Τα ΜΜΕ και η «κοινή γνώμη»
και ένα ερώτημα προς την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Του Νικήτα Χιωτίνη
Στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» του Σαββάτου-Κυριακής 3 Ιουλίου 2011, δημοσιεύθηκε ολοσέλιδη συνέντευξη του Κου Στ. Ράμφου με τίτλο «Στην Ελλάδα προέχει η συναίνεση πάση θυσία» και υπότιτλο «ο κόσμος απαιτεί: ζητείστε μια συγγνώμη, τιμωρείστε κάποιον». Στη συνέντευξη αυτή ο Κος Ράμφος, με συλλογισμούς τύπου «Ο Διαφωτισμός δεν έφερε μόνο τη λογική. Έφερε και την κρίση δια του παραλογισμού της Λογικής. Η μεγάλη συνεισφορά του Καντ είναι ότι ήταν ο μεγάλος αναλυτής των παραλογισμών της Λογικής», «…ποιοι είναι οι όροι καθολικότητας;
Ο Λόγος. Δηλαδή το μεγάλο κεκτημένο που μας έφερε ο Διαφωτισμός ήταν η Λογική. Το μεγάλο τίμημα που έφερε ο Ρομαντισμός ήταν η μερικότητα. Εμείς ποτέ δεν προσχωρήσαμε στον Λόγο. Επομένως τι μας μένει; Η διαίρεση.
Άρα αυτό είναι πολύ εύκολο να εκφραστεί: επειδή δεν έχουμε εσωτερική ωρίμανση να πάρουμε από μόνοι μας την εικόνα του εαυτού μας, την παίρνουμε από τον εχθρό μας ή το θύμα μας» και άλλα ανάλογα και περισσότερα δυσνόητα, με κορωνίδα τον αφορισμό «σαν λαός δεν παρήγαμε ποτέ. Ήμασταν έμποροι, ενδιάμεσοι. Και όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι ορθόδοξοι ανατολικοί λαοί, συν το γεγονός ότι δεν έχουμε κάποια εμπιστοσύνη και πίστη για τη ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο», που τέθηκε και ως προμετωπίδα της όλης συνέντευξης, κάτι δηλαδή σαν τελικό συμπέρασμα. Στο εσωτερικό δε του κειμένου συνεχίζει το παραπάνω απόφθεγμα ως εξής: «..έχουμε μια βαθύτερη πίστη και εμπιστοσύνη για τον άλλο κόσμο. Και το κυριότερο: το πρόβλημα το ανθρώπινο έχει την αρχή του -θρησκευτικά- και τη λύση του στο παρελθόν. Με την έννοια ότι όλα κρίθηκαν στην ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Τότε έγινε η αμαρτία, τότε έγινε η πτώση και αν θα ξαναμοιάσουμε στην αρχική στιγμή θα σωθούμε…».
Το ζήτημα δεν είναι ότι προβαίνει σε απόψεις με τρόπο «εντυπωσιακό» αλλά κυρίως δυσνόητο (τουλάχιστον), όχι μόνο από τον μέσο αλλά και από τον πιο μορφωμένο αναγνώστη. Μάλιστα, σε κάποιους από αυτούς ενδεχομένως να δείχνεται και ολίγον ανιστόρητος και απληροφόρητος για να καταπιάνεται με τέτοια θέματα. Το ζήτημα είναι ότι με αυτά τα στερούμενα κάθε αποδεικτικού λόγου αποφθέγματα, καταλήγει σε συμπεράσματα που το όλο στήσιμο της δημοσιευμένης αυτής συνέντευξης, κάνει τα πάντα για να τα προβάλει ως θέσφατα: η όλη δημοσίευση καταλαμβάνει μία σελίδα ( εκ της οποίας περίπου το ήμισυ καταλαμβάνεται από δύο εικόνες του Κου Ράμφου, από το βιογραφικό του και από τα παραλειπόμενα του γεύματος της συνέντευξης αυτής), ο τίτλος είναι πηχυαίος – κάτι σαν στις αθλητικές εφημερίδες – για να μας εντυπωθεί πλήρως το μήνυμα, τα τελικά συμπεράσματα προβάλλονται με μεγάλα γράμματα.
Οι περισσότεροι των αναγνωστών θα αρκεστούν σε αυτά, γιατί δεν νομίζω να πασχίσουν να ερμηνεύσουν τα ανερμήνευτα, θα τα θεωρήσουν θέσφατα, η όλη εικόνα του ολοσέλιδου αυτού δημοσιεύματος επιδιώκει να μην αφήσει περιθώρια αμφισβητήσεων πως «Στην Ελλάδα προέχει η συναίνεση πάση θυσία» «ο κόσμος απαιτεί: ζητείστε μια συγγνώμη, τιμωρείστε κάποιον (σημ.: δηλαδή και μόνο με ένα-δύο αποδιοπομπαίους τράγους καθαρίζουμε – και αυτό γίνεται τώρα)», «σαν λαός δεν παρήγαμε ποτέ… και όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι ορθόδοξοι ανατολικοί λαοί». Η προπαγάνδα που ασκείται από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης τα λέει ο Τζίμης Πανούσης) δείχνει να μετέρχεται των πάντων… δυνατών και αδυνάτων (που τους κάνει «δυνατούς»).
2-7-2011
