ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ανήμερα της αυτοκτονίας του ηρωικού Αρχηγού των Ατάκτων, το τρέχον «τακτοποιημένο» πολιτικό σύστημα, ακροβατεί σε επικοινωνιακές πιρουέτες στην άκρη του Ζαλόγγου. Τα ίδια ελλείμματα που οδήγησαν τότε τον αρχικαπετάνιο της εθνικής ανεξαρτησίας στη διαφυγή του στην κοιλάδα της σιωπής, η ίδια πικρή γεύση του ανολοκλήρωτου ’21 που στυφίζει ως τα τώρα, στις τελευταίες αθυροστομίες του Γεώργιου Καραΐσκάκη, αυτή η ίδια εθνική ανημπόρια, κάνει τους σημερινούς «ταγούς» να χορεύουν τσιγκολελέτες χέρι χέρι με τα εξωνημένα ΜΜΕ και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους.

Επικοινωνιακές παρλαπίπες, επιλεκτικές διαρροές, δηλώσεις αξιωματούχων, «πληροφορίες» δημοσιογράφων και πρωθυπουργικά διαγγέλματα στον ίδιο χορό «αγοράς πολιτικού χρόνου», όταν την ίδια στιγμή το διακύβευμα είναι -ούτε λίγο ούτε η πολύ- η σοβαρή πιθανότητα, να πάνε τσάμπα τα ματσάκια με τα κόκαλα των πεθαμένων παππούδων και πατεράδων μας. Δεν είναι κόκαλα πουλιών, τα κόκαλα αυτά. Και δεν μπορεί μια σκατογενιά αμερικανοαναθρεμένων, να τσαλαβουτά στο αίμα και στον ιδρώτα τόσων ψυχών, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα εξουσιαστικά τσαλιμάκια της. Δεν μπορεί ο κάθε γελοίος φραγκοφορεμένος Χατζηαβάτης, να πλατσουρίζει στα λασπόνερα των ντόπιων και διεθνών καναλιών και "οίκων", το καρυδότσουφλο της ρημαγμένη πατρίδας.   

Απαιτείται τώρα, η ελληνική κοινωνία όχι μόνο να δει, αλλά να ψηλαφίσει επί των τύπων των ήλων των ελλειμμάτων της.

Η πατρίδα ετούτη από γεννησιμιού της είχε έλλειμμα εθνικής ανεξαρτησίας . Ο τόπος αυτός απ’ όταν οργανώθηκε σε κράτος, καθώς έντεχνα απαρνήθηκε την κοινοτική του παράδοση, έχει βαρβάτο έλλειμμα διοίκησης.  Η κοινωνία αυτή, από τη σύσταση της κατά μίμηση του δυτικού της προτύπου, γίνηκε μια καλοθρεμμένο και μια κακοθρεμμένο παράσιτο της Εσπερίας, στο αγκομαχητό να γίνει «εφάμιλλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών» και ως εκ τούτου έχει σοβαρό έλλειμμα παραγωγής και δημιουργίας. Η «Δημοκρατία» με τα δήθεν κατακτημένα δικαιώματα,  στη θέση της χαμένης κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, έχει μια τρυπάρα που μόνο ο Καραϊσκάκης θα μπορούσε να περιγράψει σαν το «βρακί της Κατερίνας». Η πολιτική καθώς απο-ιεροποιήθηκε και εξέπεσε σε επάγγελμα και μάλιστα μεταπρατικού τύπου, άνοιξε μια τρύπα ανάλογη της σεξουαλικής πείνας των θηλύγλωσσων εκπροσώπων της. Η δικαιοσύνη, ως εξάρτημα της πολιτικής ολιγαρχίας, βολοδέρνει στα λασπόνερα της δικιάς της τρύπας. Το έλλειμμα της, «πληρώνει» τις φυλακές με χιλιάδες ψυχές δήθεν για σωφρονισμό, ενώ σαν σουρωτήρι αφήνει τους ημετέρους να διαφεύγουν στις χώρες των αφεντικών τους. Ακόμη κι η Εκκλησία τρώει στη μάπα το έλλειμμα πνευματικότητας που οικοδόμησαν οι μεγαφωνικές, τα ηλεκτρικά καντηλέρια και η βαριά προτεστάντικη νόθευση της.

Ο ίδιος ο Λαός έχει εν τέλει έλλειμμα Λαϊκότητας, παραδομένος τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια στην μαλθακότητα και στο μαράζι της ηδονοθηρίας και της καταναλωτικής αποχαύνωσης.  Το αντιστασιακό ήθος της διαχρονίας του ελληνικού τρόπου, αφού εξέπεσε σε πρώτη φάση σε ηθικολογία, κατέπεσε τελικά στο έσχατο στάδιο ενός κυνικού αμοραλισμού. Το μηδέν που χάσκει εντός στον καθένα μας και μας απειλεί πλέον σαν συλλογικό υποκείμενο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το έλλειμμα ελληνικότητας. Η μαύρη τρύπα, γύρω από την οποία χοροστατεί το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό και οι ξένοι εντολοδόχοι του, δεν είναι οικονομική. Το έλλειμμα μας δεν είναι – πρωτίστως – οικονομικό. Όπως ακριβώς και το χρέος μας δεν είναι ένα κάποιο λογιστικό μέγεθος. Δεν είναι τα λεφτά που μας λείπουν. Είναι το μεδούλι του τόπου που αφανίστηκε. Αυτό οφείλουμε να επανεφεύρουμε. Αυτό είναι το χρέος μας. Το πρόβλημα της χώρας, δεν είναι "πως θα πάμε το άλογο να πιει νερό", κατά πως χτυπιούνται οι αγωνιούντες κονδυλοφόροι του συστήματος. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα το πάει μόνος του ο ΓΑΠ ή παρέα με τον Σαμαρά και την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη καβάλα στο σβέρκο. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα πεισθεί να πάει υπό την απειλή της δίψας της χρεωκοπίας. Το πρόβλημα είναι, ότι το νερό είναι και θολό και νοθευμένο με διαόλους, που ‘λεγε κι η γιαγιά μου. Γι’ αυτό και ένα νέο συλλογικό όραμα, μοιάζει ανέφικτο.

Τί απαιτείται λοιπόν; Πριν απ’ όλα να διακοπούν άμεσα και δια ροπάλου τα χορευτικά στο χείλος του γκρεμού, από τις αστείες φιγούρες που αυτο-αποκαλούνται πολιτικό προσωπικό. Δεύτερον, να ξεθολώσουμε το νερό. Δηλαδή, επανιεράρχηση των προτεραιοτήτων της κοινωνίας. Της κοινωνίας των ζωντανών αλλά και των πεθαμένων, κατά πως ορίζει ο τρόπος μας.

Τρίτον, «πλήρωση» των ελλειμμάτων,  με την σειρά που αυτά διαμορφώθηκαν. Με βάση της πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και μια νέα αυθεντική ιεράρχηση τους. Επιτέλους ας απαντήσει εμπράκτως ο Λαός τι θέλει. Λεφτά ή ελευθερία; Καλοπέραση ή αξιοπρέπεια; Ας απαντήσουμε δηλαδή, τι επιζητούμε πρώτο και τι θέλουμε δεύτερο. Όλα αυτά δεν μπορεί, όμως, να είναι ευχές ή αμπελοφιλοσοφίες. Καλώς ή κακώς κάθε ιεράρχηση προτεραιοτήτων του βίου, απαιτεί θυσία του υποδεέστερου στόχου χάριν του σπουδαιότερου. Και τα δυό μαζί, είναι κάτι σαν «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος». Τα ζόρια έρχονται, όταν χρειάζεται να διαλέξεις. Και αφού διαλέξεις, τα βάζεις όλα ετούτα σ’ ένα χαρτί και τα κάνεις πρόγραμμα, με αρχή, μέση και τέλος. Με στόχους και αντικειμενικούς σκοπούς. Με λειτουργικές, τακτικές και στρατηγικές αποφάσεις. Με αναγκαία μέσα και πόρους. Με χρονοδιαγράμματα. Με ανθρώπους έτοιμους να πεθάνουν για να τα υποστηρίξουν. Και τότε τίποτα – καθώς ξέρουμε από τον τρόπο μας – δεν μπορεί να σε εμποδίσει.

Τούτο είναι το χρέος μας, και όχι το άλλο, όσων τουλάχιστον, δεν μας φτάνει απλά να αγανακτούμε και τα κοκαλάκια των πεθαμένων μας, είναι – ακόμη – κάτι περισσότερο από μια χημική σύνθεση ανόργανων μεταλλικών αλάτων. Ζητείται επειγόντως, πολιτικός φορέας να "υποστασιάσει" αυτό το χρέος και να "πληρώσει" αυτό το έλλειμμα.  

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 15.06.2011