ΤΡΙΑ ΣΕΡΒΙΕΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
Στη συνάντηση Μέρκελ – Σαρκοζί που έγινε στις 21 Ιουλίου στο Βερολίνο, ελάχιστοι γνωρίζουν, ότι η πραγματική ατζέντα αφορούσε εκτός – της «συμφωνίας σωτηρίας» – και στη διανομή των «ελληνικών ιματίων». Οι πληροφορίες αυτές, που έφτασαν καθυστερημένα – ως συνήθως – στην ελληνική κυβέρνηση, αντήχησαν στ’ αυτιά των κυβερνητικών στελεχών, όπως το αιφνίδιο ουρλιαχτό του λύκου που έχει ήδη εισβάλλει μέσα στην αγέλη των προβάτων. Δεν νομίζω όμως πως θα περίμενε κανείς τη διεθνή καταγγελία των μεθοδεύσεων αυτών.
Η εξάρτηση των «προβάτων» είναι τέτοια που θα συνεχίζουν μέχρι τέλους να εκπληρώνουν τον εντεταλμένο ρόλο τους, προσηλωμένοι στην ιδέα ότι «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών σε μια παρέα 5 λύκων και 4 προβάτων, που ψηφίζουν για το επόμενο φαγητό τους.
Η αλήθεια είναι, ότι η μεταπολιτευτική περίοδος κλείνει τον κύκλο της, με τρία τουλάχιστον «σερβιετάκια» που όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, λεκιάζουν με το αίμα του τόπου, το λευκό παντελονάκι των ελίτ που καμώνονται ότι κυβερνούν.
Το πρώτο είναι το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων του Ταμείου «Αξιοποίησης» Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο αναλαμβάνει στην πραγματικότητα το σύνολο των αρμοδιοτήτων στην διαδικασία εκποίησης του εθνικού πλούτου.
Το δεύτερο είναι η λεγόμενη «τεχνική βοήθεια» στην διαχείριση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που σε συνδυασμό με δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, θα αποτελέσει την αναπτυξιακή αιχμή της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι με διαδικασίες εξπρές το γερμανικό Υπουργείο Ανάπτυξης σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) διοργανώνει ήδη συνέδριο για τις αναπτυξιακές ευκαιρίες στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή των 20 μεγαλύτερων κλάδων της γερμανικής οικονομίας.
Το τρίτο «σερβιετάκι» αφορά ουσιαστικά στην «ευρωποίηση» των «ελληνικών» τραπεζών, που θα συμβεί υποχρεωτικά στο βαθμό που οι ελληνικές τράπεζες θα αποδεχθούν haircut των ομολόγων που διαθέτουν, κατά 21%. Ένα τέτοιο «κούρεμα» θα σημάνει εγγραφή ζημιών ύψους 9 δις στους ισολογισμούς τους και κατά συνέπεια κατ’ ευθείαν υπαγωγή στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή στον έλεγχο της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.
Οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών πανεπιστημίων αντιλαμβάνονται ότι, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να εξασφαλιστεί ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος μιας χώρας. Ελέγχοντας τη Δημόσια Περιουσία, τον Αναπτυξιακό Σχεδιασμό και το Τραπεζικό Σύστημα, η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο είναι δεδομένη.
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, που συντελέστηκε μόλις σε 21 μήνες, οι πιθανότητες αυτόκεντρης οικονομικής ανάπτυξης και εθνικής ανεξαρτησίας περιορίζονται δραματικά. Η παρασιτική οικονομική μεγέθυνση και η περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία που βιώσαμε και καταγγείλαμε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, δίνει τώρα τη θέση της στην απόλυτη οικονομική – και όχι μόνο – κατοχή.
Κι’ όμως, τελικά, στο βαρέλι υπήρχε ακόμη πιο κάτω. Το μέλλον του Λαού και του Τόπου να σχεδιάζεται λεπτομερώς στο Βερολίνο από μια παρέα ροδομάγουλων καλβινιστών που επιμένουν να θεωρούν ότι η αποταμίευση είναι το κλειδί του παραδείσου. Και δυστυχώς – προς ώρας – ο Καραϊσκάκης αρνείται πεισματικά να αναστηθεί…
*Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ είναι Οικονομολόγος, 26.07.2011
