Το μεγάλο καλοκαίρι της Ελληνικής Αντίστασης συνεχίζεται

Ενωμένοι στους δρόμους ξανά από τις 3 του Σεπτέμβρη

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

«Ήρθανε χρόνοι δίσεχτοι και μήνες οργισμένοι»

(Δημοτικό τραγούδι)

 

Αυτά που ζει η Αθήνα τούτο το καυτό καλοκαίρι τα έχει ξαναζήσει μόνο σε πολύ κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας. Μετά τις 29 Ιουνίου η Ελλάδα έχει παραδοθεί σε ξένη κατοχή και ολοκληρωτική διάλυση με τον ίδιο τρόπο που το ’41 παραδόθηκε στις στρατιές των Ναζί.

 

Οι 155 εντολοδόχοι του ΔΝΤ, που υπερψήφισαν το «μεσοπρόθεσμο», είναι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία γιατί μας επέβαλαν να γίνουμε ζητιάνοι και δούλοι μέσα στην ίδια την χώρα μας, την οποία οι διεθνείς τοκογλύφοι αντιμετωπίζουν σαν υποθηκευμένο οικόπεδο. Αυτοί που εκτελούν την γενοκτονία των Ελλήνων γνωρίζουν ότι το «πείραμα» δεν θα πετύχει εάν δεν μας μετατρέψουν σε εξαθλιωμένους υπανθρώπους. Οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι της πρωτοφανούς απελπισίας που έχει κυριεύσει τον ελληνικό λαό καθώς ακούγονται καθημερινά προβλέψεις και σενάρια, το ένα φρικαλεότερο από το άλλο.

Ο ίδιος ο Άλεξ Βέμπερ, πρώην πρόεδρος της Bundesbank, εκτιμά ότι η Ελλάδα θα βολοδέρνει μέσα σε έναν οικονομικό, κοινωνικό και γεωπολιτικό εφιάλτη τουλάχιστον για τριάντα χρόνια, τρεις δηλαδή δεκαετίες, που σημαίνει μια ολόκληρη γενηά χαμένη.

Η υπάρχουσα πολιτική τάξη γνωρίζει ότι δεν διαθέτει πλέον καμμία νομιμοποίηση από την κοινωνία, γι’ αυτό διατάσσει κυνικά τους πραιτωριανούς της να καταστέλλουν δολοφονικά τον εξεγερμένο λαό, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, ανυπεράσπιστους άνδρες και γυναίκες. Η μαζική άρνηση των αντιστασιακών να συμμετάσχουν στην καθιερωμένη φιέστα για την πτώση της χούντας, στις 24 Ιουλίου, σηματοδοτεί την κατάντια των θεσμών και το έκνομο της πολιτικής κατάστασης σήμερα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο αγώνας των Ελλήνων για ψωμί, παιδεία, ελευθερία και δημοκρατία είναι μονόδρομος, όπως έχει ξανασυμβεί στην ιστορία μας.

Για άλλη μια φορά, η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον της Ευρώπης αφού, παλεύοντας σήμερα για την πατρίδα μας, παλεύουμε και για τις πατρίδες όλων των λαών της Ευρώπης, όλων των λαών του κόσμου που έχουν γίνει τα πειραματόζωα των Επικυρίαρχων.

Με την επιχείρηση αυτή, να παραδοθεί η χώρα στους ιδιώτες κερδοσκόπους, το μεταπολιτευτικό πολιτικό καθεστώς της χώρας καταρρέει, αυτοκτονεί, θυσιάζεται ολόκληρο για τα ξένα συμφέροντα. Το είδαμε στην πορεία αυτών των μηνών και αυτό θα συνεχιστεί γιατί είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Μπορεί αυτά τα οικονομικά συμφέροντα να είναι τεράστια και να φαίνονται πανίσχυρα, αλλά σύντομα θα μείνουν γυμνά από πολιτική νομιμοποίηση στα μάτια των περισσότερων Ελλήνων. Οι μέρες της πολιτικής κυριαρχίας τους μέσα από την μάσκα της «δημοκρατικής νομιμότητας» έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί και θα φανεί και στους πιο δύσπιστους ότι καμμιά συνιστώσα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα κυρίαρχα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της πατρίδας μας μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής, που όλο το παραδοσιακό πολιτικό δυναμικό είναι εχθρικό ή ανίκανο να προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.

Ο λαός, αντιδρώντας ενστικτωδώς, άρχισε λοιπόν να αποδεσμεύεται από τις καθεστωτικές δυνάμεις που καταστρέφουν την Ελλάδα και έκανε το πρώτο βήμα μέσα σ’ ένα κύμα οργής και αγανάκτησης.

Στις 29 Ιουνίου, τα κόμματα της άτυπης, αλλά ουσιαστικής, συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ, παρέδωσαν την χώρα στα χέρια των οικονομικών εκτελεστών της και τα αντίστοιχα της αντιπολίτευσης, όλα τα αριστερά και δεξιά θλιβερά απομεινάρια ενός πολιτικού κόσμου που σαπίζει πνίγοντάς μας στα απόβλητά του, εγκατέλειψαν απροστάτευτο τον λαό στην φασιστική κατασταλτική βία των πραιτωριανών.

Θα γραφτεί στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας (όπως την βραδιά του Πολυτεχνείου) η παντελής απουσία των «ταγών» αυτής της χώρας από το Σύνταγμα όταν νεαρά παιδιά, που τα είπαν για άλλη μια φορά «αλήτες», και αγανακτισμένοι πολίτες υπεράσπιζαν άοπλοι την τιμή και το μέλλον αυτής της πατρίδας, κάτω από καταιγισμό βομβών κρότου-λάμψης, δακρυγόνων και καρκινογόνων χημικών απαγορευμένων από διεθνείς συνθήκες, κάτι που έκανε και τους πιο έμπειρους ανταποκριτές να μιλούν για «την πρωτοφανή πολεμική κατάσταση» που ζούσαμε όλοι.

Πού ήταν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, οι οποίοι έπρεπε να είναι δίπλα στον μαχόμενο λαό; Οι προσωπικότητες της αριστεράς; Οι ακαδημαϊκοί, οι αναγνωρισμένες πνευματικές «περσόνες» που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια, οι επιστημονικοί σύλλογοι, οι μητροπολίτες, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος;

Χάθηκε μια ιδιαίτερη ευκαιρία να συντελεσθεί η μεγάλη πολιτική ανατροπή, να δικαιωθεί ο ανυπέρβλητος αγώνας ενός ολόκληρου λαού για τόσες εβδομάδες, να σωθεί η χώρα, να ανοίξει ο δρόμος για μεγάλες αλλαγές σε όλη την Ευρώπη, γιατί ο λαός προδόθηκε από όλους και αφέθηκε γυμνός σε μια άνιση μάχη απέναντι σε θωρακισμένους ματατζήδες.

Αυτό έγινε, όχι γιατί δεν πέταξαν τις ασπίδες τα ΜΑΤ, όπως φώναζαν ευρηματικά οι νέοι της πάνω πλατείας επί μέρες, αλλά γιατί «πέταξαν την ασπίδα» και δεν προστάτεψαν τους πολίτες το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, η Αλέκα, ο Αλέξης και ο Αντώνης, η ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ και η ΑΔΕΔΥ. Η αριστερά, η οποία στηριζόταν κάποτε στο πνεύμα της εαμικής αντίστασης και στην συνέχεια οικειοποιήθηκε το φωτοστέφανο του Πολυτεχνείου, έπεσε από το εθνικό βάθρο της όταν, μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, παραδόθηκε, σε μεγάλο βαθμό, στην λογική των «πακέτων» και της παγκοσμιοποίησης.

Με λειψό ιδεολογικό οπλοστάσιο στην φαρέτρα της απέναντι στις δυσοίωνες πλευρές της νεωτερικότητας και μέτριες πολιτικές προσωπικότητες στις τάξεις της, στάθηκε μακριά, αν όχι απέναντι, στις ανάγκες και τα προβλήματα του ελληνικού λαού σε θεμελιώδη ζητήματα: το ξέσπασμα της μαζικής μετανάστευσης, την «τρομοκρατία», την αγωνία για την εθνική υπόσταση, τον φονταμενταλισμό κλπ. Αν η αριστερά σήμερα δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι έχει γίνει πραξικόπημα, δεν υπάρχει δημοκρατία και κοινοβούλιο, μόνο τύποις, και ότι μια απάνθρωπη και παράνομη εξουσία δυναστεύει τον τόπο, τότε δεν χρειάζεται να υπάρχει. Ας ολοκληρωθεί με κάθε τυπικό η επίσημη ταφή της.

Η αυτόνομη εκδήλωση της δίκαιης οργής του λαϊκού κόσμου για τα μνημόνια και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από την κοινοβουλευτική συμμορία των 155 είναι πολύ επικίνδυνη για το καθεστώς. Έπρεπε συνεπώς το κίνημα της αγανάκτησης να στιγματιστεί ως φορέας ακραίων πολιτικών συμπεριφορών, αν όχι ως προϊόν προβοκάτσιας. Γι’ αυτό τον λόγο το σενάριο της προβοκάτσιας προβλήθηκε αποκλειστικά και συνεχώς από όλα τα κανάλια με στόχο κυρίως το κομματικά ανεξέλεγκτο τμήμα της λαϊκής οργής.

Τόσο οι μεταξύ  των διαφόρων κουκουλοφόρων και των άλλων δορυφόρων τους πραγματικές ή εικονικές συγκρούσεις, όσο και η «εκ των πραγμάτων» συνεργασία τους στη δημιουργία βίαιων επεισοδίων «κατά του καθεστώτος και της αστυνομίας του», έδωσαν λοιπόν το απαραίτητο πρόσχημα και κυρίως, την ακόμα πιο απαραίτητη εκ των υστέρων νομιμοποίηση στην άγρια καταστολή του λαϊκού κινήματος μέσω της ασύδοτης ρίψης χημικών από τις δυνάμεις των ΜΑΤ.

Τα κατοχικά επιτελεία, ντόπια και ξένα, φοβούνται την ανεξέλεγκτη, πλέον, λαϊκή αγανάκτηση και επιστρατεύουν όλα τα όπλα και τεχνάσματά τους για να την δυσφημίσουν και να την αποτρέψουν.

Είναι άμεση ανάγκη, λοιπόν, να διακρίνουμε την πραγματική πολιτική προβοκάτσια στις σημερινές συνθήκες από την αυθόρμητη, δικαιολογημένη, λαϊκή οργή.

Μέσα σ’ αυτό το έκτρωμα, όλοι όσοι πολέμησαν ηρωϊκά με υπέρτερες δυνάμεις σε μια Αθήνα αλαφιασμένη, γκρίζα από τις φωτιές, πνιγμένη από τα χημικά, συνειδητοποίησαν πολύ καλά ένα πράγμα: Είμαστε μόνοι και μόνοι μας θα σωθούμε από το τρομερό κακό που αντιμετωπίζουμε. Μετά από τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις, η επιβίωση της χώρας και του λαού έχουν περάσει στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας και του αυτο-οργανωμένου λαϊκού κινήματος.

Είναι δεδομένο ότι αυτές οι αδίστακτες εχθρικές δυνάμεις που έχουμε απέναντί μας δεν θα λυγίσουν μόνο και μόνο από την άρνηση του ελληνικού λαού να αποδεχθεί τα τετελεσμένα και δεν θα παραιτηθούν χωρίς σύγκρουση. Έσπασαν το μνημόνιο σε Μνημόνιο 1 και Μνημόνιο 2, πέρασαν μια Δανειακή Σύμβαση που ουσιαστικά είναι άκυρη και τώρα με το «μεσοπρόθεσμο» θέλουν την πραγματική περιουσία, τον δημόσιο πλούτο.

Η ξαφνική άσκηση «καταστολής ταραχών σε κατοικημένες περιοχές» ελληνικών και αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, που έγινε στις αρχές Ιουνίου στο Δροσάτο του Κιλκίς, συνδέεται άμεσα με το Σύνταγμα που «έβραζε» εκείνες τις μέρες.

Αλλά και από κυβερνητικά χείλη έχει αρχίσει να καλλιεργείται συστηματικά ο φόβος των τανκς. Πέρα από καθεστωτικούς διανοούμενους, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και στελέχη όπως ο Πάγκαλος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μίλησε για «πραξικόπημα». Παράλληλα και ταυτόχρονα, ξένες μυστικές υπηρεσίες κάνουν αναφορά σε «κίνδυνο πραξικοπήματος στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της απαξίωσης των θεσμών»!

Πολλοί εκτιμούν ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει το πεδίο δοκιμής και πιο ακραίων κατασταλτικών σχεδίων, καθώς η EUROGENDFOR, που έχει την έδρα της στην Ιταλία, είναι έτοιμη να ξεκινήσει για την Ελλάδα όπου θα έχει την πρώτη της μεγάλη επέμβαση ενάντια σε λαό της Ε.Ε.

Το καθεστώς ωθεί, με την αγριότητα των μεθόδων που χρησιμοποιεί, πολλούς απελπισμένους και εξαγριωμένους πολίτες στην βίαιη αντίδραση, ακόμα και στην ένοπλη εξέγερση, ώστε να εξουδετερωθεί η αστυνομία και η κυβέρνηση να αποκτήσει το απαραίτητο πρόσχημα και κυρίως, την ακόμα πιο απαραίτητη εκ των υστέρων νομιμοποίηση στην άγρια καταστολή του λαϊκού κινήματος με την χρήση στρατιωτικών δυνάμεων.

Είναι σίγουρο ότι οι ευρωκράτες, το ΝΑΤΟ, οι τραπεζίτες και όλα τα κέντρα εξουσίας της άτυπης «παγκόσμιας διακυβέρνησης» έχουν συνυπολογίσει την περίπτωση που ο ελληνικός στρατός θα αρνηθεί να πολεμήσει ενάντια στον ίδιο τον λαό, ή, το χειρότερο γι’ αυτούς, τι θα συμβεί εάν σώματα του στρατού ενωθούν με ένοπλα τμήματα του λαού. Όλα αυτά τα ενδεχόμενα είναι ορατά για τις ζοφερές εποχές που έρχονται και θα πρέπει και το λαϊκό κίνημα να τα λάβει εγκαίρως υπ’ όψιν του.

Το μεγαλύτερο μέρος της κινδυνολογικής προπαγάνδας που αναμεταδίδουν καθημερινά τα παπαγαλάκια των χουντοκάναλων αφορά την περίπτωση η χώρα να αρνηθεί το επαχθές χρέος, όπως ζητούν οι αγανακτισμένοι στις πλατείες. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο για τους τραπεζίτες, τους τοκογλύφους και τους δανειστές, αλλά όχι για τους λαούς σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως αυτή του Ισημερινού που είναι αρκετά γνωστή.

Οι εκλογές, που πιθανότατα θα γίνουν έως τον Οκτώβριο, με το υπάρχον Σύνταγμα και σύστημα, ή, ακόμα χειρότερα, ένα δημοψήφισμα που δεν θα θέτει ξεκάθαρα το ΟΧΙ στα Μνημόνια, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ατελέσφορες, δεν θα δώσουν την επιθυμητή λύση. Η αξιοποίηση των εκλογών μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες προϋποθέτει τοπικές κοινωνίες επαρκώς αφυπνισμένες και συντονισμένες για να στηρίξουν το εγχείρημα αλλά και κεντρικό μηχανισμό ικανό να οργανώσει μια τέτοια συλλογική προσπάθεια. Κάτι που δεν φαίνεται εφικτό τους επόμενους μήνες για το κίνημα των πλατειών και τις σοβαρές συλλογικότητες που θα επιχειρήσουν να το εκφράσουν.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα ξέρει πολλά βρώμικα κόλπα για να υποκλέψει ξανά την ψήφο και των αγανακτισμένων ακόμα που το μουντζώνουν έξω από την Βουλή: κομματικά μορφώματα, καθεστωτικά αναχώματα και προβεβλημένες προσωπικότητες θα στρατευθούν για να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Έχουν ακόμα περιθώρια και μέσα για καθεστωτικές παγίδες, πολιτικές μαριονέττες και ψυχολογικό αποπροσανατολισμό. Το πρώτο βήμα έγινε με την επιστράτευση ολόκληρου του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και την ουσιαστική πρωθυπουργοποίηση Βενιζέλου.

Όμως, το μεσοπρόθεσμο και οποιαδήποτε νέα φοροεπιδρομή μαθηματικά θα αποτύχουν, όπως και το μνημόνιο. Το κατοχικό καθεστώς δεν θα αντέξει για πολύ απέναντι στην λαϊκή οργή, όσο κι αν προσφύγει στην ολοκληρωτική βία ή επιχειρήσει να διασωθεί με εκλογικά παιχνίδια και πλαστά διλήμματα.

Όλα αυτά θα έχουν ημερομηνία λήξης μόλις το λαϊκό κίνημα οργανωθεί σωστά και εφ’ όσον δεν κουραστεί πρόωρα επιδιώκοντας λάθος στόχους.

Ο λαός μπορεί με την μαχητική παρουσία του να αποκρούσει την εναντίον του επίθεση από την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, τους Επικυρίαρχους και τους διεθνείς τοκογλύφους και να οικοδομήσει ένα μεγάλο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο για την αναγέννηση της χώρας, την τιμωρία των ενόχων, την άρνηση του χρέους και την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Τα όσα σημαντικά έγιναν τον Ιούνιο, μπορεί ν' άφησαν ένα αίσθημα ανεκπλήρωτου στους περισσότερους αλλά ήταν η αρχή ενός μεγάλου δρόμου για την απελευθέρωση ξανά της χώρας και έδωσαν την δυνατότητα για να οικοδομηθούν σταθερά θεμέλια για ό,τι θα επακολουθήσει.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω, αλλά συνεχίζουμε ακάθεκτοι και ενωμένοι με ένα κεντρικό σύνθημα: ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ. Η πτώση αυτής της ξενόδουλης κυβέρνησης πρέπει να γίνει ο κεντρικός στόχος και το ενιαίο πολιτικό αίτημα του κινήματος τις ημέρες που έρχονται. Αν ο λαός καταφέρει να ρίξει τους σημερινούς δοσίλογους, το κατοχικό σύστημα θα βγει τραυματισμένο βαριά και, πέρα από τις οποιεσδήποτε στημένες μετεκλογικές «λύσεις» που θα έρθουν , θα είναι ετοιμόρροπο, ενώ το λαϊκό κίνημα θα έχει περισσότερα όπλα στα χέρια του για την τελική έφοδο.

Είναι φανερό ότι, όσο προχωράει η κατοχή, θα σχηματιστούν 2 σαφή μέτωπα. Το μικρόψυχο στρατόπεδο των καθεστωτικών και των δοσιλόγων, και ένα πλατύ λαϊκό εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο. Αυτό ακριβώς είναι το σημερινό κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον όλου του ελληνικού λαού και αυτό καλούνται να υλοποιήσουν όλες οι αντιστασιακές συλλογικότητες! Και αυτό είναι ένα δύσκολο χρέος γιατί η ελληνική κοινωνία μόλις ξύπνησε από μια περίοδο μακράς πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής.

Έτσι, ο λαός μας οδηγείται αναγκαστικά σε μια αντίδραση, μια αλληλεγγύη και αυτοθυσία που ανάλογη είδε η πατρίδα μας το 1940… και το 1821. Και μάλιστα για να επιβιώσουμε τώρα, πρέπει να ξεπεράσουμε τις τότε αδυναμίες και να ολοκληρώσουμε το 1821 για μια Ελλάδα εθνικά ανεξάρτητη και κυρίαρχη, με λαϊκή εξουσία, πραγματική δημοκρατία, χωρίς κομματοκρατία, «ανήκομεν εις την Δύση» ή στην «νεο-οθωμανική Ανατολή», χωρίς πάτρονες, χρέη, ΔΝΤ, επιτηρητές και Μνημόνια.

 

* Hellenic Nexus, τ.55, Αύγουστος 2011