κοινή πολιτική, τη νομοθεσία και τις αποφάσεις της και τις παντοειδείς πιέσεις κατέστησε τις κυβερνήσεις των κρατών μελών «Κυβερνήσεις Περιορισμένης Ευθύνης» και συρρίκνωσε ακόμη περισσότερο την κρατική εξουσία. Αυτές οι κυβερνήσεις μπολιάστηκαν με το μικρόβιο της υποτέλειας και ναρκώθηκαν τα αντανακλαστικά της ανεξαρτησίας τους. Επόμενο ήταν να μην αντιδράσουν στην πρόσδεση της ΕΕ στο άρμα των ΗΠΑ και του νεοφιλελευθερισμού. Όταν οι ΗΠΑ σιγουρεύτηκαν για την αφοσίωση της ΕΕ στην pax americana, στη νέα τάξη πραγμάτων και στην ανεπιφύλακτη αποδοχή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, τότε άρχισαν να εργάζονται για τη διεύρυνση της ΕΕ. Δεν τρόμαζε την ηγεσία των ΗΠΑ η όποια πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης. Έβλεπαν ότι μπορούσαν να πετύχουν «μ' έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια». Έτσι φτάσαμε στη μεγάλη διεύρυνση με την ένταξη με συνοπτικές διαδικασίες των φτωχών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ των «27» και παράλληλα φούντωσαν και οι πιέσεις και για την πλήρη ένταξη και της Τουρκίας. Τα νεοφώτιστα στον καπιταλισμό τέως κομμουνιστικά κράτη έπρεπε να απολαύσουν τα «θέλγητρα» της οικονομίας της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς, με ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη. Και τώρα τα απολαμβάνουν. Βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας! Αλλά και η ΕΕ έγινε περισσότερο εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, λιγότερο ενωμένη, δυσκίνητη στις αποφάσεις της, με πανίσχυρο φιλοαμερικανικό λόμπι και με επαύξηση των υποχρεώσεών της για τη στήριξη των νεοφώτιστων κρατών μελών. Εξασθένησε η οικονομική και εσωτερική της δύναμη. Στην τωρινή παγκόσμια οικονομική κρίση, τη χειρότερη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, φυσικό ήταν η ΕΕ να αποδειχθεί ανύπαρκτη και χωρίς σχέδιο αντιμετώπισής της. Με μηδαμινό προϋπολογισμό σε σύγκριση με τις πελώριες δαπάνες στήριξης της οικονομίας των μικρών χωρών της ΝΑ Ευρώπης και με νοοτροπία λογιστών-καταστιχογράφων, οι διορισμένες ηγεσίες της ΕΕ και της ΟΝΕ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) στην κρίσιμη φάση της οικονομίας αγωνιούν οι δυστυχείς μήπως το έλλειμμα υπερβεί το όριο του 3% του ΑΕΠ και υποχρεώνουν τα κράτη μέλη στη λήψη εκτάκτων μέτρων! Και δεν βλέπουν ότι οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να φτάσουν το δικό τους έλλειμμα στο 12% του ΑΕΠ, προκειμένου να βοηθηθεί η οικονομία τους να αντιμετωπίσει την κρίση με όσο το δυνατόν ελαχιστοποιημένες αρνητικές επιπτώσεις. Οι παρωπίδες των λογιστών της ΕΕ και η στρεβλή προσήλωσή τους στη σταθερότητα του ευρώ οδήγησαν τα κράτη της ΕΕ στην ύφεση. Βουλιάζουμε με τα μέτρα που μας επιβάλλουν. Αυτή είναι η ΕΕ. Δοξάστε την! Ουσιαστικά με το μακρόσυρτο τωρινό σχήμα της μπήκε σε φάση παρακμής, με ανυπέρβλητες δυσκολίες για το πολιτικό και το οικονομικό μέλλον της. Να γιατί στις εκλογές της 7ης Ιουνίου η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών δεν προσήλθε στην κάλπη ή ψήφισε κόμματα που τάσσονται ενάντια στην ΕΕ του νεοφιλελεύθερου ατομικιστικού καπιταλισμού. Ενός καπιταλισμού με απάνθρωπο φρικώδες πρόσωπο.
Σημ. φιλαλήθη/philalethe: λαμβάνεται από εδώ .
