Η αποδόμηση του Δημόσιου Πανεπιστημίου
Του Γιώργου Καββαδία
Το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που προωθείται για ψἠφιση αυτές τις μέρες αλλάζει δραματικά το τοπίο της δημόσιας εκπαίδευσης. Η οικονομική κρίση αποτελεί για την κυβέρνηση μια «χρυσή ευκαιρία» για να προωθήσει μια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχει σχεδιαστεί την τελευταία δεκαπενταετία από την Ε.Ε.(διακήρυξη Μπολόνια) και τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΟΣΑ, Διεθνής Τράπεζα κ.α.).
Στον κεντρικό πυρήνα τους αντιμετωπίζουν την παιδεία ως εμπόρευμα / υπηρεσίες εκπαίδευσης, και ως τέτοιες πρέπει να υπόκεινται στους κανόνες της αγοράς, τους φοιτητές ως πελάτες που αγοράζουν αυτές τις υπηρεσίες και τους φορείς που τις παράγουν ως επιχειρήσεις.
Η αποδόμηση του δημόσιου πανεπιστημίου ολοκληρώνεται με τον « Καλλικράτη» για τα Πανεπιστήμια. Τα «Περιφερειακά Συμβούλια» θα επιβάλουν τη συρρίκνωση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, με την κατάργηση και συγχώνευση Πανεπιστημίων και Τμημάτων. Οι προτάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Εκπαίδευσης προβλέπουν τη σύσταση 12 ή 14 ανώτατων ιδρυμάτων (από 22) και την ύπαρξη 8 ή 6 ΤΕΙ (από 16) σε ολόκληρη τη χώρα.
Επιβάλλεται το μοντέλο της Μπολόνιας με τους κύκλους σπουδών . Ο πρώτος κύκλος είναι τριετούς φοίτησης και περιλαμβάνει μαθήματα που αντιστοιχούν κατ' ελάχιστον σε 180 ακαδημαϊκές μονάδες. Ο δεύτερος κύκλος είναι οι μεταπτυχιακές σπουδές, που αντιστοιχούν κατ' ελάχιστο σε 60 και κατά μέγιστο σε 120 ακαδημαϊκές μονάδες, και ο τρίτος κύκλος είναι οι διδακτορικές σπουδές. Ουσιαστικά η επιστημονική γνώση κατακερματίζεται και υποβαθμίζεται σε στενή ειδίκευση και λατάρτιση. Παράλληλα θα υπάρχουν και τα «πτυχία» – φαστ φουντ του ενός ή των δύο χρόνων που θα καταλήγουν σε απονομή τίτλου σπουδών. Οι φοιτητές μέσα σε πιεστικές συνθήκες και με τον κίνδυνο διαγραφής θα συσσωρεύουν αποσπασματικές γνώσεις και θα μετατρέπονται σε κυνηγούς πιστωτικών μονάδων, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, προετοιμαζόμενοι για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας που έχουν ήδη επιβληθεί.
Στα πλαίσια αυτά επιδιώκεται και η «επιχειρηματοποίηση» του δημόσιου πανεπιστημίου, το οποίο, «θα πρέπει να λειτουργήσει µε όρους ιδιωτικής επιχείρησης». Διαμορφώνεται, έτσι, κλίμα μιας κουλτούρας «επιχειρηματικής» αποτελεσματικότητας. Θεσμοθετείται μια ολιγαρχική διοίκηση από ανθρώπους της αγοράς, θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Έτσι, καταργείται ουσιαστικά η αυτοδιοίκηση, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της πανεπιστημιακής κοινότητας να αυτοδιοικείται, εκλέγοντας και ελέγχοντας αυτούς που θα ασκούν τη διοίκηση.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο τείνει, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται σαν μια επιχείρηση που οφείλει να βρει τρόπους, ώστε να επιπλεύσει σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού. Αυτό, για το Υπουργείο Παιδείας, σημαίνει ότι τα ΑΕΙ οφείλουν να αλλάξουν τη «χρηματοδοτική τους κουλτούρα» και να απελευθερωθούν από τα «δεσμά» της δημόσιας χρηματοδότησης, να διευρύνουν τη συνεργασία τους με την αγορά και τους εργοδότες. Με αυτό προετοιμάζουν το έδαφος για την επιβολή διδάκτρων, τη μετατροπή του φοιτητή σε «πελάτη» που «αγοράζει υπηρεσίες εκπαίδευσης». Επιδιώκουν να γκρεμίσουν και τα τελευταία απομεινάρια του κράτους πρόνοιας στο χώρο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης που είναι η παροχή του δωρεάν συγγράμματος, η σίτιση και οι ελλιπείς φοιτητικές εστίες.
ΠΗΓΗ: 16-7-2011, http://www.alfavita.gr/artro.php?id=39375
