Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΠΥΓΜΗΣ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Το 1849 στην Αθήνα είχε συμβεί ένα επεισόδιο με αφορμή έθιμο του νοτιοελλαδικού χώρου γνωστού ως το «κάψιμο του Ιούδα». Εκείνη τη χρονιά η δυτικότροπη υπό βαυαρική καθοδήγηση κυβέρνηση είχε απαγορεύσει την τέλεση του δρωμένου, δηλαδή την πυρπόληση του από άχυρα και άλλα εύφλεκτα υλικά ομοιώματος του Ιούδα, του προδότη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Βέβαια το έθιμο δεν εδραζόταν στην ορθόδοξη παράδοση, η οποία ποτέ δεν καλλιέργησε εκδηλώσεις μίσους, ήταν όμως βαθειά ριζωμένο στους λαϊκούς κύκλους όπως και τόσα άλλα κυρίως διονυσιακά, τα οποία ανάγοντα στην αρχαιότητα. Οι πρωτεργάτες των εκδηλώσεων σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αγνοούντες τα της διπλωματίας πράγματα προέβησαν σε φθορά της περιουσίας Ισπανοεβραίου, του Δαβίδ Πατσίφικου, πρεσβευτή της Πορτογαλίας, βρετανού υπηκόου και τοκογλύφου (σπάνια για Εβραίο ιδιότητα!). Ο θιγείς απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση υπέρογκη αποζημείωση και επειδή το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε, καθώς δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθεί, ζήτησε τη στήριξη της κραταιάς τότε βρεταννικής αυτοκρατορίας, της οποίας υπήκοος ετύγχανε. Η αντίδραση της κραταιάς αυτοκρατορίας στην προσβολή ενός υπηκόου της υπήρξε άμεση και σκληρή. Στην αδυναμία της Ελλάδος να ικανοποιήσει το αίτημα των ισχυρών αντέδρασε με ναυτικό αποκλεισμό της χώρας και κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο (1850), ώστε η χώρα μας να εξαναγκαστεί στην ικανοποίηση των αθλίων απαιτήσεων. Το γεγονός απετέλεσε πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας ανεξαρτήτου κράτους. Παρέμεινε στους διπλωματικούς κύκλους η ενέργεια ως “διπλωματία των κανονιοφόρων”! Η κρίση έληξε με την παρέμβαση των δύο άλλων “προστάτιδων” δυνάμεων, της Γαλλίας και της Ρωσίας (η πρώτη ήταν η Μεγάλη Βρετανία, αν δεν το καταλάβατε) και με μεγάλη οικονομική επιβάρυνση της χώρας μας.
Κύλισαν τα χρόνια και η αυτοκρατορία κραταιονόταν και επεκτεινόταν διαρκώς. Με τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου προσάρτησε στη σφαίρα επηροής της το Ιράκ, την Ιορδανία και την Παλαιστίνη, περιοχές που ως τότε κατείχε η ηττημένη του πολέμου Οθωμανική αυτοκρατορία. Στις επόμενες δεκαετίες άρχισε η μετανάστευση Εβραίων προς την Παλαιστίνη. Με τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ο ρυθμός της μετανάστευσης Εβραίων, που είχαν επιβιώσει από τη ναζιστική θηριωδία, εντάθηκε παρά τις διαμαρτυρίες των αραβοφώνων της Παλαιστίνης. Τότε με την υποστήριξη των βρετανικών αποικιακών αρχών οι Εβραίοι σε σχημάτισαν οργανώσεις τρομοκράτησης του γηγενούς πληθυσμού. Σκοπός του διεθνούς σιωνισμού, ο οποίος συντόνιζε τη μετανάστευση εκείνη, ήταν η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Οι σιωνιστές ήθελαν να επισπεύσουν τα γεγονότα, οι δυτικοί όμως έκαναν βήματα προσεκτικά, ώστε να μην δυσαρεστήσουν τους Άραβες, οι οποίοι έβλεπαν με μεγάλη δυσπιστία και ανησυχία τις κινήσεις των προαιωνίων εχθρών τους στην περιοχή. Για να δείξουν οι Εβραίοι σιωνιστές ότι αυτοί είναι οι ρυθμιστές των εξελίξεων στη διεθνή πολιτική σκηνή οργάνωσαν επιχείρηση δολιοφθοράς από μέλη της οργάνωσης «Ιργκούν» με στόχο το ξενοδοχείο “King David” της Ιερουσαλήμ (22-7-1946), έδρα της πολιτικής και στρατιωτικής διοίκησης των Βρετανών αποικιοκρατών. Η επιχείρηση υπήρξε επιτυχής με αποτέλεσμα 90 νεκρούς. Φυσικά δεν παρέμεινε επτασφράγιστο μυστικό το ποιοι και για ποιο λόγο είχαν οργανώσει την επιχείρηση. Η παραπαίουσα πλέον βρετανική αυτοκρατορία εσίγησε και δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να προχωρήσει σε τιμωρία των τρομοκρατών για τον θάνατο τόσων βρετανών πολιτών. Απεναντίας έσπευσε από τις πρώτες χώρες να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ (1948).
Με την πάροδο των ετών οι Εβραίοι σιωνιστές κατάφεραν να αποκτήσουν πλανητική κυριαρχία στον οικονομικό, δημοσιογραφικό και, κατά συνέπεια, πολιτικό χώρο. Το κράτος του Ισραήλ έχει σταθερούς υποστηρικτές σε όλες τις δυτικές χώρες, οι οποίες τάσσονται αναφανδόν υπέρ των συμφερόντων του Ισραήλ κατά τις συζητήσεις της συνέλευσης του ΟΗΕ. Κατά καιρούς γίνεται γνωστό ότι συλλαμβάνονται πράκτορες για διενέργεια κατασκοπείας υπέρ του Ισραήλ, τα φώτα όμως της δημοσιότητας στρέφονται με ταχύτητα αστραπής προς άλλα γεγονότα και το θέμα συγκαλύπτεται πλήρως. Μόνο ο Έλληνοαμερικανός Λάλας, τον οποίο κατέδωσαν λόγω της ανοησίας τους στους Αμερικανούς ανεγκέφαλοι παράγοντες της χώρας, υπέστη τις συνέπειες εκ της γνωστοποίησης αμερικανικών μυστικών που είχαν σχέση με την πατρίδα μας με τον εγκλεισμό του επί έτη στις αμερικανικές φυλακές.
Πρόσφατα συντάραξε την κοινή γνώμη στο Ηνωμένο βασίλειο (αυτός είναι ο ευρωπαϊκός τίτλος της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας) το σκάνδαλο της υποκλοπής τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μεταξύ αξιωματούχων της χώρας. Βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε ότι δεν είναι το πρώτο το οποίο αποκαλύφθηκε διεθνώς. Σήμερα είναι αμφίβολο, αν υπάρχουν ηγέτες, οι οποίοι να δύνανται να επικοινωνούν τηλεφωνικά με ασφάλεια σε όλη την έκταση του πλανήτη. Πριν από λίγα χρόνια παρόμοιο σκάνδαλο είχε αποκαλυφθεί και στη χώρα μας και είχε στοιχίσει τη ζωή νέου τεχνικού, ο οποίος αυτοκτόνησε (;). Ο βρετανός πρωθυπουργός είχε προσλάβει ως σύμβουλό του το πρόσωπο που ενέχεται πρωτίστως για τις υποκλοπές και αυτό είχε διατελέσει στο παρελθόν στέλεχος των εταιριών του μεγαλοεκδότη Μέρντοχ. Ο Μέρντοχ γεννημένος στην Αυστραλία, κάτοικος Ηνωμένου Βασιλείου και αμερικανός πολίτης είναι εβραϊκής καταγωγής, όπως και πλήθος άλλων πανισχύρων ανδρών του οικονομικού και του δημοσιογραφικού χώρου. Στα εβραϊκά το επώνυμο αποδίδεται ως Μαρντοχάι και στα ελληνικά ως Μαρδοχαίος. Είναι κάτοχος των βρετανικών εφημερίδων “Sun” (από το 1969) και “Times” του Λονδίνου (από το 1981) και της “New York post”. Είναι ακόμη ιδιοκτήτης της 20th century fox (κινηματογραφικά στούντιο) και, πέραν πλήθους άλλων εφημερίδων, της “Wall Street Jurnal”.
Πόσο αφελής θα ήταν ο ισχυρισμός ότι ο Μέρντοχ, κατά του οποίου ασφαλώς δεν αναμένεται να απαγγελθεί κάποια κατηγορία, είναι απλώς ένας επιχειρηματίας και ουδεμία σχέση έχει με άλλους ομοφύλους του, οι οποίοι διευθύνουν διεθνείς τραπεζικούς οργανισμούς και οίκους αξιολόγησης ή κατέχουν σημαντικές θέσεις στα χρηματιστήρια. Ο εν λόγω κύριος είναι με αφοσίωση ταγμένος στην υπηρεσία της ελεύθερης και έγκυρης πληροφόρησης και κατ’ ουδένα τρόπο διαδραματίζει τον παραμικρό ρόλο στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία!
Αξίζει να τονιστεί ότι οι εφημερίδες του υποστηρίζουν την εκάστοτε βρετανική κυβέρνηση ανεξαρτήτως κόμματος. Συνεπώς είναι φαιδρές οι επικρίσεις των εργατικών της αντιπολίτευσης για τους «αφελείς» χειρισμούς του βρετανού πρωθυπουργού. Ήσαν όμως οι πρώτοι και ήσαν πράγματι αφελείς ή ήσαν συμφωνίες του παρασκηνίου μεταξύ κυρίων και υποτακτικών. Μήπως στα πλαίσια αναλόγων συμφωνιών απαγορεύθηκε πρόσφατα ο απόπλους σκάφους από τον Πειραιά, που είχε ως προορισμό την πολιορκούμενη Γάζα; Βέβαια εμείς έχουμε εθισθεί στην υποταγή και ποτέ δεν εκδηλώσαμε στο παρελθόν εθνική υπερηφάνεια παρά μόνο στα πεδία των μαχών. Οι Βρετανοί όμως βαυκαλίζονται ακόμη με τις προγονικές αποικιοκρατικές «δάφνες».
Πότε θα καταλάβουμε επί τέλους ποιοι είναι πλανητάρχες και ποιοι ανδρείκελα;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-7-2011
